บทที่ 34 | สปาร์ค (3)
ผู้แปล/บรรณาธิการ: astralmech | บรรณาธิการ: ผี
*
* * *
*
ขณะที่ร่างกายของ Rienne สั่นเทา Black ก็ถามคำถามเธอ
[สีดำ] “คุณกลัวไหม”
[รีน] “. . ”
เธอไม่สามารถพูดได้ว่าใช่หรือไม่ใช่
[สีดำ] “ทนหน่อยนะ”
แล้วริมฝีปากก็ประกบลงมา
Rienne อ้าปากค้างสั้น ๆ และกะทันหัน ความรู้สึกของใครบางคนที่เธอมองไม่เห็นจูบที่หลังคอของเธอนั้นแปลกอย่างสุดจะพรรณนา เป็นเพราะเป็นสถานที่ที่ไม่มีใครเคยจูบเธอมาก่อน?
รู้สึกเหมือนว่าแบล็กกำลังเปิดส่วนหนึ่งของเธอที่ครั้งหนึ่งเคยถูกซ่อนไว้และตีตราด้วยเครื่องหมาย
แต่เธอไม่สามารถพูดได้ว่าเธอเกลียดความรู้สึกนี้
…..นี่มันบ้าชัดๆ
ความรู้สึกที่ริมฝีปากของเขาค่อยๆ ลากผ่านคอเสื้อเธอรู้สึกเหมือนกำลังจุดไฟเผาผิวหนังของเธอ แม้ว่าไหล่ของเธอจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่สั่นไหว แต่ตอนนี้ความสั่นไหวที่แข็งแกร่งกำลังเต้นเป็นจังหวะไปทั่วร่างกายของเธอ
แม้ว่า Rienne จะกัดริมฝีปากของเธอแน่น แต่เธอก็ไม่สามารถกำจัดความรู้สึกที่เขาทิ้งไว้เบื้องหลังได้
[รีน] “. . ”
ในที่สุดลมหายใจแผ่วเบาก็หยุดลง และแบล็คก็ถอนริมฝีปากออกจากเธอ แต่หลังจากจูบดังกล่าว เขาก็ยังไม่ผละออก แต่กลับโอบแขนรอบตัว Rienne ไว้แน่น
[รีแอนน์] “ทำไม…….?”
ขณะที่ Rienne ถามด้วยความสับสน Black ก็ใช้แรงจับและบังคับให้เธอนอนลง เธอรู้สึกถึงน้ำหนักของผ้าห่มที่คุ้นเคยที่คลุมร่างของเธอไว้ขณะที่เขาทิ้งตัวลงข้างๆ เธอ
[สีดำ] “ฉันนอนที่นี่”
เขาไม่ได้ขออนุญาตสำหรับสิ่งนี้เช่นกัน
แต่ถึงแม้เขาจะออกคำสั่ง เขาก็ไม่ได้เข้าใกล้เธอมากนัก เขาอยู่ให้พ้นจากผ้าห่มซึ่งพวกเขาจะไม่แตะต้องโดยบังเอิญ
เขาเป็นคนใจดีแต่มีพลัง แข็งแกร่งแต่ใจดี
[Rienne] “……ไม่มีผ้าห่มเหรอ?”
[ดำ] “ไม่จำเป็น”
[Rienne] “แต่คุณจะหนาว”
[สีดำ] “ร่างกายของฉันร้อน ฉันจะไม่เป็นไร."
เขาหันข้างและมองไปที่ Rienne
[สีดำ] “ไปนอนเถอะ”
Rienne รู้สึกได้ว่าใบหน้าด้านข้างของเธอแสบจากการจ้องมองของเขา เธอเอาแต่มองเพดาน ไม่มั่นใจพอที่จะเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ
ปลายจมูกของเธอเริ่มเย็นแล้ว
[Rienne] “ถ้าอย่างนั้น……คุณควรหาผ้าห่มอีกผืน”
เธอมองเขาจากตำแหน่งของเธอได้ไม่ดีนัก แต่ดูเหมือนไหล่ของแบล็คจะกระตุก
[ดำ] “ขอฉันนอนข้างเธอได้ไหม”
[Rienne] “คุณได้ตัดสินใจไปแล้ว ไม่ว่าฉันจะพูดอะไรก็ตาม”
[ดำ] “มันต่างกันระหว่างการยืนกรานของฉันกับการที่คุณบอกว่าไม่เป็นไร เจ้าหญิง”
[Rienne] “มีไหม? ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิมแม้ว่าฉันจะไม่ได้พูดอะไรเลยก็ตาม”
[สีดำ] “…….เหมือนเดิมไม่ได้เหรอ?”
