บทที่ 56: การใคร่ครวญในคืนหนึ่ง
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดปกคลุมท้องฟ้าอย่างเงียบๆ ปาร์ค โนอาห์ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย หลังของเธอยังคงติดอยู่บนโซฟา และเห็นมูเอลกดอยู่ที่หน้าต่าง
เขาเอนตัวไปที่กรอบหน้าต่างแคบๆ ด้วยขาสั้นๆ อ้วนๆ จ้องมองผ่านกระจกอย่างตั้งใจ ลูกกลมสีแดงของเขาสว่างราวกับแสงจันทร์
“มู่ มองอะไรอยู่”
เด็กผมหยิกสีดำหันไปหาปาร์คโนอาห์ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ท้องฟ้าเบื้องบน “โนอาห์ นั่นอะไรน่ะ”
ปาร์ค โนอาห์เดินเข้ามาหามูเอล มองผ่านหน้าต่าง และเห็นกลุ่มดาวที่ส่องแสงระยิบระยับในขอบฟ้าสลัว อ้าว พูดถึงดาราเหรอ
“คุณหมายถึงสิ่งที่แวววาวอย่างนั้นเหรอ”
เด็กน้อยพยักหน้า ดวงตาของเขาเปล่งประกายเช่นเคย ดูเหมือนว่าเขาจะมีดวงดาวเป็นของตัวเองด้วย ปาร์ค โนอาห์หยุดชั่วคราว นึกถึงความทรงจำในชั้นเรียนวิทยาศาสตร์โลกของเธอ ซึ่งเธอเคยเรียนตอนมัธยมปลาย จากนั้นเธอก็อธิบายให้ Muell ฟังอย่างช้าๆ
“นั่นคือดวงดาว ดาวดวงหนึ่งเป็นลูกบอลร้อนขนาดใหญ่มาก และมีดวงดาวประมาณ 100,000 ล้านดวงในกาแล็กซีของเรา… โอ้ นี่ไม่ใช่กาแล็กซีของเรา แต่มีดาวมากมายเหลือเกิน”
เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนอีกครั้งด้วยจิตใจที่ดีขึ้น มันเป็นถ้อยคำที่เบื่อหู แต่มันเป็นสีฟ้ากว้างที่ซึ่งดวงดาวดูเหมือนจะพวยพุ่งออกมา ปาร์ค โนอาห์พยายามระลึกถึงวันที่เธอใช้ไปกับการมองดูท้องฟ้า แต่ก็ไม่เป็นผล เธอถอนหายใจอย่างขมขื่น
ลองคิดดูสิ ฉันไม่เคยคิดว่าฉันเคยมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเลยตั้งแต่ฉันลงมายังโลกนี้ ไม่ อันที่จริงก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ด้วยซ้ำ
ไม่ใช่ว่าเธอมีเวลาเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยที่จะเงยหน้าขึ้นระหว่างกะที่วุ่นวายของเธอ บางทีมันอาจเป็นเพียงความเพิกเฉยต่อความงามของสวรรค์
เธอหันมองไปทางขวาและเห็นหางของรถไฟยื่นยาวออกไปในความมืด ห้องหลายสิบห้องถูกจุดไฟ ทำให้ดูเหมือนดาวหาง ในขณะนั้น Park Noah รู้สึกราวกับว่าเธอกำลังล่องลอยอยู่กลางจักรวาล
“มันคล้ายกับสิ่งที่ฉันเห็นในไข่ มีบางอย่างเช่นนั้นในโลกมนุษย์” มูเอลพึมพำด้วยความตื่นเต้น
"จริงหรือ? ถ้าอย่างนั้นโลกของคุณก็ต้องอยู่ท่ามกลางดวงดาวเหล่านั้น โลกของฉันก็ต้องอยู่ที่นั่นด้วย”
ปาร์ค โนอาห์ ตกอยู่ในห้วงความคิดอันลึกล้ำ ความไม่รู้ของเธอยังคงมีอยู่แม้หลังจากที่เธอกลับชาติมาเกิด เธอมีประสบการณ์ในการเกิดใหม่ แต่เธอยังคงไม่สามารถเพลิดเพลินกับสิ่งที่เธอไม่ได้ชื่นชมในชีวิตที่แล้ว
ในช่วงชีวิตของเธอในฐานะพนักงานออฟฟิศ ปาร์ค โนอาห์ ไม่มีวันไหนเลยที่เธอจะไม่อ่อนล้าจากความเหนื่อยล้า เธอไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันเลย มีแค่ไปๆ มาๆ ระหว่างที่ทำงานกับบ้าน
ในความเป็นจริง สิ่งเดียวที่เธอดีขึ้นในโลกนี้คือเธอได้นอนมากกว่าที่เธอเคยทำในชีวิตที่แล้ว ถึงกระนั้น เป้าหมายของเธอในการมีชีวิตที่ยืนยาวและสงบสุขยังคงมีอยู่ แต่ด้วยอัตรานี้ เธอเชื่อว่าเธอจะต้องเสียใจอย่างมากแม้ว่าเธอจะเสียชีวิตในฐานะ Eleonora Asil ในตอนท้ายของการไตร่ตรอง เธอตระหนักว่าเธอไม่มีความสุขเลย
“มู่ เจ้าอยากไปเที่ยวเมื่อประทับกับข้าเสร็จแล้วหรือไม่? เป็นข้อเสนอที่หรูหรา” เธอบิด Muell เบาๆ
"การท่องเที่ยว? โนอาห์เกลียดมัน กิน ย้าย เหนื่อย”
"ฮะ? เอ่อ ใช่ค่ะ”
“โนอาห์มีความสุขที่สุดเมื่อได้กลิ้งไปมาที่บ้าน”
อย่างไรก็ตาม เด็กคนนั้นรู้จักเจ้านายของเขาเป็นอย่างดี ปาร์ค โนอาห์ลังเลใจแต่ยังคงเกลี้ยกล่อมมูเอลและตัวเธอเองต่อไป
“…เฮ้ นี่มันหรูหรามากเลยนะ ฉันจะจ้าง Kyle Leonard เป็นพ่อบ้าน และให้ Muell เป็นเพื่อน มันไม่ดีเหรอ? โอ้ฉันรักมัน!”
เธอเริ่มดื่มด่ำกับจินตนาการอันแสนหวานของเธอเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น
เคาะ. เคาะ.
"...?"
ดวงตาของพวกเขาที่ชื่นชมแสงสนธยาก็หันไปทางประตูทันที
“ใคร…” ปาร์ค โนอาห์เว้นช่วง นึกถึงคำพูดของไคล์ ลีโอนาร์ดที่เตือนเธอให้ระวังทุกสิ่ง จากนั้น เธอรีบสวมเสื้อคลุมปกปิดผมสีแอปริคอตสดใส เด็กน้อยวางแว่นตาขี้เล่นบนดั้งจมูกของเธอ
เธอเขย่งเท้าไปที่ประตูโดยมี Muell อยู่ข้างหลัง เลียนแบบย่างก้าวของเธอ เธอถามด้วยน้ำเสียงประหม่า
"คุณคือใคร?"