เดวิสเย้ยหยันและเมื่อเขาคิดจะแหย่เขามากกว่านี้ ทันใดนั้น เขาก็หันกลับมาและอุ้มเอเวลินขึ้นในรถเข็นเจ้าหญิง
"ไปวิ่งกันเถอะ..." เขายิ้มให้เธอแล้วจากไป
"อ๊ะ!" Evelynn รู้สึกใจหายชั่วขณะ
แล้วเธอก็ได้ยินอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเดวิสเลือกถูก
"กลับมานี่เดวิส! กล้าดียังไง!!!!"
มันเป็นเสียงตะโกนของแคลร์ที่เต็มไปด้วยความลำบากใจ
เดวิสไปถึงห้องทำงานของเขาในไม่กี่วินาที เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตามมา เขาจึงปล่อยเอเวลินลง
โชคดีที่พวกเขาเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในท้องพระโรง ดูเหมือนว่าพวกเขาเลือกที่จะไม่ไล่ตามเพราะเขาแค่ทำให้คนในครอบครัวอับอาย
Davis และ Evelynn ต่างมองหน้ากันชั่ววินาที แต่แล้ว...
"พฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!"
ทันใดนั้นพวกเขาก็หัวเราะและทำต่อไปชั่วขณะ แต่ทันทีที่เสียงหัวเราะเริ่มเงียบลง เดวิสก็พูดขึ้นว่า "เมื่อฉันคิดจะพูดอะไรที่จะทำให้ใจคุณละลาย พ่อโง่ๆ ของฉันต้องเข้ามายุ่ง..."
เอเวลินหยุดหัวเราะเช่นกัน แต่แก้มของเธอยังคงแดงก่ำจากเสียงหัวเราะ "คุณจะพูดอะไร"
เดวิสสะบัดมือออก "อ๊ะ ปล่อยเลย ปล่อยเลย เวลาเป็นสิ่งสำคัญ และผายลมอันเก่านั้นก็ทำลายมัน..."
"อืม..." เอเวอลินผงกหัวตอบแต่ก้มหน้าลง
เดวิสมองเธอแต่จากนั้นก็หลบสายตาอย่างงุ่มง่าม
หากมีใครมองดูพวกเขาและฉากนี้ พวกเขาจะคิดว่าสองคนนี้เป็นเพียงคู่แต่งงานใหม่ที่น่าอึดอัดใจ
ไม่นาน ไม่กี่วินาทีก็ผ่านไปเมื่อบรรยากาศเริ่มอึดอัดสำหรับพวกเขาที่จะสนทนาต่อ ณ จุดนี้
เดวิสกระวนกระวายใจ หัวใจเต้นเร็วขณะที่เขาคิดว่า 'ฉันควรทำหรือไม่ควรทำ'
แน่นอนว่าเขากำลังคิดเรื่องการจูบ ไม่เหมือนพวกนิสัยเสียบางคนที่รอให้พวกเขามีลูก
แต่แล้วเขาก็สังเกตเห็นบางอย่างที่แตกต่างจากเธอ
เขานึกย้อนกลับไปถึงบุคลิกของเธอในทันทีและตระหนักว่ามันแตกต่างจากตัวตนเดิมของเธอโดยสิ้นเชิง
ในตอนนั้นเมื่อเขามาถึง เขาก็สังเกตเห็นความแตกต่างนี้เช่นกัน เมื่อเขาเห็นเธอกับคลารานอกร้านอาหารเซรู เขาเห็นว่าเธอไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างชัดเจน ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังชั่งใจอยู่ในใจ
แต่เขาคิดว่าเขาอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอทำแบบนั้นเพราะเขายังไม่กลับมาในตอนนั้น
แต่เขากลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ...ถ้ายัง...
'ทำไมเธอยังทำตัวแบบนั้น' เดวิสอดคิดไม่ได้ว่า 'ปีศาจตนนี้ควรจะเป็นคนหลอกล่อฉันหรือเปล่านะ? ความขี้เล่นของเธอหายไปไหน'
เดวิสเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในสวรรค์
บางทีเหตุผลอาจไม่ใช่เขา อย่างอื่นเป็นอย่างอื่น? เขาคิดไม่ออก
ถอนหายใจเบา ๆ เขาจับมือเธออีกครั้ง มือที่เขาอยากจะปกป้องแต่ทำไม่สำเร็จ เขาอดไม่ได้ที่จะมีอารมณ์เมื่อเขาถือมันไว้ในมืออีกครั้ง
สิ่งนี้กระตุ้นให้เอเวลินหันกลับมามองเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้ น้ำตาของเธอกำลังจะไหลออกมา
เขาจับมือเธอแล้วเดินไปที่เตียง เมื่อนั่งอยู่บนเตียง เขากระตุ้นให้เธอทำเช่นเดียวกัน
แทนที่จะพูดอะไร เขากลับวางมือบนหัวของเธอและลูบไล้
น้ำตาที่ขู่จะไหลออกมาร่วงหล่นราวกับเขื่อนที่ถูกปลดปล่อยออกมา เขาใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าของเธออย่างเบามือ
“ดะ...จะไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ?” Evelynn ถามขณะที่เธอตัวสั่น
“ฉันยอม แต่ถ้าเธอร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นฉัน ฉันก็ทำไม่ได้ใช่ไหม” เดวิสกล่าวด้วยรอยยิ้ม
Evelynn หัวเราะเบา ๆ ขณะที่เธอดมกลิ่น เธอเช็ดน้ำตาที่เหลือออกด้วยแขนเสื้อ
ทันใดนั้นเธอก็กอดคอเขาและพูดว่า "อย่างไรก็ตาม ฉันดีใจที่คุณปลอดภัย!"
