"ฉันริน ริน ทัตสึกิ!!! ยินดีที่ได้รู้จักนะ ดันนะดามะ" จากนั้นเธอก็ก้มศีรษะไปทาง Aditya เล็กน้อยอย่างสง่างาม ขณะที่ยกขอบชุดเดรสยาวลายดอกไม้ของเธอขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นอาทิตยาจ้องมองเธอเช่นนี้ รินจึงวางฝ่ามือขวาบนหน้าอกแล้วถามเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “คุณเดาได้ไหมว่าฉันเป็นใคร Aditya?” อธิตยาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบ “คุณคือร่างที่แท้จริงของเก้าหาง” “ตอนนี้ทุกอย่างมันสมเหตุสมผลแล้ว คุณกำลังพยายามหลอกฉันด้วยการปลอมตัวเป็นผู้หญิง” “ป๊าด...!!” เมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่คาดคิดจากปากของเขา รินพยายามควบคุมเสียงหัวเราะของเธอ เธอพยายามหยุดตัวเองในตอนแรก แต่แล้วเธอก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ "ฮ่าๆๆ...!!!" รินหัวเราะเสียงดังขณะกุมท้อง Aditya ยังมีรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าของเขา เขาให้เวลารินได้หัวเราะ ในขณะเดียวกัน เขาก็นั่งลงบนพื้นหญ้าโดยเอนหลังพิงต้นโอ๊ก สักพักรินก็สงบลงเช่นกัน ในที่สุดเธอก็หยุดหัวเราะ “แล้วตอนนี้คุณสงบลงแล้วหรือยัง?” อาทิตยาถามด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย หากเธอทำร้ายเขาเธอก็สามารถทำได้ เธอมีความเป็นมิตรกับอาทิตยา 'แม้ว่าฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเรียกฉันว่าสามี' อาทิตยาคิดในใจ รินพยักหน้า จากนั้นเธอก็นั่งห่างจากอาทิตยาหนึ่งเมตร เธอนั่งบนพื้นโดยเหยียดขาออกไปข้างหนึ่ง
จากนั้นเธอก็จ้องมองไปที่อาทิตยา
อาทิตยาก็จ้องมองเธอเช่นกัน
"แล้วฉันอยู่ที่ไหน?" อาทิตยาทำลายความเงียบระหว่างพวกเขา
สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ทางกายภาพ อาทิตยามั่นใจอย่างนั้น มันเป็นอย่างอื่น มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้คำตอบสำหรับคำถามของเขา
“นี่คือความฝันหรือฝันร้ายหรืออย่างอื่นกันแน่..” อาทิตยาถาม
"สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ความฝันหรือฝันร้าย"
"แล้ว…..!!"
"ฉันจริง ฉันจริงมาก"
"ฉันจัดการประชุมครั้งนี้"
อาทิตยาเพียงแต่ฟังสิ่งที่เธอพูดอย่างเงียบๆ
“วิญญาณของเราได้พบกันในมิตินี้ ในทางใดทางหนึ่ง คุณสามารถเรียกโลกนี้ว่ามิติแห่งจิตวิญญาณได้” Aditya รู้สึกประหลาดใจ แต่เขาก็ยังพยักหน้า
“แม้ว่าเราจะไม่เคยเห็นหน้ากันในโลกแห่งความเป็นจริง แต่ด้วยพลังของฉันและความเชื่อมโยงระหว่างเรา ฉันจึงสามารถจัดการประชุมระหว่างจิตวิญญาณของเราในมิตินี้ได้” เมื่อรินพูดจบเธอก็โบกมือ ทันใดนั้นน้ำในทะเลสาบรอบตัวพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นทะเลสาบแมกมา
“คุณควบคุมทุกอย่างในมิตินี้ได้เหรอ?” อาทิตยาถาม
รินพยักหน้า
“แม้ว่าฉันจะไม่สามารถทำอะไรกับจิตวิญญาณของเราได้ ที่จริงแล้ว ถ้าคุณพยายามมากพอ คุณก็จะสามารถออกไปจากที่นี่ได้ ฉันคงไม่สามารถหยุดคุณได้ ฉันไม่มีอำนาจเหนือจิตวิญญาณของคุณ”
รินกำลังอธิบายเรื่องทั้งหมดนี้เพื่อที่อาทิตยาจะลดยามที่ล้อมรอบเธอลง เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเขาแต่อย่างใด เธอมาที่นี่เพื่อพบเขาและพูดคุยกับเขา
