“พี่ชาย เป็นแค่ฉันหรือว่ามีบางอย่างผิดปกติรอบๆ โต๊ะอาหาร?” คลาราตัวน้อยกระซิบกับลีโอพี่ชายคนโตของเธอ พลางส่งสายตาสงสัยไปที่ใบหน้าที่รวมตัวกันรอบโต๊ะ โดยไม่รู้ว่าประสาทสัมผัสที่พัฒนาดีขึ้นของคนอื่นๆ ทำให้พวกเขาสามารถแอบฟังคำถามเงียบๆ ของเธอได้ ความอยากรู้อยากเห็นของคลาราถูกกระตุ้นด้วยบรรยากาศแปลกๆ ที่น่าอึดอัดซึ่งดูเหมือนจะแทรกซึมอยู่ในห้อง
ทันทีที่คำพูดของเธอหลุดออกจากปาก การเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดก็เกิดขึ้นที่โต๊ะ บุคคลทั้งหกที่มีส่วนพัวพันมากที่สุดในการหลบหนีเมื่อคืนก่อนก้มหัวลงอีก ซ่อนรอยแดงไว้บนแก้ม ไม่มีคำพูดตอบกลับมา มีเพียงการสับเท้าและเสียงกระทบกันของช้อนส้อมอย่างกระวนกระวาย ทุกคนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ความเงียบที่ตะโกนดังกว่าคำพูด คำถามที่ไร้เดียงสาของคลาราสะกิดเข้าที่จุดเจ็บโดยไม่ตั้งใจ ทำให้ความอายคุกรุ่นยิ่งขึ้นไปอีก
"คุณกำลังพูดถึงอะไร?" เลโอถามด้วยความงุนงง ในสายตาที่ไม่มีใครสังเกตของเขา ทุกอย่างดูปกติอย่างสมบูรณ์ มีอาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะ คนคุ้นเคยนั่งอยู่รอบๆ กิจวัตรเดิมๆ ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ
“ไม่มีอะไร กลับไปกินข้าวเถอะ ไอ้โง่” คลารารู้สึกหงุดหงิดขณะที่เธอตำหนิตัวเองภายในใจที่คาดหวังความเข้าใจจากพี่ชายใหญ่ของเธอ ธรรมชาติที่หลงลืมของ Leo นั้นเป็นตำนาน และเธอรู้ดีกว่าที่จะพึ่งพาเขาในการทำความเข้าใจรายละเอียดปลีกย่อยของสถานการณ์ เธอไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกที่ว่ามีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น บางอย่างที่เปลี่ยนพลวัตรอบโต๊ะ แต่เธอไม่สามารถวางนิ้วลงบนมันได้
ในขณะเดียวกัน ชายที่เป็นศูนย์กลางของความตึงเครียดในตอนเช้าก็หายไปอย่างเห็นได้ชัด สายตาของทุกคนพุ่งไปที่ที่นั่งว่างตรงหัวโต๊ะเป็นครั้งคราว ซึ่งโดยปกติแล้ว Aditya หัวหน้าของบ้านจะนั่งตามธรรมเนียม ไม่สามารถเริ่มอาหารเช้าอย่างเป็นทางการได้จนกว่าเขาจะมาถึงและเริ่มรับประทานอาหาร ซึ่งเป็นประเพณีที่ตอกย้ำสถานะของเขาและต้องปฏิบัติตามอย่างมีมารยาท
การไม่อยู่ของเขามีแต่จะยิ่งเพิ่มความอึดอัด โดยความทรงจำเกี่ยวกับการหลบหนีกามเมื่อคืนนี้ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจของผู้ที่เกี่ยวข้อง ทุกสัมผัสที่เย้ายวน ทุกจูบที่เร่าร้อน และเสียงครวญครางของซิลวี่ยังคงก้องอยู่ในความคิดของพวกเขา ทำให้พวกเขาดิ้นขลุกขลักอยู่ในที่นั่ง ทั้งจากความอับอายและความปรารถนาที่ยังคงอยู่
