บทที่ 68 การเกี้ยวพาราสี (4)
ผู้แปล/บรรณาธิการ: astralmech
*
* * *
*
ความโศกเศร้าที่เริ่มคลี่คลายกลับหลั่งไหลเข้ามา เมื่อเห็น Rienne พูดด้วยเสียงสะอื้นไห้ แววตาของ Black ก็ดูไม่แน่นอน
[ดำ] “ฉันคิดว่าฉันรู้สึกหมดหวังเล็กน้อย”
[Rienne] “สิ้นหวัง…..?
หมดหวัง? เพื่ออะไร? เขากำลังพูดถึงอะไร? โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเป็นคนที่แสดงท่าทีเย็นชา ทำให้เธอน้ำตาไหล
แบล็กรับ Rienne ที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นพาเธอกลับไปที่เตียง จากนั้นเขาก็วางเธอลงบนหมอนใบใหญ่ที่สุด นั่งกับเธอราวกับว่าเขากำลังล็อคเธอไว้ที่หว่างขาของเขา
[Black] “คุณดูเหมือนพยายามจะทิ้งฉันไว้เสมอ เจ้าหญิง”
[Rienne] “นั่นไม่สามารถ…”
แต่คำพูดของเขากลับทำให้ประหลาดใจ ตรงกันข้ามไม่จริงมากกว่าหรือ? เธอรู้สึกหวาดกลัวเพราะรู้สึกเหมือนเขาเป็นคนที่ต้องจากไปที่ไหนสักแห่งโดยไม่มีเธอ
[ดำ] “ฉันอยากรู้ความจริงใจของคุณ มันรู้สึกเหมือนว่าฉันพยายามลดระยะห่างระหว่างเราอยู่เสมอ แต่ภายในไม่กี่วัน คุณก็สามารถขยายมันให้กว้างขึ้นอีกครั้งได้เสมอ”
[Rienne] “เมื่อไหร่ที่ฉัน…..”
[สีดำ] “มันเป็นแบบนั้นมาตลอด”
แบล็กพึมพำต่ำขณะที่เขาปัดมือบนแก้มของ Rienne
[Black] “ฉันเลยอยากรู้ว่าคุณจะรู้สึกโล่งใจไหมถ้าฉันเป็นคนดึงตัวออกไปสักครั้ง หรือคุณจะรู้สึกประหม่าเหมือนกับฉันไหม”
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอมากขึ้น
ดังนั้นเขาจึงตั้งใจทำอย่างที่เธอคิด
[Rienne] “ได้โปรด……อย่าทำแบบนั้นอีก ฉัน…..ไม่ชอบเลยจริงๆ”
[สีดำ] “ฉันผิดเอง”
[Rienne] “ฉันเกลียดมันจริงๆ”
คำพูดสุดท้ายของเธอจมหายไปท่ามกลางน้ำตาของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงได้ยินไม่ถนัดนัก
หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าและความขุ่นเคือง Rienne ลุกขึ้นนั่งและกอด Black ไว้แน่น ผู้ซึ่งเช็ดน้ำตาของเธออย่างแน่นหนาและจูบแก้มที่เปียกของเธอ
[สีดำ] “ร้องให้มากกว่านี้”
[Rienne] “อย่า….กระตุ้นให้ฉันร้องไห้”
[ดำ] “แต่ฉันอยากดู”
โดยที่ริมฝีปากของเขายังคงแนบแก้มของเธออยู่ คำพูดของเขาแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ และทำให้ขนทั้งหมดบนผิวหนังของเธอลุกชันและสั่นสะท้าน
[รีแอนน์] “อะไรนะ……?”
[ดำ] “เธอร้องไห้เพราะฉัน เจ้าหญิง”
ตอนนี้เขากำลังพูดอะไร…..?
