บทที่ 56 | น้ำตกเก้าชั้น
* * *
*
แบล็กลดเสียงลง คุกเข่าลงและจ้องมองหญิงผู้น่าสงสาร
เสียงของเขาแผ่วเบาและไม่มีอารมณ์มากเหมือนปกติสำหรับเขา แต่ทหารรับจ้างที่ยืนอยู่ข้างๆ เขามองหน้ากันเมื่อพวกเขาได้ยิน เขาฟังดูประหม่า
[ดำ] “ยิ่งพูดเร็วยิ่งดี ลูกชายของคุณพาเจ้าหญิง Rienne ไป แต่เธอต้องมีชีวิตอยู่”
[นาง. เฮนตัน] “ป เจ้าหญิง…..รีนน์….?”
[Black] “ถ้าเจ้าหญิงยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะไม่ฆ่าลูกชายของคุณ”
[นาง. เฮนตัน] “ข แต่…w ทำไม….”
[สีดำ] “ฉันไม่มีเวลาสำหรับสิ่งนี้”[นาง เฮนตัน] “อา…..”
ผู้หญิงคนนั้นอ้าปากค้าง ราวกับว่าในที่สุดเธอก็ตกลงกับความจริงที่ว่าลูกชายของเธอลักพาตัวเจ้าหญิง Rienne ไป
[นาง. Henton] “H เขาไม่อยู่ที่นี่…..ฉันไม่รู้อะไรเลย…..เขาอยู่ที่นี่สักพัก แต่แล้วเขาก็จากไป…..ฉันไม่ได้ยินอะไรเลยตั้งแต่……”
[ดำ] “มีที่อื่นที่เขาจะไปไหม”
[นาง. เฮนตัน] “ไม่มีที่ไหนแบบนั้นเลย……อา”
แต่ทันใดนั้นเธอก็จำอะไรบางอย่างได้
สิ่งสุดท้ายที่สามีของเธอบอกกับเธอก่อนจะทิ้งร่างของลูกชายคนที่สองไว้เบื้องหลัง เจตจำนงสุดท้ายของสามีของเธอและบทพิสูจน์ความรักของเขา
เหตุผลที่เธอไม่สามารถสาปแช่งสามีของเธอได้ แม้ว่าเขาจะยอมสละลูกชายคนที่สองเพื่อรักษาสายเลือดราชวงศ์ของ Gainers ไว้อย่างไร หรือแม้แต่การเสียสละตัวเองในท้ายที่สุด
[เฮนตัน] –'มีเส้นทางที่ไม่มีใครรู้ อนุญาตให้เข้าถึงได้เฉพาะผู้ที่มีเลือดเกนเนอร์เท่านั้น'
เขาทำลายคำสาบานของเขาในฐานะอัศวินผู้ทรงเกียรติ เขาบอกเธอถึงเส้นทางที่เธอสามารถหลบหนีได้
และเช่นเดียวกับอัศวินที่ดีคนอื่นๆ การทำเช่นนั้นจะทำให้จิตวิญญาณของสามีของเธอแตกสลาย เช่นเดียวกับการเห็นศพที่แหลกเหลวของลูกชายคนที่สองของเธอทำให้เธอแตกเป็นเสี่ยงๆ
[เฮนตัน] –'คุณจะปลอดภัยที่นั่น'
แต่ตอนนี้สามีของเธอจากไปแล้ว
ลูกชายคนแรกของเธอทำให้ร่างกายของคนที่สองของเธอสกปรก ตามคำขอสุดท้ายของสามีของเธอ นั่นคือความทรงจำสุดท้ายของเธอที่มีต่อเขา
[นาง. Henton] “น้ำตกเก้าแห่ง”
มิสซิสเฮนตันกระซิบอย่างเงียบๆ บางอย่างที่มีแต่เลือดของเกนเนอร์คนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจ
[นาง. เฮนตัน] “นั่นคือทั้งหมดที่ฉันรู้ ได้โปรดช่วยลูกชายของฉันด้วย โปรดอย่าฆ่าเขา ไม่ว่าเขาจะทำอะไรลงไป ถ้าคุณช่วยเขาได้……”
หญิงสาวกัดริมฝีปากที่สั่นเทา ไหล่ของเธอสั่น แค่พูดก็ดูเหมือนจะครอบงำเธอ
[นาง. เฮนตัน] “ฉันไม่สามารถทำสิ่งเดิมซ้ำสอง……”
[สีดำ] “อย่างที่ฉันพูด ตราบใดที่เจ้าหญิง Rienne ยังปลอดภัย”
ขณะที่เธอเอื้อมมือไปจับเขา แบล็กก็จับมือผู้หญิงคนนั้นออกแล้วยืนขึ้น
[Phermos] “เราจะทำอย่างไรดี?”
