ในตำหนักแขกสีม่วง อิซาเบลลามาถึงที่นี่เร็วกว่าใครๆ พร้อมกับอุ้มร่างที่เคลื่อนไหวไม่ได้ของเดวิสไว้ในอ้อมแขน ตัวสั่นของเธอไม่หยุด เว้นแต่จะไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นความสุขที่มีความหวัง
เธอรีบวิ่งไปตามโถงทางเดินและมาถึงสวนของเดวิส ผลักประตูเปิดออกในขณะที่เกือบจะทำลายมันโดยไม่ตั้งใจ
“อาจารย์!~”
เสียงแบบเด็กๆ ดังก้องมาจากต้นไม้แห่งชีวิต ทำให้อิซาเบลลามีความหวังมากขึ้น เธอมาถึงก่อนต้นไม้และเรียกเตียงจากวงแหวนอวกาศของเธอ วางเขาลงอย่างอ่อนโยน
"ผู้เชี่ยวชาญ...?"
เสียงของต้นไม้ดังก้องอีกครั้ง แต่คราวนี้ สัมผัสได้ว่าเดวิสไม่ใช่ตัวตนปกติของเขา
“คุณ...รักษาเขาได้ไหม”
อิซาเบลลาถามด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความหวังขณะกัดริมฝีปาก โดยรู้ว่าเธอขอมากเกินไปกับจิตวิญญาณของเด็กหนุ่มคนนี้
อันที่จริง ไม่กี่วันมานี้ เดวิสสามารถทำให้มันเติบโตเป็นต้นไม้สูง 5 เมตร ทะนุถนอมผลของมันเอง หนึ่งในนั้นยังดูสุกพร้อมที่จะกิน
"ฉัน... ฉันไม่รู้..."
เสียงที่ดังมาจากต้นไม้อันโศกเศร้าทำให้หัวใจของอิซาเบลลาจมดิ่งลงไป
*หวือ!~*
คนอื่นๆ ก็มาถึงพร้อมกันในเวลานี้ มองดูอิซาเบลลาสื่อสารกับต้นไม้แห่งชีวิตและดูสลดใจ
“คุณจะทำอะไร อิซาเบลล่า”
เอเวลินเดินไปข้างหน้า ดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอถาม "คุณรู้ไหมว่าคนที่กินผลวิริเดียนนั้นจะตายจริง ๆ และเข้าสู่การเกิดใหม่ใช่ไหม อย่าบอกนะว่าคุณกำลังจะ-"
"ไม่..." อิซาเบลลาส่ายหัว "ฉันได้แต่หวังว่าต้นไม้จะรู้คำตอบ ถ้าไม่ ฉันสามารถใช้ออร่าแห่งชีวิตของมันตามที่เดวิสกล่าวไว้เพื่อรักษาพลังชีวิตของเขาให้คงที่"
เอเวลินน์กัดริมฝีปากของเธอ
นั่นคือสิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถทำได้ในขณะนี้?
เธอหันไปมองผลไม้วิริเดียนด้วยความสงสัยว่าเธอควรพยายามให้อาหารเดวิสหรือไม่
อย่างไรก็ตาม ทะเลวิญญาณของเขาพังทลายลง และวิญญาณของเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นเท่าที่ประสาทสัมผัสของพวกเขาจะค้นพบได้
ผลไม้นี้จะช่วยให้เดวิสเข้าสู่วงจรการเกิดใหม่ได้อย่างไร และต่อมาช่วยให้เขาระลึกถึงความทรงจำของเขาหากไม่มีจิตวิญญาณที่จะจารึกความลึกซึ้งของมัน หรืออาจเป็นเพราะวิญญาณของเขาอ่อนแอจนพวกเขาไม่สามารถสัมผัสได้?
เธอไม่รู้
ไม่มีใครรู้
ประการแรก เขายังมีชีวิตอยู่หลังจากสูญเสียทะเลวิญญาณไปแล้วหรือไม่?
ถ้าเขาเป็นเช่นนั้น ถ้าพวกเขาบังเอิญทำให้เขาตายโดยทำให้เขากินผลไม้ ก็ไม่มียาสำหรับความเสียใจ
ความหวังของพวกเขาหมดลงอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึง อย่างไรก็ตาม Evelynn ยังคงเข้าไปใกล้ Davis และวางหัวของเธอไว้เหนือหน้าอกของเขา ตั้งใจจะฟังเสียงหัวใจของเขา หัวใจของเธอโหยหาเธอมากที่สุดในขณะนี้
นั่นจะทำให้หัวใจที่เต้นเร็วของเธอทรงตัว ทำให้เธอสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้ง คนอื่นๆ ก็มองมาที่เธอเช่นกัน ตั้งใจจะยืนยันแทนพวกเขา รวมถึงแคลร์และโลแกนด้วย
อย่างไรก็ตาม แม้ผ่านไปหนึ่งนาที Evelynn ก็ไม่ได้ยินอะไรเลย แม้จะผ่านไปครึ่งนาทีเธอก็ยังไม่ได้ยินอะไรเลย
ดวงตาของ Evelynn อดไม่ได้ที่จะสั่นไหว เธอใช้สัมผัสวิญญาณของเธอกับหัวใจของเขาตั้งแต่เริ่มต้น แต่ไม่สามารถแม้แต่จะสั่นไหวแม้แต่น้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองอิซาเบลลาอย่างอ้อนวอน
"ฉัน... ฉันไม่ได้ยินเลย..."