ขณะที่พวกเขารอ Aditya ในห้องก็เต็มไปด้วยความเข้าใจที่ไม่ได้พูดออกมา ความลับร่วมกันที่ลอยอยู่ในอากาศ ปรุงแต่งเช้าวันใหม่ด้วยการผสมผสานระหว่างความคาดหมายและความหวาดหวั่น มันเป็นอาหารเช้าที่ไม่เหมือนใคร เต็มไปด้วยพลังงานทางเพศที่ไม่ยอมสลายไป เตือนพวกเขาถึงค่ำคืนที่พวกเขาจะไม่มีวันลืม
Aria และ Spencer ซึ่งนั่งข้างกันที่โต๊ะอาหาร สบตากันอย่างสับสน ความตึงเครียดที่ผิดปกติในห้องนั้นแม้แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกได้ แม้ว่าเมื่อคืนก่อนเขาจะไม่อยู่ก็ตาม ในขณะที่ความฉงนสนเท่ห์ของ Spencer เป็นเรื่องจริง แต่ Aria ซึ่งปรับตัวให้เข้ากับความละเอียดอ่อนของการมีปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์มากขึ้น มีความเฉลียวใจว่ามีบางอย่างที่ใกล้ชิดเกิดขึ้นระหว่างเด็กหญิงทั้งหกคนกับ Aditya
"คำถามคือเกิดอะไรขึ้น" จิตใจของ Aria ปั่นป่วนด้วยความเป็นไปได้ ดวงตาของเธอสอดส่องระหว่างใบหน้าที่แดงก่ำและดวงตาที่เศร้าสร้อยของสาวๆ ที่โต๊ะ ฉากนั้นสุกงอมไปด้วยคำใบ้ของบางสิ่งที่มากกว่าแค่การชุมนุมธรรมดา
เมื่อวันก่อน Aria และ Spencer ออกเดตสุดโรแมนติก โดยทิ้งวังมังกรไว้เบื้องหลังเพื่อใช้เวลาดีๆ ด้วยกัน วันหยุดปีนี้มอบโอกาสหายากให้พวกเขากระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น เป็นโอกาสที่พวกเขาไขว่คว้าได้ด้วยมือทั้งสองข้าง
สเปนเซอร์ ในฐานะนายกรัฐมนตรีของจักรวรรดิที่ใหญ่ที่สุดในทวีปและอาจเป็นไปได้ทั้งโลก เต็มไปด้วยความรับผิดชอบตลอดเวลา ภาระหน้าที่ที่หนักอึ้งทำให้เขาไม่ค่อยมีเวลาไปทำกิจกรรมส่วนตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้หญิงที่เขารักและตั้งใจจะให้เป็นภรรยาในอนาคตของเขา ดังนั้น เขาจึงดื่มด่ำกับทุกช่วงเวลาอันมีค่าของวันหยุดนี้ โดยอุทิศให้กับ Aria ทั้งหมด
ความแตกต่างระหว่างความโรแมนติกที่หอมหวานและผลิบานของพวกเขากับบรรยากาศที่ลึกลับและมีพลังที่โต๊ะอาหารเช้านั้นโดดเด่นมาก Spencer ขมวดคิ้วขณะที่เขาพยายามถอดรหัสสถานการณ์ แต่ความเฉียบแหลมทางการเมืองของเขาดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรที่นี่
“อาเรีย” เขากระซิบ โน้มเข้ามาใกล้หูเธอ น้ำเสียงของเขาเจือด้วยความสับสน “คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนดู... น่าอึดอัดใจ”
ริมฝีปากของ Aria โค้งเป็นรอยยิ้มอย่างรู้ทัน ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความซุกซน "โอ้ สเปนเซอร์ที่รัก ฉันคิดว่าเมื่อคืนนี้มีบางอย่างที่ค่อนข้างอร่อย คุณเห็นไหมว่าพวกเขาหลบสายตากันอย่างไร? แก้มแดงระเรื่อ? ฉันพนันได้เลยว่าพวกเขากำลังจำบางสิ่งที่ค่อนข้างจะ... "
