บทที่ 31 | การทรยศ
*
* * *
*
เสียงของ Rienne ดังขึ้นด้วยความสับสนและความลำบากใจ
[Rienne] “อะไร…..ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น!”
[สีดำ] “ไม่ใช่เหรอ?”
[รีน] “. . ”
แต่แบล็คไม่ลังเลที่จะพูดกลับ ริมฝีปากของเขาแยกออกจากกันเพื่อพูดอย่างง่ายดาย
จิตใจของพวกเขาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
สิ่งที่ Rienne ต้องการคือป้องกันไม่ให้ Nauk ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ จากสงคราม แต่ Black เชื่อจริงๆ ว่าเธอโกหกเรื่องเลวร้ายทั้งหมดนี้เพียงเพื่อช่วยชีวิตคนรักเก่าของเธอ
[Black] “อย่างที่ฉันพูดไป ฉันไม่ไว้ใจคุณ เจ้าหญิง”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง คำพูดเหล่านั้นทำให้เจ็บยิ่งกว่าหนามที่อยู่ใต้เล็บ
[ดำ] “คุณยังต้องการให้ฉันรักษาเขาไว้หรือไม่”
[รีแอนน์] “………..ค่ะ”
แต่แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อเธอ เธอก็ไม่อาจถอยกลับได้
ลูกชายคนโตของไคลน์เฟลเดอร์ไม่สามารถตายได้ ไม่ว่าความรู้สึกส่วนตัวของเธอจะเป็นอย่างไร…. แม้ว่าเธอจะคิดว่าสิ่งต่างๆ จะดีกว่าถ้าเขาทำ แต่ Rienne ก็ยอมให้มันเกิดขึ้นไม่ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
[สีดำ] “แล้วฉันจะทำ”
[รีแอนน์] “อา……”
ความโล่งใจพุ่งเข้ามาทันที
เมื่อ Rienne เงยหน้าขึ้นมองเขาโดยสัญชาตญาณ ดวงตาของ Black ก็หรี่ลงเหมือนใบมีด
[ดำ] “แต่ฉันต้องการบางอย่างจากคุณ”
[รีแอนน์] “อะไร—”
ทันใดนั้น Black ก็คว้าแขนของ Rienne และดึงเธอเข้าหาเขา เธอรู้สึกว่าริมฝีปากของเขาแตะที่หูของเธอ คำพูดของเขาแทรกซึมเข้าไปในติ่งหูของเธอขณะที่เขาหายใจออกอย่างแรง
[ดำ] “คืนนี้คุณจะนอนร่วมเตียงกับฉัน เจ้าหญิง”
[Rienne] “อะไร…..นั่นคือ….”
จากนั้น ทันทีที่เขาคว้าตัวเธอไว้ แบล็คก็ปล่อยแขนของเธอ—ราวกับว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะได้ยินคำตอบของเธอ
[สีดำ] “นำสิ่งนั้นมา มัดเขาและขังเขาไว้” (1)
[ทหารรับจ้าง] “……ครับท่าน”
เหล่าทหารรับจ้างต่างชำเลืองมองกันและกัน ดูเหมือนจะสับสนว่าทำไมพวกเขาถึงถูกสั่งไม่ให้ฆ่าคนแบบนี้ แต่พวกเขาก็ยังปฏิบัติตามคำสั่ง
นอกจากนี้ สีหน้าของแบล็คไม่ได้เชิญชวนให้มีคำถามใดๆ เขาดูโกรธมาก ทุกคนรู้สึกว่าพวกเขาอาจได้รับบาดเจ็บสาหัสหากพวกเขากล้าถามเขา
[สีดำ] “พาเจ้าหญิงไปที่ปราสาท ฉันไปก่อนนะ”
[ทหารรับจ้าง] “โอ้….เอ่อ คุณจะออกไปก่อนเหรอ? คุณไม่เป็นไรที่จะขี่กับอาการบาดเจ็บเหล่านั้นได้หรือไม่”
ทิ้งทหารรับจ้างที่ประหลาดใจไว้เบื้องหลัง แบล็คก้าวไปหาม้าของเขาอย่างรวดเร็วและปีนขึ้นไปบนม้า
[สีดำ] “ไป!”
