เช้าวันใหม่ผ่านไปเช่นนั้นแต่คู่บ่าวสาวก็มิอาจอยู่ห่างกันได้เลย ในท้ายที่สุด Mu Liang ก็ปล่อยเธอไปเมื่อท้องของเธอร้องเท่านั้น
เขาปรุงข้าวผัดเบคอนไข่สำหรับทั้งคู่ เมื่อเขามาถึงห้องนอนพร้อมถาดอาหาร มู่หลานอาบน้ำแล้ว และเธอกำลังรอเขาอยู่ เขานั่งลงตรงหน้าเธอ จากนั้นเขาก็ให้อาหารเธอและกินเอง
หลังจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง มู่หลานอยู่บนตัวเขาขณะที่หัวของเธออยู่บนไหล่ของเขา เธอถูกกอดด้วยสองแขนแกร่ง แขนเหล่านั้นตบเธอช้าๆ ทำให้เธอรู้สึกง่วง
เธอเกือบจะหลับไป ทันใดนั้นเธอก็จำอะไรบางอย่างได้ เธอถามเขาว่า "เหลียงเหลียง เราไม่มียาสมุนไพรคุมกำเนิดที่นี่ และคุณก็ไม่ได้สวมถุงยางอนามัยด้วย..."
ดวงตาของมู่เหลียงปิดลง เขาถามว่า "คุณไม่อยากมีลูกเหรอ"
มู่หลานกล่าวว่า "แน่นอน ฉันทำ…. ลูกจะเป็นผลแรกของเรา ฉันต้องการมันมาก แต่เราเพิ่งมีพิธีแต่งงาน เราไม่ได้แต่งงานอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ฉันไม่ต้องการให้ลูกของเราเข้ามา ท้องก่อนจดทะเบียน”
มือที่ตบเธอหยุดลง มู่เหลียงเงียบก่อนจะพูดว่า "เราลงทะเบียนแล้ว"
มู่หลานตัวแข็ง “…ยังไง? ฉันจำไม่ได้ว่าเซ็นเอกสารอะไร…”
ในที่สุดเธอก็นึกขึ้นได้ว่าหลังจากฟื้นจากอาการโคม่าแล้ว เธอต้องการเรียนวิจิตรศิลป์ และมู่เหลียงก็พาข้าราชการคนหนึ่งมาและเธอก็เซ็นเอกสารสองสามฉบับ จากนั้นเธอก็ได้รับชื่อ Mu
มู่เหลียงไม่เคยทำให้เขาเป็นน้องสาวและจากนั้นก็จะรักเธอ ตั้งแต่เริ่มแรก เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลมู่ในฐานะภรรยาของเขาโดยที่เธอไม่รู้
“คุณ… ไม่…” มู่หลานพูดตะกุกตะกักด้วยความไม่เชื่อ
มู่เหลียงลุกขึ้นนั่งและพูดอย่างเร่งรีบว่า "ข้าไม่สามารถทำให้เจ้าเป็นน้องสาวบุญธรรมของข้า หลังจากที่รู้ว่าข้ารู้สึกต่อเจ้า ได้หรือไม่"
มู่หลานกรีดร้อง "ฉันต้องการหย่า!"
เธอโกรธมากจนพูดไม่ออก สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเธอคือการหย่าร้าง
'ฮ-เขาทำแบบนั้นได้ยังไง? ปล่อยให้ฉันอยู่ในความมืดโดยไม่ได้รับอนุญาต เขาจะปล่อยให้ฉันอยู่ในความมืดได้อย่างไร?' เธอนั่งลงบนเตียงแล้วตัวสั่นด้วยความโกรธ
มู่เหลียงรู้สึกประหม่ามาก ความเหน็ดเหนื่อยทั้งหมดของเขาหายไปเมื่อเห็นเธอเดือดดาลด้วยความโกรธ "ที่รัก มันไม่ใช่อย่างนั้น เพื่อซ่อนคุณจาก Li Shen ฉันได้ขอให้ Feng ทำลายข้อมูลของคุณทั้งหมด เพื่อให้คุณมีนามสกุลอื่น ฉันไม่ต้องการให้คุณมีชื่ออื่นนอกจากชื่อ Mu อย่างไรก็ตาม ฉันทำได้ 'อย่าทำให้คุณเป็นลูกสาวหรือน้องสาวบุญธรรมของฉัน คุณเข้าใจใช่ไหม ฉันทำให้คุณเป็นหุ้นส่วนทางกฎหมายได้ แต่ฉันไม่อยากบังคับคุณ ฉันเลยพยายามทำให้ใจคุณยอมรับฉัน ถ้าเธอไม่รับฉันเป็นคนรัก ฉันจะยอมให้เธอเซ็นใบหย่าโดยไม่บอกกล่าว ถ้าเธอปฏิเสธ ฉันจะปล่อยเธอไปทุกที่ที่เธอต้องการ แต่เธอกลับยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็น และ มันทำให้ฉันมีความหวังและตอนนี้เราแต่งงานกันแล้ว ได้โปรด อย่าพูดถึงการแยกจากฉันเลย”