Phermos ถามอย่างรวดเร็วและชี้ไปทางผู้หญิงคนนั้น เขาต้องการรู้ว่าพระเจ้าของเขาตั้งใจจะทำอะไรกับเธอ
เมื่อฟังการสนทนาของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้จักกัน แม้ว่าพวกเขาจะฟังดูเหมือนไม่สนิทใจกันก็ตาม แต่อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอดีตของแบล็คอย่างแน่นอน
และจากเสียงของมัน ดูเหมือนว่าแบล็คไม่ได้พยายามที่จะทำลายอดีตของเขาโดยสิ้นเชิง มิฉะนั้น เขาจะไม่พูดถึงการไว้ชีวิตใครเลย
[Black] “พาเธอไปและให้ที่พักกับเธอสักพัก อย่าเอาเธอไปปะปนกับคนในตระกูลนี้”
[ฟีร์มอส] “ดีมาก”
[Black] “ทำความสะอาดที่นี่และกลับไปที่ปราสาทเมื่อทำเสร็จแล้ว เตรียมการป้องกันในกรณีที่มีคนพยายามแก้แค้นสำหรับเรื่องทั้งหมดนี้”
[Phermos] “การป้องกัน?”
[สีดำ] “ดูสิ่งที่เกิดขึ้น เห็นได้ชัดว่ามันไม่ยากเกินไปสำหรับใครบางคนที่จะแอบเข้ามาและทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการ ตอนนี้สิ่งสำคัญคือการปกป้องปราสาท มีประตูหลังและช่องว่างมากเกินไปที่หนูสามารถเล็ดลอดเข้าไปได้ ดังนั้นอย่าลดการป้องกันลง”
[Phermos] “ฉันจะจำเอาไว้ คุณจะย้ายไปเองเหรอ?”
[ดำ] “ฉันมีที่ต้องไป”
[ฟีโรโมส] “. . ”
ต้องมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับวลี 'น้ำตกเก้าแห่ง'
Phermos มีคำถามมากมายที่เขาอยากจะถาม แต่เขากลับถอยห่างออกมาเงียบๆ นอกจากนี้ แบล็คไม่ใช่คนประเภทที่จะตอบคำถามง่ายๆ เขามักจะพูดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ก็ต่อเมื่อเขารู้สึกว่าจำเป็นต้องให้คนอื่นรู้
[Phermos] “ฉันขอให้คุณจัดการเรื่องต่างๆ ให้เสร็จโดยเร็ว”
โดยไม่พูดอะไรอีก แบล็คก็พลิกส้นเท้าแล้ววิ่งออกไป
*
* * *
*
[Rienne] “…..ผิดอีกแล้ว นี่ไม่ใช่ทาง”
Rienne กัดริมฝีปากของเธอ
ตอนนี้เธอเหนื่อยมาก แต่เธอก็ยังหันหลังกลับ มุ่งหน้าไปผิดทางทุกครั้งที่ตรวจสอบ
ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทำไมคลีมาห์ถึงกังวลมาก
ตอนนี้ดวงตาของเธอชินกับความมืดแล้ว แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไรเธอมากนัก
Rienne คุกเข่าลง เอามือยันพื้น เธอรู้สึกถึงฝีเท้าของตัวเอง ยืนยันเส้นทางที่เธอจากมา
[Rienne] “ฉันควรจะกลับไปที่ที่ฉันทำเครื่องหมายไว้”
สถานที่นี้เป็นเหมือนเขาวงกตขนาดยักษ์ และมันไม่ง่ายเลยที่จะนำทาง ทางเดินที่สลับซับซ้อนจำนวนมากไม่ได้ดูเหมือนสร้างขึ้นโดยมีเจตนาให้เดินสบายด้วยซ้ำ
[Rienne] “ฉันกลับผิดทางหรือเปล่าตอนที่ทางแยก?”