อิซาเบลลาอ้าปากค้าง "เป็นไปไม่ได้..."
เธอรีบเดินไปหาเดวิสและก้มหัวลงไปดู ในเวลาประมาณยี่สิบวินาที เธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้น
"ฉันยังได้ยินอยู่ หัวใจของเขาน่าจะเต้นครั้งต่อนาที เบามาก..."
เอเวลินน์กัดริมฝีปากของเธออย่างแรงขณะที่เธอลองอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม แม้แต่นาทีเดียว เธอก็ยังไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเดวิส
"เชื่อฉัน...ฉันได้ยิน..."
อิซาเบลลาวิงวอนขณะที่ดวงตาของเธอสั่นไหว
เธอไม่ได้ถูกหลอกใช่ไหม
"ฉันเชื่อคุณ พี่สาวคนที่สาม..."
เอเวลินน์ผงกหัวของเธออย่างหนัก "คุณอยู่ที่เวที Martial Overlord ถ้ามีอะไร ความรู้สึกทางกายภาพของคุณน่าจะแม่นยำที่สุดในบรรดาพวกเราทั้งหมด"
อิซาเบลล่าอดยิ้มไม่ได้
ตอนนี้ เธอต้องการคนที่เชื่อในตัวเธอ แม้ว่าประสาทสัมผัสของเธอจะบอกว่าเธอได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจของเดวิสจริง ๆ แต่มันเป็นภาพลวงตาที่สร้างขึ้นจากหัวใจของเธอหรือไม่?
เนื่องจากเกี่ยวข้องกับการตายของผู้เป็นที่รัก เธอจึงไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งใดคือความจริง
แคลร์ต้องการไปตรวจร่างกายจริงๆ แต่ถ้าแม้แต่เอเวอลินไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเขา เธอก็คงไม่ได้ยินเช่นกัน แม้ว่าในฐานะแม่ของเขา เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและเข้ามาอยู่ข้างๆ เขา ตรวจสอบสถานะของเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วน แต่ผลที่ได้กลับทำให้เธอหวั่นไหว
เธอไม่สามารถหยุดตัวสั่นและกัดริมฝีปากของเธออย่างแรง เลือดไหลออกมาขณะที่มันไหลลงมาจากคางของเธอและกระเด็นไปทั่วเสื้อคลุมของเธอ ไม่นานนัก เธอก็หมดสติไปขณะที่เธอล้มลง แต่ถูกโลแกนจับไว้
แม้แต่ความเจ็บปวดที่ริมฝีปากของเธอก็ไม่สามารถทำให้เธอมีสติได้ ดังนั้นทุกคนสามารถบอกได้ว่าแม่ของเขารู้สึกอย่างไร พวกเขาทุกคนรู้ว่าเธอรู้สึกเสียใจเหมือนพวกเขา หรืออาจจะมากกว่านั้น
อย่างไรก็ตาม พวกเขาเฝ้าดูเธอฟื้นคืนสติอย่างรวดเร็ว อกของเธอสั่นอย่างหนักขณะที่เธอหายใจเข้าลึก ๆ เช็ดน้ำตา
"เขา... เขายังมีชีวิตอยู่ ฉันรู้..."
แคลร์พูดขณะที่เธอฝืนยิ้มและมองไปที่ทุกคน
“ฉันขอโทษจริงๆ แม่สามี...” อิซาเบลลากัดริมฝีปากที่สั่นระริกของเธอ ดูเหมือนขอโทษจริงๆ
“ไม่ต้องขอโทษหรอกลูก...ลูกเพิ่งทำตามคำสั่งพ่อ คราวนี้ปกป้องลูกตลอด...”
สีหน้าของทุกคนอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน โดยเฉพาะของเอเวอลิน ขณะที่เธอนึกถึงตอนที่เธอเกือบจะถูกฆ่า
อย่างไรก็ตาม แคลร์เพิ่งอกหักอีกครั้ง สาปแช่งตัวเองว่าทำไมเธอถึงพูดเรื่องแบบนั้นในอดีตเพื่อเสียเขาไปในตอนนี้ เธอบินออกจากห้องในสวนขณะที่เธอกลั้นเสียงคร่ำครวญก่อนจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ เมื่อเธอร้องออกมา เสียงครวญครางอย่างน่าสมเพชและโศกเศร้าของเธอเข้าหูพวกเขา ทำให้พวกเขากัดฟันแล้วร้องไห้อีกครั้ง
โลแกนไม่พูดอะไร เขามองดูเดวิสด้วยสีหน้าเย็นชาที่ไม่น่าเป็นไปได้ ก่อนที่เขาจะหันไปมองอิซาเบลล่า
“ลูกสะใภ้ ช่วยดูแลลูกชายฉันด้วย ฉันเชื่อเธอเหมือนกัน...”
