บทที่ 20 | กับดัก (4)
.
* * *
.
[สีดำ] “ไม่”
เขาตอบเร็วมาก ฟีมอสสับสนไปชั่ววินาที
[ฟีมอส] “แล้วทำไม….?”
[Black] “เขายังอยู่ในใจเธอ”
เมื่อคำนึงถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ นั่นคือสิ่งที่แบล็คมอง
แม้ว่าเธอจะไม่ได้โทรหาเขาเอง แต่อดีตคนรักของ Rienne ก็ยังมาพบเธอ และเห็นได้ชัดว่าเธอตื่นตระหนกพยายามซ่อนตัวตนของเขาจากเขา
เธอพยายามเกลี้ยกล่อมเขาเพื่อให้เขาออกจากห้อง
…แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องโกหกหากจะบอกว่ามันไม่ได้ผล เขาตื่นเต้นมากกับความคิดนี้จนเสียสติไปชั่วขณะ โดยไม่สนใจว่ามันน่าสงสัยเพียงใด จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดที่จะถอดเสื้อผ้าของพวกเขาออกไปให้พ้นทาง (1)
แต่ในขณะที่เขารู้สึกว่าร่างกายของ Rienne สั่นด้วยความกลัว ทันใดนั้นเขาก็กลับมารู้สึกตัวและหมอกในหัวของเขาก็หายไป
เขาไม่สามารถตำหนิความรู้สึกนี้ว่าเป็นไข้ได้อีกต่อไป และไม่ใช่เพราะเธอรีบพาเขาออกจากห้องด้วย
เขาแค่ต้องการ Rienne
เขาต้องการให้เธออยู่นอกเหนือความปรารถนาของเขาเพียงแค่ยึดมั่นในสิ่งที่เป็นของเขาเสมอมา (2)
[สีดำ] “ผู้หญิงคนนั้น….”
ทันใดนั้นแบล็คก็เริ่มพูด ฟีมอสรีบปิดปากและตั้งใจฟัง
[Black] “ฉันคิดว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของ Nauk”
เขาคิดเสมอว่าการได้รับสิ่งหนึ่งหมายถึงการได้รับสิ่งอื่นโดยธรรมชาติ ที่เจ้าหญิงและ Nauk แยกกันไม่ออกในแง่นั้น
แต่วันนี้เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่ามันไม่จริง
เขาตระหนักว่าเขาต้องการ Rienne โดยไม่คำนึงว่าความสัมพันธ์ของเธอกับ Nauk เป็นอย่างไร เขาต้องการให้เธอกลับมาอย่างสมบูรณ์ ราวกับว่าเธอไม่เคยถูกพรากไปจากเขาตั้งแต่แรก
[Phermos] “คุณหมายถึงว่าสิ่งต่าง ๆ แตกต่างจากที่คุณเคยพูดกับฉันก่อนหน้านี้ใช่ไหม”
หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน แบล็คก็พยักหน้าอย่างหนัก
[ดำ] “ครับ”
[Phermos] “ฉันขอถามหน่อยได้ไหม?”
