“จากนี้ไป ถ้าคุณเห็นว่าฉันเข้าใกล้ไคล์มากเกินไป ฉันอยากให้คุณหยุดฉัน โอเค? ฉันรู้ว่าเราใกล้จะถึงแล้ว แต่ปัญหาอยู่ที่ตรงนั้น” โนอาห์เดินเข้ามาพร้อมอาวุธครบมือ ซึ่งรวมถึงเข็มขัดและรองเท้าบางคู่ “คุณทำแบบนั้นให้ฉันได้ไหม”
Muell พยักหน้า และ Noah ยิ้มให้เขาขณะที่เธอตบหัวเขา ในขณะนั้นเอง เจ้าของร้านก็เดินมาหาเธอและตรวจดูเสื้อผ้ากองโตของเธอ
“คุณเลือกเสื้อผ้าเสร็จแล้วเหรอ มิส? คุณอยากลองสวมชุดไหนดูไหม”
“ฉัน… ใช่ จริง ๆ แล้วฉันจะขอบคุณ” โนอาห์ไม่เคยคิดที่จะลองทำอะไรเพื่อตรวจสอบว่าทุกอย่างเหมาะสมกับเธอจริง ๆ หรือไม่ เธอรวบเสื้อผ้าไว้ในอ้อมแขนแล้วพาไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยมีเจ้าของร้านคอยแบกเสื้อผ้าที่เหลือไว้ด้านหลัง
หลังจากลองเสื้อผ้าทุกชิ้นที่เธอเลือก ซึ่งโชคดีที่พอดีกับตัวเธอ เธอเลือกเสื้อเบลาส์สีน้ำเงินและกางเกงขายาวสีดำแสนสบายมาสวมใส่ พร้อมกับรองเท้าบูทหนัง ด้วยวิธีนี้ หากเธอต้องการหลบหนีอย่างรวดเร็ว เธอก็จะวิ่งหนีได้
ในระหว่างขั้นตอนการลองเสื้อผ้า เธอนึกย้อนกลับไปถึงคำเตือนของไคล์ที่ห้ามถอดเสื้อคลุมออก และเธอเพิกเฉยต่อคำแนะนำของเขาโดยสิ้นเชิง เธอคิดว่าเขาคงไม่รังเกียจถ้าเขาไม่รู้
“ฉันจะรับไปเยอะๆ ได้โปรด” โนอาห์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อดึงกระเป๋าออกมา เนื่องจากเธอตัวเล็กกว่า Eleonora เธอจึงต้องการเสื้อผ้าที่เหมาะกับเธอจริงๆ "ทุกอย่าง? คุณแน่ใจไหม?" เจ้าของร้านหยุดดูจำนวนเสื้อผ้าที่โนอาห์มี “ถ้าแน่ใจ ให้ฉันจัดกระเป๋าทุกอย่างให้ไหม”
“อือ ไม่ล่ะ ขอบใจ” โนอาห์ยิ้มให้เจ้าของร้าน “ฉันจะจัดการให้ได้” เธอดึงป้ายออกจากชุดของเธอและยื่นให้เจ้าของร้านเพื่อที่เธอจะได้เพิ่มมันลงในทะเบียน พวกเขาช่วยกันขนตู้เสื้อผ้าใหม่ของเธอพร้อมกับชุดเก่าของเธอที่เธอเก็บไว้ข้างหนึ่ง ออกไปเพื่อที่พวกเขาจะได้จ่ายอย่างเหมาะสม ขณะที่เจ้าของร้านสแกนสินค้าทั้งหมดของเธอ โนอาห์ก็พับมันไว้เป็นกองอย่างเป็นระเบียบ พร้อมให้มูเอลใช้เวทมนตร์
