“นี่…” ดวงตาของอาทิตยาเบิกกว้างขณะจ้องมองของขวัญที่แอมเบอร์เตรียมไว้ให้เขา หนังสือโบราณหลายเล่มวางอยู่บนโต๊ะ ปกเก่าแต่เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ การฝังทองคำและเงินส่องแสงแวววาวเล็กน้อยท่ามกลางแสงอันนุ่มนวลของห้อง ทำให้พวกเขามีกลิ่นอายของความเคารพและสติปัญญา
“นี่เป็นหนังสือโบราณบางเล่ม” แอมเบอร์เริ่ม น้ำเสียงของเธอสั่นเทาด้วยความไม่มั่นใจ “หนังสือเหล่านี้เต็มไปด้วยเรื่องราวในตำนานของการผจญภัยของจักรพรรดิผู้มีอำนาจในอดีต เนื่องจากฝ่าบาททรงชอบอ่านหนังสือ ฉันคิดว่าคุณน่าจะชอบมัน” คำพูดของเธอลังเล และดวงตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่พื้น ภาษากายของแอมเบอร์แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับท่าทางมั่นใจตามปกติของเธอ เธอดูอ่อนแอ กังวล และไม่มั่นใจในตัวเองอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
นี่เป็นประสบการณ์ใหม่สำหรับแอมเบอร์ เป็นครั้งแรกที่เธอซื้อของขวัญให้ใครก็ตาม ไม่ต้องพูดถึงให้คนที่สำคัญพอๆ กับจักรพรรดิเลย หัวใจของเธอเต้นแรงในอกขณะที่คลื่นแห่งความไม่มั่นคงเข้าปกคลุมเธอ เธอรู้ลึกๆ ว่าของขวัญของเธอเทียบไม่ได้กับของบูชาฟุ่มเฟือยที่คนอื่นอาจมอบให้อาทิตยา เธอไม่ร่ำรวยพอที่จะซื้อของขวัญราคาแพง และเธอไม่เคยสะดุดกับสิ่งประดิษฐ์หรืออาวุธหายากที่อาจเหมาะกับผู้ปกครองที่มีความสูงเท่าเขา
หลังจากพิจารณาและขอคำปรึกษาจากพ่อบ้านส่วนตัวของ Aditya แล้ว เธอตัดสินใจว่าหนังสือเก่าและโบราณเหล่านี้จะเป็นของขวัญที่เหมาะสมที่สุด เป็นเรื่องราวจากยุคอดีตที่เต็มไปด้วยภูมิปัญญา การผจญภัย และบทเรียนแห่งความเป็นผู้นำ แต่บัดนี้ ขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา นำเสนอของขวัญที่เธอเลือกสรรมาอย่างดี ความสงสัยก็กัดกินเธอ ทำให้เธอตั้งคำถามกับการตัดสินใจของเธอ
เธอรู้สึกเหมือนเธอทำผิดพลาด ของขวัญของเธอนั้นเรียบง่าย เจียมเนื้อเจียมตัว และไม่อวดดี มันขาดความยิ่งใหญ่และไหวพริบที่คาดหวังได้จากของขวัญสำหรับจักรพรรดิ จิตใจของแอมเบอร์พลุ่งพล่านด้วยความคิดที่จะปฏิเสธ กลัวว่าอาทิตยาจะไม่ชอบสิ่งที่เธอเลือก กังวลว่าเธอไม่สามารถตอบสนองความคาดหวังของเขาได้
Aditya ยังคงจ้องมองหนังสือบนโต๊ะต่อไป ดวงตาของเขาสะท้อนความอยากรู้อยากเห็นอย่างครุ่นคิด จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่แอมเบอร์ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา ร่างกายของเธอตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด และหมัดเล็กๆ ของเธอก็กำแน่น เธอก้มศีรษะลง และเขาสัมผัสได้ถึงความวิตกของเธอ ความกลัวว่าพรสวรรค์ของเธอจะไม่เพียงพอ