ตุน ตุน ตุน!
ม้ามืดที่บรรทุกสีดำหายไปในพริบตา
[รีน] “. . ”
Rienne ทำได้เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นและเฝ้าดูขณะที่หลังของเขาเคลื่อนห่างออกไปเรื่อยๆ
มันเจ็บ….
ยังคงเจ็บปวดที่ได้ยินเขาพูดอย่างชัดเจนว่าเขาไม่เชื่อเธอ
*
* * *
*
[นาง. แฟลมบาร์ด] “โอ้…. เจ้าหญิง! เกิดอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าของคุณ!? เกิดอะไรขึ้น?"
เมื่อถึงเวลาที่ Rienne กลับมาที่ปราสาท พระอาทิตย์ที่เคยขึ้นก็กำลังตกดินแล้ว
[นาง. Flambard] “คุณบอกว่าคุณไปคนเดียวไม่ใช่เหรอ? เกิดอะไรขึ้น….?"
และแน่นอนว่า Mrs. Flambard พูดไม่ออก
เป็นที่เข้าใจได้แม้ว่า ใครๆ ก็คงตกใจถ้าคนที่เพิ่งออกไปให้อาหารชายชรากลับถูกทหารรับจ้างสามคนคุ้มกัน
[Rienne] “มันกลายเป็นแบบนี้ ฉันต้องการล้าง มีน้ำเหลืออยู่ไหม?”
[นาง. Flambard] “แน่นอน คุณสามารถใช้ของฉันได้ ฉันจะเตรียมเสื้อผ้าให้คุณเปลี่ยน ได้โปรดเข้าไปข้างในเถอะ”
[Rienne] “ขอบคุณครับคุณผู้หญิง”
Rienne หันไปหาทหารรับจ้าง
ในความเป็นจริง ผู้ชายเหล่านี้ไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อคุ้มกันเธอ พวกเขาเฝ้าติดตามเธอ เหตุการณ์ในวันนี้เป็นเพียงการแสดงให้ทหารรับจ้างของ Tiwakan เห็นว่า Rienne เป็นผู้หญิงที่สามารถทรยศต่อผู้นำของพวกเขาและหลบหนีได้
เธอไม่ได้กำลังจะแก้ตัวใดๆ ต่อพวกเขา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมรับสายตาที่จับตามองของพวกเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ
[Rienne] “ฉันคิดว่าคุณพาฉันมาไกลพอแล้ว ฉันอยากพักผ่อนแล้ว”
ทหารรับจ้างมองหน้ากัน ในที่สุดคนหนึ่งก็เปิดปากพูด
[ทหารรับจ้าง] “ทำทุกอย่างที่คุณสะดวก เราจะอยู่ที่นี่จนกว่าเราจะบอกเป็นอย่างอื่น”
[Rienne] “ปราสาทปลอดภัย การมีคนคุ้มกันที่นี่มากเกินไป”
[ทหารรับจ้าง] “พระเจ้าของเราอาจมีความคิดเห็นที่แตกต่างออกไป”
[รีน] “. . ”
อย่างที่เธอคาดไว้ พวกเขาจะไม่ยอมฟังง่ายๆ Rienne ถอนหายใจเล็กน้อย
[Rienne] “งั้นเชิญนั่ง ฉันจะแจ้งให้คุณทราบล่วงหน้าหากฉันตั้งใจจะออกไปอีกครั้ง”
[ทหารรับจ้าง] “ไม่ต้องห่วงพวกเรา เราจัดการเองได้”
[Rienne] “…….ก็ได้ งั้นก็ได้”
Rienne ไม่พูดอะไรอีกและเข้าไปในห้องนอน นางแฟลมบาร์ดรอเป็นเวลานาน ยังคงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
……คลิก.
ทันทีที่ประตูปิดลงด้านหลัง Rienne นาง Flambard ก็พูดขึ้น
[นาง. Flambard] “องค์หญิง เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆพวกเขาถึงทำตัวแบบนี้”
[Rienne] “ฮะ…..”
