“ฉัน ฉันโง่จริงๆ เหรอ?” Xia Ling ถามอย่างนุ่มนวล
Xia Yu เย้ยหยันในใจของเธอ แต่พูดภายนอกว่า “ทำไมพวกเขาถึงรังแกคุณถ้าคุณฉลาด? น้องสาวคุณไม่คิดว่ามันแปลกที่ Brother Pei จะรับคุณเป็นบุตรบุญธรรม? ฉันคิดว่าผู้หญิงพวกนั้นพูดถูก เขาไม่เข้าใจคุณเลย ถ้าเขาเห็นหน้าที่แท้จริงของคุณ เขาจะไล่คุณออกไปอย่างแน่นอน!”
Xia Ling ตื่นตระหนก “แล้วต้องทำยังไง”
Xia Yu พอใจมาก เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นน้องสาวของเธอปรากฏตัวอย่างมีชัย ยิ่งพี่สาวของเธออารมณ์เสียมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งพอใจมากเท่านั้น ดังนั้นเธอแกล้งทำเป็นแนะนำเธอ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องตกใจไป ตราบใดที่คุณทำงานหนักขึ้นและไม่ให้พี่เป่ยรู้ว่าคุณทำอะไรได้ไม่ดีก็ไม่เป็นไร พี่สาว อย่าตำหนิฉันที่เป็นคนตรงไปตรงมา แต่มีใครอีกบ้างในโลกนี้ที่จะปฏิบัติต่อคุณอย่างจริงใจ? เราสองพี่น้องต้องพึ่งพาอาศัยกันตลอดชีวิต”
เซี่ยหลิงพยักหน้า “ใช่ เซียวหยู ฉันจะฟังคุณ ฉันจะตำหนิคุณได้อย่างไร”
Xia Yu หัวเราะอีกครั้ง ครั้งนี้มันเป็นความพอใจที่น่าหดหู่—หากพี่สาวของเธอฟังเธอ หมายความว่าเธอยอมรับว่าสติปัญญาของเธอด้อยกว่าเธอไม่ใช่หรือ? แน่นอนว่าระหว่างพวกเขา พี่สาวสองคน เธอเป็นน้องสาวที่โดดเด่นกว่า!
เธอคุยกับพี่สาวอีกสักพักก่อนจะวางสาย
Xia Ling ออฟไลน์และปีนขึ้นไปบนเตียงของเธอเพื่อนอนหลับ โดยไม่คาดคิด เธอพลิกตัวไปมาบนเตียงและหลับไม่ลง—ก่อนที่เธอจะคุยกับน้องสาวของเธอ เธอรู้สึกแผ่วเบาว่าเด็กผู้หญิงในตระกูลเป่ยพยายามผลักเธอออกโดยพูดถ้อยคำที่น่าเกลียดเหล่านั้นเพื่อข่มขู่เธอโดยตั้งใจ . อย่างไรก็ตาม แม้แต่ Xia Yu ก็บอกว่า Pei Ziheng จะทิ้งเธอไป...
หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและหวาดกลัว เธอพลิกไปพลิกมาตลอดทั้งคืน
เรื่องนี้ก็เหมือนกับเมฆดำขนาดใหญ่ที่กดทับหัวใจของเธออย่างหนัก วันที่สองเธอเหม่อลอยทั้งวัน เธอทำผิดเล็กน้อยในชั้นเรียนมารยาทและถูกอาจารย์ Gao ตำหนิอย่างหนัก
เมื่อเธอกลับถึงบ้าน Pei Ziheng ไม่อยู่ที่นั่น
พี่เลี้ยงโจวนำอาหารเย็นมาให้เธอ “คุณครับ คุณชายมีประชุมสำคัญคืนนี้และจะไม่กลับมาในคืนนี้ เขาสั่งให้คุณกินก่อนแล้วพักผ่อนแต่เนิ่นๆ”