[Rienne] “คุณบอกฉันว่าอย่าร้องไห้ก่อนหน้านี้”
[Black] “นั่นเป็นเพราะฉันไม่รู้มาก่อนว่าทำไมคุณถึงร้องไห้”
[Rienne] “เหตุผลสร้างความแตกต่างหรือไม่?”
[สีดำ] “มันสร้างความแตกต่างให้กับคุณไหม”
[Rienne] “นั่นคือ…..”
เธอไม่รู้
แต่เมื่อเธอนึกถึงภาพของแบล็กที่น้ำตาไหลและขอร้องให้เธออย่าทำตัวเย็นชาต่อเขา หัวใจของเธอก็รู้สึกเหมือนจะชาไปทั้งตัว และผสมกับความมึนงงนั้นเป็นความปรารถนาที่แปลกประหลาดที่จะเห็นมันมากขึ้น
…….แต่สิ่งที่ชายผู้นี้ทำเกินไป
เขามีจุดมุ่งหมายในการกระทำของเขา ซึ่งทำให้เธอรู้สึกโหดร้ายเกินไป แม้ว่าเธอเองก็เคยทำแบบเดียวกันโดยไม่ได้ตั้งใจในบางครั้ง
[Rienne] “ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว…..”
Rienne พึมพำเบา ๆ ฝังใบหน้าของเธอเข้ากับไหล่ของ Black ขณะที่เธอกอดเขาไว้
[Rienne] “เป็นเพียงเพราะฉันไม่เข้าใจความคิดของคุณในตอนนั้น ที่รัก และฉันต้องปกป้องหัวใจของฉันด้วยวิธีการใดวิธีหนึ่ง ดังนั้นฉันจึงลงเอยด้วยค-"
ทันใดนั้น Black ก็ผลัก Rienne ถอยออกจากร่างของเขา
[Black] “เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ?”
[Rienne] “คุณ….ต้องได้ยินฉันใช่ไหม”
Rienne กลืนน้ำลายอย่างแรงเมื่อจ้องมองเธอแปลกๆ ตอนนี้เขาดูแปลกไปเล็กน้อย ดวงตาของเขาดูแข็งทื่อเล็กน้อย แต่ดูเหมือนเขาจะงุนงง
เขาทำตัวแปลกอย่างแน่นอน บางครั้งพฤติกรรมของเขาก็มีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนแปลงเหมือนกระแสน้ำ
[สีดำ] “พูดอีกครั้ง ฉันคิดว่าฉันได้ยินคุณผิด”
[Rienne] “ทำไมฉันถึงทำแบบนั้น….”
[สีดำ] “แล้วครั้งหน้าล่ะ”
[รีแอนน์] “ครั้งหน้า……?”
[สีดำ] “เรียกฉันว่าอีกครั้ง”
[รีแอนน์] “…….?”
แต่ Rienne พูดเป็นธรรมชาติจนเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอเรียกเขาว่าอย่างไร
[Black] “เธอเรียกฉันว่า 'ที่รัก' ใช่ไหม?”
[Rienne] “หือ…..? ฉันหรือเปล่า”
[ดำ] “ฟังดูดีนะ”
เสียงของแบล็คดังออกมาราวกับเสียงครวญคราง เขาจับตัว Rienne ไว้ แล้วเริ่มโน้มตัวทั้งคู่ไป การเคลื่อนไหวนั้นเชื่องช้าและอ่อนหวาน แต่ก็มีความแข็งแกร่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้
เขาดึงเธอไปข้างหน้า เอนหลังลงบนหมอน และก่อนที่ Rienne จะรู้ตัว เธอก็ถูกดึงขึ้นไปบนตัวเขา ร่างของเธอทิ้งตัวลงนอนบนตัวเขา
[ดำ] “ถึงตาฉันแล้ว”
เสียงของเขาแหบต่ำเหมือนเพิ่งตื่นนอน เขากระซิบกับเธอ เอื้อมมือไปด้านหลังคอของเธออีกครั้ง
ปัด—
ปุ่มอื่นมายกเลิก
เมื่อกระดุมหลุดออก ผ้าของชุดนอนของเธอก็คลายออกตามธรรมชาติ และเขาค่อยๆ ดึงมันขณะที่มันร่นลงมาที่หน้าอกของเธอ ความรู้สึกที่คอเสื้อนอนของเธอจั๊กจี้กับกระดูกไหปลาร้าของเธอรู้สึกแปลกมาก
[ดำ] “ถึงตาคุณแล้ว”
[รีน] “. . ”
ริมฝีปากของ Rienne รู้สึกแห้ง ดังนั้นเธอจึงใช้ลิ้นไปตามริมฝีปากโดยไม่ได้ตั้งใจ
[สีดำ] “คุณต้องการทำอะไร?”