ทันใดนั้นความเหนื่อยล้าทั้งหมดที่ Rienne อดทนก็เข้ามาหาเธอ เธอหมดเรี่ยวแรงในขาของเธอขณะที่เธอทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไร้ชีวิตชีวา
[นาง. Flambard] “อา เจ้าหญิง! คุณสบายดีหรือเปล่า!?"
ความกลัวเกาะกินหัวใจ นางแฟลมบาร์ดจับมือของ Rienne ด้วยสีหน้าประหลาดใจ
[Rienne] “เดี๋ยวก่อน….. ฉันอยากนั่ง…”
[นาง. Flambard] “แต่อย่านั่งบนพื้น ใช้เก้าอี้ที่นี่”
[Rienne] “เสื้อผ้าของฉันมีแต่จะทำให้มันสกปรก การทำความสะอาดชุดของฉันก็มากเกินไปแล้ว…. เรามีงานต้องทำมากเกินไปแล้ว”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “. . ”
ผู้หญิงคนนั้นมองดูสีหน้าที่พ่ายแพ้อย่างไม่น่าเชื่อของ Rienne และนั่งลงข้างๆ เธอ
[นาง. แฟลมบาร์ด] “เกิดอะไรขึ้น?”
[Rienne] “…..มัน…”
[นาง. Flambard] “คุณไม่อยากพูดถึงมันเหรอ?”
[Rienne] “ไม่… ฉันไม่ต้องการปิดบังอะไร….”
….ฉันขอโทษที่ต้องบอกเรื่องนี้กับคุณ
Rienne ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเจ็บ….แต่มันก็เจ็บ
[Rienne] “พวก Kleinfelders พยายามฆ่าลอร์ด Tiwakan”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “อะไรนะ”
นางแฟลมบาร์ดตกใจมาก เกือบจะกรีดร้อง เมื่อเธอรู้ว่าเธอดังแค่ไหน เธอก็เอามือปิดปาก
[นาง. Flambard] “จริงเหรอ? แล้วเขา…..เขาตายหรือเปล่า”
[รีแอนน์] “ไม่”
ใบหน้าของ Rienne มืดลง ความรู้สึกทั้งหมดที่เธอรู้สึกเมื่อได้รับแจ้งว่า Black ได้เสียชีวิตแล้วไหลย้อนกลับเข้ามา ปั่นป่วนในหัวใจของเธอราวกับน้ำเดือด
[Rienne] “แต่เขาเจ็บ ห่วย."
[นาง. แฟลมบาร์ด] “สวัสดี…..แต่ถ้าตระกูลไคลน์เฟลเดอร์ต้องรับผิดชอบ แล้วทำไมเขาถึงไม่พอใจคุณนัก เจ้าหญิง?”
ได้ยินเช่นนั้นก็แปลกใจ
[Rienne] “คุณรู้ได้อย่างไรว่าท่านลอร์ด Tiwakan ไม่พอใจฉัน”
[นาง. Flambard] “คนเหล่านั้นที่เขาส่งไปกับคุณดูโกรธมาก”
[Rienne] “พวกเขาไม่โกรธ พวกเขาไม่ได้รุนแรงแม้แต่น้อย”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “จริงเหรอ? พวกเขาดูแตกต่างจากการปฏิบัติต่อคุณเมื่อวานนี้”
[Rienne] “คือ….ว่างั้น?”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ดังนั้น ในความคิดของฉัน พวกเขาก็ทำเช่นนั้น”
Rienne เริ่มเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร
ทหารรับจ้าง Tiwakan แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับข่าวลือที่อธิบายถึงพวกเขา
ผู้คนพูดกันอยู่เสมอว่าพวกเขาเป็นสัตว์ร้ายที่เดินขบวนเหมือนผู้ชาย โดยมีข่าวลือหนาหูมากมายเกี่ยวกับการกระทำของพวกเขา แต่ Rienne ไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นเป็นการส่วนตัว
แม้ว่าพวกเขาจะโกรธเธอ แม้ว่าน้ำเสียงของพวกเขาจะหยาบกระด้างไปบ้าง แต่พวกเขาก็ยังปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพและไม่เคยหยาบคาย
ฉันคิดว่านั่นเป็นเพราะเขาทั้งหมด
เพราะผู้ชายคนนั้นใจดีกับเธอเสมอ
[Rienne] “ลอร์ด Tiwakan คิดว่าฉันสมรู้ร่วมคิดกับ Lord Kleinfelder”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “อะไรนะ”
ดวงตาของเธอเบิกกว้างมากราวกับว่าดวงตาของเธอกำลังจะถลนออกมา
[นาง. Flambard] “เจ้าหญิง… อย่าบอกนะว่า….”
