“…ต้องจับฉันแบบนี้เหรอ” โนอาห์ถาม
“ฉันพยายามคว้าตัวคุณ และคุณเร็วกว่าที่ฉันคิด ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางเลือก”
“ไม่น่าเชื่อว่าคนที่เดินเร็วกว่าฉันสองเท่าพูดแบบนั้น” โนอาห์ตบหลังศีรษะของเธอและถอดหมวกออกขณะที่เธอพูดอย่างบึ้งตึง มันเป็นหมวกเบสบอลสีแดง "นี่มาจากไหน?"
“ฉันกำลังเดินไปและเห็นมัน” ไคล์ตอบ
“คุณเอาเงินมาจากไหน”
“มูเอลแลกปอนด์ของฉันกับสกุลเงินของที่นี่ แต่มันใหญ่เกินไป หันกลับมา”
เมื่อโนอาห์หันกลับมาเผชิญหน้าเขา ไคล์ก็ปรับจุกพลาสติกในรูของหมวก ครั้งนี้เปิดถูกต้อง แม้ว่าเขาจะทำให้มันเล็กลง แต่มันก็มีปีกที่กว้าง ดังนั้นมันจึงบังใบหน้าของเธอไปครึ่งหนึ่ง
โนอาห์เอียงหมวกที่ตกลงมาและมองเขา
“คุณใส่หมวกนี้ให้ฉันทำไม”
“ดูเหมือนคุณต้องการมัน”
“ฉันเหรอ”
ไคล์พยักหน้าโดยไม่ตอบและจูบเธอ เมื่อมีสายตามากมายอยู่รอบๆ เขาพยายามติดต่อให้น้อยที่สุด มันเป็นการจิกที่เธอคุ้นเคยอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงกระพริบตาช้าๆ อย่างเป็นธรรมชาติ แต่แล้วสายตาของเธอก็สบเข้ากับดวงตาของเขาที่อยู่เหนือจมูกของเธอ
“เป็นอย่างไรบ้าง โนอาห์ ครึ่งวันที่คุณอยู่คนเดียว”
"แค่…"
แค่พอดูได้ แค่สถานที่เดิมๆ ที่น่าเบื่อ ไม่มีอะไรแตกต่าง แม้ว่าฉันจะจากไปและกลับมา นั่นคือคำตอบที่เธอกำลังจะให้เขา
"แค่…"
ในขณะนั้น ขนตาด้านในของเธอร้อนขึ้นและการมองเห็นของเธอก็พร่ามัว เธอก็ตกใจเช่นกันรีบดึงขอบหมวกลงอีกครั้ง เกือบจะพร้อมกัน บางสิ่งร้อน ๆ ที่เพิ่งไหลลงคอของเธอก็เริ่มล้นออกมาราวกับคลื่นที่ซัดเข้าเขื่อน
จนกระทั่งสิ่งที่เปียกชื้นหยดลงมาเธอจึงรู้ว่าอะไรทำให้เธอรู้สึกไม่สบาย คงเป็นเสียงร้องที่เธอเผลอกลืนลงไปโดยไม่รู้ตัว
เธอเคยคิดว่าไม่เป็นอะไร แต่คราวนี้ต้องไม่ใช่เช่นกัน ดวงตาและแก้มของเธอเปรอะไปด้วยน้ำตา
ราวกับจะบอกว่า "ฉันรู้ว่าคุณจะทำ" มีมือหนึ่งเช็ดแก้มที่เปียกโชกของเธอ เมื่อใดที่เธอร้องไห้ มือนั้นจะคอยปลอบโยนเธอ โนอาห์คว้ามันไว้ขณะที่เธอหาเสียงไม่เจอ
“คุณไม่ควรเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจหรือน้อยใจ…”
“ฉันไม่ได้” ไคล์กระซิบ
เธอร้องไห้ออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบาของเขา
ด้วยความช่วยเหลือของนางฟ้า โนอาห์เรียกลูกแก้ววิเศษขึ้นมาเหนือหัวของฮียอน มันเป็นเวทมนตร์ทางจิตวิทยาที่ทรงพลัง เวทมนตร์ที่ล้างสมองเธอเพื่อที่เธอจะได้ไม่ลืมโนอาห์ไปจนตาย เธอรู้สึกได้ถึงพรแห่งการลืมเลือนที่เธอพรากจากน้องสาวของเธออีกครั้ง
