บทที่ 50 | คืนสู่เหย้า
ริแอนน์หลับตา
ช่วงเวลานั้นเป็นที่รักของเธอเช่นกัน
แม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่ใน Castle Nauk ที่เปิดกว้างตั้งแต่ยังเด็ก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนบ้าน มันใหญ่เกินไปและว่างเปล่า
หลังจากที่แบล็กเข้ามาเติมเต็มความว่างเปล่านั้น ปราสาทก็เริ่มรู้สึกเต็มอีกครั้ง เหมือนบ้านจริงๆ
Rienne เอื้อมมือไปดึงชายเสื้อผ้าของ Black ด้วยมือที่สั่นเทา
[Rienne] “นั่น……เป็นไปได้เหรอ?”
[สีดำ] “มันคือ. ถ้าคุณต้องการมันเจ้าหญิง”
[Rienne] “ฉัน…..แม้ว่าฉันจะต้องการมัน ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ ฉันยังไม่อนุญาตให้คุณทำร้าย Kleinfelders….”
[Black] “ฉันไม่สนใจที่จะฆ่าพวกเขาเพื่อแก้แค้น” [Rienne] “แต่เป็นไปได้อย่างไร? พ่อของคุณถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาคุณ และชื่อของคุณก็ถูกถอดจากคุณไปนานแล้ว”
[สีดำ] “ฉันต้องการบ้านมากกว่านั้น ถ้าการเลิกแก้แค้นเป็นหนทางหนึ่งที่จะได้สิ่งนั้น มันก็เป็นทางเลือกที่ง่ายสำหรับฉัน”
[Rienne] “…..เป็นไปไม่ได้ คุณ….ไม่ได้….”
[ดำ] “อะไรทำให้คุณมั่นใจขนาดนั้น”
ดำยิ้ม
[ดำ] “ลองนึกภาพคุณอายุแปดขวบสิ เจ้าหญิง คุณไม่เหลืออะไรแล้วและร่างกายของคุณก็เจ็บปวด แต่คุณหยุดเคลื่อนไหวไม่ได้เพราะคุณกลัวว่าจะมีใครบางคนอยู่ข้างหลังคุณและตามล่าคุณ”
[รีน] “. . ”
[Black] “คุณหิวและหนาวจนเป็นไข้ และในขณะที่ร่างกายของคุณสั่นและสั่น คุณก็เริ่มจินตนาการถึงสิ่งต่างๆ ในช่วงเวลานั้น คุณคิดว่าคุณต้องการอะไรมากที่สุด”
เธอไม่สามารถตอบได้
Rienne ไม่เคยได้รับความเจ็บปวดเช่นนี้มาก่อน ดังนั้นเธอจึงไม่มีคุณสมบัติที่จะตอบคำถามของเขา
[Black] “ณ จุดนั้น เหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่ฉันต้องการคือบ้าน”
[รีแอนน์] “……ฉัน……”
Rienne ก้าวไปข้างหน้า ฝังหน้าของเธอที่หน้าอกของ Black เธออยากจะเงยหน้าขึ้นมองเขาและเห็นหน้าเขา แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ทำไม่ได้ เธอกลัวว่าถ้าเธอมองเขาตอนนี้ มันจะง่ายเกินไปที่จะเห็นตัวตนในวัยแปดขวบของเขา
[Rienne] “ถ้าฉันยังไม่เชื่อในตัวคุณ……จะเกิดอะไรขึ้น?”
[ดำ] “ไม่รู้สิ……..แต่ก็คงไม่ต่างอะไรมาก”
แบล็กยกมือขึ้นลูบศีรษะของรีแอนน์อย่างแผ่วเบา ขณะที่เขาทำ เขาก็ก้มหัวลง ปากของเขาเกร็ง จากนั้นเขาก็พูดเบา ๆ ด้วยริมฝีปากของเขาที่หูของเธอ
[Black] “คุณสัญญาว่าจะยอมรับฉัน เจ้าหญิง”
[Rienne] “แต่ฉันคงทำไม่ได้ ไม่ว่าฉันจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม”
[สีดำ] “ไม่ใช่ คุณบอกว่าคุณจะ ดังนั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทั้งเธอและฉันจะกลับมาสู่ช่วงเวลานั้น เจ้าหญิง คุณจะนอนเตียงเดียวกับฉันและเมื่อคุณลืมตาคุณจะต้องยอมรับจูบที่ฉันมอบให้”
[Rienne] “แล้วถ้าฉันยังไม่ไว้ใจคุณล่ะ?”