[Rienne] “มันเป็นไปแล้ว ถ้าจะนอนที่นี่ก็ไม่ควรนอนหนาว”
[ดำ] “…….คุณเป็นผู้หญิงที่แปลก เจ้าหญิง”
เสียงของเขาต่ำมาก คำพูดของเขาออกมาราวกับเสียงกระซิบ Rienne ก็อยากจะพูดแบบนั้นกับเขาเหมือนกัน
นั่นเป็นวิธีที่คุณปรากฏต่อฉัน
ผู้ชายที่ผิดปกติมาก
ไม่ว่าเขาจะทำตัวสุภาพหรือหยาบคาย น่ารักหรือเย็นชา—ลักษณะเหล่านั้นทั้งหมดรวมอยู่ในตัวคนเดียว ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับมันทั้งหมด
[Rienne] “อยู่ที่นี่”
แบล็คแทบจะลุกไปหยิบผ้าห่มเองไม่ได้ ดังนั้น Rienne จึงดึงตัวเองออกจากเตียง
[สีดำ] “คุณกำลังจะไปไหน?”
[Rienne] “ตู้เสื้อผ้า”
จากตู้เสื้อผ้าหลังเตียง Rienne ดึงผ้าห่มเพิ่มเติมที่เก็บไว้ที่นั่นเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเดือนที่อากาศหนาวเย็น ด้วยเหตุผลบางอย่าง ร่างของแบล็กแข็งทื่อขณะที่เธอเข้าไปใกล้ คลี่ผ้าห่มออกแล้วคลุมตัวเขา
ตอนนี้เขาจะไม่หนาวมากนอนอยู่ข้างฉัน
ด้วยเหตุผลบางอย่าง Rienne รู้สึกโล่งใจราวกับว่าเธอได้ทำงานของเธอแล้ว
[Rienne] “คุณควรจะนอนหลับได้อย่างสบายได้แล้ว”
[สีดำ] ". . ”
Rienne ได้ยิน Black พูดพึมพำกับตัวเอง แต่เธอก็ไม่ได้สนใจที่จะถามว่าเขาพูดอะไร เธอแค่คิดว่าเขาคิดว่าเธอแปลกเหมือนเมื่อก่อน
[Rienne] “ราตรีสวัสดิ์ ถ้าอย่างนั้น”
ทั้งสองหลับตานอนบนเตียงเดี่ยวที่มีผ้าห่มคนละผืนสองผืน
ในที่สุด ค่ำคืนที่แปลกประหลาดก็หลีกทางไปสู่เช้าที่แปลกประหลาดยิ่งกว่า เมื่อ Rienne หลับไปก่อน
*
* * *
*
เมื่อ Rienne ตื่นขึ้น สิ่งแรกที่เธอสังเกตเห็นคือทุกอย่างรู้สึกอบอุ่นเกินไป
นั่นไม่สมเหตุสมผล
เวลาเช้ามักจะหนาวเย็นในช่วงเวลานี้ของปี เมื่อเป็นเช่นนี้ จมูกของเธอจะสั่นและศีรษะของเธอจะยังคงงุนงงอยู่ แต่ร่างกายของเธอก็จะตื่นขึ้น
เป็นฤดูกาลที่สิ่งเดียวที่ทำให้เธอลุกจากเตียงได้คือการบังคับตัวเองให้ลืมตาขึ้นหลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าของนางแฟลมบาร์ด
[รีน] “. . ”
แต่คราวนี้ดวงตาของ Rienne เปิดขึ้น
และเธอก็รู้ว่าเธออยู่ในอ้อมแขนของแบล็ก
แม้ว่าพวกเขาจะหลับไปโดยใช้ผ้าห่มแยกกัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างพวกเขาจึงใช้เพียงผืนเดียวในตอนนี้ และเช่นเดียวกับที่ Black บอกว่าร่างกายของเขายังร้อนอยู่แม้จะเป็นฤดูกาลก็ตาม แก้มของ Rienne ที่แนบกับหน้าอกของเขาก็สามารถยืนยันความจริงในสิ่งนั้นได้
[รีแอนน์] “อา……”
แต่ในขณะที่ Rienne กำลังจะปล่อยเสียงประหลาดใจ เธอก็กัดริมฝีปากของเธอ
แบล็คยังคงหลับสนิท
ดวงตาของเขาปิดแน่นมาก มีรอยย่นเล็กๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเขา Rienne รู้ว่าเขาคงเหน็ดเหนื่อยจากอาการบาดเจ็บ เขาจำได้ว่ามันหนักหนาสาหัสแค่ไหน หากเคยมีช่วงหนึ่งที่เขาต้องการการพักผ่อนอย่างสิ้นหวัง นั่นคือตอนนี้
…….ฉันไม่ควรปลุกเขา
เขาเป็นคนอดทน ดังนั้นเขาย่อมรู้สึกไม่ดีเป็นธรรมดา สิ่งสำคัญคือเธอปล่อยให้เขานอนในขณะที่เขาทำได้
…….แต่ผมมานอนแบบนี้ได้ยังไง?