[Black] “ครั้งนี้ฉันจะเอาคืนทุกอย่าง”
'การได้รับ' บางสิ่งอย่างครบถ้วนนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากการเพียงแค่ 'มี' สิ่งนั้น สิ่งที่เขาต้องการทำตอนนี้คือสิ่งที่ควรทำตั้งแต่เริ่มต้น
ไม่ปล่อยให้มีที่ว่างให้ผู้ชายคนอื่นเข้ามาแทรกแซง… และทำลายร่องรอยทั้งหมดที่มี
และนั่นหมายความว่าเขาจำเป็นต้องนำสิ่งที่ Rafit Kleinfelder ขโมยไปจากเขากลับคืนมา นั่นคือหัวใจของ Rienne
[ฟีร์มอส] “ฉันเข้าใจแล้ว”
Phermos ยับยั้งการกระตุ้นให้ถอนหายใจ
อืม… ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นว่าจะมาถึง
[Phermos] “ถ้าท่านรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ พระเจ้าข้า… ถ้าอย่างนั้นข้าจะทำเท่าที่ทำได้”
ไม่ว่าเจ้าหญิง Rienne จะไม่เต็มใจเพียงใด ความประสงค์ของ Black นั้นเด็ดขาด และ Phermos ไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็นใด ๆ เกี่ยวกับผู้หญิงที่พระเจ้าของเขาเลือก
[Phermos] “เราควรดูแลเจ้าหญิงให้ดี อย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกในครั้งหน้า”
เมื่อก้มหน้าลงและขมวดคิ้ว แบล็คก็พยักหน้า เขาจะทำให้แน่ใจว่าจะไม่มี 'ครั้งต่อไป'
เพราะราฟิต ไคลน์เฟลเดอร์จะไม่ได้พบกับเจ้าหญิงรีแอนน์อีกแล้ว
.
* * *
.
หลังจากตื่นนอนมาทั้งคืน ในที่สุด Rienne ก็ลุกขึ้นจากเตียงเมื่อแสงแรกของรุ่งอรุณ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานรบกวนจิตใจของเธอจนทำลายโอกาสในการนอนหลับสนิท
ทำไมชายผู้นั้นแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลยเมื่อเขารู้? เขาคิดอะไรอยู่?
นี่เขาล้อฉันเล่นเหรอ?
ถ้าเขาไม่เป็นเช่นนั้น ครั้งนี้เขาจะเพิกเฉยจริงๆ เหรอ? ทั้งหมดเป็นเพราะเธอสัมผัสเขา?
อะไรง่ายๆ แบบนี้….จะมีความหมายพอที่จะทำแบบนั้นได้จริงๆ เหรอ?
Rienne ต่างก็ตระหนักดีถึงอันตรายของเมื่อวานนี้ เธอไม่เพียงแต่มีชายอื่นแอบเข้าไปในห้องนอนของเธอเท่านั้น แต่ยิ่งไปกว่านั้น ตัวตนของราฟิตอาจถูกเปิดเผยได้ มันจะถูกเปิดเผยว่าเขาพยายามปกปิดตัวเองตลอดเวลา
แต่ไม่ว่าความจริงของเรื่องนี้ก็คือ Rienne ได้ทรยศต่อคู่หมั้นของเธออย่างปฏิเสธไม่ได้
เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาเต็มใจที่จะเมินมัน ไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้ความจริง ดังนั้นบางทีเขาอาจแค่เลือกที่จะมองข้ามมันเพราะเห็นแก่เธอหรือเพื่อเมตตา?
…มันไม่มีทาง.
ไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกนี้ที่จะทำแบบนั้น และแม้ว่าจะมีคนแบบนั้นอยู่ ก็ไม่ใช่ลอร์ด Tiwakan ของทุกคน
เธอต้องการให้เธอเตือนตัวเองว่าเขาขอแต่งงานอย่างไร? เมื่อเขาล้อมปราสาทของเธอ เขาฆ่าคนของเธอหลายร้อยคนในกระบวนการนี้
Rienne หลับตาแน่นและถอนหายใจยาว
[Rienne] “ฉันไม่รู้… ฉันควรเตรียมตัวให้พร้อม”
วันนี้เป็นงานศพ
กำลังจะจัดขึ้นที่วัด แต่ Rienne ยังต้องเข้าร่วม
[Rienne] “ฉันคิดว่าคนอื่นคงจะตื่นแล้วในตอนนี้… แต่ฉันเดาว่าไม่”
Rienne รู้สึกโชคดีที่มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เธอสามารถทำได้เพื่อไม่ให้จิตใจวุ่นวาย เธอจำเป็นต้องเตรียมเสื้อผ้าสีดำ ถุงมือ และผ้าคลุมหน้าเพื่อปิดหน้า แต่เธอตื่นเช้ามาก คนอื่นๆ ยังหลับอยู่
ไม่อยากรบกวนใคร Rienne จึงตัดสินใจเอาน้ำมาล้างหน้า
[Rienne] “เมื่องานศพเสร็จสิ้น…”
Rafit Kleinfelder จะเป็นคนตายอย่างเป็นทางการและเขาวงกตของปัญหาที่ Rienne จำเป็นต้องนำทางจะสงบลงอย่างน้อยก็เล็กน้อย
สวมชุดไว้ทุกข์ของเธอสวมทับภายใต้เสื้อผ้า Rienne มุ่งหน้าไปยังห้องใต้ดินพร้อมหม้อน้ำ
.