ดวงตาของสเปนเซอร์เบิกกว้าง และเขามองสาวๆ อีกครั้ง คราวนี้ผ่านเลนส์การสังเกตของอาเรีย แท้จริงแล้วมีคลื่นใต้น้ำที่เย้ายวน ความร้อนระอุในสายตาของพวกเขาที่บอกเล่าเรื่องราวที่ใกล้ชิดมากกว่ามิตรภาพเพียงอย่างเดียว
"คุณคิดเหมือนกันใช่ไหม?" เขาถาม น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาไปถึงเสียงกระซิบที่สมรู้ร่วมคิด
อาเรียพยักหน้า รอยยิ้มของเธอกว้างขึ้น "โอ้ ใช่ ฉันหวังว่าเราจะได้มาที่นี่เพื่อเป็นสักขีพยาน ฉันพนันได้เลยว่าคืนนี้เต็มไปด้วยความเร่าร้อนและความปรารถนา ดูสิ ซิลวี่ เธอแทบจะเก็บความอายไว้ไม่อยู่ และคนอื่นๆ ต่างก็เปล่งประกายกับเหตุการณ์ที่ตามมา แห่งความยินดี"
เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของ Spencer ขณะที่เขาเริ่มชื่นชมความซับซ้อนของฉากที่อยู่ตรงหน้าเขา เขาโอบแขนรอบตัวอาเรีย ดึงเธอเข้ามาใกล้ "อย่างน้อยเราก็มีค่ำคืนที่ยากจะลืมเลือนของเรา ใช่ไหม"
ใบหน้าของ Aria เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขณะที่เธอนึกถึงช่วงเวลาส่วนตัวของพวกเขา ซึ่งเต็มไปด้วยความรักและความหลงใหล เธอโน้มตัวไปหาสเปนเซอร์ กระซิบข้างหูของเขาว่า "ใช่ เราเคยทำเช่นนั้นอย่างแน่นอน และฉันก็รอต่อไปไม่ไหวแล้ว"
ในขณะที่พวกเขายังคงสังเกตฉากอาหารเช้าที่ไม่ธรรมดา ความลับที่แบ่งปันกันของพวกเขาได้เพิ่มระดับความสนิทสนมให้กับความสัมพันธ์ของพวกเขา ห้องที่เต็มไปด้วยคำสารภาพที่ไม่ได้เอ่ยปากและความปรารถนาที่ซ่อนเร้น กลายเป็นฉากหลังของความเชื่อมโยงที่เพิ่มมากขึ้นของพวกเขาเอง เป็นเครื่องย้ำเตือนถึงพลังแห่งความรักและความต้องการทางเพศที่ทำให้ทั้งสองสามัคคีกันและแตกแยกกัน
แอมเบอร์ นายพลแห่งจักรวรรดิอิสทารินนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ท้องของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจและความอับอาย 'อา... ฉันไม่ควรมาที่โต๊ะอาหารเลยจริงๆ ฉันมาทำไม?' เธอคร่ำครวญในความคิดของเธอ แก้มของเธอลุกเป็นไฟด้วยความทรมาน เหตุการณ์ในคืนก่อนนั้นเล่นวนอยู่ในใจของเธอราวกับเป็นเรื่องราวที่ไม่มีวันจบสิ้น เป็นการย้ำเตือนที่ชัดเจนถึงด้านหนึ่งของเธอที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีอยู่จริง