ก่อนที่เธอจะหลับไป เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าคลุมตัวเองด้วยผ้าห่มและนอนให้นิ่งที่สุด เธอรู้สึกประหม่ามากจนเอามือมาใกล้หน้าอกเช่นกัน
แล้วเมื่อไหร่เขา…?
เธอรู้สึกประหลาดใจที่เธอไม่ตื่นขึ้นมาเลยเมื่อรู้สึกว่ามีคนมากอดเธอ
แม้กระทั่งตอนนี้ ความคิดไร้สาระก็มาถึงเธอว่าท่าทางที่เธอตกใจเมื่อพบว่าตัวเองรู้สึกสบายตัว—ราวกับว่าเธอเผลอหลับไปในตอนแรก
แต่…
แต่สิ่งที่แปลกไป….คือเธอไม่ได้เกลียดมัน
เธอไม่ได้เกลียดเสียงลมหายใจของเขาที่ใกล้เธอมากขนาดนั้น และเสียงผมของเขาที่สั่นเบาๆ เมื่อเขาขยับตัวเบาๆ ในห้วงนิทรา การรู้สึกว่าแขนแข็งแรงของเขาโอบเธอไว้แน่นก็ไม่เลวเช่นกัน เธอไม่แม้แต่จะสนใจเสียงหัวใจที่เต้นดังของเธอ
และ Rienne ก็ไม่ได้เกลียดที่สิ่งแรกที่เธอเห็นเมื่อตื่นขึ้นคือภาพดวงตาที่ปิดสนิทของ Black ซึ่งหลับสนิท
เมื่อเธอเห็นเขาใกล้ๆ เธอสังเกตเห็นว่าขนตาของเขายาวแค่ไหน ดั้งจมูกของเขาตรงราวกับไม้บรรทัดและริมฝีปากสีซีดของเขามีเส้นที่ชัดเจน
แม้ว่าการมองที่ริมฝีปากของเขาจะทำให้เธอนึกถึงตอนที่เขาจูบเธอเมื่อวานนี้ เธอรู้สึกถึงความร้อนแสบร้อนที่คอของเธอที่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ ดูเหมือนว่าจะกลับมาพร้อมกับความคิด
[รีน] “. . ”
ความตึงเครียดที่รั้งเธอให้อยู่กับที่หรือที่เต้นเป็นจังหวะทั่วร่างกาย—ไม่ได้แย่ทั้งคู่
ฉันไม่เกลียดมัน
แต่ยังไม่ทราบสาเหตุว่าเป็นเพราะเหตุใด
ฉัน….. ฉันไม่รู้ว่าทำไม
ทำไมเธอถึงไม่เกลียดมัน? แล้วทำไมเธอถึงอยากอยู่แบบนี้? เธอไม่สามารถขยับร่างกายได้เลย และเธอก็ไม่ได้เกลียดมันเช่นกัน
ทุกอย่างแปลกเกินไป…..
[สีดำ] “อืม…..”
ดำขยับตัวในการนอนหลับของเขา
เขาดึง Rienne เข้ามาใกล้หน้าอกมากขึ้น
จมูกเดิมที่เธอเพิ่งชื่นชมแตะหน้าผากของเธอ และริมฝีปากของเขาห่างจากสัมผัสคิ้วของเธอเพียงแค่ลมหายใจเดียว
เขาพยายามที่จะตื่น?