Rienne กลั้นหายใจ ให้โอกาสเท้าที่เหนื่อยล้าของเธอได้พักก่อนที่จะเดินต่อไป
และขณะที่เธอเดินไปตามเส้นทางที่ยาวไกลและน่าสยดสยองนั้น จิตใจของเธอก็เริ่มหมุนวน เธอเริ่มคิดถึงโอกาสที่เธอจะตายที่นี่โดยที่หาทางไม่เจอ
ถ้าฉันตาย…..ผู้ชายคนนั้นจะทำอย่างไร……?
ทั้งหกตระกูลจะถูกนำไปสู่สงครามครั้งใหญ่เมื่อเธอจากไปหรือไม่? แต่นุ๊กจะเป็นยังไงต่อไปนะ ผู้คนจำนวนมากจะต้องตาย
[รีน] “. . ”
แต่ทำไมผู้ชายคนนั้นไม่ทำอย่างนั้นตั้งแต่แรก?
มันเป็นเพียงเพราะฉันขอให้เขาไม่…..?
แม้ว่าเธอจะมีเวลามากพอที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่มีความคิดมากมายที่สมเหตุสมผล เมื่อได้รับรางวัลที่หอมหวานที่สุดจากการก่อจลาจล ครอบครัว Arsak ถือได้ว่าเป็นศูนย์กลางของแผนการกบฏ
และถึงกระนั้นก็ตาม ความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้และขัดแย้งกันก็คือแบล็คได้ขอเธอแต่งงาน
ที่นั่น……ต้องมีบางอย่างที่เธอขาดหายไป
การแต่งงานอาจไม่ใช่เป้าหมายสุดท้ายของเขา บางทีเขาอาจจะคิดจะทำอะไรหลังจากนั้น สิ่งที่เขาทำได้ก็ต่อเมื่อเขาควบคุมประเทศได้แล้ว
แม้ว่าทัศนคติของเขาที่มีต่อเธอจะเปลี่ยนไปอย่างกระทันหันหลังจากที่ทั้งคู่แต่งงานกัน แต่ในฐานะคนบาป เธอก็ไม่สามารถตำหนิเขาได้
ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็ตั้งใจจะยอมรับมันอย่างเงียบๆ
Rienne หยุดชั่วขณะ หลับตาลงเบาๆ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ขาของเธอก็ไม่ขยับอีกต่อไป ราวกับว่าความคิดยุ่งเหยิงของเธอหยุดอยู่กับที่ และแรงใด ๆ ที่เธอเหลือก็ไม่เพียงพอที่จะยืนหยัดต่อไปได้
[รีแอนน์] “……!”
ขณะที่ร่างกายของเธอแกว่งไปแกว่งมา เธอล้มลงกับพื้นอย่างไร้ชีวิตชีวา
หรือบางทีมันอาจจะเหมาะที่จะพูดว่าเธอล้มลง
[รีแอนน์] “แล้ว……”
จะดีกว่าไหมถ้าฉันอยู่ที่นี่……..?
เธอกลัว เธอกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนไปหลังจากแต่งงานกัน แต่เธอรู้ว่าถ้าเขาทำเช่นนั้น เธอจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับ แม้ว่าเธอจะไม่อยากทำเช่นนั้นก็ตาม
เธอกลัวเขามาก
กลัวว่าบางทีเขาอาจไม่ต้องการเธอตั้งแต่แรก
เธอไม่ต้องการที่จะรู้ความจริง….