[Rienne] “ฉัน…..อยากเจอคุณเหมือนกัน”
Rienne ดึงขอบเสื้อคลุมของเขา
แบล็คยิ้มสั้น ๆ จากนั้นปรับตำแหน่งของเขาอย่างเงียบ ๆ และระมัดระวังเพื่อให้ง่ายต่อการดันขอบเสื้อคลุมของเขาไปด้านข้าง
[สีดำ] “ถึงตาฉันอีกแล้ว”
ปัด—
กระดุมเม็ดที่สามหลุดออก และเสื้อนอนของเธอก็หลวมขึ้นอีก เธอรู้สึกว่าความปรารถนาก่อนหน้านี้ของแบล็คที่อยากเห็นเธอมา 'ถูกปลด' ต่อหน้าเขากำลังเริ่มเป็นจริง
[สีดำ] “ตอนนี้คุณเจ้าหญิง”
[Rienne] “ฉัน….อยากสัมผัสคุณ”
Rienne ปัดมือของเธอบนหน้าอกของ Black วิ่งไปใกล้กับบาดแผลที่เธอไม่เคยสังเกตมาก่อน
หลังจากต่อสู้มานาน ร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากแหล่งต่างๆ มากมาย แต่อันที่อยู่ทางด้านขวาของร่างกายของเขาดูแตกต่างจากที่อื่น มันดูเหมือนบาดแผลเก่า และสีซีดๆ ของมันก็โดดเด่นเหนือผิวหนังส่วนอื่นๆ ของเขา แต่ก็ยังดูเจ็บปวด
[Rienne] “ขอสัมผัสได้ไหม? ไม่เจ็บใช่ไหม”
เมื่อได้ยินเสียงของ Rienne การจ้องมองของ Black ก็เบนความสนใจ หลังจากที่เห็นนิ้วของเธอลากไปตามผิวหนังของเขา
[สีดำ] “มันเป็นบาดแผลที่เก่าแก่ที่สุดที่ฉันมี มันไม่เจ็บมาสักพักแล้ว”
[Rienne] “คุณได้รับมันเมื่อไหร่”
[ดำ] “เมื่อฉันอายุแปดขวบ”
[Rienne] “อา…..”
ปลายนิ้วของเธอสั่นระริกเมื่อหยุดอยู่กับที่ สัมผัสบาดแผลที่ลบไม่ออกที่สลักอยู่บนร่างกายของเขา ที่ไม่มีวันลบเลือนได้
ไคลน์เฟลเดอร์เป็นคนทำสิ่งนี้กับเขาเหรอ?
หรืออาจจะเป็นพ่อของเธอ?
[Black] “เพราะบาดแผลนี้ ไม่เพียงแต่ฉันจะรอดพ้นจากความตายเท่านั้น แต่ฉันยังมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่อีกด้วย”
[Rienne] “อะไร… คุณหมายถึงอะไร?”
[ดำ] “มันเป็นเรื่องยาว แต่ที่สำคัญคือ….”