“เขาไม่กลับมาเหรอ?” Xia Ling รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเขาหลบหน้าเธอเพราะเขาไม่ชอบเธอหรือเปล่า เธอรู้อยู่ในใจว่าเป็นความคิดที่ไร้สาระ แต่เธอก็ยังควบคุมความคิดของเธอไม่ได้
พี่เลี้ยงโจวตรวจไม่พบสิ่งผิดปกติ เธอพูดด้วยรอยยิ้ม “ใช่ เขาจะไม่กลับมา ฉันได้ยินมาว่าเขากำลังคุยธุรกิจกับตระกูลหวัง คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับตระกูล Wang หรือไม่? หากคุณไปที่รีสอร์ทริมชายหาดระดับไฮเอนด์ คุณจะเห็นเรือเร็วและเรือสำราญของตระกูล Wang ทุกที่ ธุรกิจของพวกเขาใหญ่โตมาก”
Xia Ling กินอาหารของเธอเต็มคำอย่างเหม่อลอย “ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับพวกเขา”
พี่เลี้ยงโจวเพิ่มอาหารลงในชามของเธอ “ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหวางและตระกูลเป่ยนั้นดีมากมาโดยตลอด ฉันได้ยินมาว่าตระกูลหวังสนใจที่จะให้เซอร์เป็นลูกเขยของเขาด้วยซ้ำ ในการประชุมครั้งนี้ Old Master Wang กำลังพา Miss Wang ไปด้วย หลังประชุมคงจะมีบอล ท่านชายเต้นเก่งมาก เขาจะต้องได้ใจคุณหญิงหวังอย่างแน่นอน”
“ฉันกินเสร็จแล้ว” Xia Ling ผลักจานของเธอออกไป
พี่เลี้ยงโจวมองเธออย่างสงสัย “ทำไมวันนี้คุณกินน้อยจัง คุณรู้สึกไม่สบาย? มิส คุณทำไม่ได้ นี่เป็นช่วงเติบโตของคุณและคุณต้องกินมากกว่านี้”
Xia Ling พูดเบา ๆ “ฉันเหนื่อยนิดหน่อย ฉันจะไปนอนก่อน” ก่อนที่จะรอให้พี่เลี้ยงโจวแสดงปฏิกิริยา เธอผลักจานของเธอออกไป กระโดดลงจากเก้าอี้ทานอาหารแล้วขึ้นไปบนห้องของเธอ
ขณะที่เดิน เธออดไม่ได้ที่จะคิดว่าเขากำลังเต้นรำกับคุณหวัง? เขามีลักษณะอย่างไรเมื่อเขาเต้น เขาจะยิ้มให้คุณหวังหรือไม่? เช่นเดียวกับที่เขายิ้มให้เธอ…
เธอรู้สึกลำบากใจอย่างมากและไม่รู้จะทำอย่างไร หัวใจของเธอรู้สึกเป็นทุกข์
เธอบังคับตัวเองให้ปีนขึ้นไปบนเตียง แต่ไม่สามารถหลับได้ อาการนอนไม่หลับของเธอในคืนนี้รุนแรงกว่าเมื่อคืนที่ผ่านมา ในที่สุดเธอก็เริ่มหลับไปด้วยความงุนงง แต่เธอก็ฝันร้าย ในความฝันของเธอ เธอทำอะไรผิดไป และเป่ย จือเหิงก็หาสาวใช้มาไล่เธอออกจากบ้านอย่างเลือดเย็น เธอฝันว่าตัวเองกำลังอ้อนวอนอย่างสิ้นหวัง แต่เขาบอกว่าเขาไม่ต้องการเธออีกแล้ว เขาไม่สนใจว่าเธอสวมเพียงเสื้อเชิ้ตบางๆ และเพียงแค่โยนเธอออกไปบนถนนที่ไม่คุ้นเคยและเดินไปรอบๆ ด้วยเท้าเปล่า...