เธอเรียกวงแหวนเวทมนตร์ที่มองไม่เห็นอีกสองวงรอบข้อมือของฮียอน นั่นสำหรับพ่อแม่ของเธอ การล้างสมองที่ถ่วงครอบครัวมากเกินไปถูกลบออกไป ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไป การดำรงอยู่ของโนอาห์ก็จะเลือนลางไปโดยธรรมชาติ
เมื่อเธอพึมพำข้อเท็จจริงนั้นอย่างแยกไม่ออก เธอได้ยินคำถามที่คุ้นเคย
“ยังไงก็ตาม คุณโอเคไหม? ไม่ใช่ครอบครัวของคุณ แต่เป็นคุณ”
เธอเช็ดดวงตาที่เปียกของเธอขณะที่เธอพยักหน้า ว่าเธอไม่เป็นไรคือคำตอบที่จริงใจ เพราะตอนนี้ไม่มีเหตุผลที่จะทิ้งเธอไว้ที่นี่แบบนั้น เพราะเธอมีที่พักผ่อนที่ดีกว่าและมีคนที่น่ารักอยู่เคียงข้างเธอ
นั่นเป็นเหตุผลที่โลกนี้จะถูกลืมเลือนไปในความทรงจำของเธอเมื่อถึงจุดหนึ่ง และเธอเองก็จะถูกผู้คนที่นี่ลืมเลือนไปอย่างช้าๆ
ความรู้สึกที่ค้างคาอยู่ก็จะถูกโยนทิ้งไปอย่างนั้น
“…มูเอล”
เสียงของเขาผสมกับน้ำตาและแรงสั่นสะเทือนที่ไม่สั่นคลอน
“มูเอล คุณอยู่ไหน? มานี่สิ."
ด้านขวาของอากาศสั่นสะเทือนราวกับว่ามันกำลังรออยู่ โนอาห์รู้สึกถึงมนต์สะกดแผ่วเบาพร้อมกับมีมือเล็ก ๆ จับขาของเธอไว้ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอลดลง ผมหยิกสีดำของเขาโดดเด่น
หลังจากนั้นไม่นาน ดวงตากลมโตที่อ่อนโยนของเขาก็มองมาที่เธอและกระพริบตา บางทีเขาอาจกำลังเฝ้าดูเธอสะอื้น เขาเอื้อมแขนทั้งสองข้างไปหาเธอโดยไม่แปลกใจ
อย่างไรก็ตาม เขาลดระดับลงอีกครั้งและพึมพำอย่างอารมณ์เสีย “โอ้ คุณบอกว่าฉันหนัก…”
เขากลับกอดขาเธอแน่นขึ้นแทน ดูเหมือนเขาพยายามจะกอด ไม่ใช่ถูกกอด
ในที่สุด โนอาห์ก็ทรุดลงกับพื้นและกอดเขาไว้แน่น
“มันน่าอาย ดังนั้นฉันจะพูดอีกครั้ง คุณต้องฟัง”
“เยสสสส!”
“ขอบคุณมากที่มาหาฉัน ฉันพยายามส่งคุณไปห้าครั้งแล้ว แต่คุณก็กลับมาไม่หยุดหย่อน ขอบคุณมาก และขอบคุณที่พาไคล์มาด้วย”
มูเอลล์ฟังเสียงบ่นพึมพำของเธออย่างใจเย็น
“อยู่กับฉันต่อจากนี้ไป”
เมื่อสิ้นสุดความเงียบชั่วครู่ โนอาห์สัมผัสได้ถึงมือเล็กๆ ของเขาที่โอบหลังเธอ ความอบอุ่นจากเขาที่ลูบหลังของเธอ—เหมือนที่เขาได้เรียนรู้จากไคล์—ทำให้เธอน้ำตาไหล
“ฉันจะยืนเคียงข้างคุณเท่านั้น โนอาห์ เพราะโนอาห์เก่งที่สุดในโลก!”
เสียงอันไพเราะของเขากระซิบแผ่วเบา จนกระทั่งเธอตระหนักได้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอทำให้เธอมีความมั่นคงในความหมายที่แตกต่างจากไคล์ นั่นคือแสงที่ส่องลงมายังที่ที่เธอยืนอยู่
มันเป็นการต้อนรับพระอาทิตย์ตกที่เป็นจุดสิ้นสุดของเวลา