"ฉันเห็น." อาทิตยาพยักหน้า
โลกนี้เต็มไปด้วยความลึกลับและปาฏิหาริย์ ดังนั้นเกือบทุกอย่างเป็นไปได้
“คุณหล่อกว่าที่ฉันคาดไว้” เธอพูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย
“แล้วคุณรู้จักฉันได้ยังไง” อาทิตยาถามด้วยรอยยิ้ม
“ฉันได้ยินเรื่องของคุณมาเยอะมาก” รินพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ฉันหวังว่าคุณจะได้ยินสิ่งดีๆ เกี่ยวกับฉัน”
“ฮิฮิ….!!! มันก็มีทั้งดีและไม่ดีปะปนกัน..” รินพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
“แม้แต่คุณก็ไม่รู้ว่าคุณมีชื่อเสียงแบบไหน คุณไม่รู้ว่าคนอื่นมองคุณและพูดถึงคุณอย่างไร” อธิตยามองดูท้องฟ้าสีครามสดใสแล้วตอบ “ฉันไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับฉันจริงๆ ตั้งแต่อายุยังน้อย ฉันได้เรียนรู้ว่าในชีวิตนี้ คุณไม่สามารถทำให้ทุกคนมีความสุขได้เสมอไป” รินพยักหน้า “คุณรู้ไหม ฉันได้ยินมาว่าจักรพรรดิมังกรเป็นราชาที่โหดร้ายและไร้ความกรุณา แต่หลังจากพบคุณ ฉันรู้สึกว่าข่าวลือที่น่ารังเกียจเหล่านี้ส่วนใหญ่เกี่ยวกับคุณไม่เป็นความจริง” Aditya แตกต่างจากฉันมาก เนื่องจากเรื่องน่ารังเกียจที่เธอได้ยินเกี่ยวกับเขา เธอจึงมีความคาดหวังที่ต่ำมาก แต่ตอนนี้เขาเกินความคาดหวังของเธอถึง 1,000 เท่า “แล้วทำไมคุณถึงอยากเจอฉันล่ะ? มีเหตุผลอะไรอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้หรือเปล่า?” อาทิตยาถาม รินหันไปมองท้องฟ้าแทน ไม่กี่วินาทีเธอก็เงียบ “คุณรู้ไหม คุณและฉันมีความสัมพันธ์กันเสมอ” เมื่อเห็นท่าทางสับสนของเขา รินไม่ได้ให้คำอธิบายใดๆ เธอได้แต่ยิ้มให้เขาแทน “ถ้าเป็นไปได้ สักวันหนึ่ง ฉันอยากเจอคุณในชีวิตจริง” เธอกำลังจ้องมองไปที่ท้องฟ้า “คุณสามารถมาเยี่ยมฉันได้ที่เมืองหลวงของจักรวรรดิอิสตารินเสมอ” Aditya ตอบ รินแค่ส่ายหัวพร้อมยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความเศร้า “แม้ว่าฉันอยากจะมาพบคุณ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้” เป็นอีกครั้งที่เธอไม่ได้ให้คำอธิบายแก่เขา คำตอบของเธอทำให้เขามีคำถามมากขึ้นเท่านั้น “คุณไม่สามารถมาพบฉันได้ แต่แล้วฉันก็สามารถมาหาคุณได้ อย่างไรก็ตาม ฉันไม่สามารถมาได้ตอนนี้เนื่องจากฉันยุ่งอยู่ในขณะนี้ แต่ฉันสามารถมาพบคุณได้ในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า” อาทิตยากำลังยุ่งอยู่กับหลายสิ่งหลายอย่าง “อิอิ.....!!! คุณหลงใหลในความงามของฉันมากจนอยากเจอฉันในชีวิตจริงเหรอ?” รินถามอาทิตยาด้วยน้ำเสียงล้อเลียน แม้ว่า Aditya จะรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยกับคำพูดของเธอ แต่เธอก็ประเมินเขาต่ำเกินไป อาทิตยาอาจจะไร้ยางอาย เขามีผิวหนังหนา “ก็พูดแบบนั้นก็ได้” อาทิตยาพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า เขากลับมองเข้าไปในดวงตาของเธอ เมื่อเห็นเขาจ้องมองเธอ รินก็หน้าแดงเล็กน้อยแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น การจ้องมองของเขามีพลังมากเกินไป เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วมาก ไอ.....!!!