[สีดำ] “ฉันรอได้ ในขณะที่เราอยู่ด้วยกัน ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคุณกลายเป็นคุณย่า คุณก็จะสามารถเชื่อในตัวฉันได้”
[รีน] “. . ”
เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้จากเขา นางก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
Rienne โอบแขนของเธอรอบ Black ในอ้อมกอด และในการตอบสนอง Black ก็รั้งร่างของ Rienne ไว้ใกล้กับเขา จูบเธอที่ด้านบนศีรษะของเธอ
[Rienne] “คุณย่า……เธอคิดไปไกลเกินไปแล้ว”
[สีดำ] “มนุษย์ทุกคนแก่ลง”
[Rienne] “ยัง……..ฉันเกลียดการคิดเรื่องนั้นอยู่แล้ว”
[ดำ] “อย่างนั้นหรือ”
ด้วยท่าทางที่ระมัดระวังและอ่อนโยน แบล็คเอาหน้าแนบกับผมนุ่มบนศีรษะของรีแอนน์
[ดำ] “ฉันดีใจที่ได้ยินว่าคุณเกลียดบางอย่าง เจ้าหญิง”
เธอบอกว่าเธอไม่ชอบที่เขาขออนุญาตก่อนจูบเธอ และตอนนี้เธอกำลังบอกให้เขาหยุดจินตนาการว่าเธอเป็นหญิงชราตั้งแต่เนิ่นๆ
เหมือนการทะเลาะเบาะแว้งกันเงียบๆ สบายๆ ระหว่างคู่รักที่เร่าร้อนแต่น่ารัก
[Rienne] “…….ฉันรู้สึกเหมือนกัน”
[Black] “ฉันยังไม่ได้บอกว่าฉันเกลียดอะไรเลย”
[Rienne] “ฉันรู้ แต่……….ฉันมีความสุข”
ฉันดีใจที่คุณไม่เกลียดอะไรฉัน
เธอบอกให้เขารักษาชีวิตศัตรูที่เขาเกลียดที่สุดไว้ และในที่สุดเธอก็จะคลอดลูกที่มีสายเลือดเดียวกัน แต่นั่นยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาเกลียดเธอ
มันไม่สมเหตุสมผลเลย ดังนั้นเธอจึงลงเอยด้วยการสงสัยเขาจนถึงจุดที่ทำให้ทุกอย่างกลับหัวกลับหาง แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่รู้สึกดูถูกเธอแต่อย่างใด
เธอรู้สึกอับอายอย่างสุดซึ้ง แต่เธอก็รู้สึกมีความสุขเช่นกัน
แบล็คดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดที่รีแอนน์เก็บไว้ลึก ๆ เขาถอยออกจากเธออย่างกะทันหันเพียงเพื่อกลืนริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว
จูบที่ดูเหมือนจะกัดริมฝีปากของเธอหวานจนน่ากลัว
*
* * *
*
[Rienne] “เป็นเรื่องที่ดีที่ฉันทำตามคำแนะนำของคุณ คุณผู้หญิง”
Rienne เอามือของเธอออกจากชุดแต่งงานของ Black
ชายเสื้อจำเป็นต้องปรับและปักเล็กน้อย แต่ Mrs. Flambard ยืนยันว่าพวกเขาควรใช้ผ้าที่มีราคาแพงกว่าเพราะมันเหมาะเป็นของขวัญ
เมื่อมองดูผลิตภัณฑ์ที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว เธอรู้สึกประหลาดใจที่ผลลัพธ์ออกมาดีเพียงใด
[นาง. Flambard] “งานปักมันดูดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอ? แน่นอนมันไม่ ทำได้ดีมากเจ้าหญิง”
[Rienne] “มันดูวิเศษมาก”
แก้มของ Rienne แดงระเรื่ออยู่ครู่หนึ่ง โดยจินตนาการว่า Black จะดูดีแค่ไหนเมื่อสวมเสื้อผ้าเหล่านี้
[นาง. แฟลมบาร์ด] “มีอะไรดีๆ เกิดขึ้นหรือเปล่า เจ้าหญิง?”