เดวิสรู้สึกประหลาดใจชั่วขณะ แต่ก็ตอบกลับไปว่า "อืม ฉันก็ดีใจที่คุณปลอดภัยเหมือนกัน!"
เอเวลินจับตัวเขาแน่นขึ้น ทำให้เดวิสไม่หายใจไม่ออกแต่ประหม่า
เพราะเขารู้สึกได้ว่าหน้าอกที่ใหญ่โตของเธอเบียดกับหน้าอกของเขาอย่างแรง
ครู่ต่อมา เธอปล่อยมือจากเขาและมองหน้าเขา
เดวิสจับมือซ้ายของเธอและวางฝ่ามืออีกข้างบนแก้มของเขา
เขารู้สึกถึงความอบอุ่นในมือของเธอ "ฉันดีใจที่เธอกลับมา"
“ขอบคุณทุกท่าน...” เอเวอลีนลูบไล้ใบหน้า
เดวิสส่ายหัว "คุณฝึกฝนด้วยตัวเองและทำตามสัญญา ถึงเวลาแล้วที่จะทำตามสัญญาของฉัน..."
หัวใจของ Evelynn เต้นไม่เป็นจังหวะขณะที่เธอนึกถึงคำพูดของเขา
“ข้าสาบานว่าข้าจะกลับมาแต่งงานกับเจ้าในสักวันหนึ่ง!”
เธอนึกย้อนไปถึงตอนที่จู่ๆ เขาก็ยกเลิกข้อตกลงการแต่งงานที่มีกับครอบครัวของเธอ กระทั่งได้สัมผัสกับรสชาติของการถูกทอดทิ้งเป็นครั้งแรกในชีวิต
“ฉัน เดวิส โลเร็ต ขอมือเธอแต่งงาน!”
"ไม่ผูกมัดด้วยข้อตกลงที่เลวร้าย แต่ผูกพันด้วยความรัก!"
เอเวลินนึกขึ้นในใจได้ทันทีว่า 'อา ทำไมฉันถึงคิดว่าเขาจะทิ้งฉันไว้ข้างหลัง ทำไมฉันถึงโง่มากที่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปในอีกหลายปีข้างหน้า ... '
การแสดงออกทางสีหน้าของเธอสั่นเทาราวกับว่าเธออยากจะร้องไห้ออกมา แต่สีหน้าโล่งใจปรากฏขึ้น
ความกังวลทั้งหมดของเธอหายไปในทันทีเมื่อเธอขยับเข้าใกล้ใบหน้าของเขา
ริมฝีปากของเธอเกือบจะสัมผัสเขา ตาของพวกเขาอยู่ใกล้จนมองเข้าไปในจิตวิญญาณของกันและกัน "คุณรู้ไหม เรารอจนถึงการแต่งงานไม่ได้เช่นกัน..."
ดวงตาของเดวิสเบิกกว้าง แต่แล้วเขาก็ขยับเล็กน้อยและเริ่มจูบ ริมฝีปากของพวกเขาต่างลิ้มรสรสชาติของกันและกัน เอเวลินหลับตาลงขณะที่เธอรู้สึกถึงความรู้สึกคุ้นเคยที่พัดผ่านร่างกายของเธอ
ความสัมพันธ์ที่จริงใจของพวกเขากินเวลาเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่พวกเขาจะแยกจากกัน
เดวิสโอบกอดเธอและนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเขาบนเตียง
เอเวลินน์คาดหวังจูบที่เร่าร้อนอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีทางเป็นไปได้ เธอจึงลืมตาขึ้น
“อย่างที่ฉันบอก ฉันติดค้างสัญญากับนาย การแต่งงาน...”
Evelynn ยิ้มในขณะที่ริมฝีปากของเธอสั่น ขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไร เขาก็วางนิ้วลงบนริมฝีปากของเธอ ทำให้เธอเงียบ
"เป็นเวลาที่เหมาะสำหรับการพักผ่อนหลังจากการเดินทางอันยาวนาน คุณว่าไหม"
เดวิสยิ้มขณะที่เขาโอบกอดเธอแน่น ความอบอุ่นในร่างกายของเธอลึกซึ้ง
ความรู้สึกอยากเอาชนะเธอที่อยู่กับเขามาหลายปีหายไปเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น สิ่งที่เหลืออยู่คือความรู้สึกของเขาที่จะปกป้องเธอและปฏิบัติต่อเธออย่างดี
เขาจำรอยยิ้มนั้นได้ มันเหมือนกับรอยยิ้มที่เขาสร้างเมื่อแคลร์ช่วยเขาจากความเหงา ความรักของแม่ที่เธอแสดงก็เพียงพอที่จะละลายหัวใจของเขา
ถ้างั้นคราวนี้...
"ฉันรักคุณ..." เดวิสกระซิบข้างหูเธอ
"อืม..." เอเวลินน้ำตาไหลขณะที่เธอสวมกอดเขากลับ ค่ำคืนของพวกเขาช่างสั้นนัก เมื่อพวกเขาผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน ทว่ากลับนุ่มฟูและอบอวลไปด้วยความอบอุ่น