[Rienne] “ไม่แน่นอน”
Rienne รีบกัดเมล็ดแห่งความสงสัยในตาอย่างรวดเร็ว
[Rienne] “ฉันสาบานว่าฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ การพยายามทำแบบนั้นในขณะที่ Tiwakan ครอบครองปราสาทนั้นช่างโง่เขลาอย่างเหลือเชื่อ”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ใช่! เหตุใดท่านลอร์ดไคลน์เฟลเดอร์จึงลองทำบางสิ่งที่แม้แต่เด็กอายุ 5 ขวบก็ยังเข้าใจว่าโง่”
[Rienne] “นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากรู้ ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะหุนหันพลันแล่นได้อย่างไร”
ขณะที่ Rienne เล่าเหตุการณ์ต่างๆ โดยอธิบายว่า Rafit ลักพาตัวเธอและบังคับเธอขึ้นรถม้าตลอดทางจนกระทั่ง Black มาถึงที่เกิดเหตุ เธอสามารถได้ยิน Mrs. Flambard พูดถ้อยคำที่ทำให้ตัวเองตกใจ
[นาง. Flambard] “…..ฉันคิดว่าการเข้าใจผิดเกี่ยวกับสถานการณ์นี้เป็นเรื่องธรรมชาติเท่านั้น ท้ายที่สุดแล้วเจ้าหญิง… .. เขาเชื่อว่าคุณอุ้มลูกของลอร์ดไคลน์เฟลเดอร์”
[รีแอนน์] “ใช่”
Rienne ซบหน้าลงบนตักของเธอ
[Rienne] “ตอนที่ฉันพูดแบบนั้น… ฉันไม่เสียใจเลย… ถ้ามันหมายถึงการปกป้องสิ่งที่สำคัญ… มันก็แค่….”
สูดลมหายใจ อากาศเข้าไปจุกที่คอของ Rienne
[Rienne] “……..มันมากเกินไป” (2)
รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกุมหัวใจของเธอและกำลังบีบมันให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้
เธอสงสัยมากมายเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น และด้วยเหตุผลบางอย่าง การที่เขาบอกว่าเขาไม่ไว้ใจเธอกลับทำให้เธอเจ็บหน้าอก
ต้องสงสัยกันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน?
วัฏจักรนี้...จะจบลงไหม...?
[นาง. แฟลมบาร์ด] “บอกเขาว่าไม่เป็นเช่นนั้น เจ้าหญิง”
Rienne ยังคงก้มหน้าและส่ายหัวอย่างอ่อนแรง
[Rienne] “มันไม่มีจุดหมายที่จะทำตอนนี้”
[นาง. Flambard] “จากนั้นคุณจะต้องพูดซ้ำอีกครั้งจนกว่าเขาจะเชื่อคุณ ความเชื่อใจที่พังไปนั้นซ่อมไม่ได้ง่ายๆ”
[Rienne] “แต่มันจะสร้างความแตกต่างอะไรได้?”
[นาง. Flambard] “อะไรทำให้คุณพูดแบบนั้น? ความเข้าใจผิดเหล่านี้ไม่ได้ทำให้คุณเจ็บปวดหรือ เจ้าหญิง?”
[รีนน์] “ใช่…. แต่ชัดเจนว่าพวกเขาอยู่ห่างออกไปไม่ได้หมายความว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไร”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “เจ้าหญิง….”