“ฝ่าบาท หากคุณไม่ชอบของขวัญของฉัน คุณก็ไม่ต้องรับมัน ฉันจะเอามันกลับ” แอมเบอร์พูดเบา ๆ น้ำเสียงของเธอสั่นด้วยความไม่แน่ใจ คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยในตัวเอง และดูเหมือนเธอจะเชื่อว่าเธอตัดสินใจได้ไม่ดีในการมอบหนังสือเก่าชุดหนึ่งเป็นของขวัญแก่จักรพรรดิ เธอเอื้อมมือออกไปเพื่อพาพวกเขากลับมา แววตาของเธอดูยอมแพ้ แต่มือของ Aditya ยื่นออกมา และจับข้อมือของเธอไว้อย่างอ่อนโยนแต่มั่นคงและหยุดเธอ
ท่าทางที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้แอมเบอร์เงยหน้าขึ้น และดวงตาของเธอก็สบกับอาทิตยา สิ่งที่เธอเห็นในการแสดงออกของเขาไม่ใช่ความผิดหวังหรือไม่เห็นด้วย แต่เป็นความสนใจและความซาบซึ้งอย่างแท้จริง
“ฉันชอบของขวัญของคุณ” Aditya กล่าวด้วยน้ำเสียงสงบและมั่นใจ "ฉันมีความสนใจที่จะรู้มากขึ้นเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และอาณาจักรต่างๆ ที่มีอยู่ตลอดเวลา ฉันจะอ่านมันเมื่อฉันมีเวลาว่าง" คำพูดของเขาจริงใจ ไม่ใช่แค่พูดเพื่อปลอบใจเธอหรือชมเชยแบบผิดๆ ชื่อหนังสือได้กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขาแล้ว และเขารู้สึกปรารถนาอย่างแท้จริงที่จะสำรวจเนื้อหาภายในหน้าหนังสือเหล่านั้น
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ดวงตาของแอมเบอร์ก็เบิกกว้าง และคลื่นแห่งความโล่งใจก็ปกคลุมเธอ ความไม่แน่นอนที่กัดแทะเธอเริ่มหายไป แทนที่ด้วยความมั่นใจที่เพิ่งค้นพบว่าของขวัญของเธอไม่เพียงได้รับการยอมรับเท่านั้น แต่ยังได้รับการชื่นชมอย่างแท้จริงอีกด้วย
Aditya บีบแขนของเธออย่างมั่นคงแต่อ่อนโยน เป็นการยืนยันว่าเขารู้สึกขอบคุณ จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างจริงใจและอบอุ่นให้เธอ ดวงตาของเขาแวววาวด้วยความรักอันจริงใจ “ขอบคุณนะแอมเบอร์” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ "หนังสือเหล่านี้มีความหมายสำหรับฉันมาก ฉันรู้ว่าคุณใส่ใจและใส่ใจในการเลือกหนังสือเหล่านี้ และฉันก็เห็นคุณค่าของความพยายามของคุณอย่างแท้จริง"
สายตาของ Aditya กวาดสายตาไปทั่วทั้งคอลเลคชันหนังสือที่วางอยู่ตรงหน้าเขา โดยคำนึงถึงชื่อและหัวข้อต่างๆ ที่พวกเขาพูดถึง แต่ละชื่อดูเหมือนจะให้คำมั่นสัญญาถึงการเดินทางที่ไม่เหมือนใครสู่อาณาจักรแห่งประวัติศาสตร์ ตำนาน และภูมิปัญญา แอมเบอร์ได้เลือกหัวข้อต่างๆ อย่างรอบคอบ และ Aditya พบว่าตัวเองรู้สึกทึ่งกับหัวข้อต่างๆ ทั้งหมด
1. "พงศาวดารแห่งอำนาจเอลาเรียน"
2. "คำทำนายแห่งดวงดาวของเซราฟิส"
3. "เรื่องเล่าของราชามังกร"
4. "The Silk Diaries: การเดินทางสู่ Empyreal Roads"
5. "อัญมณีแห่งปัญญาทูเรียน"
6. "ความรุ่งเรืองและการล่มสลายของจักรวรรดิออบซิเดียน"
7. "บทเพลงแห่งราชาแห่งท้องทะเล"
8. "ประเพณีเวทมนตร์แห่งอาณาจักรอาร์คานัม"
9. "สัตว์ร้ายทองคำแห่งอาร์คทูรัส"
10. "บทเพลงของนักบวชหญิงแห่งดวงจันทร์"
11. "แผนที่เขาวงกตแห่งเอลดารา"
12. "ประวัติศาสตร์ของขุนศึกสีแดง"