เธอตื่นขึ้นด้วยความตกใจ
ข้างนอก ฉากกลางคืนนั้นใสราวกับน้ำและมีท้องฟ้าที่สดใส
เธอสำรวจสภาพแวดล้อมของเธอและพบว่าเธอยังคงนอนหลับสบายบนเตียงในบ้านพักของเขา เธอยังคงสวมชุดนอนผ้าซาตินที่เขาเลือกให้เธอ ยังคงมีกลิ่นดอกไม้จางๆ อยู่ในห้องของเธอ—กลิ่นดอกไอริสที่เธอชื่นชอบ
เธอถือผ้าห่มลุกขึ้นนั่ง แล้วลุกจากเตียงด้วยเท้าเปล่า
นาฬิกาเรืองแสงจาง ๆ ชี้ไปที่เที่ยงคืน
เธอไม่สามารถปักหลักได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉากในความฝันสะกิดใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าดังก้องอยู่ในใจ เธอเดินออกจากห้องของเธออย่างนุ่มนวลและเงียบ ๆ ไปยังทางเดินที่มีแสงสลัว แสงยามราตรีที่เหมือนหิ่งห้อยตกลงบนพื้นไม้และสะท้อนสีย้อมของมัน เธอมาถึงประตูห้องนอนของเขาและโน้มตัวเข้าไปฟัง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้กลับมา
ชั้นล่างห้องนั่งเล่นเงียบมาก พี่เลี้ยงโจวและพ่อบ้านไม่ได้อยู่ใกล้ๆ
สายตาของเธอกวาดมองไปทั่วบ้านที่ว่างเปล่าและตกลงไปที่ไม้แขวนเสื้อข้างโซฟา—เสื้อโค้ทของเขาตัวหนึ่งแขวนอยู่บนนั้น มันเป็นชุดสูทแบบตะวันตกบางๆ สีเทาเข้ม ชุดที่เขาใส่ตอนที่รับเธอไปเลี้ยงที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
เธอเงยหน้าขึ้นมองชุดเป็นเวลานาน
เช่นเดียวกับปีศาจและเทพเจ้าที่ทำงาน เธอเอื้อมมือไปหยิบชุดสูทและกอดมันไว้ในอ้อมแขนของเธอแน่น สัมผัสของชุดนั้นนุ่มนวล เป็นเนื้อผ้าที่สบายอย่างสุดจะพรรณนา เธอจับมันไว้แน่น ใบหน้าเล็กใหญ่เท่าฝ่ามือถูกับมัน กลิ่นหอมจางๆ โชยมาจากชุดนั้นโชยมาแตะจมูกของเธอ กลิ่นที่เป็นของเขา
เธอเริ่มสงบลงภายใน
กอดสูทเธอขึ้นไปชั้นบนและกลับไปที่ห้องของเธอ เธอพันเสื้อสูทไว้บนตัวแล้วลุกขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง จากนั้นเธอก็หลับไปราวกับว่าเธออยู่ในอ้อมกอดของเขา
Pei Ziheng กลับบ้านตอนตีสอง
พี่เลี้ยงโจวหยิบเสื้อโค้ทที่เขาถอดออกแล้วยื่นชามซุปที่ทำให้เสียสติให้เขา
เขาถามพี่เลี้ยงโจว “เสี่ยวหลิงอยู่ที่ไหน”
“มิสไม่ได้กินข้าวเย็นเลย เธอเข้านอนเร็วมาก” พี่เลี้ยงโจวกล่าว
Pei Ziheng จิบซุปแล้วขึ้นไปชั้นบนที่ห้องของเธอเพื่อพบเธอ เขาผลักประตูเบา ๆ และเห็นเจ้าหญิงตัวน้อยของเขานอนหลับสนิทบนเตียงสีขาวนุ่ม ขนตาอันอ่อนนุ่มของเธอปิดลงอย่างสงบ และการหายใจผ่านรูจมูกเล็กๆ ของเธอนั้นเป็นลูกคลื่นและมั่นคง
เขาเดินเข้าไปหาเธอและเอื้อมมือไปจับเธอ แต่บังเอิญพบว่าเธอถูกห่อด้วยชุดสูท—มันคือตัวที่เขาแขวนไว้ข้างนอกในห้องนั่งเล่น
เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในชั่วพริบตา การจ้องมองของเขาก็อ่อนลง เขาเอื้อมมือออกไปและลูบไล้ใบหน้าเล็กๆ ที่บอบบาง สวยงามราวกับกลีบดอกไม้ของเธอ มันรู้สึกดีจนเขาลังเลที่จะจากไป
เธอตื่นขึ้นด้วยสัมผัสของเขา
“พี่เป้ย?” เธอขยี้ตาอย่างงัวเงีย เสียงของเธอไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของเธอได้
“นอนกอดเสื้อผ้าฉันทำไม” เขาถามอย่างอ่อนโยน
ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีและเวลาผ่านไปนานก่อนที่เธอจะพูดตะกุกตะกัก “ฉัน… ฉันกลัวความมืด”
“กอดเสื้อผ้าฉันแล้วไม่กลัวเหรอ?”
เธอก้มหัวลง “มันจะรู้สึกเหมือนคุณอยู่ข้างๆฉัน แล้วฉันจะไม่กลัวอะไรอีกต่อไป”