Rienne ลืมที่จะกระพริบตาขณะที่เธอมองดวงตาที่ปิดสนิทของ Black
ฉันหวังว่าคุณจะนอนต่ออีกหน่อย
และฉันหวังว่าเราจะอยู่แบบนี้ไปนานๆ ได้เช่นกัน…….
แต่เมื่อความหวังนั้นเข้าสู่จิตไร้สำนึกของ Rienne ดวงตาของ Black ก็เปิดขึ้นราวกับว่าพวกเขาไม่เคยปิดเลย
[รีแอนน์] “……..!”
[สีดำ] ". . ”
ขณะที่ดวงตาของ Rienne เบิกกว้าง Black ก็หรี่ลง นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะตระหนักได้ว่าตำแหน่งที่เขาอยู่ตอนนี้แตกต่างจากตำแหน่งที่เขาผล็อยหลับไปเมื่อคืนนี้มาก
[ดำ] “……..ฉันทำอย่างนั้นเหรอ?”
[Rienne] “ฉันไม่แน่ใจ”
[Black] “ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมีนิสัยแบบนี้”
แม้จะรู้สึกประหลาดใจ แต่ทั้งคู่ก็พยายามทำลายตำแหน่งของตนก่อน
Rienne คิดว่ามันแปลกที่ Black มองเธอโดยไม่แม้แต่จะกระพริบตา แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สังเกตว่าเธอไม่ต่างไปจากเดิม
[ดำ] “ฉันไม่เคยเห็นคุณใกล้ขนาดนี้มาก่อน”
[Rienne] “…..ฉันเข้าใจแล้ว”
ในขณะที่พวกเขานั่งนิ่งสนิท พวกเขาหลับตาสนิทจนสามารถสัมผัสกันได้
[Rienne] “คุณมีแผลเป็นที่นี่”
เวลารู้สึกเหมือนเดินช้าอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อรู้สึกว่าดวงตาของเธอเริ่มเจ็บ ในที่สุด Rienne ก็กระพริบตาขณะที่เธอสังเกตเห็นรอยแผลเป็นเล็กๆ ที่หลงเหลืออยู่บนคิ้วของ Black
[สีดำ] “ที่ไหน?”
[รีแอนน์] “นี่”
เธอเอื้อมมือไปแตะที่แผลเป็นที่ซีดกว่าผิวหนังรอบๆ เล็กน้อย
[สีดำ] “มีไหม”
ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้จริงๆว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร
[Rienne] “มันเล็กมาก ฉันยังมองเห็นได้ไม่ดีนัก”
เธอคงไม่ได้เห็นด้วยตัวเองหากเธอไม่ได้สังเกตใบหน้าของเขาอย่างใกล้ชิด
[สีดำ] “คุณมีกระที่นี่เจ้าหญิง”
Rienne รู้สึกว่า Black เอานิ้วแตะที่จุดใต้ติ่งหูของเธอ ใกล้กับจุดเริ่มต้นของคอเสื้อเธอ เช่นเดียวกับที่แผลเป็นของเขาไม่เป็นที่รู้จักสำหรับเขา เธอก็ไม่รู้จักสิ่งนี้เช่นกัน
[Rienne] “ฉันมองไม่เห็น มันดูเหมือนอะไร?'
[สีดำ] “มันตัวเล็กและสีเดียวกับผมของฉัน ฉันไม่คิดว่าหลายคนจะเห็นมัน”
[Rienne] “ใช่…..ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมีกระตรงนั้น”
สีดำเป็นคนแรกที่เห็นมัน…. หรืออาจจะเป็นเขาเพียงคนเดียว ไม่มีใครเคยสังเกตใบหน้าของเธอใกล้ขนาดนี้มาก่อน
ในเช้าตรู่ที่ควรจะเย็นกลับอบอุ่น และในพื้นที่ข้าง ๆ เธอที่ว่างเปล่าอยู่เสมอ กลับมีบุคคลหนึ่งเข้ามาแทน เธอมองหน้าใครบางคนโดยไม่รู้สึกเหนื่อยเหมือนเขา
พวกเขาทั้งคู่กำลังมองหาสิ่งอื่น ๆ ที่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่รู้
และเธอก็ไม่ได้เกลียดมันเลย
[Rienne] “มีอะไรอีกไหม?”