* * *
.
พวกเขามีบ่อน้ำ แต่จำเป็นต้องใช้เท่าที่จำเป็น หลังจากทนทุกข์กับภัยแล้งมาหลายปี Nauk เรียนรู้ที่จะหวงแหนน้ำทุกหยดที่มี
วันละครั้ง น้ำที่พวกเขาต้องการใช้ในปราสาทจะถูกตักขึ้นมาจากบ่อน้ำและเก็บไว้ในอ่างในห้องใต้ดิน หากใครต้องการน้ำเพิ่ม พวกเขาต้องได้รับอนุญาตจาก Rienne และ Rienne จะตรวจสอบการใช้เป็นการส่วนตัว
หวด.
มันเงียบในห้องใต้ดินในตอนเช้า
แม้ว่ามันจะเป็นสีดำสนิท แต่ Rienne ก็เคยลงไปตักน้ำมาก่อน ดังนั้นเธอจึงเดินไปที่อ่างได้อย่างง่ายดาย
[???] “เจ้าหญิง”
[รีแอนน์] “…..!”
แต่คนที่รออยู่ในเงามืดนั้นไม่คาดคิด Rienne ตกใจมากจนเกือบทำหม้อที่ถือมาตกใส่น้ำ
[???] “อ่า เข้าใจแล้ว!”
บุคคลนั้นรีบเข้ามาและยกหม้อที่ไม่มั่นคงขึ้นด้วยฝ่ามือ
[Rienne] “อะไร—ไฮด์?”
[ไฮด์] “ใช่ เจ้าหญิง ขอโทษที่ทำให้ตกใจ”
[Rienne] “คุณมาทำอะไรที่นี่”
[ไฮด์] “โอ้ นั่น… อ่า แต่ฉันจับไม่ได้”
Hyde เป็นหนึ่งในสไควร์ที่ Weroz เคยดูแล แต่น่าเสียใจที่เขาไม่มีคุณสมบัติของอัศวินที่แข็งแกร่ง ตามที่ Weroz กล่าว Hyde ถูกส่งกลับบ้านไม่นานหลังจากมาถึงปราสาทเพราะเหตุนั้น
ดวงตาของไฮด์กวาดไปรอบ ๆ ในความมืดในขณะที่เขาลดเสียงลงให้มากที่สุด
[ไฮด์] “ฉันมีข้อความจากลอร์ดเวรอซถึงคุณ เจ้าหญิง แต่เขาบอกให้ฉันเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่ให้ใครรู้ ฉันเลยมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่”
[Rienne] “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันจะลงมาที่นี่”
[ไฮด์] “หือ? โอ้ฉันไม่ได้ ฉันจะถามหาคุณเมื่อสาวใช้ของคุณลงมาที่นี่ ฉันคิดว่าคนใกล้ตัวคุณคงเอาน้ำมาให้คุณล้างหน้าตอนเช้าทุกนาที”
เขาคิดว่าต้องรออีกนานก่อนที่จะสามารถส่งข้อความได้ นี่เป็นจังหวะแห่งความโชคดี
[Rienne] “แล้วท่านลอร์ดเวรอซล่ะ? เขาสบายดีไหม คุณรู้ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน”
จากคำถามของ Rienne ไฮด์ส่ายหัว
[ไฮด์] “ฉันไม่แน่ใจ”
[รีแอนน์] “อะไรนะ? แล้วคุณไปพบลอร์ดเวรอซที่ไหนเมื่อได้รับข้อความนี้”
[ไฮด์] “จู่ๆ เขาก็มาถึงโรงสีที่ฉันทำงานอยู่ ฉันก็แปลกใจที่เห็นเขาเหมือนกัน…”