[Rienne] “อ่า ขอโทษนะ?”
ความคิดของเธอฟุ้งซ่านไปทั่ว ทำให้ Rienne หันกลับมามอง Mrs. Flambard ด้วยสีหน้าสับสน
[Rienne] “มีอะไรดี? คุณถามทำไม?"
[นาง. Flambard] “ผิวของคุณดูแตกต่างจากเมื่อเช้านี้มาก”
[รีแอนน์] “โอ้….”
มันค่อนข้างอึดอัดเล็กน้อย……รู้ว่ามันปรากฏบนใบหน้าของเธออย่างชัดเจน
[Rienne] “นั่นเป็นเพราะ…..ฉันคิดว่าความเข้าใจผิดได้รับการแก้ไขแล้ว”
[นาง. Flambard] “มีความเข้าใจผิด เจ้าหญิง?”
เมื่อใบหน้าของผู้หญิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว Rienne ก็ตระหนักว่าเธอคงใช้คำพูดของเธอต่างออกไป
[Rienne] “ไม่ ไม่ใช่กับเรา แหม่ม…….ฉันหมายถึงท่านลอร์ด Tiwakan”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “โอ้……? คุณจริงเหรอ? จากนั้นหากสถานการณ์ได้รับการแก้ไข……..”
[รีแอนน์] “ใช่”
เมื่อหันสายตาไปทางอื่นเล็กน้อย ใบหน้าของ Rienne ก็มีรอยยิ้มเขินอาย
[Rienne] “ลอร์ด Tiwakan ไม่มีความตั้งใจที่จะแก้แค้น ตอนแรกฉันไม่เชื่อเขา แต่มันสมเหตุสมผลมากขึ้นเมื่อเขาอธิบายให้ฉันฟัง”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ขนาดนั้นเลยเหรอ? คุณสามารถเชื่อบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก…..เพียงแค่ทำตามคำพูดของเขาเท่านั้น”
[Rienne] “นั่นคือเหตุผลที่เขาซ่อนมันไว้ เขาต้องรู้ว่าคำพูดอย่างเดียวคงไม่พอ”
[นาง. Flambard] “โอ้ นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น ชายชราที่ถูกนำตัวมาที่ปราสาทได้บอกอะไรที่เป็นประโยชน์แก่เจ้าหรือไม่?”
[Rienne] “นั่นคือ…..”
เมื่อนึกถึงชายชรา ยังมีบางสิ่งที่ไม่เข้าท่า
เขาบอกว่าเป็นตระกูล Arsak ไม่ใช่ Kleinfelders ซึ่งเป็นต้นตอของการแก้แค้นที่จะนำไปสู่การนองเลือด เขาบอกว่าเป็นเพราะภัยแล้ง แต่รู้สึกเหมือนเขาพูดความจริง
แต่เมื่อมองดูสิ่งต่าง ๆ อย่างมีเหตุผลมากขึ้น เธอสงสัยว่าเป็นไปได้หรือไม่ที่ชายชราที่ป่วยและอ้อนวอนเช่นนี้จะรู้ความจริงของสิ่งที่ไคลน์เฟลเดอร์สทำ
บางทีชายชราอาจเป็นเพียงองคมนตรีในความจริงที่ว่าครอบครัวเฮนตันถูกกวาดล้างและมีเพียงลูกชายคนสุดท้องเท่านั้นที่สามารถหลบหนีการสังหารได้
บางทีเขาอาจจะเป็นคนรู้จักหรือญาติห่างๆ ของครอบครัวเฮนตัน? เป็นไปได้ว่าเขาแค่หันไปโทษคนอื่นเพราะเขาไม่สามารถทำใจยอมรับความจริงในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ มีคนแบบนั้นอยู่
[รีแอนน์] “ใช่ เขาจำชื่อเก่าของลอร์ดทิวาคานได้”
[นาง. Flambard] "โอ้ฉัน เขามาจาก Nauk จริงๆเหรอ?”