การหลบหนีเมื่อคืนนี้เป็นไปอย่างดุเดือดและเหนือความคาดหมาย เมื่อถูกส่งกลับไปยังวังมังกร แอมเบอร์พบว่าตัวเองซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนแขกห้องหนึ่งโดย Aditya จิตใจของเธอยังคงสั่นคลอนจากความรู้สึก คำพูด ความปรารถนาที่ครอบงำเธอ ตอนเช้าแทบไม่ช่วยบรรเทาความรู้สึกไม่สบายของเธอเลย และความทรงจำของเธอก็คมชัดและยั่วเย้าเช่นเคย
ทั้งใบหน้าของเธอแดงระเรื่อจากความอับอาย แอมเบอร์เล่นซ้ำช่วงเวลา สัมผัส คำสัญญากระซิบที่รู้สึกได้ถึงความเร่าร้อนแห่งความรัก แต่ตอนนี้มันหนักอึ้งกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอ เธอต้องการหลีกเลี่ยงโต๊ะอาหาร หลบไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น และหนีไปยังบ้านที่แสนสบายของเธอ แต่เธอไม่ได้รับทางเลือกนั้น เธอและคนอื่นๆ ต้องมาที่นี่ ต้องเผชิญกับสายตาที่เอือมระอา รอยยิ้มที่รับรู้ กระแสแห่งความปรารถนาที่ยังคงเปล่งประกายอยู่ในอากาศ
'ให้ตายเถอะ ฉันควรจะขุดหลุมแล้วฝังหน้าฉันไว้ข้างในตลอดไป ฉันทำอะไรลงไป!' แอมเบอร์กรีดร้องกับตัวเองในใจ ตำหนิการละทิ้งโดยประมาท ยอมจำนนต่อการล่อลวง
ซิลวีที่อยู่อีกฟากของโต๊ะก็ตกอกตกใจไม่แพ้กัน ดวงตาของเธอดูเศร้าสร้อย การเคลื่อนไหวของเธอดูลังเล เมื่อคืนเธอก็มีประสบการณ์บางอย่างที่ลึกซึ้งและไม่สงบเช่นกัน บางอย่างที่กระตุ้นเธอในแบบที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน เสียงตบ เสียงคร่ำครวญ การปะปนของความเจ็บปวดและความสุขได้ปลุกความปรารถนาที่เธอไม่อาจเข้าใจได้
ดวงตาของ Aria สบเข้ากับ Amber และรอยยิ้มที่รู้ใจก็ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเธอ “เช้านี้คุณดูไม่มีสมาธิเลย แอมเบอร์ มีอะไรในใจหรือเปล่า” เธอแหย่ น้ำเสียงแหบพร่า
ใบหน้าของแอมเบอร์เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มยิ่งขึ้น และเธอพูดตะกุกตะกัก "ไม่ ไม่มีอะไร ฉันแค่เหนื่อย"
รอยยิ้มของ Aria กว้างขึ้น และเธอโน้มตัวเข้าไปใกล้ เสียงของเธอลดลงจนเป็นเสียงกระซิบที่สมรู้ร่วมคิด "โอ้ ฉันพนันได้เลยว่าคุณเหนื่อย แต่ฉันก็พนันว่ามันคุ้มค่า อยากจะแบ่งปันไหม"
หัวใจของแอมเบอร์เต้นแรงอยู่ในอกของเธอ ร่างกายของเธอรู้สึกเสียวซ่าเมื่อนึกถึงสัมผัสของอดิตยา ลมหายใจของเขาบนผิวหนังของเธอ และวิธีที่เขาทำให้เธอรู้สึก เธอมองลงไปไม่สามารถมองเห็นการจ้องมองอย่างรู้ทันของ Aria “ฉัน...” เธอพูดได้เพียงคำเดียว เสียงของเธอแทบจะเหนือเสียงกระซิบ
เสียงหัวเราะของ Aria เต็มห้อง ทั้งเบาและหยอกล้อ “โอ้ แอมเบอร์ เธอไม่ต้องเขินอาย เราเป็นเพื่อนกันที่นี่ แต่ฉันเข้าใจ บางอย่างไม่ควรพูดออกไปจะดีกว่า”
