มู่เหลียงเหลือบมองหญิงสาวข้างเขา มู่หลานเหงื่อออก เธอเช็ดใบหน้าและลำคอด้วยผ้าขนหนูสีขาวเนื้อนุ่มที่พันรอบไหล่
เขาคว้าแขนของเธอและดึงเธอเข้าหาเขา
มู่หลานกำลังคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ การดึงอย่างกะทันหันทำให้เธอตกใจ เธอถามว่า "คุณไปโดนอะไรมา"
“คุณแกล้งทำเป็นว่าอยากเลิกกับฉันใช่ไหม เพื่อให้ฉันรู้สึกกดดันและบอกคุณทุกอย่างที่ฉันรู้เกี่ยวกับคุณใช่ไหม” Mu Liang มองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ หลังจากที่เขาตื่นขึ้นในตอนเช้า เขาก็รู้ว่าเขาตกหลุมพรางของเธอ
อ๊ะ!
มู่หลานกระพริบตาสองสามครั้งและพูดอย่างไร้เดียงสาว่า "เสแสร้ง? คุณหมายความว่าอย่างไร ฉันไม่เข้าใจเลย!"
มู่เหลียงจ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ สองสามวินาทีก่อนที่จะก้มลงและกัดจมูกของเธอ
“โอ๊ย! มันเจ็บ! เหลียง ปล่อยนะ!” เมื่อจมูกของเธอถูกกัด เสียงของเธอก็เปลี่ยนไป ฟังดูน่ารักกว่า
มู่เหลียงไม่ขยับเขยื้อนและใช้กำลังกอดเธอไว้แน่นจนเธอขยับไม่ได้ หลังจากกัดเธอจนพอใจแล้ว เขาก็ปล่อยมือ
จมูกที่บอบบางของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวก่อนที่จะกลายเป็นสีแดงด้วยรอยฟัน
มู่หลานแตะจมูกของเธอและเปล่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวด
“นั่นคือการทรมานจิตใจของฉัน” มู่เหลียงกล่าว เขายังไม่เห็นเธอเจ็บปวด เขาจึงยื่นมือไปลูบจมูกของเธอเบาๆ เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของเธอ
“ฉันทรมานคุณยังไง เห็นได้ชัดว่าคุณปิดบังอดีตของฉัน” มู่หลานบ่น แต่เธอก็ปล่อยให้เขาบรรเทาความเจ็บปวดของเธอ
มู่เหลียงมีท่าทางขอโทษ “ไม่ได้ตั้งใจ ฉันกลัว...” ว่าจะเสียเธอไป…. เขาไม่ได้เข้าเส้นชัย
อย่างไรก็ตาม มู่หลานเข้าใจเขาดี เธอกอดเอวของเขาและพูดเบา ๆ ว่า "ฉันรู้ แม้ว่าฉันจะกลัวว่าความทรงจำปัจจุบันของฉันกับคุณจะหายไปเมื่อได้รับความทรงจำในอดีตกลับคืนมา เนื่องจากการรักษาของดร.ลู่เฟิงไม่ได้ผล ฉันจึงต้องบังคับให้คุณ ทำถั่วหก" จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเสียงของเธอ “แต่ในเมื่อนายกัดจมูกฉัน ฉันไม่ขอโทษนายหรอก”
มู่เหลียงดูตกตะลึงขณะที่เขามองมาที่เธอ “คุณกลัวที่จะสูญเสียความทรงจำในปัจจุบันไป และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงลังเลที่จะเรียกคืนความทรงจำของคุณกลับมา” เขาไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างนั้น เธอเป็นคนดีเกินกว่าจะซ่อนความรู้สึกภายในใจ
"ดา! ฉันเคยฝันว่าฉันสูญเสียความทรงจำในปัจจุบันหลังจากที่ได้ความทรงจำในอดีตกลับคืนมา ฉันกลัวมาก" มู่หลานกล่าว
“คืนนั้นข้าเห็นเจ้าตื่นขึ้นหรือ?” มู่เหลียงจำตอนที่มู่หลานตื่นนอนตอนกลางคืนได้ เธอเหงื่อออกทั้งตัวและดื่มน้ำ คืนนั้นเธอกอดเขาแน่นตอนที่เธอหลับ แม้ว่าเธอจะโกรธเขา
"อืม." มู่หลานพยักหน้า “แม้ว่าฉันต้องการความทรงจำกลับคืนมา แต่มันก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตปัจจุบันของฉัน ฉันใช้เวลาอยู่กับคุณอย่างคุ้มค่า และแน่นอนว่าฉันไม่อยากเสียคุณไป”
มู่เหลียงใจละลายทันทีที่เธอสารภาพอย่างตรงไปตรงมา เขาจูบหน้าผากของเธอ “ผมขอโทษที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของคุณ”
มู่หลานรู้สึกอบอุ่นเมื่อเธออยู่ในอ้อมกอดของเขา “ฉันไม่ได้โกรธคุณ แต่ฉันรู้ว่าคุณต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉัน” เธอหยุดก่อนจะถามว่า "ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม มันเกี่ยวกับแม่ของคุณ"
