Shi Sou นำ Shen Xiaoshan และ He Chen ไปยังเมือง Jilin พร้อมกับ Li Qiye การจ้องมองที่ยักษ์ใหญ่ของเมืองนี้จากระยะไกลเป็นประสบการณ์ที่น่าประทับใจ
เมืองขนาดใหญ่แห่งนี้สร้างขึ้นภายในป่าอันกว้างใหญ่และมีกำแพงสูงตระหง่านที่ทำจากโลหะล้ำค่าที่เปล่งประกายเย็น กำแพงที่แข็งแรงเหล่านี้ปกป้องเมืองจากสัตว์ดุร้ายภายนอก
ตรงกันข้ามกับป่าหนาทึบ เมืองนี้มีชีวิตชีวามาก มีเนินเขาและศาลาที่สร้างติดกัน ถนนที่ปูด้วยหินนำไปสู่หุบเขาและภูเขาที่เชื่อมต่อกันด้วยสะพานมากมาย
อาคารบางหลังตั้งอยู่บนเนินเขาในขณะที่พระราชวังบางแห่งสร้างบนเนินดิน แน่นอนวัดก็ลอยอยู่บนท้องฟ้าเช่นกัน ชิ้นส่วนสถาปัตยกรรมต่างๆ เหล่านี้ตกแต่งเมือง ทำให้ดูเจริญรุ่งเรืองมาก
ถนนเต็มไปด้วยผู้คนและรถม้า ผู้มาใหม่จะตกตะลึงกับฉากนี้และไม่สามารถละสายตาไปได้
“เมืองจี้หลิน” ความทรงจำเกี่ยวกับผู้คนและบางสิ่งปรากฏขึ้นในใจของหลี่ฉีเย่ ทำให้อารมณ์ของเขากระเพื่อมเล็กน้อย
เนื่องจาก Pure เป็นสวรรค์ที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับสองสำหรับเผ่าพันธุ์ร้อยเผ่า เขาจึงทิ้งร่องรอยไว้ในเมืองนี้โดยธรรมชาติเมื่อเขาเป็นอีกาทมิฬ
“นายน้อย ท่านเคยมาที่นี่มาก่อนหรือไม่” Shen Xiaoshan ถามหลังจากเห็นการแสดงออกของเขา
ในอดีตเธอคงแปลกใจที่พูดกับมนุษย์ในลักษณะนี้ แต่ตอนนี้เธอพบว่ามันเหมาะสมอย่างยิ่ง
แน่นอนว่าเหอเฉินไม่ชอบสิ่งนี้ แต่ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้เพราะมันเป็นความปรารถนาของพี่สาวของเขา และทำได้เพียงส่งความรำคาญไปยังหลี่ฉีเย่แทน
“สองสามครั้ง” หลี่ฉีเย่กล่าวอย่างเมินเฉย โดยธรรมชาติแล้วกลุ่มนั้นไม่รู้ว่าเขาได้ทิ้งนิทานสวรรค์ที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ไว้บนดินแดนแห่งนี้
“ได้โปรด อย่างน้อยก็พยายามหาเรื่องที่เป็นไปได้” เหอเฉินตะคอกด้วยความเย้ยหยัน: “มันไกลมากจากเขตเวสต์แบงก์ถึงจี๋หลิน ไม่ต้องพูดถึงมนุษย์ แม้แต่ผู้ฝึกฝนธรรมดาก็ไม่สามารถเดินทางได้ คราวหน้าทำให้ดีกว่านี้ไม่งั้นคนอื่นจะรู้ว่าคุณโกหกทันที”
การโจมตีของเหอเฉินสมเหตุสมผล คงต้องใช้เวลามากเกินไปในการพึ่งพาลุงการต่อสู้เพื่อพาพวกเขาไปที่จี๋หลิน นั่นคือเหตุผลที่พวกเขายืมเกตเวย์จากมหาอำนาจเพื่อไปยังจี๋หลิน ไม่งั้นทริปนี้คงกินเวลาไปอีกนาน
“ศิษย์น้อง อย่าพูดในลักษณะนี้” Shen Xiaoshan ไม่สงสัย Li Qiye อีกต่อไป เธอปกป้อง: “เขาเป็นนักวิชาการที่มีความรู้และจะได้รับความช่วยเหลือจากมหาอำนาจมากมาย ฉันแน่ใจว่าพวกเขาเต็มใจให้เขายืมเกตเวย์” [1]