ด้วยการโบกมืออย่างสง่างาม Aditya ย้ายหนังสือเหล่านี้ทั้งหมดไปไว้ในที่เก็บของเขาอย่างน่าอัศจรรย์ ซึ่งเป็นสถานที่ที่พวกเขาจะรอเวลาที่เขาจะเจาะลึกเข้าไปในหน้าหนังสือของพวกเขา เขารู้สึกปรารถนาที่จะเริ่มอ่านทันที และความคาดหวังก็เพิ่มมากขึ้นในตัวเขา เขาอาจสูญเสียตัวเองไปกับหนังสือเหล่านี้ เดินทางผ่านกาลเวลาและอวกาศ เรียนรู้ การสำรวจ และการเติบโต
แอมเบอร์มองดูการกระทำของอาทิตยาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ หัวใจของเธอเปี่ยมไปด้วยความสุขและความพึงพอใจ เธอได้เห็นความสนใจและความตื่นเต้นอย่างแท้จริงของเขา และเธอรู้ว่าของขวัญของเธอประสบความสำเร็จ ความพยายามของเธอ, การเดินทางอันยาวนานสู่ทวีป Westnia, การต่อสู้กับโจรหลุมศพ, การค้นหาผ่านห้องสมุดร้างโบราณและซากปรักหักพังต่างๆ และแม้แต่ค่าใช้จ่ายจำนวนมากสำหรับหนังสือหายากเช่น 'The Labyrinthine Atlas of Eldara' และ 'Sorcerous Traditions of the Arcanum อาณาจักร' ล้วนคุ้มค่า
รอยยิ้มบนใบหน้าของ Aditya ซึ่งเป็นประกายในดวงตาของเขา มากเกินพอที่จะทำให้เธอรู้สึกภาคภูมิใจและมีความสุข ของขวัญของเธอไม่เพียงทำให้องค์จักรพรรดิพอใจเท่านั้น แต่เมื่อได้เห็นเขา เธอรู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด เธอไม่ได้เลือกสิ่งของฟุ่มเฟือยหรือหรูหราที่สุด เธอได้เลือกความรอบคอบ ความเอาใจใส่ และความเข้าใจในผลประโยชน์ของอดิตยา
จากนั้น Aditya ก็หันมาสนใจซิลวี แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้เป็นเพียงแหล่งสร้างปัญหาให้กับเขาและสาวๆ เสมอ แม้ว่าสาวซุกซนคนนี้ชอบสร้างปัญหา แต่ Aditya ก็ยังถือว่าเธอเป็นมากกว่าเพื่อนสนิท
'โดยเฉพาะหลังจากที่ฉันตีก้นเธอ...ไอ!.....ฉันไม่รู้ว่าเรายังเป็นเพื่อนสนิทกันหรือเปล่าหรือเปล่า.....' อาทิตยาจำได้ชัดเจนว่าเขาครางเสียงดังแค่ไหนเมื่อเขาตีเธอ
ไอ!
'ฉันไม่ควรเกี่ยวกับเรื่องนี้' อาทิตยาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่นึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น เขาไม่มีความตั้งใจที่จะขยายฮาเร็มของเขาจริงๆ เขามีผู้หญิงอยู่แล้ว 5 คนเป็นคู่หมั้นของเขา บางทีถ้าคิดว่าการทำงานร่วมกันระหว่างเขากับแอมเบอร์ บางทีจำนวนก็จะเพิ่มขึ้น
'ส่วนแม่ของซาช่า.......ไอ! ไอ!......ฉันไม่ควรคิดเรื่องนี้' Aditya เคลียร์ศีรษะและมองไปที่ซิลวีซึ่งมีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ
อาทิตยาล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเขาแล้วดึงแหวนสีขาวอันน่าทึ่งออกมา ซึ่งประดับด้วยหินสีขาวอมฟ้าที่ส่องประกายท่ามกลางแสงไฟในห้อง ขณะที่เขายื่นมือยื่นแหวนให้ซิลวี ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น และสะท้อนถึงความแวววาวของแหวนในช่วงเวลาสั้นๆ รอยยิ้มล้อเล่นปรากฏบนริมฝีปากของเธอ และเธอไม่สามารถต้านทานโอกาสที่จะล้อเล่นได้
“ฝ่าบาท พระองค์ทรงให้แหวนแก่ฉัน…” เธอพูด น้ำเสียงของเธอหยดด้วยความประหลาดใจเยาะเย้ย “บังเอิญจัง คุณกำลังเสนอฉันเหรอ?”
