“คุณมีเส้นทางของคุณเอง” เขาพูดว่า.
“ใช่ มันน่าเสียดาย วันหนึ่งเมื่อฉันไปถึงจุดสุดยอด ฉันจะมอบความภักดีอันเป็นอมตะของฉันให้กับคุณ” เธอโค้งคำนับ
"ไปเดี๋ยวนี้." เขาโบกมือ
“ฉันสงสัยว่าเราจะได้พบกันอีกเมื่อใดเมื่อถึงเวลาที่ฉันต้องออกจาก Celestial Court” เธอเสริมโดยตระหนักว่าวันพิพากษาของศาลสวรรค์ใกล้เข้ามาแล้ว
“มันขึ้นอยู่กับว่าคุณจะไปได้ไกลแค่ไหน ถ้าท่านไปถึงสภาวะนั้น หนทางจะอยู่ตรงหน้าท่าน ตราบใดที่คุณเดินต่อไปคุณก็จะพบฉันอีกครั้ง” เขาพูดว่า.
“ขอบคุณครับท่าน” เธอคุกเข่าลงและคำนับ แม้ว่าหลี่ฉีเย่จะไม่ได้ให้อะไรเธอเลย แต่เขานำทางเธอไปสู่เส้นทางที่ถูกต้อง แต่ที่สำคัญที่สุด เขาไว้ชีวิตเธอแม้จะมีผลที่ตามมาที่อาจเกิดขึ้นก็ตาม
เขายังไม่ได้ปิดผนึกเธอ ทำให้เธอได้รับอิสรภาพตลอดชีวิต นี่ก็ไม่ต่างจากการเป็นพ่อแม่อีกคนที่มอบชีวิตของเธอให้กับโลกนี้
หลังจากทำพิธีเสร็จเธอก็หายไปจากขอบฟ้า เขาเดินลึกเข้าไปในภูมิภาคนี้มากขึ้น ออร่าน่ารังเกียจก็ทวีความรุนแรงมากขึ้น
เมื่อมาถึงจุดนี้ ขุนนางและจักรพรรดิเต๋าผู้ยิ่งใหญ่ไม่สามารถระงับความเกลียดชังและความโกรธของพวกเขาได้อีกต่อไป โดยปกติจะเป็นช่วงที่ผู้คนยอมแพ้ก่อนที่จะอ้วกและจมอยู่กับอารมณ์เชิงลบ
พวกเขาผ่านพ้นไม่ได้เหมือนสึนามิ ในความเป็นจริง การอ้อยอิ่งมากเกินไปจะขโมยความสุขไป ทำให้พวกเขาเกลียดชีวิตของตัวเองเช่นกัน ในที่สุดสิ่งนี้อาจทำให้พวกเขาสร้างรัศมีแห่งความน่ารังเกียจขึ้นมาเองได้
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมพื้นที่นี้จึงกลายเป็นพื้นที่ไม่มีมนุษย์หลังจากการสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดิ์ ไม่มีใครอยากเสี่ยง
ในที่สุด หลี่ฉีเย่ก็ไปถึงศพของจักรพรรดิ์ โดยปกติแล้ว แม้แต่ดินแดนแห้งแล้งไร้ชีวิตก็ยังมีพลังแห่งความตายหรือสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้ายอื่นๆ ในความสัมพันธ์นี้
ในกรณีนี้หากความตายมีขา มันก็จะเริ่มวิ่งหนีไปเช่นกัน ไม่มีอะไรเหลืออยู่นอกจากความเกลียดชังและความรังเกียจเท่านั้น สิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดในโลกยังคงไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว
มองเห็นได้เพียงสระน้ำเท่านั้น แต่พูดให้ชัดเจนกว่านั้น มันเหมือนกับแอ่งน้ำมากกว่า มันไม่ได้ดูสกปรกและไม่มีอะไรน่าขยะแขยงเลย
อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถยืนได้ แอ่งน้ำสกปรกก็ยังคงเป็นน้ำ สิ่งนี้น่ารังเกียจอย่างยิ่ง มันแทรกซึมเข้าไปในส่วนลึกที่สุดของจิตวิญญาณและปลดปล่อยความรังเกียจออกมา
ความรังเกียจนี้มากขนาดไหน? เราอยากจะตกนรกสิบแปดชั้นและถูกทรมานและทนทุกข์ทรมานมากกว่าอยู่ที่นี่
“แม้ฉันอยากจะถ่มน้ำลายและออกไป นี่ก็ทนไม่ได้จริงๆ” หลี่ฉีเย่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในขณะที่จ้องมองไปที่แอ่งน้ำ
อย่างไรก็ตาม เขานั่งลงใกล้แอ่งน้ำแทนและจ้องมองไปที่ศพที่อยู่ด้านล่าง ไม่มีใครสามารถจ้องมองมันได้นานนอกหลี่ฉีเย่
ทันใดนั้นศพก็ลุกขึ้นนั่งแต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้ใครหวาดกลัว ความเกลียดชังแข็งแกร่งกว่าความกลัวในกรณีนี้
เขาสวมเสื้อคลุมสีเทามีหย่อมสีขาว - สัญลักษณ์ของการล้างหลายครั้ง อย่างไรก็ตาม มันถูกฉีกขาดและเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก
เขาไม่ได้มีริ้วรอยมากเกินไปแต่ผิวของเขามีสีเหลือง มือของเขามีผิวสีแทนจากสภาพความเป็นอยู่ที่ย่ำแย่ ทำงานหนักตลอดทั้งปีและทุกข์ทรมานจากภาวะทุพโภชนาการ ผมของเขากระจัดกระจายและขาวโพลน ตอนนี้ยุ่งวุ่นวาย
เขามีฟันเพียงไม่กี่ซี่ที่นี่และมีฟันผุเป็นสีดำและสีเหลือง ชายชราเช่นนี้ควรทำให้เกิดความเห็นอกเห็นใจแทนที่จะรังเกียจ
รอยฝ่ามือปรากฏบนหน้าอกของเขา ทำลายทุกสิ่งและทิ้งเขาไว้ตายที่นี่ ควรสังเกตว่าแม้แต่นักฆ่าของเขาก็ยังพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่สัมผัสเขาทางร่างกาย โดยหันไปใช้การโจมตีด้วยฝ่ามือเชิงพื้นที่แทน บาดแผลทำให้เกิดความเกลียดชังไหลออกมาและกลืนกินสนามรบ
ความเกลียดชังต่อชีวิตและสิ่งอื่นๆ ทั้งหมดนี้เป็นพลังดั้งเดิมที่บริสุทธิ์ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“ฉันยังน่ารังเกียจอยู่หลังความตายเหรอ?” ชายชรามองดูบาดแผลแล้วพูดว่า
“ฉันเองก็ไม่อยากติดเชื้อจากออร่าของคุณเหมือนกัน” หลี่ฉีเย่กล่าว
“แต่คุณอยู่ที่นี่” ชายชราพูด ดูเหมือนจะมีความสุขเล็กน้อยที่ได้พบหลี่ฉีเย่ การแสดงความสุขที่หาได้ยากนี้ไม่ได้น่ารังเกียจนัก
“ใครจะดูแลศพของคุณได้นอกจากฉัน? ฉันไม่สามารถปล่อยให้มันเน่าเปื่อยที่นี่ตลอดไปได้” หลี่ฉีเย่ยิ้ม