บทที่ 128: ทำให้ทั้งโลกอยู่ในความมืดเกี่ยวกับการรักคุณ (8)
ผู้แปล:เครื่องบินกระดาษ
บรรณาธิการ:Caron_
"ไม่มีอะไรเกิดขึ้น."
หลังจากที่จิวยี่ส่งข้อความนั้นออกไป เธอยังคงพิมพ์บนแป้นพิมพ์ต่อไป: "หยูกวงเกอ ฉันได้รับโทรศัพท์จากเฉิงเหว่ยหวันเมื่อไม่กี่วันก่อน เธอเชิญฉันเข้าร่วมการออดิชั่นเรื่อง "Three Thousand Lunatics" และพูดว่า ที่มีคนแนะนำมา..."
จิวยี่คลิกปุ่ม "ส่ง" เป็นครั้งที่สอง
เธอไม่รอให้เหอหยู่กวงตอบกลับก่อนที่จะส่งข้อความที่สาม: "หยู่กวงเกอ นอกจากคุณแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าฉันสนใจเรื่อง "Three Thousand Lunatics" คุณเป็นคนแนะนำฉันเหรอ"
นางไม่แน่ใจว่ามันสายเกินไปหรือเหอหยูกวงหลับไปแล้วหรือยุ่งกับเรื่องอื่น แต่จิวยี่รอคำตอบเป็นเวลานาน เวลาผ่านไปนานมากจนเธอคิดว่าเหอ หยู่กวงจะไม่ส่งข้อความกลับหาเธอ แต่แล้วโทรศัพท์ของเธอก็สว่างขึ้นอีกครั้ง และเธอเห็นว่าเหอ หยู่กวง ส่งข้อความง่ายๆ เพียงคำเดียวให้เธอ: "อืม"
ตามที่คาดไว้ มันคือหยูกวงเกอ...
ครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นเขา เขาไม่ได้พูดอะไรอีกเกี่ยวกับการแสดงและจากไป
ในตอนนั้นเธอไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับบทสนทนาแต่คิดว่าเขาแค่ถามเรื่องละครทีวีเฉยๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่าทันทีที่เขาหันกลับมา เขาจะช่วยเธอให้สมหวังอย่างเงียบๆ
มันเหมือนกับตอนที่พวกเขายังเด็ก เมื่อเธอบ่นอย่างไม่ตั้งใจว่ารุ่นพี่มัธยมยากแค่ไหน วันต่อมา ตำราเรียนของเธอจะครอบคลุมประเด็นสำคัญที่ต้องศึกษาเป็นพิเศษ ถ้าเธอบอกว่าเธออยากกินเค้กด้วยแรงกระตุ้น เค้กก็จะมาปรากฏบนโต๊ะของเธอในวันรุ่งขึ้น...
จิวยี่จ้องมอง "อืม" บนหน้าจออย่างตั้งใจราวกับว่าข้อความนั้นยาวเป็นพันคำ ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เบาลงอย่างเห็นได้ชัด
หลังจากนั้นไม่นาน จิวยี่ก็กลับมามีสติสัมปชัญญะ ก้มศีรษะลง และเห็นว่ามีข้อความอื่นในโทรศัพท์ มันมาจาก Yuguang อีกครั้ง “ดึกแล้วทำไมไม่นอน”
“ข้ากำลังจะนอนแล้ว Yuguang Ge ราตรีสวัสดิ์” จิวยี่รีบตอบ จิวยี่จึงเพิ่มข้อความอย่างรวดเร็ว: "ขอบคุณ หยูกวงเกอ"
เหอหยูกวงตอบเพียงคำเดียว: "ราตรีสวัสดิ์"
จิวยี่จึงวางโทรศัพท์ลง ภายใต้แสงไฟในห้องนอนที่สลัว เธอนอนบนเตียงแล้วแหงนหน้ามองเพดาน ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอเริ่มคิดถึงคืนนั้นที่เธอเป็นไข้และวิธีที่เขาลูบผมของเธอ แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนและเธอก็เพ้อจากไข้ เธอยังคงจำการดูแลและความอ่อนโยนของนิ้วของเขาได้อย่างชัดเจน
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเธอนำชาร้อนมาให้เขาดื่มในเย็นวันต่อมา เขากำลังเปิดวิดีโอเกี่ยวกับตัวเองในวัยเยาว์ของเธอ...
นี่หมายความว่าหลังจากผ่านไปหลายปี หยูกวงเกอยังคงจำฉันได้ ปฏิบัติต่อฉันเหมือนกับที่เคยทำมาก่อน และไม่เปลี่ยนแปลงเลยใช่ไหม
ความอบอุ่นที่อธิบายไม่ได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของจิวยี่
นิ้วของเธออดไม่ได้ที่จะกำผ้าปูที่นอนแน่น
ในค่ำคืนที่อ้างว้าง เธอรู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วขึ้นทีละนิด
เหอจี้เฉินจ้องที่บันทึกการสนทนาบนหน้าจอโทรศัพท์เป็นเวลานาน ยิ่งเขาอ่านมันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากเท่านั้น และเขาก็เอื้อมไปหยิบบุหรี่มวนอีกมวนหนึ่งโดยสัญชาตญาณ
นิ้วของเขาคลำไปรอบๆ ซองบุหรี่อยู่นาน จนกระทั่งเขาเหลือบไปเห็นที่เขี่ยบุหรี่ซึ่งเต็มไปด้วยก้นบุหรี่หลายขนาด เขารู้ว่าพวกเขาทั้งหมดมาจากตอนที่เขาได้รับข้อความของจิวยี่ที่ส่งถึงเหอหยูกวงด้วยคำว่า "คุณคือคนที่ช่วยฉันหรือไม่" เมื่อเขาคิดว่าจะตอบอย่างไร เขาก็มวนบุหรี่จนหมดซองแล้ว