จิตใจของแอมเบอร์เป็นวังวนแห่งอารมณ์ที่ขัดแย้งกัน ความปรารถนาที่ยุ่งเหยิง ความอับอาย ความปรารถนา และความสับสน นับตั้งแต่ที่เธอค้นพบว่า Aditya ถูกกำหนดให้เป็นคู่ชีวิตในอนาคตของเธอ สามีในอนาคตของเธอ คู่ชีวิตในอนาคตของเธอ เธอได้ทำสงครามกับตัวเอง ดิ้นรนที่จะคืนดีกับความรู้สึกของเธอด้วยสำนึกในหน้าที่และความเหมาะสมของเธอ
เธอใช้เวลาหลายเดือนในการพยายามสงบสติอารมณ์ เพื่อระงับแรงดึงดูดที่คุกคามเธอทุกครั้งที่เธอเข้าเฝ้าพระองค์ เธอรู้อยู่แก่ใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะแต่งงานกับเขา มีอุปสรรคมากมาย มีเหตุผลมากมายที่ทำไม่ได้ ไม่น้อยไปกว่านั้นคือความไม่คู่ควรของเธอเอง เธอเป็นนายพล แข็งแกร่งและหยิ่งยโส แต่เธอไม่รู้สึกว่ามีสิทธิ์ที่จะเป็นภรรยาของอดิตยา
และอดิตยาไม่ได้รู้สึกกับเธอ ความจริงนั้นเป็นเหมือนมีดที่บาดหัวใจเธอ บาดแผลที่เธอพยายามรักษาด้วยการปิดกั้นอารมณ์ของเธอ ด้วยการกลับไปสู่พลังที่คุ้นเคยของราชาและนายพล เธอทำสำเร็จหรือเธอคิดอย่างนั้น
แต่เมื่อคืนทุกอย่างเปลี่ยนไป
เหตุการณ์ในค่ำคืนนี้ การถูกทอดทิ้งอย่างป่าเถื่อน ความหลงใหลที่ไม่อาจควบคุม ความสัมพันธ์อันแนบแน่นที่ทั้งสองมีร่วมกันได้ทลายกำแพงที่สร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันที่เธอสร้างขึ้นรอบๆ หัวใจของเธอให้เปิดออก ขอลูกสุนัขจิ้งจอกที่น่ารักจากเขา จูบเขา เลียคอของเขา สัมผัสเขาในแบบที่เธอจินตนาการถึง เห็นส่วนต่าง ๆ ของเขาที่ควรซ่อนไว้ การกระทำทั้งหมดนี้เปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ ได้เปิดเผยจิตวิญญาณของเธอ .
เธอรู้สึกเปลือยเปล่า เปราะบาง ราวกับว่าคนทั้งโลกสามารถเห็นความปรารถนาที่ลึกที่สุดและเป็นความลับที่สุดของเธอ ใบหน้าของเธอเร่าร้อนด้วยความอับอาย ร่างกายของเธอสั่นเทิ้มไปด้วยความอับอายและความเร้าอารมณ์ และเธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการซ่อนตัวจาก Aditya ตลอดไป
'ใครก็ได้โปรดช่วยฉันจากสถานการณ์ที่น่าอับอายและน่าละอายนี้' เธอวิงวอนในใจ ดวงตาของเธอเศร้าหมอง หัวใจของเธอเต้นแรงอยู่ในอก เธอไม่มีความกล้าแม้แต่จะเงยหัวขึ้นมองดูสาวๆ คนอื่นๆ ที่อยู่ที่นั่นเมื่อคืนนี้ ซึ่งได้เห็นด้านที่ดุร้ายและไม่เชื่องของเธอที่เธอไม่เคยคิดว่าจะเปิดเผย
“พอได้แล้ว แอมเบอร์” เสียงของอาเรียตัดผ่านความสับสนวุ่นวายของเธอ ด้วยน้ำเสียงหยอกล้อของเธอ “เมื่อคืนคุณนอนหลับเป็นอย่างไรบ้าง คุณดูค่อนข้าง... หน้าแดง”
แอมเบอร์หายใจติดขัดในลำคอ เธอพูดตะกุกตะกัก "ฉัน-ฉันหลับสบายดี แค่... ในห้องฉันอุ่นนิดหน่อย ฉันเดาว่า"