เมื่อนิ้วของ Rienne แตะที่แผลเป็นของเขา Black ก็หยุดพูด จับมือของเขาขึ้นไปที่ Rienne และกดฝ่ามือของเธอลงบนร่างกายของเขา
[Black] “…เธอกำลังแตะแผลของฉันอยู่นะเจ้าหญิง และฉันไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว”
เขาไม่รู้เรื่องนี้ แต่พูดอย่างนั้น เขาก็ได้บรรเทา Rienne จากความเจ็บปวดที่รุนแรงและรุนแรงที่สุดในหัวใจของเธอ
มันเหมือนกับว่าเขากำลังพูดว่าสิ่งที่เจ็บปวดในตอนนั้น แต่ตอนนี้มันไม่เป็นไรแล้ว
แม้ว่าคนในตระกูลอาศักดิ์จะหักหลังพ่อของเขา ขับไล่เขาออกจากบ้าน แต่ลูกสาวของอาศักดิ์กำลังรักษาบาดแผลของเขาอยู่ในขณะนี้
[Rienne] “…..ถ้าตอนนี้ฉันอยากจะร้องไห้…..คุณยังบอกฉันได้ไหมว่าเป็นภาพที่คุณอยากเห็น”
แทนที่จะตอบว่าใช่ แบล็คกลับบอกเธอเป็นอย่างอื่น
[Black] “ก่อนหน้านั้น มีบางอย่างที่คุณควรรู้เจ้าหญิง”
[รีแอนน์] “มันคืออะไร?”
[Black] “คุณดูสวยเหมือนโลกอื่นเสมอสำหรับฉัน แต่นั่นเป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณร้องไห้”
[Rienne] “…โอ้….เคย์..?”
[Black] “ถ้าอยากร้องไห้ในอนาคตก็มาหาฉันสิ อย่าออกไปและเศร้าอยู่คนเดียว”
[รีน] “. . ”
เมื่อเขาพูดแบบนั้น เธอควรจะระงับอารมณ์ของเธอได้อย่างไร? โดยที่ไม่รู้เหตุผลที่เฉพาะเจาะจงว่าทำไม ณ จุดนี้ ดวงตาของ Rienne เต็มไปด้วยน้ำตา
ตอนนี้เขาไม่ได้ทำตัวเย็นชาแล้ว Rienne ก็ไม่ได้อารมณ์เสียอีกต่อไป แต่น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาเหมือนเดิม เหมือนมีบางอย่างในตัวเธอแตกสลาย
เธอร้องไห้แล้วร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดราวกับว่าเธอเพิ่งเรียนรู้วิธีร้องไห้เป็นครั้งแรก ตลอดเวลานั้น แบล็คคอยลูบหลังเธออย่างรักใคร่เพื่อปลอบโยน และยิ่งเขาแสดงความใจดีกับเธอมากเท่าไหร่ น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้นเท่านั้น
และหลังจากร้องไห้ให้กับสิ่งที่รู้สึกเหมือนตลอดไป พวกเขาก็จูบกันอีกครั้งนานเท่านาน
แต่แล้วเธอก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง และเมื่อเธอร้องไห้ Black ก็อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาขณะที่เขาเช็ดน้ำตาของเธออย่างอ่อนโยนและอ่อนโยน กระตุ้นให้เธอร้องไห้มากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งเธอหมดเวลา
*
* * *
*
[นาง. แฟลมบาร์ด] “โอ้…..? เมื่อคืนคุณนอนห้องนี้หรือเปล่า”
โชคดีที่นางแฟลมบาร์ดมา แบล็คออกไปแล้วเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันนี้