[Rienne] “ไม่ใช่ว่าฉันจะขอให้เขาเชื่อใจฉันได้ง่ายๆ ฉันเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโกหกต่อไปในอนาคต” (3)
[นาง. Flambard] “ทำไมคุณถึงมีความเชื่อน้อยจัง? คุณแค่ซื่อสัตย์ไม่ได้เหรอ”
[Rienne] “แต่ยังไงล่ะ? ถึงตอนนี้ฉันยังต้องเก็บไข้ประจำเดือนเป็นความลับ”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “. . ”
Rienne ซึ่งซ่อนใบหน้าที่ซีดเซียวอย่างอันตรายไว้ ค่อยๆ ผงกศีรษะขึ้น
[Rienne] “พอแล้ว ฉันต้องล้างตัวเดี๋ยวนี้”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “เจ้าหญิง…… เธออยู่ที่นี่นานกว่านี้ก็ได้”
Mrs. Flambard พูดแบบนี้แทนที่จะบอกว่า Rienne ดูไม่ค่อยสบาย
[Rienne] “ถ้าฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่จากไปไหน ดังนั้นฉันต้องย้ายในขณะที่ฉันยังทำได้ ฉันจะทำความสะอาดเดี๋ยวนี้ ดังนั้นโปรดเตรียมเสื้อผ้าของฉันด้วย”
[นาง. Flambard] “……โปรดรอสักครู่ ฉันจะไปเตรียมน้ำให้”
Mrs. Flambard กระโดดลุกขึ้นยืนและมุ่งหน้าไปทางห้องน้ำก่อนที่ Rienne จะทันได้ตอบโต้ บางทีเธออาจกังวลว่า Rienne จะปฏิเสธ
[Rienne] “ทุกอย่างเรียบร้อยดี”
Rienne กระซิบกับตัวเอง มองดูหลังของ Mrs. Flambard
[รีแอนน์] “จริงๆ”
แม้จะรู้สึกซีดเซียวภายในใจ แต่ทุกอย่างก็ปกติดี Rafit Kleinfelder ยังมีชีวิตอยู่เช่นเดียวกับ Black
Nauk ปลอดภัย ซึ่งหมายความว่าจะต้องไม่เป็นไร
[Rienne] “…..แม้ว่าจะมีสิ่งหนึ่งที่ไม่ใช่”
ความปลอดภัยของ Nauk มาในราคา หนึ่ง Rienne จำเป็นต้องจ่าย
[ดำ] –‘คืนนี้คุณจะนอนร่วมเตียงกับฉัน เจ้าหญิง’
เมื่อนึกถึงสิ่งนั้น Rienne รู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างของเธอเมื่อได้ยินเสียงของ Black ที่ตัดเข้ามาในความคิดของเธอ
ไม่….ไม่เป็นไร งานแต่งงานยังเหลืออีกไม่กี่วัน…….ไม่เป็นไร
แบล็คไม่ใช่คนประเภทที่จะพูดคำไร้สาระ แต่ถึงกระนั้น Rienne ก็หมดหวังที่จะเชื่อว่าเขาหมายความอย่างอื่น
[Rienne] “ไม่…ไม่เป็นไร เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะบังคับอะไรแบบนั้น”
แต่ยิ่งเธอปฏิเสธและยิ่งพยายามโน้มน้าวใจตัวเองมากเท่าไหร่ ความคิดก็ยิ่งดังก้องในหัวของเธอเท่านั้น ด้วยความกลัวว่าน้ำหนักของมันจะทำให้เธอล้มลง Rienne จึงสะบัดมันออกอย่างรวดเร็วและลุกขึ้นยืน
ฉันจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ทำความสะอาดตัวเอง
เธอรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับคืนข้างหน้า
ทุกอย่างจะไม่เป็นไร มันจะต้องมี
*
* * *
*
เพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ Rienne กั้นประตูทั้งสองบานที่นำไปสู่ห้องน้ำก่อนจะถอดเสื้อผ้าออก
Rienne หันไปทางอ่างน้ำหน้ากระจก ภาพที่เห็นนั้นน่าสมเพชมากกว่าที่เธอคิด
[Rienne] “นี่คือ…?”