“ฮึ่ม ใครจะเชื่อเรื่องนี้? มนุษย์ถูกมองอย่างสูงโดยพลังที่ยิ่งใหญ่? พูดง่ายกว่าทำ." เฮ่อเฉินพบว่าพี่สาวของเขาไว้วางใจหลี่ฉีเย่อย่างน่าประหลาดใจ
เป็นเพราะเขาไม่สามารถอยู่ใกล้หลี่ฉีเย่และมีปฏิสัมพันธ์กับเขามากกว่านี้ได้ ขาดความตระหนัก ดังนั้นเขาจึงพบว่าทัศนคติที่น่าเคารพจากน้องสาวของเขานั้นแปลกไป อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ดีที่สุดที่เขาสามารถทำได้กับหลี่ฉีเย่คือการพูดคุยตามคำสั่งของอาจารย์
แน่นอน หลี่ฉีเย่ไม่สนใจเลย และทำเพียงหัวเราะเบาๆ เป็นคำตอบ
“เราจะหาที่พักในเมืองก่อน แล้วรอให้พี่ใหญ่มาพบเรา” แม้ธรรมชาติของ Shi Sou จะเงียบสงบ แต่รุ่นน้องก็ยังเคารพเขา ดังนั้นหลังจากความคิดเห็นของเขา He Chen ก็หยุดโต้เถียงกับพี่สาวของเขา
ทันทีที่กลุ่มเข้าไปข้างใน พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงความเจริญรุ่งเรืองของจี๋หลิน ฉากที่คึกคักนี้สามารถสะกดจิตผู้เชี่ยวชาญหลายคนได้อย่างแท้จริง ผู้ฝึกฝนจากนิกายเล็ก ๆ จะลืมทางกลับบ้านด้วยซ้ำ
ในความเป็นจริง ตั้งแต่สมัยก่อน ผู้ฝึกฝนจำนวนมากมีหัวใจเต๋าที่ได้รับผลกระทบจากเสน่ห์แห่งชีวิต ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พวกเขาก็หลงทางในขดลวดและไม่เคยปรับปรุงการฝึกฝนของพวกเขาเลย
แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกของหนูน้อยทั้งสองที่ Jilin แต่เมืองที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ก็ยังทำให้พวกเขาอยากรู้อยากเห็นเมื่อกวาดสายตาไปรอบๆ Shen Xiaoshan ค่อนข้างสงวนไว้มาก เป็นเด็กผู้หญิงและไม่เหมือน He Chen ไม่มีลักษณะของความเย่อหยิ่งหรือท่าทาง ผู้ชายคนนั้นมองไปรอบ ๆ เหมือนเด็กในหมู่บ้านที่เข้ามาในเมืองเป็นครั้งแรก
Shi Sou ดีกว่ามากในเรื่องนี้เพราะเขามาที่นี่บ่อยกว่ารุ่นน้อง อีกทั้งด้วยวัยที่บรรลุนิติภาวะแล้ว แน่นอน ไม่นานนักตั้งแต่เขาเริ่มสนใจเครื่องประดับเล็ก ๆ และสมบัติบางอย่างตามท้องถนน
ตรงกันข้ามกับอีกสามคน หลี่ฉีเย่ - มนุษย์ในกลุ่ม - ห่างเหินกว่ามาก เขาเดินอย่างอิสระเพราะเมืองนี้ไม่ใหม่สำหรับเขา เขาได้เห็นเมืองที่ใหญ่และเก่ากว่า
ในที่สุด Shi Sou ก็พาพวกเขามาที่ลานเล็กๆ ในโรงแรมทั่วไป มีโรงแรมที่หรูหราตามธรรมชาติอยู่แล้วในเมือง แต่ Sago Palm ไม่สามารถจ่ายความหรูหราเช่นนั้นได้ แม้ว่าพวกเขาจะฉลาดเรื่องเงิน แต่ก็จะแสดงความเย่อหยิ่งมากเกินไปและขาดมารยาท ดังนั้น โรงแรมธรรมดาๆ แบบนี้จึงเหมาะสำหรับพวกเขา
“ไปดูข้างนอกกันเถอะ” หลังจากล้างตัวอย่างรวดเร็ว หลี่ฉีเย่บอกเซินเสี่ยวซานที่กำลังรอเขาอยู่
“จะไปไหน นายน้อย?” เธอถาม.