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกจับได้ว่านอนค้างคืนกับเขา แต่ถ้าเป็นไปได้ เธอจะสบายใจมากขึ้นที่ไม่ถูกจับได้
[Rienne] “มันจบลงแบบนั้น”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “โอ้ มาย”
เมื่อเห็น Rienne ดันผ้าห่มกลับ นาง Flambard ก็ปรบมือปิดปากด้วยความตกใจ
[นาง. Flambard] “คุณยังไม่ได้นอนคืนแรกกับเขาใช่ไหม”
[รีแอนน์] “อะไรนะ? ไม่ ไม่แน่นอน เวลาของเดือนของฉันยังไม่สิ้นสุด”
ชุดนอนของเธอขาดกระดุมสามเม็ดในตอนนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น Rienne มองลงไปที่พื้น หลีกเลี่ยงการจ้องมองของผู้หญิงคนนั้น ขณะที่จู่ๆ เธอก็รู้ตัวว่าตอนนี้เสื้อผ้าของเธอหลวมแค่ไหน
แต่ก็ไม่มีประโยชน์
[นาง. Flambard] “คุณพูดความจริงกับฉันหรือเปล่า”
Mrs. Flambard มองที่ Rienne ด้วยตาที่หรี่ลง จ้องมองราวกับว่าเธอพยายามจะมองทะลุผ่านตัวเธอไป Rienne สามารถบอกเธอได้อย่างง่ายดายว่าอย่ามองเธอแบบนั้น แต่เธออ่อนแอมากเมื่อพูดถึงธรรมชาติของพี่เลี้ยงของเธอ
[Rienne] “พูดตามตรง….. ฉันรู้ว่าฉันโกหกคุณไม่ได้ ฉันเองก็ไม่มีเหตุผลเช่นกัน”
สายตาของ Mrs. Flambard มองลึกลงไป แต่ดูจากสภาพเสื้อผ้าและผ้าปูที่นอนของ Rienne เธอไม่แน่ใจว่าเธอกำลังพูดความจริงในตอนนี้
[นาง. Flambard] “แล้วทำไมเสียงคุณแหบจัง”
[รีแอนน์] “ขอโทษ?”
[นาง. Flambard] “ตาคุณก็บวมเหมือนกัน และริมฝีปากของคุณก็นิดหน่อย…..”
[รีน] “. . ”
Rienne รู้สึกอายรีบเอามือปิดหน้าเธอ
[Rienne] “ง ฉันดูแปลกไปหรือเปล่า”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ไปดูด้วยตาตัวเองจะดีกว่าไหม?”
Rienne รีบลุกขึ้นยืน
เมื่อแบล็กบอกเธอเสมอว่าเธอดูสวย เธอเชื่อในคำพูดของเขาแม้ในขณะที่เธอร้องไห้และสั่งน้ำมูก จากนั้น ทันทีที่พวกเขาตื่นขึ้นในเช้าวันนี้ พวกเขาก็ดื่มด่ำกับจูบอีกครั้งจนพอใจ
แบล็คยังไม่ได้ล้างหน้าด้วยซ้ำ แต่เมื่อเช้าเห็นเขา เขาก็หล่อเหมือนเคย ดังนั้นเธอจึงไม่คิดมากไปเอง เธอคิดว่าเธอดูเหมือนเดิมตามปกติเช่นกัน
แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่?
Rienne รีบไปที่ห้องของเธอ Mrs. Flambard เดินตามหลังเธอ แต่เธอกังวลอย่างมากว่าอาจหกล้ม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพิจารณาจากข้อเท็จจริงที่ว่าดวงตาของเธอเป็นแบบนั้นในตอนนี้
[Rienne] “อา…..”
Rienne ยืนอยู่หน้ากระจก ทำเสียงแปลกๆ ที่ไม่ใช่เสียงกรีดร้องหรือเสียงถอนหายใจ
[Rienne] “นี่…..ฉันเหรอ?”
