บทที่ 37: Shao Di
ผู้แปล: การแปล Henyee บรรณาธิการ: การแปล Henyee
“บ้านของคุณไม่ปลอดภัย ผู้หญิงของฉัน” อาหลัวส่ายหัว
“ไม่ต้องกลัว มันเป็นบ้านของฉัน ใครจะห้ามไม่ให้ฉันกลับไปยังที่ของตัวเองได้” Gu Bailu กล่าวอย่างมั่นคง
เธอสูญเสียบ้านไปในชาติที่แล้ว และเธอจะได้บ้านคืนมาในชีวิตใหม่ของเธอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
พวกเขากลับมาที่ถนนซึ่งเป็นที่ตั้งของบ้านนายพล
“คุณผู้หญิง ผู้เชี่ยวชาญหลายคนอยู่ที่นี่”
“นั่นเป็นสิ่งที่คาดหวัง นี่คือรังของฉัน พวกเขาต้องดูมัน”
Gu Bailu หยิบรูนการเคลื่อนย้ายข้อมูลออกมา ฮิฮิ. ใครเล่าจะหยุดนางได้?
เธอไปถึงประตูหลัง จากการคำนวณของเธอ เธอจะเทเลพอร์ตไปที่ห้องนอนของเธอทันที
เธอโยนรูนออกไปและก้าวผ่านไปพร้อมกับอาหลัว จากนั้นเธอก็ตกตะลึง “ฉันอยู่ที่ไหนห่า?”
เธอพบว่าตัวเองอยู่ในศาลากลางทะเลสาบ ม่านโปร่งสีงาช้างพลิ้วไสวไปตามสายลม
“คุณผู้หญิง ฉันไม่คิดว่าที่นี่เป็นบ้านของนายพล”
Gu Bailu รู้สึกอาย “มันต้องมีความผิดปกติแน่ๆ”
การเคลื่อนย้ายทางไกลสามารถใช้เป็นวิธีการหลบหนีได้ แต่ไม่มากนักสำหรับตำแหน่งที่แน่นอน
“ใครรบกวนการพักผ่อนของ Shao Di”
หญิงสาวในชุดสีชมพูปรากฏตัวพร้อมกับดาบที่เปล่งแสงสีส้ม
แสงสีส้มบ่งบอกว่าอย่างน้อยเธอก็เป็นอาจารย์ สถานที่นี้คืออะไร?
"ขออนุญาต. ฉันแค่ผ่านมา ฉันจะไปทันที” Gu Bailu ยิ้ม
"ผ่าน? คุณกำลังผ่าน Imperial Residence? คุณมาจากที่ไหน?" หญิงสาวตะโกน
“เอาล่ะ เรื่องสั้นก็ยาว มีคนไล่ตามเรา และเราก็หนีมายังที่นี่ เราไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินจริงๆ เราจะออกไปเดี๋ยวนี้”
วันนี้ไม่ใช่วันของเธอ
เจ้าของสถานที่แห่งนี้คงจะเป็นคนเจ้าเล่ห์อย่างไม่ต้องสงสัย
Gu Bailu กำลังจะจากไปพร้อมกับ Ah Luo เมื่อมีสาว ๆ ปรากฏตัวขึ้นและล้อมรอบพวกเขา
“ตรวจสอบว่าพวกเขาขโมยอะไรไปหรือไม่ นอกจากนี้ เนื่องจากพวกเขาเห็น Shao Di จึงควักลูกตาออกมา”
“เดี๋ยวก่อน ใครเห็น Shao Di ของคุณ”
มีใครที่นี่นอกจากสาวชุดชมพูไหม?
“คุณผู้หญิงครับ มีผู้ชายอยู่ที่นั่น”
ดี…
Gu Bailu หันศีรษะของเธอเพียงเพื่อค้นพบชายคนหนึ่งในเสื้อคลุมสีชมพูนั่งอยู่บนเบาะห่างออกไปแปดเมตร เธอจำเนื้อผ้าไม่ได้ แต่มันเพิ่มความพิเศษให้กับเขา
ผมสีดำแวววาวของเขาตกลงมารอบตัวเขา เสื้อคลุมหลวมๆ เผยให้เห็นไหล่ครึ่งหนึ่งของเขา และผิวของเขาก็ขาวราวกับหิมะ
เขากำลังเล่นหมากรุกโดยก้มหน้าลง ครึ่งหนึ่งของใบหน้าที่ไม่มีผมปกคลุมก็ไร้ที่ติ
นิ้วที่จับตัวหมากรุกนั้นยาวและเรียบ
เขากำลังเล่นหมากรุกกับตัวเองโดยที่ไม่ได้รับผลกระทบจากผู้บุกรุก
มันน่าอายแค่ไหน? มีคนอยู่จริงๆ
“อืม ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่ตรงนั้น แต่เขาอยู่ไกลและก้มหน้าลง ฉันมองไม่เห็นใบหน้าของเขา”
ขณะที่ Gu Bailu พูด เธอหยิบรูนออกมาโดยวางแผนที่จะวิ่งก่อน
สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าผู้ชายคนนี้มีเล่ห์เหลี่ยมอย่างแน่นอน และอาจจะขี้อายกว่าเฝิงชิงเทียนด้วยซ้ำ
Gu Bailu แทบไม่ได้ถอดรูนออกเมื่อสาว ๆ โจมตีพวกเขา อาหลัวตั้งใจที่จะตอบโต้เพียงเพื่อพบว่าเธอไม่สามารถใช้พลังวิญญาณของเธอได้
1“ เลดี้ของฉันฉันไม่มีพลังวิญญาณ!”
ฉันถูกกำหนดให้ตายในวันนี้หรือไม่?