บทที่ 49 | การแก้แค้นและการขอแต่งงาน
[รีน] “. . ”
[ขอทาน] “. . ” (1)
ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาขณะที่ Rienne เข้าไปพูดคุยกับชายชรา
ทั้งห้องรับรองและห้องโถงประชุมไม่สะดวกเกินกว่าจะมีห้องให้ชายสูงอายุขาไม่ดีเข้าไปได้ เนื่องจากไม่มีที่นั่งนอกจากที่นั่งสำหรับขุนนาง
แต่ตามที่แบล็กสัญญาไว้ เขาอนุญาตให้เธอพบกับชายชรา ปิดประตูตามหลังเขาขณะที่เขาจากไป
Rienne จ้องตาข้างหนึ่งของชายชราอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งเธอแน่ใจว่าพวกเขาอยู่คนเดียว
……เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ
เมื่อสังเกตเห็นเช่นนั้น อย่างน้อยที่สุดเธอก็สามารถสรุปได้ว่าแบล็กไม่ได้ทรมานชายคนนั้นให้นิ่งเงียบหรือทำอะไรขัดต่อความต้องการของเขา
ริมฝีปากของ Rienne เกร็ง ฉันคงไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้นมากนัก
แต่ถึงแม้จะมีความรู้สึกที่ขัดแย้งกันเช่นนี้ แต่เธอก็อยากจะเชื่อใจเขา ดังนั้นเธอจึงต้องใส่ใจแม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อยที่สุด
เธอต้องการที่จะกำจัดทุกข้อสงสัยที่อยู่ในใจของเธอ
[Rienne] “ฉันรู้ว่าคุณมีอะไรอยากจะบอกฉัน นี่คือสถานที่ที่ไม่มีใครได้ยินคุณนอกจากฉัน ดังนั้นคุณจึงสามารถพูดได้อย่างอิสระ”
[ขอทาน] “นั่นคือ…”
ริมฝีปากของชายชราเม้มแน่น เสียงเล็กๆ เล็ดลอดออกมาจากเขาแทบไม่ได้
[Rienne] “ลูกสาวของ Arsak เป็นคนบาป ดังนั้นเธอจะต้องตกเลือด เขาจะแก้แค้น นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณพูดกับฉันเหรอ?”
[ขอทาน] “. . ”
[Rienne] “บอกฉันทีว่ามันหมายความว่าอย่างไร ฉันทำอะไรลงไปถึงได้ชื่อว่าเป็นคนบาป”
[ขอทาน] “. . ”
แต่ชายชราไม่ต้องการพูด
[Rienne] “ฉันไม่สามารถอนุญาตให้คุณออกจากสถานที่นี้ทั้งเป็นได้หากคุณไม่ตอบ เจ้าจะอยู่ที่นี่จนตาย—จนเหลือแต่กระดูก”
มันเป็นคำขู่ที่โหดร้าย โดยบอกว่าเธอจะไม่ยอมให้เขามีหลุมฝังศพด้วยซ้ำ แต่เธอก็ไม่ยอมอ่อนข้อจนกว่าจะได้คำตอบ
[ขอทาน] “อาศักดิ์……..นำความแห้งแล้ง……..มาสู่นาค……..เป็นคนบาป……”
ในที่สุดชายชราก็ถอนริมฝีปากออกจากกัน
[รีแอนน์] “ทำต่อไป”
[ขอทาน] “มากมาย……..ความตาย……เลือดถูกชะล้าง…..ด้วยบาปของอาศรม…….”
[รีแอนน์] “อะไรนะ?”
