บทที่ 44 | วันนี้เหมือนเมื่อวาน
ผู้แปล/บรรณาธิการ: astralmech | บรรณาธิการ: ผี
*
* * *
*
แบล็คเคยพูดถึงสิ่งที่คล้ายกันมาก่อน เขารู้ว่าเขาหมั้นแล้ว แต่นั่นอาจเป็นเพียงสิ่งที่พ่อของเขาพูดถึง
[Rienne] “ถ้าเป็นอย่างนั้น มันจะไม่อยู่ในบันทึกของราชวงศ์ใช่ไหม?”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ฉันไม่แน่ใจ”
[Rienne] “ฉันจะมองหามันเผื่อไว้”
Rienne รีบหันกลับมา บันทึกของราชวงศ์จะถูกเก็บไว้ที่ไหนสักแห่งในสำนักงานของกษัตริย์
โปรด. ปล่อยให้มีอะไรเหลืออยู่
[นาง. แฟลมบาร์ด] “เจ้าจะไปไหน เจ้าหญิง? ทำไมจู่ๆคุณถึงพูดถึงงานหมั้นที่ผ่านมา? ในขณะที่เรากำลังพูดถึงชายผู้นี้ทั้งหมด?”
[Rienne] “เราเคยหมั้นหมายกัน”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ขอโทษนะ?”
ผู้หญิงคนนั้นกระพริบตาด้วยความงุนงง ราวกับว่าคำพูดที่เธอเพิ่งได้ยินนั้นเป็นคำพูดที่เธอไม่เข้าใจ
[นาง. Flambard] “คุณและใคร? ลอร์ดไคลน์เฟลเดอร์ไม่เคยหมั้นหมายกับคุณเลยเท่าที่ฉันรู้”
[Rienne] “ลอร์ด Tiwakan”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ขอโทษ?”
เธอประหลาดใจมากกับคำตอบ เธอรีบปิดปากและปิดปากของเธอ
[นาง. แฟลมบาร์ด] “แล้วอืม….เมื่อ……นี่มัน……เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว คุณพูดเหรอ?”
[Rienne] “ฉันไม่แน่ใจ มันนานเกินไปที่จะระบุวันที่ที่แน่นอน แต่เขาบอกว่านั่นเป็นวิธีที่เขาจำได้ นั่นคือเหตุผลที่เขาเสนอตั้งแต่แรก”
[นาง. Flambard] “แล้ว…..หมายความว่าเขามาจาก Nauk เหรอ?”
[รีแอนน์] “ใช่ เขาบอกว่าเขาทิ้ง Nauk หลังจากที่ครอบครัวของเขาถูกฆ่าตาย”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “แปลกจัง………”
Rienne ปัดผมของเธอไปด้านหลังด้วยมือ ใบหน้าของเธอเริ่มมีปัญหา
[Rienne] “เขาบอกฉันว่าเขาลืมทุกอย่างเพราะมันเกิดขึ้นนานแล้ว และนั่นคือเหตุผลที่เขาขอฉันแต่งงาน แต่ฉันแค่……”
คำพูดของ Rienne ติดอยู่ในลำคอของเธอขณะที่เธอหายใจออกยาว
[Rienne] “ฉันเอาแต่……คิดเรื่องแย่ๆ อาจจะเป็น……..กษัตริย์ที่ฆ่าครอบครัวของเขา? นั่นเป็นสาเหตุที่ชายชราเอาแต่พูดว่าฉันจะ 'หลั่งเลือด' ด้วยน้ำมือของลอร์ดทิวาคานงั้นเหรอ?”
[นาง. Flambard] "คุณกำลังพูดถึงอะไรเจ้าหญิง?"