“ที่ไหนก็ได้” หลี่ฉีเย่ยิ้มและกล่าวว่า: "ในเมื่อเราอยู่ที่นี่ในเมืองที่เจริญรุ่งเรืองแห่งนี้ ก็อาจจะซื้อของหรืออาวุธบางอย่างด้วย"
เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและตอบเบา ๆ : “สกุลเงินใน Jilin คือ Chaos Stone ไม่ใช่ทองหรือเงิน”
นี่เป็นวิธีการพูดที่ละเอียดอ่อน เธอกลัวว่าหลี่ฉีเย่จะไม่มีเงิน ดังนั้นเธอจึงเตือนเขาอย่างมีชั้นเชิง ไม่ต้องการเห็นสถานการณ์ที่น่าอับอายในอนาคต
เป็นการยากที่จะเชื่อมโยงตัวตนปัจจุบันของเธอกับบุคลิกที่หยิ่งจองหองของเธอก่อนหน้านี้
“ฉันรู้ ฉันไม่มี Chaos Stones เลย แต่ก็ไม่เป็นไร ฉันสามารถได้ทุกอย่างที่ต้องการใน Pure” หลี่ฉีเย่เข้าใจความหมายโดยธรรมชาติ
'นี่คือมณฑลจี๋หลินที่เรากำลังพูดถึง' เธอคิดหลังจากตกตะลึงกับคำตอบของเขา เมื่อเธอมีสติกลับคืนมา หลี่ฉีเย่ก็อยู่ข้างนอกแล้ว ดังนั้นเธอจึงไล่ล่า
ในขณะเดียวกัน เหอเฉินก็กระตือรือร้นที่จะเดินเล่น อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้พวกเขามาเพื่อการตรวจสอบของหลี่ฉีเย่ หากไม่ได้รับอนุญาตจากผู้อาวุโส เขาไม่กล้าไปคนเดียว ดังนั้นเขาจึงมีความสุขมากที่เห็นหลี่ฉีเย่ออกไปข้างนอก เขาเดินตามทันทีโดยไม่สนใจความคิดเห็นของหลี่ฉีเย่
ชิซุปก็ต้องตามไปด้วย ความรับผิดชอบของเขาคือการปกป้องหลี่ฉีเย่ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าปล่อยให้ชายผู้นี้ไปคนเดียว เขาไม่สามารถตอบพี่ชายของเขาได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น
หลี่ฉีเย่นำกลุ่มไปรอบ ๆ ถนน เขามองไปรอบ ๆ ราวกับว่าไม่มีเป้าหมายเลย
แน่นอน เขากำลังมองหาสถานที่แห่งหนึ่งในขณะที่ตรวจสอบรายการอื่นๆ บางทีอาจมีสมบัติหรือสิ่งประดิษฐ์ที่โดดเด่นระหว่างทาง อนิจจา ไม่กี่รายการที่สามารถเห็นเขาได้ในขณะนี้
ระหว่างทาง เขาเห็นสิ่งของดีๆ มากมาย แต่พวกมันไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาสนใจ ในทางกลับกัน เหอเฉินมีช่วงเวลาที่ดี แม้แต่ Shen Xiaoshan ที่สงวนไว้ก็ถูกล่อลวงหลังจากเห็นสมบัติบางอย่างที่จัดแสดงในพ่อค้ารายย่อย
น่าเสียดาย แม้แต่พี่สาวอาวุโสในนิกายเล็กๆ อย่างต้นสาคู ก็ไม่มีเงินใช้จ่ายมากขนาดนั้น มันเล็กน้อยเมื่อเทียบกับสาวกจากประเทศมหาอำนาจ
“มา มา ทุกคน ลองดูที่ Dao Fetus ที่มอบให้สวรรค์ซึ่งนำมาจากซากศพของนกกระเรียนอมตะ มันเหมาะมากที่จะทำใบมีดรูปพระจันทร์เสี้ยว เนื่องจากสถานการณ์ทางการเงินที่ติดลบของฉัน ฉันต้องขายมันในราคา 500 Dao Master Chaos Stones มามาอย่าพลาด!” ร้านค้าเล็ก ๆ กำลังโฆษณาทารกในครรภ์ Dao ที่มีรูปร่างเป็นจันทร์เสี้ยวที่พร่างพราย
เซียวซานรู้สึกประทับใจที่ได้เห็นทารกในครรภ์ของ Dao นี้และไม่สามารถหลบสายตาของเธอได้ นอกจากนี้ เธอยังสามารถซื้อ Chaos Stone ได้ถึง 500 ก้อนสำหรับเกรดเฉพาะนี้
“นางฟ้า คุณต้องการซื้อมันไหม? นี่เป็นโอกาสครั้งเดียวในชีวิต” พ่อค้าค่อนข้างฉลาดและรับรู้ถึงความสนใจของเธอทันที
หลี่ฉีเย่ดึงเธอกลับมาทันทีและจ้องไปที่พ่อค้าและพูดว่า: “ทักษะการเลียนแบบของคุณหยาบเกินไป คราวหน้าอย่าพ่นผงขัดละเอียดบนหินมากนัก แค่หนึ่งในสามก็พอ มันสว่างเกินไป ผู้ที่ได้เห็น Dao Fetus ที่ประทานจากสวรรค์จะรู้ได้ทันทีว่าเป็นของปลอม”
สีหน้าของพ่อค้าเปลี่ยนไปเมื่อเขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว สองหนุ่มก็แปลกใจเช่นกัน แม้แต่ Shi Sou ก็รู้สึกแบบเดียวกันเพราะเขาไม่สามารถบอกได้ว่าหินนั้นเป็นของปลอม
1. เซียวซานเริ่มเรียกหลี่ฉีเย่ว่า “ท่าน” เช่นเดียวกับเจ้านายของเธอ อย่างไรก็ตาม การใช้คำว่า "ท่าน" ในบรรทัดนี้รู้สึกแปลกเพราะเธอไม่ได้คุยกับเขา และการที่เธอเรียกเขาว่านายน้อยตามที่อยู่โดยตรง คำว่า "ท่าน" ไม่มีคำแปลโดยตรงที่ฉันรู้ อาจหมายถึง "ท่าน" "นาย" "ครู" ฉันมักจะเห็นมันใช้ในการแสดงความเคารพต่อนักปราชญ์ ครู นักยุทธศาสตร์ กวี และบุคคลที่กำลังจะสอบระดับชาติในจีนโบราณ โดยพื้นฐานแล้วใครก็ตามที่มีการศึกษา