[สีดำ] “ฉันดูได้ถ้าคุณต้องการ”
[Rienne] “ได้โปรดทำ”
หวด.
ดำขยับใบหน้าเข้ามาใกล้
ขณะที่เขาผลักผมของเธอออก แขนของเขาที่จับเธอก็ไม่ได้คลายลงแม้แต่น้อย ในที่สุด ใบหน้าด้านข้างของ Rienne และคอของเธอก็ถูกเปิดเผย
เขาไล้นิ้วเดียวไปตามแนวสันกรามของเธอ
[สีดำ] “ที่นี่ไม่มีอะไรเลย”
แบล็กเอานิ้วของเขาไล้ไปตามคอของเธอลงมาใกล้หน้าอกซึ่งยังมีชุดนอนคลุมอยู่
[ดำ] “ขอดูต่อได้ไหม”
[รีน] “. . ”
คำพูดนั้นทำเอาเธอแทบหยุดหายใจ
[Rienne] “ก็….. คุณต้องดึงชุดของฉันลง”
[ดำ] “ครับ”
[รีแอนน์] “งั้น…..”
[ดำ] “ได้ไหมครับ”
[รีน] “. . ”
ขณะที่เขารอคำตอบ เขาก็ค่อยๆ เลื่อนนิ้วไปตามขอบเสื้อนอนของเธอ
เขาไม่แม้แต่จะซ่อนความหมายที่ชัดเจนเบื้องหลังท่าทาง—นัยน์ตาสีฟ้าของเขาที่มองมาใกล้กว่าที่เคยก็ซื่อตรงเช่นเดียวกัน
[Rienne] “ไม่ ไม่ใช่ที่นี่”
และนั่นคือตอนที่เธอตระหนัก
ไม่ว่าจุดประสงค์ของเขา—ต้องการแก้แค้นหรืออะไรก็ตาม—ข้อเท็จจริงของเรื่องนี้คือเขาต้องการเธอ
และจิตใจของฉันก็ไม่ต่างกันมากเช่นกัน
แม้ว่าเธอรู้ว่าเขาต้องการเธอนอกเหนือไปจากสิ่งที่เขาวางแผนจะทำกับ Nauk ยิ่งไปกว่านั้น เธอต้องการให้เขาต้องการเธอ
ฉันสงสัยว่า…ความคิดเช่นนี้จะกลายเป็นยาพิษหรือไม่?
หรือมันจะจบลงที่ตรงกันข้าม?
รีนน์ต้องการทราบ เหนือสิ่งอื่นใด เธออยากรู้อย่างยิ่ง
[Rienne] “ตอนนี้….ตอนนี้ข้างนอกสว่างเกินไป”
[ดำ] “ฉันจะหาอะไรไม่เจอถ้าไม่มีแสงสว่าง”
[Rienne] “เธอไม่ต้องการสิ่งนั้น…..หากเธอมองอย่างใกล้ชิด มันก็ไม่จำเป็นต้องเบา”
[สีดำ] “ถ้าอย่างนั้น ขอฉันดูใกล้ๆ ได้ไหม”
[Rienne] “ที่ไหนสักแห่งที่มันมืดกว่านี้”
[สีดำ] ". . ”
นิ้วของแบล็คหยุดที่คอของเธอ ความรู้สึกผิดปกติของ Rienne ทำให้คิ้วของเขาเครียด เขาจับใบหน้าของเธอและเริ่มถูแก้มของเธอเบา ๆ ด้วยนิ้วหัวแม่มือของเขา ขมวดคิ้วในดวงตาของเขา
[ดำ] “ฉันหวังว่าคุณจะรู้ว่าคุณพูดอะไร เจ้าหญิง”
[Rienne] “คุณ….ไม่คิดว่าฉันจะทำเหรอ?”
[ดำ] “ไม่ ฉันไม่ทำ”
แบล็คถอนหายใจเบาๆ
[Black] “นั่นคือเหตุผลที่คุณทำสิ่งเหล่านี้โดยไม่แม้แต่จะกระพริบตา คุณไม่รู้หรอกว่าตอนนี้คุณหน้าตาเป็นอย่างไรสำหรับฉัน”
[Rienne] “อะไร…..ฉันดูเหมือน?”