ผู้หญิงคนนั้นส่ายหัวอย่างแน่วแน่ราวกับว่าเธอกำลังแสดงว่าคำพูดของ Rienne นั้นน่ากลัวเพียงใด
[นาง. Flambard] “พระราชาเป็นคนดี เขาเป็นคนฉลาด ช่างคิด และใจกว้าง ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะทำบางอย่างเช่น……..ฆ่าครอบครัวของใครบางคน มันเป็นความคิดที่ไร้สาระ”
[Rienne] “แล้วทำไมชายชราถึงพูดอย่างนั้น?”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “นั่นคือ…………”
ด้วยหัวใจของเธอที่สับสน Rienne จับไหล่ของเธอเองด้วยความเจ็บปวด Mrs. Flambard มองเธอด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย พยายามปลอบโยนเธอให้ดีที่สุด
[นาง. Flambard] “ลองคิดดูสิ เจ้าหญิง มีใครบ้างที่เข้าใจอย่างแท้จริงว่าชายชราคนนั้นเป็นใคร? เราไม่สามารถพูดได้อย่างแน่นอนว่าเขามีจิตใจดีหรือไม่ การที่ใครสักคนจะเฆี่ยนคนรับใช้ที่ต้องการเพียงนำอาหารมาให้พวกเขานั้นถือว่าไม่มีเหตุผล คนแบบนั้นรู้เรื่องที่ทั้งคุณและผมก็ไม่รู้ได้ยังไง เจ้าหญิง? มันไม่สมเหตุสมผลเลย”
[Rienne] “บางที…….แต่เขาแก่มากแล้ว เขาต้องใช้ชีวิตผ่านสิ่งที่เราทั้งคู่จำไม่ได้ด้วยซ้ำ”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “แต่เขาจะเริ่มจากใครล่ะ?”
[รีน] “. . ”
เธอไม่ผิด
ตอนนี้ Rienne มีลำดับความสำคัญของเธอย้อนหลัง ก่อนที่เธอจะกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ชายชราพูด เธอจำเป็นต้องค้นหาว่าเขาเป็นใคร
[Rienne] “ฉันแน่ใจว่าคนใช้คนนั้นต้องรู้”
[นาง. Flambard] “คุณหมายถึงคนที่ถูกตีด้วยไม้เท้าของเขาเหรอ? เห็นอย่างนั้นต้องมีเรื่องที่พูดไม่ออกแน่ๆ แต่คนรับใช้ไม่ได้หนีไป……….? ไม่สิ ถ้าพวกทิวากันทำร้ายคนรับใช้ล่ะ?”
[Rienne] “มันไม่ใช่อย่างนั้น ตอนนี้เราไม่ทราบแน่ชัด แต่พวกเขากำลังไล่ตามเขาเพราะเขาอาจเป็นผู้รับผิดชอบต่อการตายของมหาปุโรหิต”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “อะไรนะ? ไม่สิ จริงเหรอ?”
ด้วยสีหน้าตกตะลึง เธอพนมมือราวกับกำลังอธิษฐาน
[นาง. Flambard] “เป็นไปได้ไง……ชายหนุ่มที่ดูอ่อนโยนและบริสุทธิ์เหมือนกัน ทิวากานต์จำคนผิดหรือเปล่า”
[Rienne] “ไม่ เรามีเงื่อนงำที่บ่งบอกถึงความผิดของเขา แต่คุณบังเอิญเห็นหน้าคนใช้หรือเปล่าคะคุณผู้หญิง”
[นาง. Flambard] “มันเกิดขึ้นโดยบังเอิญ เขากำลังปิดหน้าอยู่ อย่างที่คุณอาจสังเกตได้เอง เจ้าหญิง แต่ชายชรากำลังทุบตีเขาอย่างรุนแรง จนฮู้ดของเขาหลุดออกในที่สุด”
คนรับใช้ที่ดูใจดีเหลือล้นมีสีหน้าเศร้าหมองอย่างมาก
ไม่ต้องพูดถึงรอยแผลเป็นที่หลังมือของเขา
[Rienne] “นั่นมันคำอธิษฐานอีกแล้วเหรอ……?”
[นาง. Flambard] “สวดมนต์?”