ตกแต่งแขนขวาของเธอและลากลงมาตามข้อศอกของเธอ ตลอดทางลงด้านข้างของร่างกายของเธอมีรอยฟกช้ำสีน้ำเงินและสีแดงต่างๆ มันต้องเป็นจุดที่เธอได้รับบาดเจ็บตอนที่เธอถูกบังคับให้เข้าไปในรถม้า
[Rienne] “ฉันถูกตัดที่นี่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันรู้สึกว่ามันแสบร้อนก่อนหน้านี้”
เมื่อรู้สึกถึงความสิ้นหวังที่เกิดขึ้น Rienne ก็ประหลาดใจแม้กระทั่งตัวเธอเองเมื่อเสียงหัวเราะต่ำ ๆ หลุดรอดจากเธอ
[Rienne] “เขาไม่ช่วยอะไรเลย”
ผู้ชายที่เธอเคยไว้ใจในฐานะคนรัก บัดนี้กลายเป็นชีวิตที่ลำบากและลำบากอย่างไม่น่าเชื่อ
[Rienne] “ไม่แม้แต่นิดเดียว”
Rienne กระซิบกับตัวเองเกี่ยวกับ Rafit และเริ่มทำงานเพื่อล้างเลือดออกจากแขนของเธอ เลือดเริ่มแห้งแล้ว ดังนั้นกระบวนการจึงเจ็บปวดเล็กน้อย
[Rienne] “คนๆ นั้น…… เขาก็เจ็บปวดเหมือนกันใช่ไหม?”
แบล็กได้รับบาดเจ็บสาหัสจนเสื้อผ้าเปียกโชกไปด้วยเลือด เมื่อพิจารณาว่าแม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ยังกังวลเกี่ยวกับการที่เขาขี่ม้า มันอาจจะแย่กว่าที่เธอคิด
[Rienne] “เขาได้รับการรักษาตัวเองหรือเปล่า?”
เขาบอกว่าเขาจะกลับก่อน แต่เขายังไม่กลับมาที่ปราสาท Rienne รู้สึกว่าตัวเองเป็นกังวล สงสัยว่าเขาอยู่ที่ไหนและรู้สึกสบายดีหรือไม่
เมื่อถึงจุดหนึ่ง ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาก็เริ่มห่างไกลจากความรู้สึกรังเกียจและความกลัว ความเศร้า ความกังวล ความขอบคุณ และความเสียใจกลับเข้ามาแย่งที่นั่งในใจเธอมากกว่าเดิม
แต่นี่เป็นสิ่งที่ Rienne ไม่รู้
ฉันหวังว่าคุณจะไม่เจ็บปวดมากเกินไป
Rienne กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก จดจ่อกับการทำความสะอาดบาดแผลของเธอ
แต่ในขณะที่เธอกำลังวอกแวกกับการเอาเลือดออกจากตัวเธอและทำความสะอาดให้เสร็จ เรื่องก็เกิดขึ้น
ตูม…..ตูม!
ประตูที่เคยปิดตายก็เปิดออก ที่จับเหล็กหมายถึงการยึดบาร์ให้อยู่กับที่ทันทีที่หลุดจากแรงผลัก
[รีแอนน์] “……!”
Rienne สะบัดศีรษะไปตามทิศทางของเสียง
และนั่นคือตอนที่เธอเห็นแบล็ค เขาจ้องมองเธอ ใบหน้าของเขาแข็งทื่อราวกับรูปปั้น
* * *
เท่านั้น
T/N: (1) เขาใช้ภาษาอ้างอิงถึงราฟิตซึ่งบ่งบอกถึงวัตถุมากกว่าบุคคล
(2) สว่างขึ้น “คับแคบ/แน่นเกินไป” นี่อาจเป็นความหมายสองเท่าสำหรับความแน่นในหน้าอกของเธอและน้ำหนักของการโกหกของเธอโดยนัย
(3) พวกเขาใช้คำว่า “계속” ที่นี่สองครั้ง สว่างขึ้น “เพื่อดำเนินการต่อ (บางสิ่ง)”. การใช้สองครั้งติดต่อกันมักใช้เพื่อเน้นย้ำ ซึ่งน่าจะแสดงให้เห็นความสิ้นหวังของ Rienne ว่าสถานการณ์นี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
ความคิดเห็นเกี่ยวกับดวงดาว: เราได้เข้าสู่ดินแดนที่เต็มไปด้วยความกังวลอย่างเป็นทางการ หากเราไม่ได้อยู่ที่นั่นในบทที่แล้ว
ความเห็นผี: ความจริงเป็นสิ่งสำคัญ แต่ละครกำลังกินฉัน