มันเหมือนกับว่าร่างกายของเธอกำลังยอมแพ้อย่างช้าๆ ดวงตาของเธอไม่สามารถเปิดได้ในขณะที่พวกเขาตกลงไปใกล้อย่างเงียบ ๆ จิตใจของ Rienne ล่องลอยไปจากจิตสำนึก
*
* * *
*
เส้นทางนี้ไม่วกวน
สำหรับใครบางคนที่มีสายเลือดเกนเนอร์และผู้ที่ปกป้องพวกเขา มันเป็นเส้นทางที่ทั้งสองกลุ่มรู้จักกันดี มันจะดูเหมือนเขาวงกตสำหรับผู้ที่ไม่รู้ทางหรือหากพวกเขาไม่รู้ว่ามีไว้เพื่ออะไร
แบล็คเองก็เคยเดินลงไปเพียงครั้งเดียว แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ทำให้เขาสับสน มันถูกสร้างไว้ให้เดินข้าม แต่บางส่วนของเส้นทางถูกสร้างมาเพื่อสิ่งอื่นที่ไม่ใช่ผู้คน
ดังนั้นเขาเดาว่า Rienne เลี้ยวผิด สำหรับเธอแล้ว สถานที่นี้คงดูเหมือนเขาวงกตขนาดยักษ์ และในฐานะคนที่ไม่รู้ทาง ที่นี่จึงเป็นสถานที่อันตรายและกว้างใหญ่สำหรับเธอ
เขารู้สึกว่ามีบางอย่างในใจพุ่งไปข้างหน้า ผลักเขาให้เร็วขึ้น
แบล็คเลี้ยวอย่างแรง หันเหออกนอกเส้นทางและมุ่งหน้าไปยังที่สูงอย่างเงียบ ๆ
Rienne ยังอยู่ในชุดนอน ดังนั้นเธอจึงต้องเดินเท้าเปล่า ซึ่งทำให้มองเห็นรอยเท้าของเธอได้ยากขึ้น แต่เขารู้สึกโชคดีที่รู้ว่าชุดนอนของเธอเป็นสีขาว มันจะทำให้เธอมองเห็นได้ง่ายกว่าถ้าเสื้อผ้าของเธอเข้มขึ้น
และหลังจากหนึ่งชั่วโมงแห่งการท่องไปในความมืดหนาทึบที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ ผลักตัวเองผ่านเส้นทางที่คดเคี้ยวของทางเดินแคบๆ ในที่สุด Black ก็พบ Rienne
[สีดำ] "……!"
เมื่อเห็น Rienne ล้มลงบนพื้นอย่างช่วยไม่ได้ เขารู้สึกแปลกมาก
ความคิดที่ว่าสายตานั้นไม่ถูกต้องคอยกัดกินเขา เขาผลักเธอออกจากพื้นโดยไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว วิ่งไปหาเธอจนแทบหายใจไม่ออก ความคิดนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา
แม้ว่าตาของเขาจะเห็นมัน แต่จิตใจของเขาก็ผลักความคิดนั้นออกไปโดยสิ้นเชิง ราวกับว่าพวกเขากำลังจัดการกับความเป็นจริงที่แยกจากกันโดยสิ้นเชิง เขาไม่สามารถยอมรับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน
เธอตายไม่ได้
เจ้าหญิงอยู่บนพื้น ไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว และเธอดูเหมือนซากศพมากเกินไป เขารู้ดีกว่าใครว่ามนุษย์ตายง่าย ชีวิตของพวกเขาเปราะบาง และสิ่งที่เล็กน้อยที่สุดก็สามารถกำจัดพวกเขาได้ในทันที
เธอไม่สามารถตายได้
แต่เมื่อได้ยินว่า Rienne ตายแล้ว ก็รู้สึกไร้สาระสิ้นดี เหมือนกับเรื่องตลกที่น่ากลัว ป่วย และบิดเบี้ยว
[ดำ] “ฮะ…..ฮะ…!”
เมื่อเขาไปถึงตัวเธอในที่สุด รู้สึกเหมือนปอดของเขากำลังจะฉีกขาดจากแรงกดดัน ราวกับว่าอากาศอีกเพียงลมหายใจเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะฉีกพวกเขาออกจากกัน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นไปได้ที่เขาจะทำเสียงหยาบกระด้างแบบนี้
ตุ้บ!
เขารู้ว่าเขาไม่สามารถรู้สึกเหนื่อยหรือหมดแรงเพียงเพราะเดินเตร็ดเตร่เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาคุกเข่าลง—ร่างกายของเขาไม่สามารถรับน้ำหนักของตัวเองได้อีกต่อไป
แบล็กทรุดตัวลงข้างรีแอนน์โดยไม่รู้ตัว ลดศีรษะลงทันทีแล้วกดซบหน้าอกเพื่อตรวจสอบ เขาต้องการได้ยินอะไรบางอย่าง อะไรก็ได้ที่แสดงว่าเธอยังมีชีวิตอยู่
[รีน] “. . ”
และแม้เสียงจะแผ่วเบา แต่เขาก็ยังได้ยินเสียงหายใจเบาๆ ของเธอ
เธอยังไม่ตาย
[ดำ] “……เธอไม่เป็นไร”
แบล็กยื่นมือออกอย่างอ่อนแรง พยายามจับเจ้าหญิงรีแอน แต่แขนของเขาไม่มีแรงเหลือแล้ว
ความรู้สึกที่ร่างกายของเขาไม่ให้ความร่วมมือนั้นไม่คุ้นเคยและแปลกประหลาด แม้ว่าเขาจะพยายามมองหน้าของ Rienne ต่อไป แต่สายตาของเขาก็ยังมองไปยังชุดนอนของเธอ
[สีดำ] “อะไรนะ……”
แต่ตอนนี้เขารู้เหตุผลแล้ว
ชุดนอนของเธอสกปรกเกินไป แม้ว่ามันจะเป็นสีขาวและมองเห็นสิ่งสกปรกได้ง่าย แต่ก็ยังรู้สึกว่าสกปรกเกินไป
เหมือนเธอมีเลือดออก
[ดำ] “…..เลือด?”