[Rienne] “มันเป็นคำอธิษฐานแห่งการชดใช้ ฉันได้ยินมาว่าต้องเฆี่ยนตีร่างกายเพื่อเป็นการล้างบาป”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “อา……… แม้แต่พระเจ้าก็ยังไม่พอใจที่ได้ยินคำอธิษฐานเช่นนี้”
[Rienne] “ฉันรู้สึกเหมือนกัน คนรับใช้สามารถชดใช้อะไรได้บ้าง”
[นาง. Flambard] “เขาอาจก่ออาชญากรรม………ดังนั้นฉันคิดว่าเขาอาจไม่ใช่ชายหนุ่มที่ดีนัก ท้ายที่สุด”
หากคนรับใช้คลิมาห์มีส่วนรับผิดชอบในการสังหารมหาปุโรหิตจริง ๆ และชายชรารู้เรื่องนั้น นั่นจะอธิบายถึงการเฆี่ยนตี นอกจากนี้ยังเป็นไปได้ว่า Klimah เต็มใจที่จะรับการโจมตีเป็นการชดใช้ในสิ่งที่เขาทำลงไป
ถ้าชายชรามีความเข้าใจตรงกันมากพอที่จะเข้าใจเรื่องนั้น บางทีเขาอาจจะไม่พูดในสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้เพียงเพราะเขาบ้า
มันเริ่มรู้สึกเหมือนว่าชายชรารู้มากกว่าที่เขาเต็มใจให้ออกจากปากของเขา
[Rienne] “ฉันสงสัยว่า Tiwakan พาเขาไปที่ไหน อย่างที่ฉันคิด ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถาม”
[นาง. Flambard] “นั่นก็จริง แต่……..ถ้าพวกเขาจับเขาโดยเจตนา พวกเขาจะบอกคุณเรื่องนี้ง่ายๆ เหรอ? มันง่ายเกินไปสำหรับพวกเขาที่จะซ่อนมันและแก้ตัวทุกวิถีทาง”
[Rienne] “บางที……..แม้ว่าอย่างน้อยพวกเขาควรจะสามารถบอกฉันเกี่ยวกับคนรับใช้ได้”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ฉันเห็นด้วย ฉันจะกลับไปที่วิหารไหม”
[Rienne] “ไม่ มันสายไปแล้ว พรุ่งนี้ไปกันเถอะ”
[นาง. Flambard] “คุณมีเวลาไหม”
[Rienne] “ถ้าไม่ทำ ฉันจะให้เวลา บังเอิญมีที่ปรึกษาคนใหม่เข้ามาช่วยแบ่งเบาภาระงานของฉัน”
Rienne บีบมือนาง Flambard
[Rienne] “คุณทำงานหนักมาก คุณผู้หญิง คุณเป็นคนเดียวที่ฉันไว้ใจได้อย่างสมบูรณ์”
[นาง. Flambard] “เป็นเกียรติอย่างยิ่ง เจ้าหญิง”
ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆ เอามือลูบผมที่ยุ่งเหยิงของ Rienne ท่าทางเต็มไปด้วยความรักใคร่
[นาง. Flambard] “ตอนนี้ไปนอนกับคุณ พรุ่งนี้จะเป็นอีกวันที่วุ่นวาย”
[รีแอนน์] “ฉันรู้”
จากนั้น Rienne และ Mrs. Flambard แยกจากห้องผู้ชมกลับไปยังห้องนอนของตน
โชคดีที่ Rienne ไม่เจอใครระหว่างทางกลับ บรรดา Tiwakan ที่ปกติจะอยู่รอบ ๆ ต่างก็ยุ่งอยู่กับการค้นหาคนรับใช้ Klimah
*
* * *
*
แตะ.