รินไอเล็กน้อยเพื่อสงบสติอารมณ์ “เธอหาฉันไม่เจอ ฉันอยู่ไกลจากเธอมากจนมองเห็นกันแค่ระยะไกล ราวกับดวงดาว” รินพูดขณะมองดูน้ำ น้ำเสียงของเธอต่ำ เธอฟังดูเศร้า “มันหมายความว่ายังไง?” อาทิตยาไม่เข้าใจ แต่ก่อนที่รินจะอ้าปากจะตอบ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที ใบหน้าของเธอซีดไปหมด เธอดูเหมือนเธอเจ็บปวดมาก "เกิดอะไรขึ้น?" อาทิตยาจับไหล่แล้วถามเธอด้วยน้ำเสียงกังวล ใบหน้าของเธอซีดลงทุกวินาที เธอเริ่มอ่อนแอลง ในที่สุดเธอก็อ่อนแอมากจนดวงตาของเธอกลิ้งไปด้านหลัง และเธอก็กำลังจะล้มลง ในเวลาเดียวกัน ร่างของเธอก็เริ่มโปร่งใส โลกรอบตัวพวกเขาก็เริ่มแตกสลายเช่นกัน รอยแตกจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ทะเลสาบ พื้นดิน ต้นไม้ และทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกอย่างก็พังทลายลง “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?” อาทิตยาก็เห็นว่าเธอกำลังทุกข์ทรมาน เธอเจ็บปวดอย่างมาก "คุยกับฉัน...!!" อาทิตยาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา แม้ว่าพวกเขาจะพบกันไม่ถึง 5 นาที แต่ Aditya ก็ชอบผู้หญิงคนนี้มากขึ้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอหายใจแรง ใบหน้าของเธอเริ่มเหลือง ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะตายในช่วงเวลาใดก็ตาม ฮัฟ...!!! ฮัฟ...!!!
"ฉันเดาว่า......นี่จะเป็นบทสรุปของเราครั้งแรก.....และอาจ...เพียง..การพบกันเท่านั้น" เสียงของเธออ่อนแอมากจน Aditya แทบไม่ได้ยินเธอ “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?” อาทิตยาถามอย่างกังวล แต่รินก็ไม่ตอบ เธอยิ้มอย่างอ่อนแรงขณะจ้องมองใบหน้าของเขา ด้วยมือที่สั่นเทาของเธอ เธอลูบแก้มของเขาเบา ๆ "ฉันดีใจที่เราได้พบกัน"
เมื่อมาถึงจุดนี้ ร่างกายของเธอโปร่งใสมากจน Aditya ไม่รู้สึกถึงการสัมผัสของเธอเลย “ถ้าฉันรอด ฉันคงได้พบคุณอีกครั้งในมิตินี้” ในวินาทีสุดท้าย ร่างกายของเธอแตกสลายเป็นอนุภาคแสงเล็กๆ นับพันชิ้น “ไว้พบกันใหม่นะท่านดันนะ” ทุกสิ่งรอบตัวเขามืดสนิทอีกครั้ง เขาพบว่าตัวเองอยู่ในความว่างเปล่าอีกครั้ง วินาทีต่อมา อาทิตยาก็ตื่นจากการหลับใหล ข้างนอกยังมืดอยู่ อลิเซีย จูเลีย และริยากำลังนอนอยู่ข้างๆ เขา
“เธอเป็นใครกันแน่?” อธิตยาก็ไม่รู้ จากนั้นเขาก็ล้มตัวลงนอนและพยายามจะนอนอีกครั้ง แต่แม้ผ่านไป 30 นาที เขาก็นอนไม่หลับ
เขาไม่สามารถหยุดคิดถึงเธอได้ อาทิตยาค่อยๆ ดึงผ้าห่มออกจากตัวแล้วลุกขึ้น จากนั้นเขาก็เคลื่อนย้ายไปที่ห้องสมุด เนื่องจากเขานอนไม่หลับ เขาจึงทำการสอบสวนและดูว่าจะพบใครก็ตามที่ชื่อเธอหรือไม่