[รีแอนน์] “ใช่”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “งั้นก็คุยเรื่องงานหมั้นกับเจ้า เจ้าหญิง……”
[Rienne] “ฉันไม่คิดว่าบทสนทนาเหล่านั้นเคยเป็นทางการ พวกเขาอาจไม่ใช่ครอบครัวที่มีชื่อเสียง ดังนั้นบางทีพวกเขาอาจหวังเพียงการหมั้นหมาย……หืม บางทีนั่นอาจเป็นวิธีที่พวกเขาสามารถดึงดูดความเดือดดาลของ Kleinfelders ได้”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ขอโทษนะ? คุณพูดว่า Kleinfelders หรือไม่”
[Rienne] “ฉันคิดว่า Kleinfelders มีส่วนรับผิดชอบต่อการทำลายล้างตระกูล Henton”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “เฮนตัน……?”
[รีแอนน์] “ใช่ นั่นคือครอบครัวของลอร์ด Tiwakan คุณรู้จักพวกเขาไหม”
[นาง. Flambard] “ไม่ ฉันไม่…..แต่ฟังดูคุ้นเคยอย่างประหลาด เฮนตัน……..ฉันสงสัยว่าลูกชายของฉันอาจจะรู้หรือไม่ ตั้งแต่ยังเด็ก เขามีความสามารถพิเศษในการจดจำทุกสิ่งเล็กน้อย”
[Rienne] “โอ้ คุณพูดถึงก่อนที่เขาจะอยู่ในอาณาจักร Sharka เหรอ?”
[นาง. Flambard] “ใช่ เขาไปเรียนที่นั่น เขาบอกว่าเขาจะเป็นนักวิชาการและทำวิจัยโดยใช้ทุนจากราชวงศ์ ฉันแน่ใจว่าเขาไม่เคยฝันที่จะกลับไป Nauk ในตอนนี้ ลูกชายของฉันตั้งใจที่จะตายในฐานะพลเมืองของอาณาจักรชาร์กา”
[Rienne] “…….คุณต้องคิดถึงเขามากแน่ๆ”
[นาง. Flambard] “เด็กทุกคนเป็นอย่างนั้น ผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ถือว่าบ้านเกิดเป็นบ้าน แต่ชอบที่จะออกไปหาที่อยู่ของตัวเอง”
[Rienne] “อย่างนั้นเหรอ?”
ได้ยินคำพูดเหล่านั้นทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ
เมื่อชายคนนั้นบอกเธอว่าเธอคือสิ่งที่อยู่ใกล้บ้านที่เขาต้องการมากที่สุด ความรู้สึกขัดแย้งของความอบอุ่นและความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วตัวเธอ
ราวกับว่าเขากำลังบอกว่าหลังจากหลงทางมานานพร้อมกับร่างกายที่บอบช้ำและอ่อนล้า เธอคือจุดหมายปลายทางของเขา คำพูดเหล่านั้นหนักหนาและมีความหมายมาก
……..แต่ฉันล่ะ
ในขณะเดียวกัน เธอโกหกผู้ชายคนนั้นตลอดเวลาเพียงเพื่อปกป้องสิ่งที่เป็นของเธอ
[นาง. Flambard] “แต่องค์หญิง ข้าไม่ค่อยเข้าใจ”
แม้ว่าพวกเขาจะหลุดประเด็นไปชั่วขณะเมื่อพูดถึงลูกชายของเธอ แต่บทสนทนาก็กลับมาที่เดิมอย่างรวดเร็ว
[นาง. Flambard] “ถ้า House Kleinfelder เป็นศัตรูของเขา ความตั้งใจเบื้องหลังว่าทำไมเขาถึงเสนอคุณชัดเจนเกินไปไม่ใช่เหรอ? และเด็กคนนั้น…….เขาต้องรู้ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของสายเลือดไคลน์เฟลเดอร์”
[Rienne] “ฉันรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ ฉันก็มีความคิดแบบเดียวกัน”
[นาง. Flambard] “นั่นไม่ใช่เจตนาของเขาเหรอ?”