ด้วยท่าทางที่แข็งกระด้าง เขาเดินออกจากสถานที่อย่างรวดเร็ว ดูราวกับว่าเขาต้องการปลอบใจและป้องกันไม่ให้แคลร์ตัดสินใจผลีผลาม
ไม่นานนัก พวกเขาก็จากไป ทิ้งบรรยากาศที่หนักอึ้งให้ผู้หญิงร้องไห้ตามชายของตน คนอื่นๆ ก็อยากรู้ผลลัพธ์เช่นกัน เช่น ไดอาน่า เอ็ดเวิร์ด และเทีย แต่เอ็ดการ์พาพวกเขาไป เพราะต้องการให้ภรรยาของเดวิสอยู่กับเขาตามลำพัง
มีโอกาสเป็นไปได้... เดวิสตายแล้วจริงๆ และแม้ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ บนเตียงมรณะของชายคนหนึ่ง เขาก็ควรอยู่ท่ามกลางภรรยาและลูก ๆ ของเขา ครอบครัวที่เขาเลือกสร้าง
อย่างน้อยเขาก็อยากให้พวกเขามีเวลายอมรับความจริงบ้าง
ผู้คนจากไป เหลือ Evelynn, Natalya, Isabella, Fiora, Sophie, Niera, Mo Mingzhi และ Tina Roxley ที่ยังเป็นลมอยู่ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยน้ำตา ต้องการให้เดวิสหายดี แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
พวกเขาสามารถลองใช้ผลไม้ได้ แต่ถ้าสิ่งนั้นจบลงด้วยอุบัติเหตุล่ะ?
ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะลองใช้มัน และจากข้อมูลของ Isabella หัวใจของเขายังคงเต้นแม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้สึกถึงวิญญาณของเขาก็ตาม พวกเขาไม่ต้องการรีบร้อนเพียงเพื่อจะจบลงด้วยการสูญเสียเขาอย่างแท้จริง
*แตก!~*
ในขณะนี้ เสียงที่แหลมคมดังก้องไปทั่วห้อง ทำให้ทุกคนหันศีรษะไปมองเมื่อจ้องมองไปที่รังไหมสีดำ
"...!?"
ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นรอยร้าวเล็กๆ บนนั้น
*แตก!~*
รอยแตกเล็กๆ อีกอันก่อตัวขึ้นบนรังไหมดำก่อนที่มันจะเริ่มลุกลาม รูเล็ก ๆ แตกออก และเห็นอุ้งเท้าสีเข้มยื่นออกมาจากด้านในเมื่อสัมผัสได้ถึงออร่าที่เป็นลางร้าย!
"...!?"
Evelynn และ Isabella สะดุ้งอย่างเห็นได้ชัดขณะที่พวกเขายืนตัวตรง ขณะที่ Natalya และคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รังไหมรีบล่าถอยไป
อุ้งเท้าสีเข้มนั้นดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่รังไหมจะแตกมากขึ้นเมื่อส่วนหนึ่งของมันแตกออก และหมาป่าที่มีขนสีม่วงเข้มที่มีแถบสีดำก็เดินออกมา
มันไม่ใช่การเดินเร็วอย่างแน่นอน แต่เป็นการเดินกะโผลกกะเผลกเมื่อหมาป่าก้าวไปข้างหน้า อย่างไรก็ตาม เนื่องจากออร่าสีดำสนิทปกคลุมหมาป่า พวกเขาจึงแทบไม่เห็นสีหน้าของมัน ทำให้อิซาเบลล่ากัดริมฝีปากของเธอด้วยความฝืนใจขณะที่น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง
เธอจำเป็นต้องทำให้นาเดีย หมาป่าอสูรเวทที่เธอรักต้องผิดหวังหรือไม่?
เขาเตือนเธอเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่เป็นไปได้ของนาเดีย และหนึ่งในความเป็นไปได้นั้นหมายความว่าเธออาจบ้าดีเดือด ไม่สามารถระบุตัวตนได้ด้วยซ้ำ
แต่ทำไม? ทำไมตอนนี้?
หัวใจของอิซาเบลล่ากำแน่นด้วยความเจ็บปวด เห็นได้ชัดว่า นาเดีย ดูไม่นิ่งเอาซะเลย!
อย่างไรก็ตาม นาเดียก็หยุดกะทันหัน
ออร่าสีดำสนิทจางหายไปจากหัวของเธอ เผยให้เห็นดวงตาของเธอที่ส่องแสงสีม่วงเข้มก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาของเธอ
“มาสเตอร์ตายแล้วเหรอ”
เสียงอันไพเราะของเธอกึกก้องไปด้วยความเศร้าโศก ทำให้คนอื่น ๆ ยิ้มแย้มแจ่มใสและชื่นชมยินดี
“นาเดีย!”