เนื่องจากมีรายงานว่า Weroz หายตัวไปจาก Kleinfelder Estate Rienne จึงคิดว่าเขาอาจได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้เธอได้ยินว่าเขากำลังวิ่งหนีไปด้วยตัวเอง
มันสับสนเกินไป
[ไฮด์] “แต่เขาบอกให้ฉันส่งข้อความนี้เท่าที่ฉันจะทำได้”
เป็นอีกครั้งที่ Hyde มองไปรอบๆ ห้อง แล้วกวักมือเรียก Rienne ให้เข้ามาใกล้
[ไฮด์] “ขอฟังหน่อย เจ้าหญิง”
ผู้ชายที่มีมารยาทจะไม่ทำอย่างนั้นกับเจ้าหญิง แต่ Rienne รับฟัง ถ้านี่เป็นข้อความจาก Weroz เธอก็ต้องได้ยินไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
เมื่อ Rienne เข้ามาใกล้ Hyde ก็กระซิบให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
[ไฮด์] “เขาบอกว่า ‘อย่าไว้ใจผู้ชายคนนั้น’”
[รีแอนน์] “อะไรนะ?”
[ไฮด์] “ลอร์ดเวรอซบอกว่าเหตุผลที่มนุษย์อยู่ในนอคนั้นเพราะเขาต้องการแก้แค้น”
[รีแอนน์] “…..!”
ดวงตาสีเขียวสดใสของ Rienne เบิกกว้าง มองเกือบเป็นสีเทาในความมืด ไฮด์ไม่ได้สังเกตเห็น ดำเนินการต่อด้วยข้อความที่เหลือ
[ไฮด์] “เขาบอกว่าให้ระวังตัวและเลื่อนการแต่งงานออกไปจนกว่าเขาจะกลับมาได้ ลอร์ดเวรอซเชื่อว่าเขาสามารถเปิดเผยความลับของชายคนนั้นและนำมันกลับมาได้”
[Rienne] “ดังนั้น ท่านลอร์ดเวรอซคือ….”
[ไฮด์] “ใช่ เขาจาก Nauk ไปแล้ว”
และในไม่ช้าดวงตาของเธอก็เริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง
.
* * *
.
—'ครอบครัวของเขาถูกฆ่าโดยใครบางคนใน Nauk'
—'เขามาที่นี่เพื่อล้างแค้น'
เรื่องราวที่ตรงกัน
[Rienne] “ยังไง…?”
Rienne เริ่มกัดเล็บโดยไม่รู้ตัว
Weroz รู้เรื่องแบบนั้นได้ยังไง? เขาหายตัวไปที่ Kleinfelder Estate ดังนั้น Rienne จึงเตะตัวเองที่ไม่ถามให้ดีกว่านี้เมื่อเธออยู่ที่นั่น
แก้แค้น?
ในตอนแรก Rienne บอกว่าเธอไม่เชื่อเรื่องราวที่บอบบางเช่นนี้ เธอคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องไร้สาระที่ Rafit ถ่มน้ำลายใส่เธอในความพยายามครั้งสุดท้ายเพื่อพิสูจน์ความชั่วร้ายของชายคนนั้น
แต่…. อาจจะไม่.
เป็นเวลานานแล้วที่พฤติกรรมของ Black เป็นสิ่งที่ Rienne ไม่เข้าใจ แต่การใส่ไว้ในบริบทของการแก้แค้นทำให้สิ่งต่าง ๆ ชัดเจนขึ้นเล็กน้อย
เขาไม่สามารถเอาหัวของฉันไปและทำกับมันได้เหรอ? หรือเขาอยากเห็นฉันจบลงอย่างโหดร้ายและเจ็บปวดกว่านี้?
