961 บทที่ 961
เมื่อเห็นว่าดวงตาของคนตัดฟืนส่องแสงสีทอง เจียงหมิงก็อดไม่ได้ที่จะคิดมากขึ้นและแอบตั้งสติไว้ในใจ
สีคง หวู่หยวนประมาทและไม่ได้สังเกตสถานการณ์ปัจจุบัน เขาครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับปีศาจ เขาไม่รู้ว่าโอกาสในการชนะของเขาจะเป็นอย่างไรหากเขาต่อสู้กับเจียงหมิง
เนื่องจากเอกลักษณ์ของกษัตริย์ คนตัดฟืนจึงเชื่อในบุคลิกของเจียงหมิงและสิคง หวู่หยวน ดังนั้นเขาจึงนำทั้งสองคนไปที่บ้านไม้หลังเล็กๆ ก่อน
อย่างไรก็ตาม เจียงหมิงและซีคง หวู่หยวนยังคงสายเกินไปเมื่อพวกเขามาถึงกระท่อม
มันว่างเปล่าอยู่ข้างใน
สีคง หวู่หยวนพูดไม่ออก
พวกเขาถ่วงเวลาคนตัดฟืนไว้นานเกินไป
คนตัดไม้ไม่ได้สังเกต เขาเกาหัวแล้วพูดว่า“ นายกรัฐมนตรีไม่อยู่ที่นี่”
เจียงหมิงสงบลง เขาหันไปมองคนตัดไม้ “รู้ได้ยังไงว่าเราไปหานายกฯ”
เขายิ้มอยู่ในใจ
คนตัดไม้เริ่มวิตกกังวลทันที เขาหันหลังกลับและต้องการหลบหนี แต่ถูกสีคง หวู่หยวนจับไว้
สีคง หวู่หยวน เยาะเย้ย “คุณยังอยากวิ่งอยู่เหรอ? ฝันต่อไป. เจ้าไม่รู้หรือว่าเจ้าทำชั่วมามากมายขนาดไหน?”
“ผู้ใต้บังคับบัญชาของนายกรัฐมนตรีคือปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่คว้าตัวลูกสาวของฉัน ฉันมีตราประทับอยู่บนตัวฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถบอกคุณได้มากไปกว่านั้น” คนตัดไม้ตัวสั่น “ถ้าฉันปล่อยคุณไปตอนนี้ ลูกสาวของฉันจะต้องถูกทรมานจนตายอย่างแน่นอน”
ขณะที่เขาพูดเขาก็เริ่มร้องไห้
เจียงหมิงกลอกตาของเขา
“คุณควรไปสิกง หวู่หยวน เราจะไปที่อื่นเพื่อค้นหา”
สีคง หวู่หยวนรู้สึกว่าเขาไม่สามารถนอนราบเรื่องนี้ได้ เขาตีหน้าอกของคนตัดฟืน แต่สิ่งนี้ทำให้เกิดการผนึก
หลังจากที่ผนึกถูกถอดออก ร่างกายของคนตัดไม้ก็ดูเด็กลงทันที ทั่วทั้งร่างของเขาเปล่งประกาย และผมของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มเช่นกัน
ตอนนี้เขาสวมเสื้อคลุมสีแดงเข้ม
“เหตุใดปรมาจารย์แห่งสำนักปาล์มจึงมาที่นี่”
สีคง หวู่หยวนจำคนตัดฟืนได้ และอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปด้วยความสับสน
ทำไมหัวหน้านิกายถึงมาปรากฏตัวที่นี่?
เจียงหมิงคิดอย่างลึกซึ้ง
“สำนักปาล์มคือองค์กรอะไร?”
คนตัดไม้หัวเราะเสียงดัง “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าพวกคุณจะรู้วิธีทำลายผนึกจริงๆ อย่างไรก็ตาม พวกคุณไม่ใช่ศัตรูของฉัน ฉันจะไปช่วยน้องสาวของฉันตอนนี้ พวกคุณอยากจะไปด้วยหรือเปล่า?”
เจียงหมิงรู้สึกว่าเขากำลังโกหก แต่เขาก็ยังเลือกที่จะไปกับคนตัดฟืน
ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็อาจจะสามารถเข้าพบนายกรัฐมนตรีได้
ซือคง หวู่หยวนและเจียงหมิงตามคนตัดฟืนไปที่ประตูที่ปิดสนิท
หลังประตูนี้มีลานกว้างขนาดใหญ่ ตั้งอยู่ในส่วนที่หรูหราของอาณาจักร Xiaguo
เจียงหมิงรู้สึกว่านายกรัฐมนตรีจะไม่โอ้อวดมากนัก ดังนั้นเขาจึงถามอย่างสงสัยทันทีว่า “นายกรัฐมนตรีจะอยู่ที่นี่หรือไม่? คุณไม่ได้บอกว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาที่จับน้องสาวของคุณเหรอ?”
“ฉันไม่รู้ว่านายกรัฐมนตรีอยู่ที่นี่หรือเปล่า แต่ลูกน้องของเขาอยู่ที่นี่แน่นอน”
คนตัดไม้แตะจี้หยกในมือของเขา จี้หยกกระพริบด้วยไฟหลากสี
สีคง หวู่หยวนก็สังเกตเห็นแสงนี้เช่นกัน และใบหน้าของเขาก็เย็นชาทันที
“อย่าบอกนะว่าจี้หยกของคุณชิ้นนี้เป็นทิป? คุณโกหกเราครั้งหนึ่งและตอนนี้คุณต้องการที่จะโกหกเราอีกครั้ง?”