การเคลื่อนไหวของมือของเขาหยุดลง
[ดำ] “คุณไม่อยากได้ยินมัน”
[Rienne] “เป็นเพราะฉันดูแย่เหรอ?”
[สีดำ] “ในทางกลับกัน”
นั่นฟังดูแปลกมากสำหรับ Rienne
[Rienne] “ทำไมฉันถึงไม่อยากฟังถ้ามันดี”
[สีดำ] ". . ”
เป็นอีกครั้งที่แบล็คถอนหายใจแทนที่จะให้คำตอบ
[ดำ] “นั่นคือเหตุผลที่ฉันบอกว่าคุณไม่รู้”
[Rienne] “ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยบอกฉันที”
[สีดำ] “มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะพูดถึงได้”
[Rienne] “ทำไมล่ะ?”
ทันใดนั้น สายตาของแบล็คก็เปลี่ยนไป
[สีดำ] “นี่คือเหตุผล”
มือที่เคยวางบนแก้มของเธอพบที่ใหม่บนผ้าปูที่นอน ขณะที่แบล็กลุกขึ้น Rienne คิดว่าเขาเพิ่งลุกจากเตียง
[รีแอนน์] “……!”
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้น
ตอนนี้เขาสูงตระหง่านเหนือ Rienne ซึ่งนอนอยู่บนหลังของเธอตรึงไว้กับเตียง—ถูกล็อคอยู่ระหว่างแขนของเขา
[ดำ] “เข้าใจแล้วใช่ไหม”
[Rienne] “ฉัน……คิดว่า….ฉันทำ”
[สีดำ] “ไม่ใช่ คุณยังไม่เข้าใจ”
[Rienne] “ไม่ ฉัน…..”
แบล็คยิ้มอย่างไม่เชื่อสายตา
[Black] “ถ้าเธอรู้ เธอคงผลักฉันออกแล้วหนีไปแล้ว”
[รีแอนน์] “อะไรนะ?”
[ดำ] “แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว”
จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงโดยไม่ลังเล
ในขณะที่ปากของ Rienne แยกออกเล็กน้อย เขาก็ไม่เสียโอกาส เลื่อนริมฝีปากบนของเขาระหว่างช่องว่าง ก่อนที่เธอจะรู้ตัว ริมฝีปากของเธอก็อ้าออก ทำให้เขามีพื้นที่มากขึ้นเมื่อเธอหลับตา
[รีน] “. . ”
สิ่งที่เริ่มต้นจากจูบที่เนิบช้า นุ่มนวล และเย้ายวนกลับกลายเป็นต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับสายฝนโปรยปรายที่โปรยปรายลงมาอย่างกะทันหัน เธอโอบแขนทั้งสองข้างรอบคอของ Black ขณะที่เขาคอยพยุงหลังของเธอไว้ ดึงเธอขึ้นมาหาเขา
เมื่อเวลาผ่านไป ตำแหน่งของพวกเขาเปลี่ยนไป แบล็กโอบเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา แบล็กล้มลงบนหลังของเขา โดยมีรีแอนน์ตามมาและนั่งคร่อมอยู่บนตัวเขาในขณะที่ร่างของเธอเบียดเข้าหาเขา
แต่การเคลื่อนไหวนั้นรุนแรงมาก เข่าของเธอถูกทิ้งให้ดันขาของเขาอย่างงุ่มง่ามขณะที่พวกมันพันกัน
[รีแอนน์] “เดี๋ยวก่อน……”
ในช่วงเวลาสั้น ๆ ริมฝีปากของพวกเขาออกจากกัน Rienne หายใจหนักขึ้นขณะที่เธอพูด
[Rienne] “เดี๋ยวก่อน ขาของคุณ…..”
[สีดำ] “ขา?”
[Rienne] “ฉันคิดว่าคุณบาดเจ็บ….”
เท่านั้น
[สีดำ] “ไม่เป็นไร”
แบล็กจับหลังศีรษะของเธอด้วยมือใหญ่แล้วดึงเธอกลับเข้ามา
* * *
– นักแปลและบรรณาธิการเพื่อนบ้านที่เป็นมิตรของคุณได้รับการคัดกรองสีน้ำเงินด้วยความเคารพ –