เขาละเว้นจากการเปิดประตูและฆ่าเธอทันทีเพราะเขาต้องการเอา Nauk ออกจากรากหรือไม่?
[นาง. แฟลมบาร์ด] “นั่นอะไรน่ะ เจ้าหญิง?”
เมื่อ Rienne พึมพำกับตัวเอง Mrs. Flambard ก็จับเสียงกระซิบของเธอได้ขณะที่เธอหวีผมอย่างพิถีพิถันและผูกด้วยริบบิ้นสีดำสำหรับงานศพ
[นาง. Flambard] “อ๊ะ ไม่นะ เจ้าหญิง! คุณทำอะไรกับเล็บของคุณ!?”
มิสซิสแฟลมบาร์ดสังเกตเห็นเธอช้าเกินไป จึงรีบสอนรีแอนน์
[นาง. Flambard] “ไม่ อย่าพูดอะไรเลย ทำไมคุณถึงทำเช่นนี้กับตัวเอง? คุณทำลายเล็บที่น่ารักของคุณแบบนี้ได้อย่างไร? ได้โปรดรอที่นี่”
ผู้หญิงคนนั้นวางหวีลง มองหากรรไกรตัดเล็บในกล่องใกล้ๆ อย่างรวดเร็ว
[รีแอนน์] “อา…”
ทันใดนั้น Rienne รู้สึกอายเมื่อมองดูสภาพมือของเธอ
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ยื่นมือมาสิ”
[Rienne] “….ฉันขอโทษ”
Rienne เอื้อมมือออกไปอย่างแผ่วเบา ผู้หญิงคนนั้นถอนหายใจขณะติดเล็บอย่างระมัดระวัง
[นาง. Flambard] “คุณทำสำเร็จแล้ว เจ้าหญิง”
[Rienne] “ไม่เป็นไร แค่ทำในสิ่งที่คุณทำได้ เล็บของฉันแทบจะไม่สำคัญเลย”
[นาง. Flambard] “เล็บอาจจะเป็นแค่เล็บ แต่…. มือของคุณยังคงเป็นมือของเจ้าหญิงหนึ่งเดียวในอาณาจักรของเรา”
[รีน] “. . ”
นางแฟลมบาร์ดดูราวกับว่าเธอกำลังจะหลั่งน้ำตา แม้ว่า Rienne เองจะรู้สึกเหมือนกำลังจะเริ่มร้องไห้เมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว แต่เธอก็กลืนความรู้สึกนั้นอย่างรวดเร็ว
Mrs. Flambard เป็นคนขี้สงสาร ดังนั้นหาก Rienne ร้องไห้ อารมณ์ก็จะไม่มีที่สิ้นสุด
[Rienne] “การมีมือที่ดีใน Nauk มีประโยชน์อย่างไร? ดังนั้นอย่าร้องไห้และทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ โอ๊ย!”
ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น Rienne ก็ขยับมือของเธอและเกาตัวเองด้วยคมดาบ ที่กันจอนนั้นเก่าแต่คมและเฉือนเนื้อใต้เล็บของเธอได้อย่างง่ายดายโดยปราศจากความปรานี
นางแฟลมบาร์ดอ้าปากค้าง
[นาง. แฟลมบาร์ด] “โอ้ เจ้าหญิง!”
เธอตกใจมากที่เห็นเลือดไหลออกมาจากปลายนิ้วของ Rienne ดังนั้นเธอจึงหยุดพูดตะกุกตะกักไม่ได้ Mrs. Flambard โยนที่กันจอนไปด้านข้าง จับมือของ Rienne ด้วยมือของเธอเอง
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ฉันควรทำอย่างไรดี? โอ้ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเอง….”
[Rienne] “ไม่ ความผิดเป็นของฉัน คุณไม่ได้ทำเช่นนี้แหม่ม”
[นาง. แฟลมบาร์ด “แต่เลือดออกมาก และฉันแน่ใจว่ามันต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ….”