จากนั้นทั้งหัวของเขาก็ว่างเปล่า ความคิดทุกอย่างเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน
แขนที่เคยอ่อนแรงและอ่อนล้าของเขาก็เต็มไปด้วยพละกำลังใหม่ เคลื่อนไหวโดยฝืนความตั้งใจก่อนที่เขาจะรู้ตัวเสียอีก Black ยก Rienne ขึ้นในอ้อมแขน ดันชุดนอนของเธอออกไป
มีเลือดเป็นจุดๆ บนผิวขาวๆ ของเธอ แต่เขาไม่พบบาดแผลใดๆ
[Rienne] “อา….อืม……..”
Rienne พึมพำ ริมฝีปากของเธอแทบจะขยับไม่ได้ขณะที่ดวงตาของเธอพยายามจะเปิดออก
ตามสัญชาตญาณ Black จับใบหน้าของ Rienne ในมือของเขา บังคับให้เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา
[สีดำ] “เจ้าหญิง? ตื่นหรือยัง? บอกฉันได้ไหมว่าคุณเจ็บตรงไหน”
[Rienne] “อา…ท่านลอร์ด……”
[สีดำ] “ไม่พบบาดแผลใดๆ เจ็บหรือเปล่า”
[รีน] “. . ”
ในช่วงเวลาสั้น ๆ เมื่อพวกเขาสบตากัน สีหน้าของ Rienne ก็เปลี่ยนไปอย่างแปลก ๆ แทนที่จะดีใจที่ได้พบเขา กลับมีความกังวล ความลังเล และความกลัวผสมปนเปอยู่ในดวงตาของเธอ
[สีดำ] “บอกฉันว่าคุณเจ็บตรงไหน”
[Rienne] “ฉัน…..ไม่….เจ็บ……แต่ ฉันอยาก…จะบอกคุณ…บางอย่าง…”
เสียงของเธอแผ่วเบามาก มันเหมือนอากาศเพียงน้อยนิด แผดเผาหัวใจของเขาเมื่อเขาได้ยิน
[Black] “ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรค่อยบอกฉันทีหลังก็ได้ ถ้าคุณไม่เจ็บปวด เราต้องไปกัน”
Black เกี่ยวแขนของเขาไว้ใต้ขาของ Rienne อุ้มเธอขึ้นในขณะที่เขายกเธอขึ้นจากพื้น เขากังวลว่าหลังของเธออาจได้รับบาดเจ็บเหมือนที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่พวกเขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้จนกว่า Rienne จะกลับมามีสติสัมปชัญญะ
ก้าว ก้าว ก้าว!
แม้แต่เสียงฝีเท้าอันรวดเร็วของเขาที่ดังกระทบพื้นหินก็ดูเหมือนไม่จริง
แต่สิ่งที่ไม่จริงที่สุดคือ Rienne ซึ่งตอนนี้ดูอ่อนแอมาก ใบหน้าของเธอไม่มีเลือดและซีด มันทำให้เขารู้สึกไม่สงบและทุกข์ใจ และความรู้สึกเหล่านั้นก็มีแต่จะทำให้เขาปั่นป่วนมากขึ้นไปอีก
เขาทนไม่ได้กับความรู้สึกไม่สบายที่เดือดพล่านภายในตัวเขา
ทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดกับเจ้าหญิง…..
ฉันไม่ได้กลับมาเพื่อดูสิ่งนี้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันบอกว่าฉันจะกลับ!