ขณะที่ Rienne เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู—
[สีดำ] “คุณไปไหนมา”
ราวกับว่าเขากำลังรอเธออยู่ ประตูก็เปิดจากด้านใน ด้วยความประหลาดใจ Rienne ถอยหลังทันทีที่เห็นใบหน้าที่ปรากฏผ่านประตูที่เปิดอยู่—Black
[Rienne] “……..ฉันไปคุยกับพี่เลี้ยงมานิดหน่อย”
กลืนลำบาก เสียงของ Rienne สงบอย่างน่าประหลาดใจ
Rienne รู้อยู่แล้วว่าการโกหกต่อหน้า Black นั้นไร้ประโยชน์ เขาคงสังเกตเห็นพวกเขาคุยกันและออกไปแล้วขณะที่เขาอยู่ในห้องน้ำ
[Rienne] “ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันส่งเธอไปทำธุระ เธอได้พบกับลอร์ดฟีมอสขณะที่เธออยู่ข้างนอก และเธอขอโทษที่เธอไม่สามารถทำทุกอย่างที่ฉันขอจากเธอได้ จากนั้นฉันก็พาเธอไปที่ห้องของเธอและบอกเธอว่าไม่จำเป็นอีกต่อไป”
[สีดำ] “ฉันเข้าใจแล้ว”
แบล็คผงกศีรษะ ดูเหมือนว่าจะมั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ
จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกมา
[สีดำ] “คุณไม่เข้ามาเหรอ”
[รีแอนน์] “โอ้…….”
Rienne มองลงไปที่มือของ Black ก่อนที่จะรับมันในที่สุด
มือของเขายังคงเหมือนเดิม การจับมือของเขาอบอุ่นมาก บางครั้งก็มากเกินไป และมันก็ใหญ่จนรู้สึกเหมือนจับอะไรก็ได้
แม้ว่าพวกเขาจะเข้ามาในห้องแล้ว แต่แบล็คก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป
รีแอนน์ทำเรื่องตลกผ่านเตียงกลางห้อง
[Rienne] “คุณวางแผนที่จะพาฉันไปที่ห้องของฉันหรือไม่”
[สีดำ] “ไม่”
เพื่อไปที่ห้องของ Rienne จำเป็นต้องผ่านห้องของ Black ก่อน
จากฝั่งตรงข้ามเตียงมีประตูสองบาน ประตูหนึ่งนำไปสู่ห้องน้ำและอีกบานหนึ่งนำไปสู่ห้องเล็กๆ ระหว่างห้องนอน
ห้องเล็กๆ นี้เคยเป็นที่รู้จักในชื่อ King's Gallery
เคยมีวันที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับและภาพวาดที่แปลกใหม่และประเมินค่ามิได้ ซึ่งมีไว้สำหรับกษัตริย์และพระมเหสี อย่างไรก็ตาม มันว่างเปล่ามานาน จนบางครั้ง Rienne ก็ลืมไปว่ามันมีไว้เพื่ออะไร
เปิดประตูสู่ King's Gallery, Black พูด
[สีดำ] “ฉันจะไปกับคุณ”
[รีแอนน์] “……ขอโทษนะ?”
[ดำ] “ฉันอยากนอนกับคุณอีกครั้ง เหมือนเมื่อวาน”
[รีน] “. . ”
มันเป็นความรู้สึกนั้นอีกแล้ว
ความรู้สึกของหัวใจของเธอแน่นขึ้นจากล่างขึ้นบนไม่สิ้นสุด
เมื่อไรก็ตามที่ความรู้สึกนี้พลุ่งพล่านในตัวเธอ Rienne มักจะรู้สึกเป็นทุกข์เล็กน้อย มันทำให้คอของเธอไหม้และเธอก็กลืนอะไรไม่ลง
[Black] “ฉันคิดว่าเราดีขึ้นนิดหน่อยแล้ว…….ไม่ใช่เหรอ?”