เสียงหัวเราะของ Aria นั้นเบาและรู้ทัน และร่างกายของ Amber ก็ตอบสนองต่อมัน ความตื่นเต้นของความตื่นเต้นและความหวาดกลัวปะปนอยู่ในเส้นเลือดของเธอ "คุณว่าตัวอุ่นๆ หน่อยไหม บางทีคุณอาจต้องหาอะไรทำให้ร่างกายเย็นลง"
แอมเบอร์ส่ายหัว เสียงของเธอแทบจะเป็นเสียงกระซิบ "ไม่ ฉันสบายดี จริงๆ"
แต่เธอไม่โอเค เธอคงสบายดีไม่ได้ ไม่ใช่หลังจากเมื่อคืนนี้ ไม่ใช่หลังจากสิ่งที่เธอทำลงไป สิ่งที่เธอรู้สึก ร่างกายของเธอปวดร้าวด้วยความปรารถนาที่ทั้งน่ากลัวและน่าตื่นเต้น ความปรารถนาที่กระซิบถึงความสุขและการยอมจำนน ความรักที่ทั้งต้องห้ามและหลีกเลี่ยงไม่ได้
อาหารเช้ายังคงดำเนินต่อไป บทสนทนาเบาๆ และเป็นกันเอง แต่จิตใจของแอมเบอร์อยู่ที่อื่น หลงอยู่ในความทรงจำของค่ำคืนที่ปลุกบางสิ่งในตัวเธอขึ้นมา บางสิ่งที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้ เธอรู้อย่างชัดเจนว่าทั้งเธอตื่นเต้นและหวาดกลัวว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอดิตยาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
และแม้จะอับอาย แม้จะกลัว เธอก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าจะเป็นอย่างไรหากยอมทำตามความปรารถนา ปล่อยวางความยับยั้งชั่งใจ สำรวจความหลงใหลที่ถูกจุดประกายระหว่างทั้งสองสิ่ง มันเป็นสิ่งล่อใจที่ทั้งเย้ายวนและน่าสะพรึงกลัว เป็นเส้นทางที่เธอรู้ว่าไม่ควรไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะสนใจ
ร่างกายของเธอรู้สึกเสียวซ่าด้วยความคาดหวัง วิญญาณของเธอร้องหาการเชื่อมต่อ และในใจของเธอ เธอรู้ว่าการต่อสู้กับตัวเองนั้นยังอีกยาวไกล ความปรารถนา ความโหยหา ความต้องการ - ทั้งหมดยังคงอยู่ตรงนั้น ลุกโชนและร้อนแรง เป็นไฟที่สามารถเผาผลาญเธอหรือปล่อยเธอให้เป็นอิสระ
ทางเลือกที่เธอตระหนักตั้งแต่เริ่มต้นคือเธอต้องเลือก และเธอรู้ดีว่ามันเป็นทางเลือกที่เธอไม่สามารถเพิกเฉยได้ ไม่ว่าเธอจะต้องการมากแค่ไหนก็ตาม ความโหยหารุนแรงเกินไป ความปรารถนาแรงเกินไป ความสัมพันธ์เกินจริง
และขณะที่เธอนั่งที่โต๊ะอาหาร ล้อมรอบไปด้วยเพื่อนฝูงและคนที่รัก จิตใจของเธอจมอยู่ในหมอกควันแห่งความรักและความสับสน เธอรู้ว่าเธอกำลังยืนอยู่ที่ทางแยก ช่วงเวลาแห่งการตัดสินใจที่จะกำหนดอนาคตของเธอและกำหนดว่าเธอเป็นใคร เคยเป็น.
เธอรู้ว่าเธอควรทำอะไร อะไรที่ถูกต้องและเหมาะสม และเธอคาดหวังอะไรจากเธอ แต่เธอก็รู้เช่นกันว่าเธอต้องการอะไร ร่างกายต้องการอะไร และจิตวิญญาณของเธอโหยหาอะไร
คำถามคือเธอจะเลือกทางไหน?