[Rienne] “เขาบอกว่าเขาไม่อยากเสียฉันไปเพราะการแก้แค้น”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “นั่นสิ….”
[Rienne] “ฉันบอกเขาว่า Kleinfelders ไม่สามารถตายได้ หากเป็นเช่นนั้น ขุนนางคนอื่นๆ จะไม่ยืนเฉย และ Nauk จะถูกฉีกครึ่งจากสงครามที่ตามมา”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “…….. ถ้าอย่างนั้นคุณควรบอกเขา”
ตั้งใจฟังคำอธิบายของ Rienne ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างหนักแน่น
[Rienne] “คุณหมายความว่ายังไง”
[นาง. Flambard] “บอกเขาว่าคุณไม่เคยตั้งท้องลูกของ Kleinfelders”
[รีแอนน์] “โอ้……”
[นาง. Flambard] “พูดเลยเจ้าหญิง ด้วยวิธีนี้ คุณจะสามารถรู้ได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ถ้าเขาเต็มใจที่จะเก็บความขุ่นเคืองไว้เพื่อคุณ เจ้าหญิง เขาก็แค่ดีใจที่รู้ว่าคุณไม่มีลูก ใช่ไหม”
เธอไม่ผิด
[นาง. Flambard] “แต่ในทางกลับกัน หากเขาต้องการทำร้ายเด็กจริง ๆ นิสัยที่แท้จริงของเขาก็จะถูกเปิดเผย”
[Rienne] “……เธอพูดถูก”
แต่ยังมีบางอย่างที่ค้างคาใจเธออยู่
หลังจากที่เธอบอกเขา เขาก็รู้ว่าเธอโกหกเขามาตลอด……… เขาอาจจะรู้สึกผิดหวังหรือแม้แต่ถูกหักหลัง
[นาง. Flambard] “และแม้จะเพิกเฉยต่อสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด มันก็ค่อนข้างจะเสียหายสำหรับเขา ลองนึกดูว่าเขาต้องรู้สึกอย่างไร ละทิ้งความเกลียดชังที่รุนแรงต่อครอบครัวนั้นเพียงเพื่อเห็นแก่คุณ เจ้าหญิง แล้วถ้าเขาแคร์คุณจริง ๆ ความรู้สึกอื่น ๆ ที่เขาต้องทนเจ็บปวดยิ่งกว่าไม่ใช่หรือ? ถูกบังคับให้เลี้ยงลูกของศัตรูเป็นของตัวเอง? มันน่ากลัวเกินกว่าจะนึกถึง”
[Rienne] “คุณพูดถูกมาก ฉันกำลังทำสิ่งที่เลวร้ายกับเขาจริงๆ”
[นาง. Flambard] “ดังนั้นจงบอกความจริงโดยเร็วที่สุด”
[Rienne] “…ใช่ ฉันคิดว่ามันน่าจะดีที่สุด”
ผู้หญิงคนนั้นตบหลังมือของ Rienne แสดงใบหน้าที่แสดงความโล่งใจที่ในที่สุดเธอก็ได้เลือก
[นาง. Flambard] “ได้โปรดทำมัน ฉันแน่ใจว่ามันจะเป็นไปด้วยดี”
[รีแอนน์] “ฉันรู้”
เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย……..แต่เธอก็ต้องพูดออกไป เธอต้องทำ
ชายผู้นั้นกำลังทำสิ่งที่ไม่มีผู้อื่นทำได้ง่ายๆ แม้ว่าเขาจะพูดว่าไม่เป็นไร แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันไม่ยาก
Rienne พยักหน้าด้วยหัวใจของเธอ
จากนั้น เธอกับมิสซิสแฟลมบาร์ดก็ห่อชุดแต่งงานที่พวกเขาเพิ่งทำเสร็จในนาทีที่แล้วอย่างระมัดระวัง เอาผ้าสะอาดพันรอบๆ แล้วเก็บมันไว้ในตู้เสื้อผ้า เตรียมพร้อมสำหรับค่ำคืนนี้
*
* * *
*
[นาง. Flambard] “ทำไมคุณถึงเอาผ้าห่มอีกผืนออกล่ะ เจ้าหญิง”
Rienne หยุดชั่วคราวเมื่อถามคำถามที่ผู้หญิงคนนั้นตั้งขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น
เป็นคำถามที่อึดอัดมาก
[Rienne] “อ่า ก็……….เราตัดสินใจนอนเตียงเดียวกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ขอโทษนะ?”