ดวงตาและแก้มของเธอบวมและบวมเช่นเดียวกับริมฝีปากของเธอ แก้มของเธอเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา และผมที่ยุ่งเหยิงของเธอก็แสดงให้เห็นได้จากการนอนดึกมาทั้งคืน
[Rienne] “ห๊ะ….! คนโกหกคนนั้น”
Rienne รู้สึกอายและละอายใจมาก เธอทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้ากระจก
[นาง. แฟลมบาร์ด] “เจ้าหญิง? ฉันโกหกคุณเมื่อไหร่”
Mrs. Flambard เบิกตากว้าง โบกมือไปมาตรงหน้าตัวเอง
[Rienne] “ไม่ ฉันไม่ได้พูดถึงคุณ คุณผู้หญิง……แต่เขาบอกว่าฉันดูดี”
ไม่ เขาไม่ได้บอกว่าเธอดู 'สบายดี' เขาไปไกลกว่านั้น เขาพูดอยู่เสมอว่าเธอดูสวยมาก ราวกับว่าเธอหลุดออกมาจากเทพนิยาย……เขาเป็นคนขี้โกหกจริงๆ
[Rienne] “ฉันถามเขาหลายครั้ง และทุกครั้ง เขาจะบอกว่าฉันน่ารัก……เขาโกหกง่ายมาก”
และเขาก็จูบใบหน้าที่ดูซอมซ่อเช่นกัน ไม่ใช่แค่บนริมฝีปาก แต่บนหน้าผาก จมูก คาง แก้ม—ทุกที่
Rienne กำปลายผมที่ยุ่งเหยิงของเธอ ทำหน้ามุ่ย
[นาง. แฟลมบาร์ด] “…..Pft.”
จากนั้นเธอก็ได้ยินมัน
เสียงของนางแฟลมบาร์ดพยายามกลั้นหัวเราะ
[Rienne] “แหม่ม?”
Rienne หันกลับมามองผู้หญิงคนนั้น
[Rienne] “คุณหัวเราะเยาะชะตากรรมของฉันหรือเปล่า”
[นาง. Flambard] “ไม่ ฉันพยายามจะจับมันไว้ แต่ฉัน…ช่วยไม่ได้…..pft”
[Rienne] “คุณนาย……”
การจ้องมองใบหน้าบวมๆ ของ Rienne มีแต่จะทำให้ Mrs. Flambard อยากหัวเราะมากขึ้น แต่น่าเสียดายที่ Rienne ดูเหมือนจะไม่รู้ตัว
[นาง. Flambard] “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหัวเราะ ฉันหมายถึงมัน”
หลังจากพยายามกลั้นหัวเราะแล้วก็ไม่สำเร็จ ในที่สุดหญิงสาวก็สามารถดึงสติตัวเองออกมาได้สำเร็จ
[นาง. Flambard] “แต่คุณมีใบหน้าที่น่ารักโดยธรรมชาติมาก ดังนั้นมันจึงไม่ดูแย่นัก”
[Rienne] “นั่นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลย”
[นาง. Flambard] “นั่นเป็นเหตุผลที่ดีที่คุณได้พบคู่หูที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้”
[Rienne] “แต่เขาโกหกฉัน หมายความว่าเขาแกล้งฉันเหรอ?”
[นาง. Flambard] “แต่มันก็จริงสำหรับเขาไม่ใช่เหรอ? สำหรับเขา ใบหน้านี้ก็ยังน่ารัก”
[Rienne] “……. เป็นไปไม่ได้หรอก”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ได้เหรอ”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างอ่อนหวานขณะที่เธอลูบผมสีบลอนด์ที่ยุ่งเหยิงของ Rienne
[นาง. Flambard] “ช่างเป็นความรู้สึกที่สวยงามจริงๆ ใช่ไหม? เพียงพอแล้วที่จะทำให้หัวใจดวงเดิมของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ เจ้าหญิง”
[รีแอนน์] “อา……”
ริมฝีปากของ Rienne แยกออกเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวขณะที่เธอมองกระจก
ใบหน้าของเธอที่ดูอัปลักษณ์อย่างมากในตอนนี้ แตกต่างจากปกติที่เธอมองเป็นอย่างมาก และเป็นลักษณะที่ผู้ชายไม่เคยเห็นจากเธอมาก่อน
ขณะที่เธอมองกระจก คำพูดที่เขาพูดกับเธอเมื่อเช้านี้ดูเหมือนจะซ้อนทับกับภาพที่เธอเห็น
[สีดำ] –‘ฉันต้องการดูมากกว่านี้’
ขณะที่ Rienne พยายามล้วงลึกเข้าไปในแขนของเขาเพื่อฝังดวงตาที่บวมของเธอ Black พูดเพื่อให้เธอหยุดพยายามซ่อนตัว
[Rienne] –‘ฉันยังไม่ได้ล้างหน้าเลย’
[สีดำ] –‘ไม่เป็นไร’
[Rienne] –‘…..อะไรนะ?’