Rienne ขมวดคิ้วโดยสัญชาตญาณ
นั่นเป็นวลีที่เธอได้ยินบางคนพูด
ในรัชสมัยของกษัตริย์องค์ก่อนนั้น ภัยแล้งยังคงดำเนินต่อไปอีกยาวนาน มีบางคนเชื่อว่าเกิดจากบาปของกษัตริย์ หรือเป็นเพราะคำสาปแช่งจากพระเจ้า
ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา คำพูดแบบนี้แทบจะไม่มีใครพูดอีกต่อไป แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันหายไปโดยสิ้นเชิง
[ขอทาน] “วันหนึ่ง…..พระเจ้า……จะแก้แค้น……”
[Rienne] “คุณกล้าโกหกฉัน”
Rienne จ้องมองมาที่เขา
[Rienne] “นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณพูดเมื่อคุณพูดกับฉันครั้งแรก คุณบอกว่าลูกสาวอาศักดิ์จะตกเลือดเพราะแค้น การแก้แค้นที่พระเจ้าทำกับเราไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้เกิดการลงโทษเช่นนั้น การแก้แค้นแบบนี้เป็นของมนุษย์”
[ขอทาน] “โกหก……พระเจ้า…..หาทางแก้แค้น…….อาศักดิ์”
[Rienne] “คุณจำลอร์ด Tiwakan ได้”
[ขอทาน] “. . ”
Rienne มองเห็นสิ่งที่ดูเหมือนตกใจในดวงตาที่สั่นไหวของชายชรา
[Rienne] “คุณรู้จักลอร์ด Tiwakan ได้อย่างไร? คุณรู้จักเขาตั้งแต่ตอนที่เขายังเด็กหรือเปล่า”
[ขอทาน] “. . ”
[Rienne] “ลอร์ด Tiwakan ชื่ออะไร?”
[ขอทาน] “. . ”
ชายชราจ้องมองที่ Rienne พร้อมกับปิดปากแน่น แม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจ แต่การจ้องมองของเขาดูเหมือนจะถามว่าเธอจะรับมือกับความจริงได้หรือไม่หากเธอรู้
[รีแอนน์] “ตอบฉันที”
Rienne ฝืนความวิตกกังวลที่บิดเบี้ยวในท้องของเธอ
โปรดบอกความจริงแก่ฉัน
ไม่ว่ามันจะเป็นเช่นไร ฉันจะรับฟัง
ฉันต้องรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร
[ขอทาน] “เฮนตัน”
คำพูดที่ชัดเจนเกินไปตรงกันข้ามกับคำพูดที่เหลือของเขาที่สะท้อนออกมาจากปากของชายชรา ในวินาทีนั้น เธอคิดด้วยซ้ำว่าอาจมีคนอื่นพูด
[Rienne] “เฮนตัน?”
เป็นชื่อที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน
[ขอทาน] “เขา……เฮนตัน……คนที่สอง…..ลูกชาย…”
[Rienne] “คุณบอกว่านั่นคือลอร์ด Tiwakan เหรอ?”
[ขอทาน] “. . ”
ชายชราบ่นพึมพำอีกครั้ง
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะพูดในสิ่งที่เขาจำเป็นต้องพูด ดังนั้น Rienne จึงตัดสินใจรับปาก
[รีแอนน์] “โอเค ฉันมีคำถามสุดท้ายหนึ่งข้อ”
ชายชรานิ่งเงียบด้วยการพยักหน้าเงียบๆ
หลังจากเปิดเผยความจริงที่เขารู้ มันก็เหมือนกับว่าเขาตัดสินใจว่าจะไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วในการนิ่งเงียบ
[Rienne] “คุณตีคนใช้ทำไม คลิมาห์”
[ขอทาน] “ฉัน……”
[รีแอนน์] “ครับ?”
[ขอทาน] “เห็นเขา…..เอาศพ…….ใส่โลง”
[Rienne] “อา…….”
ดังนั้นคนรับใช้ Klimah จึงเป็นฆาตกรจริงๆ ซึ่งน่าจะหมายความว่าเขาเป็นเพียงลูกสมุนของ Kleinfelders ที่ทำสิ่งสกปรกที่พวกเขาต้องการจากเขา รวมทั้งการลอบสังหาร
เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ Rienne จำได้ว่า Klimah เป็นอย่างไรในวันที่เธอเห็นเขา เลือดออกจากบาดแผลบนร่างกายของเขา
เขาบอกว่าเขาจำเป็นต้องสวดอ้อนวอนขอการชดใช้
ดังนั้น…. นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไม
แต่มันไม่เหมาะกับเขาเลย
เขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่อสิ่งที่เขาทำจนอยากถูกเฆี่ยนตีและเฆี่ยนตี แล้วอะไรเป็นแรงผลักดันให้เขาทำหน้าที่เป็นมือสังหารให้กับ Kleinfelders?