ใบหน้าของคนตัดไม้ล้มลง
“จี้หยกนี้ไม่ใช่เครื่องประดับแน่นอน นี่เป็นวิธีเดียวของฉันในการติดต่อน้องสาวของฉัน ตราบใดที่ฉันมีจี้หยก ฉันก็จะหาน้องสาวของฉันเจอ”
สีคง หวู่หยวนไม่เชื่อเขาเลย เขายังคงสูดจมูกอย่างเย็นชาต่อไป “เราจะรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นเรื่องจริง? บางทีคุณอาจจะโกหก”
เจียงหมิงพูดแทนคนตัดฟืน
“สีคง หวู่หยวน นี่เป็นอุปกรณ์สื่อสารจริงๆ ไม่ต้องกังวล."
สีคง หวู่หยวนพบว่ามันไม่น่าเชื่อ เขาถามเจียงหมิงในใจทันที “หนิงไฉ่เฉิน คุณแน่ใจเหรอ? ฉันเคยเห็นอุปกรณ์สื่อสารมาก่อน สิ่งนี้ดูแตกต่างออกไป บางทีคนที่ถือจี้หยกอีกอันอาจฟังพวกเราอยู่”
“แม้ว่าพวกเขาจะได้ยินเรา แต่เราก็ยังต้องเข้าไป ยิ่งกว่านั้นพวกเขาก็รู้อยู่แล้วว่าเรากำลังมา”
เจียงหมิงวิเคราะห์สถานการณ์ของซือคง หวู่หยวน
สีคง หวู่หยวนรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล แต่แล้วเขาก็ไม่พอใจ
“หัวหน้านิกายนี้ชั่วร้ายจริงๆ เขาเอาแต่วางแผนต่อต้านเรา และเรายังคงถูกเขานำอยู่”
“บางทีบทบาทของพวกเราอาจจะถูกพลิกกลับในไม่ช้า”
เจียงหมิงไม่สนใจเลยและยิ้มแย้ม
สีคง หวู่หยวนดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างและหัวเราะอย่างน่ากลัว
“ฉันอยากเห็นว่าปรมาจารย์นิกายนี้สามารถทำอะไรได้บ้าง”
คนตัดไม้เคาะประตูแต่กลับเปิดไม่ออก
เขาเคาะอีกสองสามครั้งและพบว่าประตูยังไม่เปิด เขามองไปที่เจียงหมิงทันทีและพูดว่า “ทำไมเราไม่มองหาวิธีอื่นที่จะบุกเข้าไปล่ะ”
พวกเขาถูกล้อมรอบด้วยอาคารสูง คนตัดไม้อดไม่ได้ที่จะกังวล
“ฉันไม่รู้ว่าพี่สาวของฉันเป็นยังไงบ้าง หากเราไม่พบเธอ น้องสาวของฉันอาจสูญเสียความบริสุทธิ์ของเธอ”
“ฉันเห็นหลุมสุนัขที่นี่ ทำไมเราไม่เข้าไปในรูสุนัขล่ะ”
เจียงหมิงเงยหน้าขึ้นมองและเห็นหลุมสุนัขอยู่บนพื้น เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกซุกซน
เมื่อเห็นรูสุนัขนี้ คนตัดฟืนก็รู้สึกรังเกียจเล็กน้อย เขาไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้และมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง
เขามองไปทางซ้ายและขวา มีรูสุนัขเพียงรูเดียวเท่านั้น เขาทำได้เพียงพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “เอาล่ะ ไปผ่านรูสุนัขกันเถอะ”
“ใครจะไปก่อนล่ะ”
Sikong Wuyuan และ Jiang Ming ต่างก็มองมาที่เขา
“ฉันไม่ชอบให้คนอื่นเห็นฉันเข้าไปในรูสุนัข” คนตัดฟืนพูดอย่างเชื่องช้า “ทำไมคุณสองคนไม่ตัดสินใจไปก่อนล่ะ”
เจียงหมิงแสร้งทำเป็นมีปัญหา “ฉันก็เหมือนกัน อยากคลุมด้านหลัง.. ใครจะรู้ว่าจะมีใครมาจากด้านหลังหรือไม่”
สีคง หวู่หยวนแสร้งทำเป็นเขินอาย “หลุมสุนัขนี้อาจจะไม่สามารถรองรับฉันได้ ฉันต้องการใครสักคนมาขยายมัน”
เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีทางเลือก คนตัดฟืนจึงได้แต่คลานเข้าไป
เมื่อเห็นก้นของโค้ช สีคง หวู่หยวนจึงอยากจะก้าวไปข้างหน้าและเตะเขาด้วยความโกรธ แต่เจียงหมิงก็หยุดเขาไว้
“ถ้าคุณต้องการฆ่าใครสักคน คุณต้องหาเวลาที่เหมาะสม”
สีคง หวู่หยวน พยักหน้า แล้วจึงถามว่า “แล้วเราจะเข้าไปได้อย่างไร? กำแพงนี้สูงเกินไปจริงๆ”
เจียงหมิงเหลือบมองที่กำแพงสูงและส่งสัญญาณให้ซือคง หวู่หยวนขึ้นไป
สีคง หวู่หยวนส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันจะขึ้นไปได้อย่างไร”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เจียงหมิงก็ดึงซือคง หวู่หยวนไปกับเขาแล้วกระโดดขึ้นไปบนกำแพงสูง จากนั้นเขาก็ดึงเขาลง