[Rienne] “มันค่อนข้างซับซ้อนที่จะอธิบาย…….แต่…..มีเหตุผลสำหรับเรื่องนี้”
มันคงยากเกินไปที่จะอธิบายและยากยิ่งกว่าที่จะเข้าใจคำสัญญาทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
ไม่ใช่เพราะเธออายหรืออายเกินกว่าจะพูดออกไป มันเป็นเพียงว่าเธอและแบล็กแบ่งปันหอคอยแห่งอารมณ์ซึ่งกันและกัน คงไม่มีเหตุผลที่จู่ๆ จะชี้ไปที่ด้านบนแล้วขอให้ใครสักคนเข้าใจ ทั้งๆ ที่พวกเขาไม่เห็นกระบวนการสร้างมัน
[Rienne] “ลอร์ด Tiwakan ไม่เคยอยากได้ร่างกายของฉัน ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น คุณผู้หญิง” (1)
[นาง. Flambard] “ไม่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึง”
ผู้หญิงคนนั้นส่ายหัวอย่างประหม่า
[นาง. แฟลมบาร์ด] “ฉันมีสิทธิ์อะไรไปจู้จี้คนที่แต่งงานแล้วเรื่องการนอนร่วมเตียง? ฉันแค่คิดว่าจะพูดถึงว่าตอนนี้คุณกำลังติดต่อกับแขกประจำเดือนของคุณในตอนนี้ เจ้าหญิง ดังนั้นควรหลีกเลี่ยงการนอนด้วยกันจะดีกว่า”
[Rienne] “อา…..”
ด้วยคำเตือนที่ไม่คาดคิดถึงปัญหาที่ไม่คาดคิดพอๆ กัน Rienne ขมวดคิ้ว [Rienne] “ฉันไม่เจ็บปวดเพราะยา
[นาง. Flambard] "โอ้ที่รัก"
[Rienne] “ฉันควรทำอย่างไรดี”
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางแฟลมบาร์ดก็พยักหน้า
[นาง. แฟลมบาร์ด] “อันที่จริง วิธีนี้ได้ผลอย่างสมบูรณ์แบบสำหรับคุณ คุณจะบอกเขาทุกอย่างในคืนนี้ บอกว่าคุณไม่ได้ท้อง และทุกอย่างเป็นเพราะเวลาที่คุณมีประจำเดือน”
[Rienne] “โอ้….ฉันคิดว่าฉันควรจะ”
ฉันไม่คิดว่าฉันพร้อมทางจิตใจสำหรับสิ่งนั้น
แต่ฉันไม่ควรรอช้าอีกต่อไป……..ใช่ไหม?
* * *
T/N: (1) Raws ใช้ศัพท์เฉพาะว่า 'ขโมย' ร่างกายของเธอ นั่นคือบังคับตัวเองกับเธอ