[Rienne] “ขอบคุณสำหรับการตอบรับ คุณสามารถไปทุกที่ที่คุณต้องการตอนนี้ หากท่านต้องการที่พัก ข้าสามารถจัดเตรียมที่พักให้ท่านในปราสาทได้ หรือมีที่อื่นที่คุณอยากไป?”
[ขอทาน] “……..หลุมฝังศพ”
[Rienne] “ฉันขอโทษ?”
เธอคิดว่าเธอได้ยินเขาผิด แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่
[ขอทาน] “ฉันจะ…..ตายเร็วๆ………ฉันไม่จำเป็นต้องสบาย……”
หลังจากพูดเช่นนั้น ชายชราก็ก้าวไปบนพื้นโดยใช้ไม้เท้ากดลงและยกร่างกายของเขาขึ้นด้วยความยากลำบากอย่างมาก
เป็นการกระทำที่บ่งบอกถึงการตัดสินใจของเขาได้มากกว่าคำพูดนับร้อย แม้ว่าเธอจะหาที่นอนนุ่มๆ ให้เขานอนได้ แต่ชายชราก็ไม่เคยพอใจกับมัน
[Rienne] “ฉันหวังว่าคุณจะพบความสงบสุขที่คุณกำลังมองหาเมื่อสิ้นสุดการเดินทาง”
Rienne ลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยทิ้งชายชราไว้
ขณะที่เธอออกไป ประตูยังคงเปิดอยู่ข้างหลังเธอ และเธอหวังว่าภาพที่เห็นจะทำให้ชายชรารู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย
*
* * *
*
แม้ว่าเธอจะได้รับคำตอบที่ต้องการ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก—เหมือนมีบางสิ่งที่ไม่สงบอยู่ในตัวเธอ
Rienne ก้าวเท้าเดินไปที่ลานด้านหลัง
มันยังคงเป็นสถานที่ที่น่าเบื่อและรกร้าง
Rienne นึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เธอได้ยิน เดินช้าๆ ในสวนซึ่งมีแต่พุ่มไม้หนามแหลมเท่านั้นที่สามารถเติบโตได้อย่างสบาย
[Rienne] “เฮนตัน เฮนตัน เฮนตัน……..”
เธอคิดซ้ำไปซ้ำมา แต่ก็ยังไม่ใช่ชื่อที่เธอเคยได้ยินมาก่อน
แต่เธอไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกที่เธอคุ้นเคยได้ พวกเขาไม่ได้ถูกกล่าวถึงในบันทึก ดังนั้นพวกเขาจึงน่าจะเป็นครอบครัวเล็กๆ ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะหายไปในวันหนึ่ง แต่ก็ไม่มีใครจำพวกเขาได้
[Rienne] “ไม่…..ชายชราจำพวกเขาได้”
เมื่อเธอคิดถึงชายชราคนนั้นและร่างกายที่บอบช้ำของเขา เธอรู้ว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ แต่เธอรู้สึกผิดอย่างประหลาด คนรับใช้ก็เช่นเดียวกัน
[Rienne] “ฉันไม่ควรปล่อยให้เขาจากไป”
เธอควรจะให้อะไรเขาบ้าง อาหาร เสื้อผ้า อะไรก็ได้
Rienne หันส้นเท้าของเธอทั้งหมด
……และในตอนนั้นเองที่เธอสังเกตเห็นว่ามีคนเดินเข้ามาหาเธอ มันเป็นสีดำ
ทันทีที่เธอเห็นเขา ราวกับว่าความคิดอื่น ๆ หายไปโดยสิ้นเชิง หากมีใครวาดภาพจิตใจของเธอและสิ่งต่างๆ ที่เธอครอบครองอยู่ Rienne จะไม่มีวันเชื่อ
เพราะในความคิดของเธอ เมื่อเทียบกับแบล็คแล้ว อย่างอื่นก็เป็นแค่จุดเล็กๆ
[Rienne] “ทำไม…..คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
Rienne ยืนนิ่งรออย่างอดทนจนกว่าเขาจะเข้ามาใกล้
[สีดำ] “ฉันเห็นคุณ”
[Rienne] “จากไหน?”