ซิลวี ดาร์กเอลฟ์และเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของอลิเซีย ตกอยู่ในสภาวะวุ่นวายที่สะท้อนภาพของแอมเบอร์ นั่งตรงข้ามกับแอมเบอร์ที่โต๊ะอาหารเช้า ใบหน้าของเธอแดงเข้มเป็นสีแดงเข้ม เธอพบว่าตัวเองติดอยู่ในกำมือของความทรงจำที่เธออยากจะหนีออกไปให้ได้
เมื่อคืนเริ่มต้นขึ้นอย่างไร้เดียงสา เป็นคืนแห่งความสนุกสนานและเสียงหัวเราะ เพื่อนๆ สนุกสนานกับเพื่อนๆ แต่จากนั้น การค้นพบฤทธิ์กระตุ้นอารมณ์ของ Elven Elixir Wine ทำให้ทุกอย่างกลับตาลปัตร ทำให้พวกเขาตกอยู่ในวังวนแห่งความหลงใหลและความปรารถนาที่ทำให้ Sylvie สั่นสะท้าน
การตบที่ Aditya ตบแก้มก้นของเธอดังก้องอยู่ในความคิดของเธอ ความยินดีและความเจ็บปวดที่แหลมคมปะปนกันในลักษณะที่ทำให้เธอทั้งตื่นเต้นและอับอาย เธอยังคงสัมผัสได้ถึงความร้อนจากมือของเขา แรงกดแน่นของนิ้วของเขา วิธีที่ร่างกายของเธอตอบสนอง การงอและบิดตัว ยอมจำนนต่อความรู้สึก
เสียงครวญครางของเธอดังก้องหูอย่างไม่อาจยับยั้งได้ เป็นเพลงไซเรนแห่งความสุขที่เธอไม่สามารถเพิกเฉยได้ เธอคร่ำครวญต่อหน้าทุกคน ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความยินดี เรือนร่างของเธอปรากฏให้ทุกคนได้เห็น มันเป็นช่วงเวลาแห่งการละทิ้งอย่างป่าเถื่อน ช่วงเวลาที่เธอละทิ้งการเสแสร้งและการควบคุมทั้งหมด ช่วงเวลาที่เธอยอมทำตามความปรารถนาอันลึกล้ำที่สุดของเธอ
และตอนนี้ เช้าวันต่อมา เธอถูกทิ้งให้ต่อสู้กับผลที่ตามมา
“ทำไมฉันถึงเปลือยกายต่อหน้าทุกคน” เธอสงสัย จิตใจของเธอปวดร้าวด้วยความละอายใจและสับสน เช่นเดียวกับแอมเบอร์และซิลวี่ Riya ก็เต็มไปด้วยความลำบากใจเช่นกัน เช่นเดียวกับอลิเซีย จูเลีย และลาร่า ซึ่งเป็นเด็กสาวขี้อายอยู่แล้ว เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่เกิดขึ้น พวกเขารู้สึกทั้งตื่นเต้นและอับอาย
“พอแล้ว ซิลวี่” เสียงของ Aria ทำลายภวังค์ของเธอ น้ำเสียงของเธอหยอกล้อและยั่วยุ “เช้านี้คุณดูเงียบชะมัด มีอะไรในใจหรือเปล่า”
หัวใจของซิลวีเต้นไม่เป็นจังหวะ และเธอพูดตะกุกตะกัก "ไม่นะ แค่... แค่เหนื่อย ฉันเดาว่า"
ดวงตาของ Aria เป็นประกายด้วยความซุกซน และเธอโน้มตัวเข้าไปใกล้ เสียงของเธอกระซิบอย่างร้อนรน "เหนื่อยนะ เธอว่าไหม บางทีเธอต้องการพักผ่อน หรือบางที..." เธอเว้นช่วง น้ำเสียงของเธอแหบพร่าด้วยการเสียดสี สายตาจับจ้องไปที่ซิลวี
ซิลวี่หายใจติดขัดในลำคอ เธอมองไปทางอื่น ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เธอรู้ว่า Aria กำลังเล่นกับเธอ เล่นกับอารมณ์ของเธอ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะตอบสนอง ร่างกายของเธอรู้สึกเสียวซ่าด้วยความกลัวและความตื่นเต้นผสมกัน