หลังจากสแกนเสื้อผ้าทั้งหมดยี่สิบห้าชิ้น รองเท้าหกคู่ และเครื่องประดับต่างๆ แล้ว โนอาห์ก็ยื่นเงินให้และพยักหน้าให้มูเอลล์ เขาพยักหน้าตอบเธอ เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร เขาหลับตาและดีดนิ้ว เรียกลูกแก้วเหนือเสื้อผ้า ลูกแก้วขยายออกจนกลืนเสื้อผ้าของเธอทั้งหมด จากนั้นจึงหดตัวลงและหายไปในทันที เจ้าของร้านจ้องมองด้วยความสยดสยองในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น มือของเธอสั่นขณะที่เธอให้ใบเสร็จรับเงินและเงินทอนแก่โนอาห์ โนอาห์ทำได้เพียงยิ้มและขอบคุณขณะที่เธออุ้มมูเอลและเดินออกจากร้าน
ขยะอื่น ๆ ทั้งหมดหายไปในลูกโลก โนอาห์ที่ได้รับใบเสร็จรับเงินและเงินทอนจากเสมียนที่กลับมา ออกจากร้านพร้อมกับมูเอลล์ เวลาผ่านไปเพียงสิบห้านาทีเท่านั้น เธอแน่ใจว่าเธอใช้เวลานานกว่านี้มาก แล้วเสื้อผ้าที่เธอลองใส่ทั้งหมดล่ะ เธอคิดว่าจะกลับไปที่โรงแรมและนอน แต่เปลี่ยนใจและตัดสินใจที่จะมองไปรอบ ๆ จัตุรัสกลางเมือง
กลิ่นหอมของเนื้อเสียบไม้ล่อให้โนอาห์ไปหาคนขาย ซึ่งยื่นให้เธอด้วยไม้เสียบสองอันที่เขาอ้างว่าสดจากเตา เมื่อเธอกัดเข้าไป น้ำเนื้อไหลลงมาที่คาง เธอเชื่อเขา เธอซื้อให้ตัวเอง 2 ชิ้นและ Muell อีก 2 ชิ้น และแวะที่ร้านเบเกอรี่ข้างๆ เพื่อซื้อขนมปังอุ่นๆ มาให้พวกเขาได้ปิกนิกอย่างกะทันหัน
เมื่ออาหารอยู่ในมือ พวกเขาตัดผ่านตรอกใกล้กับร้านเบเกอรี่ซึ่งกำลังจัดงานนิทรรศการกลางแจ้งอยู่ ผนังของอาคารโดยรอบถูกทาสีด้วยภาพจิตรกรรมฝาผนังสีสันสดใส ซึ่งทั้งหมดนี้ทำให้โนอาห์พูดไม่ออก แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังติดตามเธออยู่ และเธอก็รู้ว่าไม่ใช่ Muell ซึ่งกำลังนั่งกินแซนวิชอยู่บนไหล่ของเธอ
เธอเดินผ่านภาพวาดที่แสดงพระอาทิตย์ตกดินเหนือทิวทัศน์ทะเล ซึ่งคล้ายกับตอนที่ Muell กลายร่างเป็นมังกรดำเป็นครั้งแรก จากนั้นเมื่อหันไปรอบ ๆ เธอก็มุดเข้าไปในช่องประตู
“มูเอล คุณทำให้ฉันล่องหนได้ไหม” เธอกระซิบกับเขา มองไปรอบ ๆ ทางเข้าประตูเพื่อตรวจสอบว่าเธอไม่ได้ถูกติดตาม จากนั้นเธอรู้สึกเสียวซ่าที่นิ้วเท้า เธอมองลงไปเห็นรองเท้าบู๊ตของเธอเริ่มหายไป ไม่นานนักเธอพร้อมกับชุดของเธอก็หายไปจนหมดสิ้น เธอรู้ว่าเวทมนตร์ของมังกรนั้นทรงพลัง แต่เธอไม่รู้ถึงพลังของมัน ตอนนี้ล่องหนได้อย่างปลอดภัย เธอกลับไปที่นิทรรศการศิลปะและมองไปรอบๆ พยายามดูว่ามีคนทำตัวน่าสงสัยหรือไม่และพยายามตามหาเธอ
ด้วยความตกใจ เธอหาใครแบบนั้นไม่ได้ แต่เธอก็ยังสลัดความรู้สึกที่มีคนติดตามเธอออกไปไม่ได้