[ดำ] “จากหอคอยตะวันออก”
นั่นหมายความว่าเขาเฝ้าดูเธอตั้งแต่ตอนที่เธอก้าวออกจากห้องประชุม
[Black] “ที่นี่ยังคงอันตรายอยู่ ดังนั้นฉันจึงอยากจะห้ามไม่ให้คุณมาที่นี่ แต่ดูเหมือนคุณจะคิดมากไปเอง”
[Rienne] “งั้น….เธอรออยู่ตรงนี้เหรอ?”
[ดำ] “ครับ”
ชายผู้นี้……พูดสิ่งที่เป็นประโยชน์แก่เธออย่างง่ายดายเช่นนั้นได้อย่างไร? ทันใดนั้น Rienne รู้สึกอายเกินกว่าจะมองหน้าเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอใช้ปลายเท้าแตะพื้นอย่างกระวนกระวาย
[Rienne] “ที่นี่ไม่อันตราย มันเป็นแค่สวน”
[Black] “นี่คือที่ที่คุณถูกโจมตีด้วยลูกศร นั่นหมายความว่ามีทางเดินที่นี่ที่นำไปสู่ภายนอก”
[Rienne] “ก็… ฉันไม่รู้อะไรแบบนั้นเลย….เกี่ยวกับ Castle Nauk”
เมื่อเห็นใบหน้าประหลาดใจของ Rienne Black ก็ยกมือขึ้นแล้วชี้ตรงไปข้างหน้า
[สีดำ] “ฉันพบที่นี่ ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่าเสียใจ กำลังเดินทางกลับเหรอ?”
[รีแอนน์] “ใช่ ฉันรู้สึกแย่ที่ปล่อยให้ชายชราจากไป”
[Black] “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไป Phermos จะดูแลมัน”
[Rienne] “ฉันอยากจะให้อะไรเขากิน”
[สีดำ] “ก็ได้”
เป็นคำตอบสั้น ๆ โดยบอกว่าเธอไม่ต้องกังวลอะไรเพราะเขาจะดูแลเธอเอง
เมื่อรู้สึกถึงความโล่งใจ Rienne ก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ
[รีแอนน์] “ขอบคุณ คุณยังทำสิ่งนี้ให้ฉัน”
[ดำ] “ฉันแค่เดินตามคุณไป เจ้าหญิง………… คุณอยากเดินเล่นไหม”
Rienne มองลงไปที่แขนที่เขายื่นมาทางเธอ
ความตั้งใจของเขาชัดเจน สิ่งที่เธอต้องทำคือคล้องแขนของเธอกับเขา โอบไหล่ไว้ข้างกัน และเดินไปกับเขาราวกับคู่รักที่แสนหวาน ก็แค่เดินเล่นรอบสวนโดยไม่คุยเรื่องไร้สาระ
……..แต่มันจะเป็นไปได้เหรอ?
เธอพร้อมที่จะสลัดความสงสัยทั้งหมดเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้หรือไม่?
[Rienne] –‘พิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าคุณจะทำทุกอย่าง เพื่อที่ฉันจะได้เชื่อใจคุณ’
[ดำ] – 'คุณจะผิดสัญญาไม่ได้ เจ้าหญิง'
นั่นคือบทสนทนาสุดท้ายที่พวกเขามี
ตั้งแต่วินาทีที่ Rienne ขอคุยกับชายชรา ผลลัพธ์ก็ถูกตัดสินไปแล้ว แม้ว่าหัวใจของเธอจะยังหนักอึ้งและไม่แน่นอน แต่ Rienne ก็ต้องรักษาสัญญาของเธอ
[Rienne] “ข้าได้ยินชื่อของท่าน ท่านลอร์ด Tiwakan”
Rienne ลังเล เอื้อมมือไปจับแขนของ Black
เมื่อแบล็คหันกลับมาและเริ่มเดิน ทั้งสองก็เริ่มเดินเคียงข้างกันโดยธรรมชาติ
[Rienne] “ชายชรารู้ว่าคุณเป็นใคร”
[ดำ] “แล้วเขาพูดว่าอย่างไร”
[Rienne] “โปรดบอกข้า พระเจ้าทิวาคาน”
กรุณาบอกชื่อของคุณ คุณเป็นใครจริงๆ
[ดำ] “……….เฮนตัน”
และหลังจากเงียบไปนาน ในที่สุดเขาก็พูดชื่อเดียวกันออกมา
แปลว่ามันเป็นเรื่องจริงเหรอ? แบล็คไม่ได้โกหกเธอใช่ไหม?
