ตอนที่ 120: คุณไม่มีค่าพอที่จะให้ฉันทำสิ่งนั้น (10)
นักแปล: เครื่องบินกระดาษ บรรณาธิการ: Caron_
การถ่ายทำสองวันติดต่อกันโดยที่ข้อมือที่บาดเจ็บของเธอทำให้จิวยี่หมดแรง เมื่อไปถึงอพาร์ตเมนต์ เธออาบน้ำอุ่นและทาครีมลงบนแผล เธอเบียดเสียดอยู่บนโซฟา ไม่อยากขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย
นางเหนื่อยมาก จิวยี่จึงผล็อยหลับไปบนโซฟาระหว่างรอเหอหยู่กวง
เธอไม่มีผ้าห่ม แม้ว่าเครื่องทำความร้อนจะเปิดอยู่ แต่เนื่องจากเธอถ่ายทำสองเทคท่ามกลางอากาศหนาวจัดภายใต้สายฝนในบ่ายวันนั้น จิวยี่รู้สึกแสบร้อนในลำคอขณะอยู่ในหมอกควันที่หลับใหล มันทำให้ปากของเธอแห้งและเธอก็กระหายน้ำมาก
จิวยี่รู้ว่านางควรไปดื่มน้ำ แต่นางเหนื่อยมาก... เหนื่อยจนลืมตาหรือขยับตัวไม่ได้
ดังนั้นเธอจึงยังคงนอนอยู่ที่นั่นด้วยอาการปากแห้งขณะที่ร่างกายของเธอเริ่มมีเหงื่อออก การหายใจของเธอลำบากมากจนในที่สุดเธอก็เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เธอร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดขณะที่เธอพยายามหายใจอย่างสุดความสามารถ แต่ขณะที่เธอทำเช่นนั้น จมูกของเธอก็เจ็บขึ้นมาทันที น้ำตาแทบจะไหลออกมา
ขณะที่เธอเจ็บปวดมากจนกำลังจะร้องไห้เงียบๆ กับตัวเอง เธอก็รู้สึกว่ามีมือมาปิดหน้าผาก จากนั้นเธอก็ล้มลงในอ้อมกอดอันอบอุ่นและรู้สึกว่าร่างกายของเธอจมลงบนเตียงนุ่ม
มีใครอยู่เคียงข้างฉันไหม
ในหมอกควัน จิวยี่ยื่นมือออกไปและคลำไปรอบๆ แต่ไม่รู้สึกอะไร แต่เธอกลับได้ยินเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ
มันคือใคร? เขากลับมาแล้วทำไมเขาถึงจากไปอีกครั้ง? ฉันเจ็บปวดมาก ทำไมเขาไม่ช่วยฉันโทรหาหมอ
จิวยี่ต้องการจะย้าย แต่เธอทำไม่ได้ ร่างกายของเธอเย็นในวินาทีหนึ่งและร้อนในวินาทีต่อมา และร่างกายของเธอก็สั่นอย่างบ้าคลั่ง
มีบางอย่างไม่ถูกต้อง ข้าอยู่ที่นี่ไม่ได้ มิฉะนั้นข้าอาจจะตายเพราะความเจ็บปวด... เมื่อคิดได้เช่นนั้น จิวยี่ก็เริ่มดิ้นรน ขณะที่เธอพยายามเดินสับไปที่ข้างเตียงด้วยความลำบาก เธอได้ยินเสียงเปิดประตู แล้วก็เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ ขณะที่ร่างของเธอจมลงบนเตียง มีคนนั่งลง พยุงเธอขึ้น และนำถ้วยน้ำร้อนมาแตะที่ริมฝีปากของเธอ
เธอรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากดื่มน้ำ
เธอรู้สึกว่ามีคนวางเธอลงบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอ
แต่เธอก็ยังหนาว—หนาวจนตัวสั่นไม่หยุด ด้วยความงุนงง เธอรู้สึกได้รางๆ ว่ามีคนกำลังช่วยเธอดื่มน้ำ นอกจากเขาคนนั้นแล้ว ยังมีคนอื่นอยู่ในห้องด้วย คนนั้นก็บอกว่า "ไม่เป็นอะไร แค่เป็นไข้" เข็มเย็นเยียบเจาะผิวหนังมือของเธอ เธอไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเธอป่วยหรือเปล่า แต่ความเจ็บปวดนั้นขยายใหญ่ขึ้นและเจ็บมากจนน้ำตาไหลออกมา เธอพยายามหลีกเลี่ยงเข็มโดยสัญชาตญาณ แต่คนที่ป้อนน้ำให้เธอจับเธอไว้ เธอไม่สามารถขัดขืนได้ เธอร้องออกมาเล็กน้อย "มันเจ็บ เจ็บมาก..."
คนที่ป้อนน้ำให้เธอไม่พูดอะไรแต่ใช้มืออีกข้างลูบผมของเธอ เขาอบอุ่นและเต็มไปด้วยความสะดวกสบาย