ตอนที่ 564: ตกหลุมรักเขาอย่างไม่คาดคิด (25)
ผู้แปล:เครื่องบินกระดาษ
บรรณาธิการ:Caron_
ขณะที่เธอกำลังสงสัยว่าฝันร้ายนี้จะจบลงเมื่อไหร่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่เข้มงวดจากประตูล็อบบี้: "หยุด!"
เมื่อสิ้นเสียงลง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นในล็อบบี้
ศีรษะของจิวยี่ถูกผลักเข้าไปในอ้อมแขนของแม่อย่างแรง เธอจึงมองไม่เห็นอะไรรอบตัวเธอ สิ่งที่เธอทำได้คือใช้เสียงฝีเท้าเดาว่าคนๆ นั้นกำลังเข้าใกล้เธอและแม่มากขึ้น
"หยุด!"
“พวกเจ้าทุกคน หยุดเดี๋ยวนี้!”
เป็นเสียงที่เข้มงวดเช่นเดิม แต่คราวนี้ จิวยี่ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงกรีดร้องหลังจากพูดจบ จากนั้นเธอก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงกลุ่มคนที่อยู่รอบตัวเธอและแม่ของเธอก็ถอยห่างออกไป
มีคนมาช่วยฉันกับแม่ไหม
หลังจากความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัวของจิวยี่ เธอจำได้อย่างรวดเร็วว่าแม่ของเธอได้รับบาดเจ็บ เธอจึงพยายามดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมืออีกครั้ง
แม่ของจิวยี่สัมผัสได้ว่ามีใครบางคนกำลังควบคุมสถานการณ์อยู่ ดังนั้นเธอจึงคลายการเกาะกุมจิยีพอให้เธอหลุดพ้นได้อย่างง่ายดาย
สิ่งแรกที่เห็นคือแถวของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่นำกลุ่มชายและหญิงที่เรียกว่า 'Cornstarch' ไปติดกับกำแพง แต่ละคนเอาแขนทั้งสองข้างไว้ด้านหลังศีรษะขณะหมอบลงกับพื้น สำหรับนักข่าวที่ถ่ายภาพและออกอากาศรายการถ่ายทอดสด พวกเขาเก็บอุปกรณ์ของพวกเขาไว้ในขณะที่ยืนอยู่ข้างหนึ่ง
ประการที่สอง เธอสังเกตเห็นพื้นรกรอบตัวเธอ
มีโทรศัพท์ ใบมีด ขวดโคล่า เปลือกไข่แตก หรือแม้แต่หนังสือเรียนมัธยมต้น...
ปลายนิ้วของจิวยี่สั่นสะท้าน จากนั้นนางก็รีบหันกลับไปมองมารดาของนาง
แม่ของเธอดูสง่างามหลังจากทำสปาเสร็จ แต่ตอนนี้เธอดูยุ่งเหยิงไปหมด
ผมสไตล์ของเธอปกคลุมด้วยไข่และโค้ก นอกจากนี้ยังมีคราบเลือดไหลออกมาจากขมับของเธออย่างช้าๆ
จิวยี่อ้าปากเล็กน้อยในขณะที่ริมฝีปากของเธอสั่นอย่างบ้าคลั่ง หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องเบาๆ ว่า "แม่..."
เมื่อแม่ของนางได้ยินเช่นนั้น นางก็ลืมตาขึ้นและมองไปที่จิวยี่ นางสแกนจี้ยี่ขึ้นและลงเพื่อยืนยันว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บ จากนั้นนางก็พูดด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ: "แม่สบายดี"
สองคำนี้ทำให้จิวยี่น้ำตาไหลทันที
"เซียวยี่ เจ้าร้องไห้ทำไม... แม่สบายดี..." แม่ของจิวยี่ยื่นมือออกมาและลูบใบหน้าของจิวยี่เบาๆเพื่อเช็ดน้ำตา
จิวยี่จับมือแม่ของเธอขณะที่น้ำตาไหลลงมาอย่างบ้าคลั่ง เธอขยับริมฝีปากและกำลังจะพูดว่า "ขอโทษ" เมื่อได้ยินเสียงที่เข้มงวดอีกครั้ง “คุณเหอ”
คุณเหอ...ร่างกายของจิวยี่สั่นเบา ๆ ครู่หนึ่งในขณะที่เธอจ้องมองที่มือของเธอรอบ ๆ นิ้วของแม่ของเธอ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอค่อยๆ หันหน้าไปมองที่ประตู
เฮ่อจี้เฉินก้าวเท้าใหญ่เข้าไปในล็อบบี้ด้วยเสื้อคลุมยาวสีดำ
ข้างหลังเขา เฉินไป่เดินในจังหวะเดียวกัน
เขาพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ ไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจที่กำลังพูดคุยกับเขา จากนั้นในนาทีต่อมา สายตาของเขากวาดไปยังทิศทางของจิวยี่และแม่ของเธอ
เมื่อเฮ่อจี้เฉินเห็นดวงตาที่เปียกแฉะของจิวยี่ ย่างก้าวที่เร่งรีบของเขาก็ช้าลงและหยุดกะทันหัน
เฉินไป๋ก็หยุดเช่นกัน เมื่อเห็นเหอจี้เฉินและจิวยี่จ้องมองกันและกันเป็นเวลานานโดยไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เขาจึงเรียกอย่างเงียบ ๆ ว่า "คุณเหอ" เพื่อเรียกร้องความสนใจ