[รีน] “. . ”
ใช่. เขาอาจพูดถูกเกี่ยวกับเรื่องนี้
นั่นเป็นเหตุผลที่ความสงสัยรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น แม้ว่าพี่เลี้ยงของเธอจะบอกเรื่องนี้กับเธอแล้ว Rienne ก็ไม่อยากเกลียดเขา
เธอต้องการแก้ตัวให้เขา
หากเป็นเรื่องจริงที่กษัตริย์องค์ก่อนต้องรับผิดชอบต่อการสูญเสียครอบครัวของเขา และเขาถูกบังคับให้ต้องหนีตั้งแต่อายุยังน้อยเพราะเหตุนี้ นั่นเป็นบาปที่ติดตามสายเลือดอาศักดิ์
บางทีมันอาจจะเป็นความจริงที่เขาลืมอดีตไปแล้วและอยากจะขอแต่งงานเท่านั้น อย่างที่เขาพูด มันผ่านมายี่สิบปีแล้ว
แม้ว่าฉันจะเป็นเพียงเด็กที่ไม่รู้อะไรเลยในตอนนั้น หากเธอต้องการให้ฉันชดใช้ในสิ่งที่กษัตริย์องค์ก่อนได้ทำลงไป ฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อทำเช่นนั้น
เพราะนั่นเป็นวิธีที่ฉันชอบคุณมาก
และ……..บางทีเขาก็อาจจะรู้สึกเช่นนั้นเช่นกัน มันเป็นไปได้
[Rienne] “แต่มีบางอย่างที่ทำให้ฉันกังวลเล็กน้อย”
แต่ Rienne ไม่สามารถพูดสิ่งที่อยู่ในใจของเธอได้
บางทีถ้าเธอเป็นลูกสาวของครอบครัวธรรมดาๆ เธอก็สามารถทำได้ แต่ในฐานะผู้รับผิดชอบ Nauk เธอไม่สามารถทำสัญญาแบบนั้นได้
[ดำ] “หมายความว่าไง?”
[Rienne] “คุณบอกว่าคุณไม่มีประสบการณ์มากนัก”
[สีดำ] “……อะไรนะ?”
[Rienne] “แปลว่าเธอซุ่มซ่ามเหรอ?”
[สีดำ] ". . ”
[Rienne] “ดังนั้นฉันเลยกังวลเล็กน้อยที่ต้องอยู่กับคนแบบนั้น”
[สีดำ] ". . ”
แม้ว่าตามจริงแล้ว ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
เธอกังวลจริง ๆ ว่าเขาอาจเชี่ยวชาญด้านนี้มากเกินไปเมื่อเทียบกับเธอซึ่งเห็นได้ชัดว่าซุ่มซ่าม เมื่อนึกถึงเรื่องนั้น เธอก็นึกถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอดีตโดยไม่รู้ตัว
แต่เธอไม่สามารถแม้แต่จะพูดออกมาดัง ๆ
เธอยังไม่ได้บอกเขาด้วยซ้ำว่าเธอไม่ได้ท้องจริงๆ
[ดำ] “…………ฮ่า นี่มันบ้าไปแล้ว”
ในตอนแรกเขาดูแข็งทื่อ แต่ในที่สุดสีหน้าของแบล็คก็อ่อนลงกลายเป็นรอยยิ้ม
[สีดำ] “คุณคิดอะไรอยู่”
[รีแอนน์] “อะไรนะ?”
[Black] “ตอนที่ฉันบอกว่าอยากนอนกับคุณอีกครั้ง คุณคิดจะทำอะไรกับฉัน”
[รีน] “. . ”
เธอไม่สามารถหาคำที่จะพูดได้ ดังนั้น Rienne จึงเงียบสนิท แต่แก้มแดงที่มีเสน่ห์ของเธอคือคำตอบของเธอ
[ดำ] “ถ้าฉันไม่เก่ง จะมีปัญหาไหม”
[Rienne] “……ฉัน ฉันเข้าใจคำตอบของคุณ ราตรีสวัสดิ์."
Rienne หันส้นเท้าอย่างรวดเร็ว โวยวายราวกับว่าเธอกำลังวิ่งหนีจากเขา และเดินไปเปิดประตูห้องนอน
แบม!
แต่พอเปิดปุ๊บก็ปิดอีก แบล็คเอื้อมมือจากด้านหลังเธอ ดึงประตูกลับเข้าที่
Rienne ถูกขังอยู่ระหว่างประตูและร่างของ Black
[ดำ] “ฉันต้องดีแค่ไหนถึงจะทำให้คุณพอใจ”
เมื่อ Rienne ถูกขังอยู่ในอ้อมแขนของเขา Black ก็กระซิบเบา ๆ ก้มศีรษะไปที่คอของเธอ
[สีดำ] “ฉันควรทำอย่างไรเพื่อให้ถือว่ามีความสามารถสำหรับคุณ”
[Rienne] “อะไรทำนองนั้น…….ไม่…..ไม่ใช่ตอนนี้……..”