[Black] “นั่นเป็นชื่อของฉันก่อนที่ฉันจะจากดินแดนนี้ไป”
[Rienne] “แล้ว……คุณเปลี่ยนชื่อหรือเปล่า?”
[สีดำ] “ไม่เชิง แต่หลังจากที่ฉันจากไป มันไม่สำคัญหรอกว่าฉันจะเรียกชื่อฉันว่าอะไร”
[รีน] “. . ”
Rienne ไม่รู้ว่าชีวิตของทหารรับจ้างเป็นอย่างไร แต่เธอรู้ว่าเด็ก ๆ ไม่สามารถเข้าสู่ตำแหน่งของพวกเขาได้
แบล็คต้องผ่านอะไรมามาก หลายอย่างที่เขาไม่ได้บอกเธอ
[Rienne] “โปรดบอกฉันเพิ่มเติม ตอนที่คุณพูดว่าครอบครัวของคุณถูกฆ่าตาย คุณพูดถึงพ่อของคุณหรือเปล่า”
[ดำ] “ครับ”
ไม่มีความรู้สึกใด ๆ อยู่เบื้องหลังการตอบสนองที่ไม่เป็นทางการของเขา
เขากำลังพูดเหมือนกำลังพูดถึงอดีตของคนอื่น หรือเหมือนกับว่าเคยเกิดขึ้นนานมาแล้วที่พูดถึงตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์
[Rienne] “คุณรู้ไหม…..ใครเป็นคนฆ่าเขา”
[Black] “ตอนนั้นฉันยังเด็ก ฉันเลยไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้น ฉันจำได้แค่รูปแบบที่เห็นบนถุงมือของคนที่ฆ่าพ่อของฉัน”
[Rienne] “มันคืออะไร?”
[สีดำ] “เป็นลายใบไม้”
[รีแอนน์] “………!”
รีนหยุดเดิน
[Rienne] “ถ้าพวกเขาถูกทิ้งแล้วล่ะก็……”
ใบลอเรลเป็นสัญลักษณ์ของตระกูลไคลน์เฟลเดอร์
ทหารและธงของพวกเขามักประดับด้วยลวดลายใบลอเรล แม้แต่ราฟิตก็ผูกใบไม้ไว้ที่หลังลูกธนูตามประเพณีของครอบครัว
[Rienne] “แล้ว….”
เอาชนะด้วยความตกใจ ร่างของ Rienne เซไป
ศัตรูของแบล็คคือตระกูลไคลน์เฟลเดอร์
ลูกชายคนโตของตระกูล Kleinfelder เป็นคนรักของเธอชั่วครั้งชั่วคราว และเพื่อหลีกหนีข้อเสนอของ Black เธอจึงบอกเขาว่าเธอตั้งท้องลูกของเขา
แต่ครอบครัวของเขาถูกสังหารโดยคนในตระกูลไคลน์เฟลเดอร์…. และเขาเชื่อว่า Rienne กำลังอุ้มลูกที่มีสายเลือดของ Kleinfelder อยู่ในครรภ์ของเธอ
ราฟิตบอกเธอว่าแบล็กอยู่ที่นั่นเพื่อแก้แค้น และจากนั้นเขาก็ลงเอยด้วยการขอแต่งงาน
แก้แค้น. และขอแต่งงาน
แนวคิดสองอย่างที่ไม่อาจรวมเป็นหนึ่งได้จู่ๆ ก็กลายเป็นหนึ่งเดียวเพราะ Kleinfelders—เพราะเขาคิดว่าเธออาจจะกลายเป็นภรรยาของครอบครัว Kleinfelder จริง ๆ ในขณะที่ตั้งครรภ์ลูกที่มีสายเลือด Kleinfelder (2)
[Black] “นี่คือเหตุผลที่ฉันไม่พูดอะไรเลย ฉันกลัวว่าคุณอาจจะทำปฏิกิริยาแบบนี้”
แบล็กเอื้อมมือไปพยุงร่างกายที่สั่นไหวของรีแอนน์
[Rienne] “แล้วทำไม…..ในเมื่อเด็กคนนี้คือ……”
[ดำ] “ไม่สำคัญว่าลูกใคร”
[Rienne] “แต่…..ทำไม!?”