"อะไรก็ตาม." Mu Liang ตอบโดยไม่ลังเล
“ที่คุณยายพูดเป็นความจริงหรือเปล่า เรื่องอาการป่วยทางจิตของแม่คุณ” มู่หลานถาม
มู่เหลียงหยุดก่อนจะตอบว่า "ใช่ เรื่องที่ย่าพูดเป็นความจริง แม่มีอาการป่วยทางจิต แต่มันเป็นความผิดของพ่อฉันเอง แม่อาศัยอยู่ที่ปักกิ่ง เขาเป็นเพลย์บอยเมื่อตอนที่เขาอายุเท่าฉัน และหลังจากที่เขาไปเที่ยวประเทศจีน เขาทำแม่ท้องในขณะที่ทั้งคู่เมา แม่ของฉันอยากจะหนีจากเขา แต่ในฐานะคนของตระกูลมู่ เขาต้องการที่จะรับผิดชอบ ฉันยังคงคิดว่าเขามีคนอื่นอยู่ในใจ แต่เขาก็ไม่เคย ปฏิบัติต่อแม่อย่างไม่ยุติธรรมและอยู่เคียงข้างแม่เสมอมาจึงไม่มีใครถามถึงเรื่องนี้"
ทั้งคู่เงียบลง สายลมอ่อนๆ ของฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านพวกเขาไป
“ผู้หญิงที่เขารักคือแม่ของฉันใช่ไหม” มู่หลานถาม
“อาจจะเป็นอย่างนั้นหลังจากได้เห็นสีหน้าของเขาเมื่อวานนี้” มู่เหลียงตอบกลับ
“ถ้าพ่อรักแม่จริงจะเกลียดไหม” มู่หลานถามเขาโดยชำเลืองมองดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเขา เธอคิดว่าจะถามคำถามนี้กับเขาตั้งแต่ตื่นนอนตอนเช้า
Mu Liang ขมวดคิ้วกับคำถามของเธอ "คุณได้ความคิดนั้นมาจากไหน ฉันจะไม่มีวันทำ"
“สัญญางั้นเหรอ?” มู่หลานถามอย่างระมัดระวัง
“ฉันต้องให้คำสัญญากับนายไหม” มู่เหลียงถามอย่างช่วยไม่ได้
“ก็จริงอยู่ที่คุณไม่เคยโกหก แต่มาเคลียร์กันให้ชัดเจน ไม่ว่ายังไงคุณก็จะไม่มีวันทิ้งฉันใช่ไหม” มู่หลานถามอย่างหนักแน่น
เมื่อเข้าใจว่าเธอรู้สึกไม่ปลอดภัย เขาจึงตอบว่า "ฉันจะไม่ทิ้งเธอไว้แม้ป่าจะกลายเป็นฝุ่นผง"
มู่หลานถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอรู้สึกเบาขึ้น เธอยิ้มกว้างให้เขาขณะที่เธอพูดว่า "ฉันหิวแล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะ"
มู่เหลียงยิ้มให้เธอเช่นกัน เขาพยักหน้าและจับมือขวาของเธอในขณะที่ทั้งสองเดินไปที่ปราสาท
ที่ด้านหน้าทางเข้า มีใครบางคนกำลังรอพวกเขาอยู่ พวกเขาสังเกตเห็นว่านั่นคือมู่จิ่น
เมื่อเห็นพวกเขาเดินไปที่ทางเข้า มู่จิ่นก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน “อรุณสวัสดิ์คุณสองคน” เขาทักทายก่อน
"อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ" มู่เหลียงทักทายเขาอย่างสุภาพ
มู่หลานคำนับและทักทายเช่นกัน "อรุณสวัสดิ์ คุณมู่"
มู่จิ่นหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "เรียกฉันว่าพ่อก็ได้นะ เพราะนายกำลังจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว"
ก่อนที่มู่หลานจะตอบ มู่เหลียงก็ถามว่า "คุณกำลังรอใครอยู่หรือเปล่า" เขาเป็นห่วงสุขภาพของพ่อ
“ฉันรอคุณสองคน อาหารเช้าพร้อมแล้ว คุณสองคนไปอาบน้ำก่อน เราจะรอคุณที่ห้องอาหาร” มู่จิ่นกล่าวและหลังจากนั้นเขาก็เข้าไปในปราสาท
“เขามีบางอย่างอยู่ในใจ” มู่หลานแสดงความคิดเห็น
"ดูเหมือนว่าจะไปกันเถอะ" มู่เหลียงพาเธอเข้าไปข้างใน
__________________________________________________________________________________________________
สวัสดีทุกคน ฉันรู้ว่าพวกคุณทำงานหนักมากเพื่อให้นิยายเรื่องนี้อยู่ในระดับที่ 1
ขอบคุณมากค่ะ!!!!! หุหุหุ!!
ฉันรู้ว่าพวกคุณผิดหวังเพราะจะไม่มีการเปิดตัวจำนวนมาก .... แต่ดูสิ!
นิยายติด Top 4 !!
อีกครั้ง!
เป็นสัญญาณบวกใช่ไหม?
เนื่องจากพวกคุณทำงานหนักมาก ฉันจะให้ของขวัญคุณ
พรุ่งนี้จะลงให้ 4 ตอนนะคะ!!!
^_^