รถบัสวิ่งมาเป็นเวลานาน เมื่อจำนวนคนขึ้นลงค่อยๆ ลดลง และคนลงมากกว่าคนขึ้นเท่านั้น พี่สาวของโนอาห์จึงเตรียมลง ในช่วงเวลานั้น โนอาห์สามารถรู้ได้ว่าเธอกำลังจะไปที่ไหน
เธอออกจากโซลไปนานแล้ว สถานที่ที่รถบัสจอดคือสวนอนุสรณ์ในพาจู
ทันใดนั้นความจริงก็เข้ามาในความคิดของโนอาห์ เธอครุ่นคิดถึงวันที่วันนี้อีกครั้ง 17 สิงหาคม
อ้อ… คิดดูสิ นี่มันวันครบรอบวันตายของฉัน
เธอไม่รู้เพราะมันเป็นวันที่เธอไม่คุ้นเคย วันที่เธอเสียชีวิตในโลกนี้เพียงตื่นขึ้นมาและหายไปในอากาศอาจเป็นวันตายของเธอก็ได้
ถ้าอย่างนั้นอย่าบอกนะว่าฉันถูกฝังอยู่ที่นี่ เธอคิด เนื่องจากไม่มีศพ จึงไม่มีทางแม้แต่จะเผาเธอ การเสียชีวิตของเธอที่นี่ซึ่งเธอตัดสินใจนั้นได้รับการอธิบายว่า "เสียชีวิตอย่างกะทันหันที่โรงพยาบาลซึ่งเธอหมดสติและถูกนำตัวออกไป" และไม่มีทางรู้ได้เลยว่าพิธีศพถูกจัดขึ้นอย่างไรหลังจากนั้น
โนอาห์ล้างสมองเธอ ดังนั้นคงมีคนรายงานว่าเธอเสียชีวิตแม้ว่าจะมีศพอยู่ก็ตาม เธอเดาว่าน้องสาวของเธอได้ใส่สิ่งของบางอย่างของเธอลงในโลงศพแทนที่จะเป็นโครงกระดูก
โนอาห์เดินตามหลังน้องสาวของเธอซึ่งยังคงเดินไปข้างหน้าอย่างเกียจคร้าน เมื่อใส่เอียร์บัด เธอไม่รู้เลยว่าพี่สาวของเธอกำลังตามเธอมา
สิ่งต่าง ๆ จะเกิดขึ้นในโลกที่น่ากลัวใบนี้หากคุณเดินแบบนั้นโดยไม่ตรวจสอบสิ่งรอบข้าง
ตอนนี้เธอตัดสินใจที่จะกำจัดความกังวลแปลก ๆ ที่ปรากฏขึ้นในตัวเธอ เธอรอห้านาทีหลังจากที่พี่สาวของเธอเข้าไปในอุโมงค์เพื่อแอบเข้าไปข้างหลังเธอ
ภายในสุสานยังคงนิ่งอยู่ เสียงฝีเท้าของเธอดังกว่าที่เธอคาดไว้ ในกรณีที่พี่สาวของเธอจับได้ว่าเธอกำลังทำแบบนั้น เธอซ่อนตัวอยู่หลังมุมและละสายตาจากกระเป๋าของลาร์โก
หลังจากกลิ้งไปบนพื้นแล้ว เธอก็หยิบอีกอันออกมาและนั่งพิงผนังโถงทางเดิน หน้าจอโปร่งใสปรากฏขึ้นเมื่อเธอแหย่ผิวดวงตา
มุมมองจากมุมที่มองผ่านตาของ Largo เป็นไปตามที่เธอคาดไว้ ในบรรดาช่องกระจกหลายร้อยช่อง ช่องที่สามจากด้านล่างมีกองดอกเบญจมาศสีขาวและรูปถ่ายที่จำได้
เป็นรูปถ่ายจบการศึกษาระดับมัธยมปลายของฉัน
โนอาห์รู้สึกแปลกๆ
ถึงกระนั้น เธอยังมีชีวิตและหายใจอยู่ แต่เธอจะมองดูหลุมฝังศพของตัวเองได้อย่างไร? แม้จะรู้ผลลัพธ์ของขั้นตอนการล้างสมองแล้ว แต่ความรู้สึกไม่คุ้นเคยก็ยังคงหลงเหลืออยู่
พี่สาวของเธอชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปิดกระเป๋าของเธอและดึงบางอย่างออกมา เป็นภาพยุ่งเหยิงที่ดูเหมือนถ่ายด้วยสมาร์ทโฟนและพิมพ์ออกมา เป็นภาพศีรษะตอนที่โนอาห์กำลังหางานทำ
“…เฮ้ พี่สาว”
น้องสาวของโนอาห์พูดคำเหล่านั้นด้วยใบหน้าที่ดูกระอักกระอ่วน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คุ้นเคยกับการเรียกโนอาห์ว่า 'พี่สาว'
ริมฝีปากของเธอสั่นเหมือนเธอพยายามจะพูดอะไรอีก แต่เธอหาเสียงของเธอไม่เจอ ความตึงเครียดและความหดหู่ถูกแต้มบนใบหน้าของเด็กสาวซึ่งยังคงทำสีหน้าไร้ความรู้สึกอยู่ตลอดเวลา
โนอาห์ต้องการได้ยินสิ่งที่เธอต้องการจะพูด แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ต้องการ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรออกไปก็เป็นผลมาจากการล้างสมองของโนอาห์ เพราะเธอล้างสมองพวกเขาให้ต้องรับโทษไปตลอดชีวิต ไม่ใช่ว่าเธอกำลังก้มหัว และตอนนี้เธอเสียใจ มันดูไม่จริงใจเท่าไหร่...
“ฉันแค่คิดว่ามันจะดีกว่าถ้ามีรูปถ่ายล่าสุด”
ได้ยินเสียงอ่อนโยนของน้องสาวของโนอาห์ทางประตู ไม่ใช่ที่หน้าจอ ความคิดของโนอาห์หยุดลงเมื่อได้ยินเสียงนั้น
“จู่ๆฉันก็คิดถึงคุณ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาอีกครั้ง .. ฉันจะไปแล้ว”
เธอลังเลอยู่นานแม้ว่าเธอจะบอกว่าจะไปตอนนี้
“เอ่อ…”
โนอาห์ได้ยินเสียงที่พูดต่อ เธอกลั้นหายใจอย่างลังเล
“ไม่เป็นไรถ้าฉันจะมาอีกในปีหน้า?”
บนหน้าจอ ฮียอนไม่สามารถจับมือของเธอให้นิ่งได้ และโนอาห์สามารถเห็นเธอรวบรวมและคลำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
โนอาห์ไม่รู้จริง ๆ ว่าตอนนี้เธอควรจะรู้สึกถึงอารมณ์บางอย่างหรือไม่