[สีดำ] “มันแปลก ฉันคิดว่าคุณหมายความว่าต้องเป็นตอนนี้”
แบล็กค่อยๆ โอบแขนของเขารอบเอวของเธอ ดันผ่านผมของเธอและกดริมฝีปากของเขาไว้ที่หลังคอของเธอ จากนั้นเขาก็เริ่มใช้ริมฝีปากลูบไล้ไปตามผิวที่ขาวซีดของเธออย่างแผ่วเบา
เลื่อนมือข้างที่ว่างขึ้นปัดผมของเธอ จี้ติ่งหูของเธอและปล่อยให้นิ้วของเขาไล้ไปตามลำคอของเธอ
[Rienne] “ไม่…..ฉันไม่ได้……”
[สีดำ] “ไม่ใช่ คุณกำลังพูดถึงวันนี้”
นิ้วที่ไล้ไปตามคอของเธอหยุดอยู่ที่ขอบเสื้อนอนของเธอ เขายกผ้าผืนบางขึ้น เล่นกับริมผ้าราวกับกำลังดิ้นรนกับความคิดที่จะฉีกมันทิ้ง
เมื่อรู้สึกถึงมัน Rienne ก็กัดริมฝีปากของเธอจนน้ำตาไหล
[Black] “โชคดี จากปฏิกิริยาของคุณ ฉันไม่คิดว่าฉันเงอะงะพอที่จะทำให้คุณเกลียดสิ่งนี้ เจ้าหญิง”
นิ้วของเขาเลื่อนลงมาจากขอบชุดนอนของเธอ เลื่อนขึ้นที่คอและกรามของเธอจนมาถึงริมฝีปากของเธอ และด้วยการกระตุ้นอย่างอ่อนโยนของเขา เธอรู้สึกว่ามันถูกผลักออกจากกัน
[สีดำ] “สิ่งนี้จะทิ้งบาดแผลไว้ ฉันบอกคุณเมื่อบ่ายนี้ ฉันไม่อยากเห็นบาดแผลบนร่างกายของคุณอีก เว้นแต่ว่าพวกเขาจะสร้างโดยฉัน”
[Rienne] “นั่นคือ……”
ร่างกายของเธอสั่นมาก เธอพูดไม่ถูกด้วยซ้ำ
[ดำ] “อย่าทำแบบนี้อีก สัญญากับฉัน."
เมื่อแยกริมฝีปากออก Black ก็คว้าคางของ Rienne และดึงเธอเข้ามา ค่อยๆ ถูกับริมฝีปากของเธอ—เธอเจ็บจากการกัดของเธอเอง
มันรู้สึกหยาบคายและเร่าร้อนราวกับว่าเธอกำลังจะหลอมละลาย หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ความคิดทั้งหมดของเธอก็จะมลายหายไปสิ้น
ทำไมเขาถึงทำตัวลามกขนาดนี้? ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้? เขามีแผนอะไรซ่อนอยู่ในตัวเขา………? เธอไม่อาจละสายตาจากคำถามเหล่านั้นได้ เธอต้องหาคำตอบให้ได้ก่อนที่ Nauk จะชดใช้ให้กับความโกรธของเขา
[Rienne] “เอส หยุด!”
เกิดอะไรขึ้น? ฉันไม่ต้องการสิ่งนี้
ดัน-!
ด้วยความคิดที่พลุ่งพล่านอย่างกะทันหัน Rienne จึงผลัก Black ออกไปด้วยแรงทั้งหมดของเธอ
[Rienne] “ได้โปรดหยุดสิ่งนี้”
[สีดำ] ". . ”
ราวกับว่าเขาสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเธอ แบล็คยังคงเงียบและมองไปที่รีแอนน์