วิธีที่เขาพูดมันทำให้เธอหายใจไม่ออก “คุณหมายความว่าถ้าฉันปฏิเสธคุณ คุณจะแอบหย่ากับฉัน และตลอดชีวิตที่เหลือ คุณจะเป็นโสดและรักฉันต่อไปโดยไม่แจ้งให้ฉันรู้”
“…” ความเงียบของมู่เหลียงให้คำตอบกับเธอ
มู่หลานถอนหายใจ เมื่อเธอนึกถึงช่วงเวลาที่อยู่กับเขา เขาอ่อนโยนและห่วงใย เขาไม่เคยเย็นชากับเธอและให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอเสมอ โดยที่เธอไม่รู้ตัว เธอถูกดึงดูดเข้าหาเขาทีละน้อย เขารู้ว่าเธอเป็นภรรยาตามกฎหมายของเขาและเขาสามารถบังคับเธอได้ แต่เขาไม่ได้ เขาค่อยๆ ทำให้เธอยอมรับเธอทั้งกายและใจ ในเรือ เมื่อเขาสัมผัสเธอครั้งแรก เธอรู้สึกมึนงง และความรู้สึกตื่นเต้นที่เธอรู้สึกภายใต้มนต์สะกดของเขายังคงแจ่มชัดอยู่ในใจของเธอ หลังจากนั้น เขาสังเกตว่าเธอไม่ชอบสัมผัสของเขา และเขาแทบจะห้ามตัวเองไม่ให้สัมผัสเธอได้เลย ทุกอย่างมาถึงพวกเขาอย่างเป็นธรรมชาติราวกับว่าพวกเขาเป็นคู่ที่สวรรค์สร้าง
เธอจะโกรธเขาได้อย่างไรเมื่อเขาเสียสละเพื่อเธอมากมาย
เธอกอดเขา “อย่าแบกภาระทั้งหมดไว้คนเดียว ปล่อยให้ฉันแบกรับบ้าง เท่านี้เราก็ได้เป็นคู่แท้กันแล้ว”
มู่เหลียงรู้สึกโล่งใจที่เห็นเธอสงบลง เขาโอบกอดเธอแน่น “มันไม่ใช่ภาระ ตราบใดที่คุณมีความสุข ฉันจะทำอะไรก็ได้”
มู่หลานกัดที่ข้อพับคอของเขา จากนั้นเธอก็เตือนเขาว่า "ถ้าคุณไม่ฟังฉันจะหย่ากับคุณ"
เขาสะดุ้งกับคำขู่ของเธอ “ฉัน-ฉันจะฟังคุณต่อจากนี้ไป ภรรยาของฉัน ได้โปรดอย่าโกรธ”
มู่หลานยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า "เรานอนได้แล้ว ฉันเหนื่อย"
"ใช่ เรานอนกันเถอะ" ขณะสวมกอดเธอ เขาล้มตัวลงนอน พวกเขานอนจนถึงเที่ยงคืน
เนื่องจากพวกเขาอยู่ในช่วงฮันนีมูน พวกเขาแทบจะไม่สามารถละมือจากกันและกันและทำเครื่องหมายทุกส่วนของร่างกายได้ ถึงกระนั้นพวกเขาก็ไม่เหนื่อย กลับกัน กลับผูกพันกันมากขึ้น พวกเขาลืมทุกอย่างยกเว้นตัวเอง พวกเขาหลงระเริงกับความหรูหราและความสุข
สองสัปดาห์ก็หายไปแบบนั้น มู่หลานนอนคว่ำหน้าอยู่ที่ชายทะเล มือของเธออยู่ใต้คางและขยับขาไปมา เธอถอนหายใจ “ฉันไม่อยากจากไป ฉันอยากอยู่ต่ออีกหน่อย”
มู่เหลียงนั่งข้างเธอ เพลิดเพลินกับพระอาทิตย์ตกดิน “จบเรื่องทั้งหมดด้วยกันเถอะ แล้วเราจะมาพักที่นี่เท่าที่เจ้าต้องการ เจ้าว่าอย่างไร”
มู่หลานมองเขาอย่างมีความสุข “โอเค มันเป็นข้อตกลง”
พวกเขายิ้มให้กัน เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงดัง พวกเขามองไปที่มหาสมุทร มีเรือลำหนึ่งแล่นมาหาพวกเขาโดยมีชายสามคนอยู่ในนั้น