[สีดำ] “ฉันต้องพูดซ้ำไหม”
แบล็กยื่นมือออก ปัดผมที่ยุ่งเหยิงออกจากหน้าผากของ Rienne น้ำเสียงของเขาบ่งบอกว่าเขาเคยพูดแบบนี้มากกว่าหนึ่งครั้งแล้ว
[ดำ] “ฉันต้องการเธอ เจ้าหญิง มากกว่าต้องการแก้แค้น คุณบอกว่าคุณไม่ต้องการให้ฉันฆ่า Kleinfelder ดังนั้นฉันจึงทิ้งเขาไว้ คุณพบว่ามันยากที่จะเชื่อจริงๆเหรอ?”
[Rienne] “นั่นไม่……สมเหตุสมผลเลย…….มันจะ…..เป็นไปได้ยังไง…….?”
[Black] “ตั้งแต่ฉันออกจาก Nauk ฉันไม่เคยอยู่ที่ใดที่หนึ่งนานเลย นั่นยิ่งเป็นจริงมากขึ้นไปอีกหลังจากที่ฉันใช้ชื่อทิวากานต์”
แบล็กปัดผมของเธอไปด้านข้าง แบล็กใช้นิ้วหัวแม่มือแตะหน้าผากที่เปลือยเปล่าของเธอ ขณะที่เขากุมใบหน้าของเธอไว้ในมือ
[Black] “หลังจากสงครามสิ้นสุดลง ฉันต้องการบ้านเพื่อกลับไป ไม่ใช่แค่สถานที่ที่ฉันมีหลังคาคลุมศีรษะ แต่เป็นที่ที่ฉันสามารถเรียกได้ว่าเป็นบ้านอย่างแท้จริง”
มันเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดที่สุด
เธอเป็นผู้หญิงที่เขาเชื่อว่ามีเลือดของศัตรูอยู่ในตัวเธอ แต่สัมผัสของเขาก็ยังอ่อนหวานและใจดีเหมือนเดิม
[ดำ] “สำหรับฉัน คุณคือสิ่งที่ใกล้เคียงที่สุดที่ฉันมีในบ้าน แม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่เจ้าหญิง ข้าก็ยังจำเจ้าในฐานะคู่หมั้นของข้า”
[Rienne] “…..เธอ….” [Black] “ฉันอธิบายไม่ค่อยเก่ง ฉันหวังว่าชื่อของฉันจะไม่เป็นที่รู้จักเพราะนั่นจะทำให้ข้อแก้ตัวที่เงอะงะของฉันยุ่งยาก และฉันยังคงคิดอย่างนั้น ถ้าเป็นไปได้ฉันจะซ่อนมันไว้ ฉันอยากอยู่ในช่วงเวลานั้นตลอดไป”
[รีน] “. . ”
Rienne เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่ถามว่าเขาหมายถึงอะไรในขณะนั้น
[Black] “ทันทีที่ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือเธออยู่ข้างๆ เจ้าหญิง ที่ที่ฉันสามารถจูบคุณโดยไม่ได้รับอนุญาต - โดยไม่ได้คิดถึงมัน”
[รีน] “. . ”
[ดำ] “นั่นคือบ้านที่ฉันจินตนาการไว้เสมอ”
[รีน] “. . ”
* * *
T/N: (1) ชื่อขอทานถูกเปิดเผยในบทที่แล้ว แต่เมื่อพิจารณาว่า Rienne ไม่รู้จักชื่อของเขา ฉันจึงเรียกเขาว่า 'ขอทาน' ในส่วนนี้สำหรับนามบัตรของเขา (ดิบยังเรียกอย่างสม่ำเสมอ เขาเป็น 'ชายชรา/แก่กว่า' ที่นี่ด้วยเพื่อสะท้อนว่า Rienne ไม่รู้จักเขา)
(2) ความหมายคือ Black เสนอให้ Rienne โดยมีจุดประสงค์ที่ชัดเจนในการพาเธอ (และลูกของเธอ) ออกจาก Rafit เพื่อเป็นการแก้แค้น