[Rienne] “ฉัน…ต้องบอก… คุณ……”
Rienne เอื้อมมือไปจับคอเสื้อของ Black มือของเธอเย็นเฉียบและน้ำเสียงของเธอเหนื่อย—เจือด้วยความอ่อนล้า
[Rienne] “ฉันอยากจะ…พูด แต่ฉัน…..หลีกเลี่ยง…มัน…..”
เมื่อได้ยินเสียงหอบของเธอ แบล็คก็หยุดอยู่กับที่ เขาย้ายหูไปใกล้ริมฝีปากของ Rienne อย่างลังเล
จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและขี้อายว่า—
[Rienne] “ฉันอยากจะ…บอกคุณว่า……มี….ไม่มีลูก……”
[สีดำ] "…….?"
ปล่อยให้แบล็กสับสน มือของ Rienne ตกลงอย่างไร้ชีวิตชีวาขณะที่เธอหลับตาลง หลับไปโดยไม่รู้ตัวราวกับว่าเธอได้ทำสิ่งหนึ่งที่เธอต้องการจะทำ
*
* * *
*
Rienne ไม่ได้รับบาดเจ็บ
เธอเหนื่อยมากหลังจากเดินไปรอบ ๆ เป็นเวลานานทั้งที่ท้องว่าง และเพื่อเป็นรางวัลสำหรับความเหนื่อยล้าของเธอ Rienne จึงหลับไปเป็นเวลานานมาก นิ่งเงียบเหมือนตายทั้งเป็น
[Rienne] “….อืม….”
และที่น่าตลกคือเมื่อ Rienne ตื่นขึ้นก็รุ่งสางอีกครั้ง มันยังเร็วไปหน่อย ดังนั้นคนส่วนใหญ่อาจยังหลับอยู่
เช่นเดียวกับนางแฟลมบาร์ด
ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ Mrs. Flambard ไม่ได้นอนหลับอยู่ในห้องของเธอเอง แต่หลับไปโดยเอนตัวพิงที่มุมเตียงของ Rienne และเฝ้าดูเธอจากด้านข้าง
[นาง. Flambard] “…….อา เจ้าหญิง! ตื่นหรือยัง?"
เมื่อได้ยินว่า Rienne ปลุกให้ตื่น นาง Flambard รีบวิ่งไปข้างๆ เธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้าง
Rienne ต่อสู้กับเปลือกตาที่สั่นไหวของเธอ บังคับให้เธอเปิดตาด้วยความยากลำบากอย่างยิ่ง
[นาง. แฟลมบาร์ด] “เป็นไงบ้าง? คุณรู้สึกสบายดีไหม”
[Rienne] “อ่า…ใช่ ฉันคิดอย่างนั้น”
[นาง. Flambard] “ฮ่าๆ ฉันดีใจจัง ฉันดีใจมาก”
ผู้หญิงคนนั้นประสานมือเข้าด้วยกัน เปิดและปิดขณะที่เธอถอนหายใจลึก ๆ [นาง. Flambard] “ตอนที่ฉันบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่ามีบางอย่างที่เลวร้ายเกิดขึ้นกับคุณ เจ้าหญิง ฉันตกใจมากจนเกือบลืมโทรหาหมอ”
[Rienne] “หมอ……?”
ก่อนที่เธอจะหมดสติไป Rienne พยายามจดจำว่าเกิดอะไรขึ้น โดยเรียงลำดับตามความทรงจำที่ยุ่งเหยิงของเธอ
[Rienne] “ฉันกลับมาที่นี่ได้ยังไง? ฉันคิดว่าฉันหลงทางแต่…..ฉันจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น”
[นาง. Flambard] “อ่า คุณจำไม่ได้เหรอ? มีคนพาคุณกลับเข้ามา เจ้าหญิง”
[Rienne] “ลอร์ด Tiwakan…..? ……อา."
ความทรงจำที่คลุมเครือและมัวหมองกลับมาหาเธอ
หลงทางและสับสน หมดแรงและหมดแรง Rienne ถูกพบโดย Black
เธอคิดว่าเธอแค่ฝันเมื่อเห็นเขา ดังนั้นเธอจึงพบว่าตัวเองกำลังพูดถึงทุกสิ่งที่เธอไม่กล้าพูดในชีวิตจริง
และนั่นคือตอนที่เธอบอกเขาว่าไม่มีลูก