[ดำ] –‘นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคุณเป็นแบบนี้’
และเมื่อเขาเห็นเธอ เขาไม่หัวเราะเลย
แต่เขากลับอุ้มเธอและลูบใบหน้าของเธอด้วยสัมผัสที่อ่อนโยนและระมัดระวัง ราวกับว่าเขากำลังจัดการกับสิ่งที่มีค่าและน่ารักอย่างแท้จริง
จากนั้นเมื่อพวกเขาสบสายตากัน เขาไม่ลังเลเลยที่จะจูบเธอ
[นาง. Flambard] “ช่างวิเศษเหลือเกิน ดูเหมือนว่าสวรรค์เหนือ Nauk กำลังยิ้มให้คุณอย่างแท้จริง เจ้าหญิง โดยอนุญาตให้คุณมีความสัมพันธ์กับคนเช่นนี้”
[Rienne] “….ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น”
Rienne พิงแก้มของเธอกับมือของ Mrs. Flambard ขณะที่เธอใช้นิ้วสางผมเบาๆ
[Rienne] “ฉันรู้สึกขอบคุณมาก ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร”
ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่สมควรได้รับความรักจากเขา แต่ฉันจะทำอย่างไร ฉันมีความสุขมาก แต่ฉันก็กังวล เกิดอะไรขึ้นถ้าเกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นถ้ามีอะไรผิดพลาด…….?
[นาง. Flambard] “คุณหมายถึงการไปสู่อนาคต? สิ่งที่คุณต้องทำคือพูดขอบคุณอย่างจริงใจ สวรรค์จะฟังคำของเจ้า”
ตบไหล่ Rienne พูดปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอกระตุ้นให้ Rienne ล้างหน้าให้เสร็จ
[นาง. Flambard] “แต่คุณต้องล้างตัวเดี๋ยวนี้ ฉันรู้ว่าคุณดูน่ารักในสายตาของลอร์ด Tiwakan แต่ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นความคิดที่ดีไหมที่เดินไปมาแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น”
[Rienne] “ใช่ เธอพูดถูก……”
เมื่อความอับอายถาโถมเข้ามา Rienne ก็รีบล้างหน้าให้เสร็จ นางแฟลมบาร์ดผู้เคร่งครัดเช่นเคย ถึงกับเตรียมผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นให้เธอเพื่อช่วยลดอาการบวมที่ใบหน้า
* * *
T/N: รีนเรียกแบล็กว่า 당신 ใช้ในประโยคที่คล้ายกับ "คุณ" (ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้นโดยไม่รู้ตัว) แต่มักจะสงวนไว้สำหรับคู่สมรสหรือคนรัก ในภาษาอังกฤษสามารถอ่านได้ว่าเป็นเงื่อนไขแห่งความรัก
–ฉันแปลบทนี้เมื่อเกือบ 3 สัปดาห์ที่แล้ว และฉันก็ยังไม่ได้หยุดแปล “สิ่งสำคัญคือคุณสัมผัสบาดแผลของฉัน และฉันไม่เจ็บปวดอีกต่อไป” ตั้งแต่นั้นมา ความโรแมนติกของมันก็ช่างมันเถอะ 🥺