Rienne พยายามอย่างมากที่จะไม่ทำให้พี่เลี้ยงของเธอร้องไห้ แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังเกิดขึ้น ฝืนยิ้ม Rienne พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อสลัดความเจ็บปวด
[Rienne] “นั่นไม่เป็นความจริง มันไม่เจ็บปวดเลย ดังนั้นคุณปล่อยฉันได้แล้ว”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “หมายความว่าไง? คุณเลือดออกมาก”
[Rienne] “งานศพจะเริ่มในเร็วๆ นี้ ฉันไม่สามารถสายได้”
[นาง. Flambard] “แต่กับเรื่องนี้….”
เธอจำใจปล่อยมือ ผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ที่นั่น จับมือของ Rienne เป็นเวลานาน
[นาง. Flambard] “อย่างน้อยเราควรหยุดเลือด ฉันจะไปเอายามาให้ กดแผลไว้ เจ้าหญิง”
เธอลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างลังเลและจากไป
[Rienne] “….มันค่อนข้างลึก”
บาดแผลนั้นใหญ่อย่างปฏิเสธไม่ได้ มันน่ากลัวเล็กน้อย…เมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากตัวเธออย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
—'เขาจะแก้แค้น Nauk'
ความคิดที่ไม่รู้จบผสมกับการเสียเลือดทำให้เธอวิงเวียน
[Rienne] “…มันเจ็บ….”
Rienne จับมือของเธอแน่น การได้เห็นบาดแผลด้วยตาของเธอเองทำให้เจ็บปวดมากขึ้น และจิตใจของเธอก็สับสนมากขึ้น ยิ่งเธอพยายามเผชิญหน้ากับเหตุผลที่แท้จริงของแบล็กในการเสนอ
[Rienne] “มัน….เจ็บจริงๆ….”
และเมื่อพี่เลี้ยงของเธอจากไป ในที่สุด Rienne ก็ร้องไห้
เธอพยายามบอกตัวเองว่าไม่มีหลักฐานเบื้องหลังคำกล่าวอ้างของ Weroz—ว่ามันเป็นเพียงคำพูด…คำพูดที่ไม่มีมูลความจริงและไม่มีมูลความจริง
แต่ถึงกระนั้นความเจ็บปวดก็ยังไม่หายไป ความเจ็บปวดสับสนที่เธอรู้สึกอ้อยอิ่งเช่นเดียวกับความเจ็บปวดใต้เล็บมือของเธอ
[Rienne] “จะเกิดอะไรขึ้นถ้า….”
ถ้าเขาพยายามจะแก้แค้นจริงๆล่ะ?
แล้วเธอจะทำอย่างไร? เธอไม่แน่ใจ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจ
ฉันไม่สามารถลดการป้องกันลงได้
ไม่ว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างใจดีหรืออ่อนโยนเพียงใด เธอจะต้องไม่ยอมให้ตัวเองตาบอดเป็นอันขาด
เท่านั้น
* * *
T/N: (1) เขาใช้วลีสว่าง มีความหมายว่า “ฝังหัว (ตน) ไว้ที่คอ” ซึ่งก็คือจงใจเพิกเฉยต่อสิ่งต่างๆ เหมือนกับ "ฝังหัวของคุณไว้ในทราย"
(2) ภาษาเกาหลีเป็นภาษาที่ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด หมายความว่าบริบทจำนวนมากในแง่ของหัวเรื่องและคำสรรพนามขาดหายไปจากข้อความ ซึ่งทำให้การแปลยุ่งยาก (*สะอื้น*) สำหรับเรื่องราวส่วนใหญ่ แบล็คมีความคลุมเครืออย่างไม่น่าเชื่อในแง่ของสิ่งที่เขาต้องการ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเปิดเผยอย่างชัดเจน ยินดีด้วยเพื่อน
ความคิดเห็นของผู้แปล: Black ก่อน: 'I don't need her heart' ยังดำ: 'เดาว่าฉันเข้าร่วมคณะละครสัตว์'