ห้องดูเหมือนจะแข็งค้างกับคำพูดของเธอ จู่ๆ อาทิตยาก็รู้สึกว่าอุณหภูมิลดลง และเหงื่อออกอย่างวิตกกังวลเริ่มก่อตัวบนคิ้วของเขา เขามองไปรอบๆ และพบกับดวงตาที่แคบของ Riya, Lara และ Sasha พวกเขาแต่ละคนมีแววตาที่อันตราย และเขารู้สึกหายใจไม่ออกราวกับว่ามือสังหารสามคนเอาดาบจ่อที่คอของเขา หากทำผิดเพียงครั้งเดียว เขาก็อาจตกอยู่ในอันตรายได้
สถานการณ์เต็มไปด้วยความตึงเครียด Riya, Lara และ Sasha หมั้นกันอย่างไม่เป็นทางการกับ Aditya แต่พวกเขาก็ไม่ได้รับแหวนหมั้นจากเขาเลย พวกเขารอผลัดกันอย่างอดทน และเมื่อเห็นเขามอบแหวนให้ซิลวีก่อน ความหึงหวงของพวกเขาก็จุดขึ้นมา สัญลักษณ์แห่งคำมั่นสัญญาที่พวกเขาใฝ่ฝันคือการถูกเสนอให้ผู้อื่น และความอยุติธรรมของคำสัญญานั้นทำให้พวกเขาเจ็บลึก
เมื่ออาทิตยาพบกับพ่อแม่ของริยา เขาก็กำลังวางแผนจะจัดพิธีหมั้น จากนั้นเขาก็จะมอบแหวนให้ลาร่าและซาชา นั่นคือสิ่งที่เขาคิดไว้ และดูเหมือนสาวๆ จะไม่มีปัญหา แต่เมื่อเห็นแหวนแล้ว ดูเหมือนว่าทุกคนจะเข้าใจผิด
ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน Aditya ก็เอาฝ่ามือขวาลงมาบนหัวของซิลวีเบา ๆ ด้วยการสับอย่างอ่อนโยน
"อุ๊ย!" เธอร้องไห้ รอยยิ้มซุกซนของเธอแทนที่ด้วยความประหลาดใจ ห้องนี้สะท้อนด้วยเสียงอัศเจรีย์ของเธอ และความตึงเครียดในขณะนั้นก็ถูกทำลายไปชั่วขณะ
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ” Aditya ตักเตือน แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะขี้เล่นมากกว่าโกรธก็ตาม “นี่ไม่ใช่แหวนธรรมดา มันถูกเรียกว่า 'Eldenleaf Band' ซึ่งเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่อัดแน่นไปด้วยมนต์เสน่ห์พิเศษ หนึ่งในคุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ของมันคือฟังก์ชั่นการจัดการขนาด ทำให้สามารถปรับขนาดของนิ้วของคุณได้” เขามอบแหวนที่ประดิษฐ์ขึ้นอย่างสวยงามให้กับซิลวี ซึ่งการออกแบบได้รับแรงบันดาลใจจากธรรมชาติและสะท้อนถึงความสง่างามของพวกเอลฟ์
ดวงตาของซิลวีเบิกกว้างขณะที่เธอดูรายละเอียดที่ซับซ้อนของวง Eldenleaf Band เธอสัมผัสได้ถึงความมหัศจรรย์ที่เล็ดลอดออกมาจากมัน และความอยากรู้อยากเห็นของเธอก็ป่องๆ สิ่งประดิษฐ์พิเศษนี้มีหน้าที่อะไรอีกบ้าง?
ดูเหมือนอาทิตยาจะอ่านความคิดของเธอได้ และเขาก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เธอ โดยค่อยๆ ดึงออกมาจากแหวนเก็บของของเขาเอง “คุณสามารถอ่านเกี่ยวกับฟังก์ชันทั้งหมดของสิ่งประดิษฐ์นี้ได้ที่นี่” เขาอธิบาย โดยมองดูดวงตาของเธออ่านผ่านกระดาษ
ดวงตาของซิลวีเป็นประกายเมื่อเธออ่านเกี่ยวกับความสามารถของวงเอลเดนลีฟ
ขอบคุณจริงๆครับทุกๆท่านที่ส่งกำลังใจมาด้วยตั๋วทองอันทรงคุณค่า ฉันหวังว่าเราจะรักษามันไว้ได้!!!