มื้อเช้ายังคงดำเนินต่อไป บทสนทนาเบาหวิวและไร้กังวล แต่จิตใจของซิลวีอยู่ที่อื่น หลงอยู่ในความทรงจำของค่ำคืนที่ปลุกบางสิ่งในตัวเธอ บางอย่างที่ดุร้ายและไม่เชื่อง บางอย่างที่ปฏิเสธที่จะเพิกเฉย
เสียงตบ เสียงคร่ำครวญ ความสุข ความอัปยศ ทั้งหมดยังคงอยู่ตรงนั้น ซิมโฟนีแห่งความรู้สึกที่เล่นอยู่ในใจของเธอ การเต้นระบำแห่งความปรารถนาที่เธอไม่อาจหลีกหนี
และขณะที่เธอนั่งที่โต๊ะอาหาร ล้อมรอบไปด้วยเพื่อนฝูงและคนที่รัก ร่างกายของเธอยังคงปวดร้าวพร้อมกับเสียงสะท้อนแห่งความสุข เธอรู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับ Aditya กับตัวเองและความปรารถนาของเธอได้เปลี่ยนไปตลอดกาล
เธอเป็นดาร์กเอลฟ์ ทะนงตัวและแข็งแกร่ง แต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่มีความต้องการและความปรารถนา พร้อมด้วยความปรารถนาและความกลัว และเมื่อคืนที่ผ่านมา เธอได้ลิ้มรสบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน บางอย่างที่ทั้งตื่นเต้นและน่ากลัว บางอย่างที่สัมผัสจิตวิญญาณของเธอและปลุกร่างกายของเธอ
และตอนนี้ เธอถูกปล่อยให้เผชิญหน้ากับความเป็นจริงในสิ่งที่เธอทำ สิ่งที่เธอรู้สึก สิ่งที่เธอกลายเป็น
ความปรารถนายังคงมีอยู่ ความปรารถนายังคงแข็งแกร่ง การเชื่อมต่อยังคงเป็นจริง แต่ก็ยังมีความละอาย ความสับสน ความไม่แน่นอน เธอไม่รู้วิธีคืนดีกับผู้หญิงที่เธอเคยเป็นกับผู้หญิงที่เธอเป็น ทำอย่างไรจึงจะเชื่อมช่องว่างระหว่างบุคคลสาธารณะกับความสนใจส่วนตัวของเธอ
แต่เธอรู้แน่ว่าทั้งตื่นเต้นและกลัว เธอไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ ไฟที่จุดอยู่ในตัวเธอนั้นแรงเกินไป แรงเกินไป และจริงเกินไป
และขณะที่เธอนั่งที่โต๊ะอาหาร ร่างกายของเธอยังคงฮัมเพลงอย่างมีความสุข จิตวิญญาณของเธอยังคงร่ำร้องหาความสัมพันธ์ เธอรู้ว่าเธอกำลังยืนอยู่บนขอบหน้าผา ช่วงเวลาแห่งการตัดสินใจที่จะกำหนดอนาคตของเธอและกำหนดว่าเธอเป็นใคร เคยเป็น.
ทางเลือกเป็นของเธอที่จะทำ ทางที่เธอเลือก
และเธอรู้ลึกลงไปในจิตวิญญาณของเธอว่าเธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อมันได้ ไม่ว่าเธอจะต้องการมากแค่ไหนก็ตาม ความปรารถนาแรงเกินไป ความสัมพันธ์ที่เกินจริง ความสุขที่ทำให้มึนเมาเกินไป
คำถามคือเธอจะทำอย่างไร? เธอจะคืนดีกับผู้หญิงที่เธอเป็นได้อย่างไร? เธอจะเผชิญหน้ากับ Aditya อย่างไร เผชิญหน้ากับตัวเอง เผชิญกับความปรารถนาของเธอ?
เธอไม่รู้คำตอบ แต่เธอรู้ว่าเธอต้องค้นหาคำตอบ เธอต้องเผชิญกับความจริง เธอต้องยอมรับความจริง
ขอบคุณมากจริงๆสำหรับทุกคนที่ส่งการสนับสนุนด้วยตั๋วทองคำอันมีค่า ฉันหวังว่าเราจะทำมันได้ทัน!!!
บทนี้มีความยาวถึง 3,000 คำ 1,000 คำเป็นส่วนหนึ่งของบทโบนัส ฉันตัดสินใจที่จะทำให้มันกลายเป็นบทใหญ่