ตอนที่ 2259 โชคดีที่ฉันไม่ล้มเหลวในภารกิจของฉัน
ผู้แปล: Silavin และ Danny
ตัวตรวจสอบการแปล: PewPewLazerGun
บรรณาธิการและพิสูจน์อักษร: Leo of Zion Mountain และ Dhael Ligerkeys
และด้วยสิ่งนั้น ผู้ปลูกฝัง Dao Source Realm สามสิบคนซึ่งมาหลังจากตื่นตระหนกจากสิ่งประดิษฐ์จักรพรรดิของ Yang Kai ออกจาก Qin Residence ด้วยความโกลาหล
ยกเว้นคนเดียวที่ยังคงลอยอยู่กลางอากาศ
หยางไค่มองดูบุคคลนั้นด้วยสายตาเหล่ และพบว่าเป็นหญิงสาวที่แต่งตัวดี รูปร่างสง่างามและผิวพรรณงดงาม ผมของเธอสลวยไปด้านหลังเหมือนน้ำตกและเธอสวมชุดสีฟ้าคราม ดวงตาที่สวยงามของเธอเปล่งประกายและแม้ว่าเธอจะรักษาระยะห่างจากหยางไค่ แต่ความกลัวก็ไม่สามารถเห็นได้ในดวงตาของเธอ
การฝึกฝนของหญิงสาวคนนี้ไม่สูง แต่ก็ไม่ต่ำเช่นกัน อาณาจักรต้นกำเนิด Dao ลำดับที่สอง ดูเหมือนว่าเธอมาจากนิกายชั้นสองหรือครอบครัวใหญ่
“ทำไมคุณไม่ออกไป” หยางไค่ดูเคร่งขรึมเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอไม่ได้จากไป
หญิงสาวตอบหลังจากได้ยินว่า “น้องชาย ฉันขอถามคุณว่าคุณคือปรมาจารย์หยางหรือไม่”
หยางไค่ขมวดคิ้วและเริ่มตั้งยามอย่างลับๆ โดยถามแทนที่จะตอบว่า “คุณเป็นใคร”
หญิงสาวรีบแนะนำตัวเองว่า “นายหญิงคนนี้คือนิกายพันใบ เย่จิงหาน”
“นิกายพันใบ?” หยางไค่หรี่ตาลง เขามีความประทับใจเกี่ยวกับนิกายนี้อย่างคลุมเครือ แต่ไม่มีอะไรลึกซึ้ง อย่างไรก็ตาม เขาแน่ใจว่าไม่ใช่นิกายใหญ่บางนิกาย ซึ่งอาจคล้ายกับนิกายขนนกสีฟ้าซึ่งไม่มีจักรพรรดิขอบเขตจักรพรรดิเป็นผู้บังคับบัญชา
ทั่วทั้งดินแดนทางตอนใต้มีนิกายมากมายเช่นนี้ แต่ละนิกายอ้างสิทธิ์ในดินแดนบางส่วนเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่และเพิ่มจำนวนขึ้น บางที บรรพบุรุษของพวกเขาบางคนประสบความสำเร็จอย่างรุ่งโรจน์ แต่หลังจากนั้น
Blue Feather Sect เป็นหนึ่งในนิกายดังกล่าว บรรพบุรุษของ Sect Master ของ Blue Feather Sect Wu Meng Shan เป็นบุคคลระดับสูงสุดใน Star Boundary ในอดีต จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ที่กลืนกินสวรรค์ นี่คือชายผู้หนึ่งที่สามารถปกคลุมสวรรค์ด้วยมือเพียงข้างเดียว ทรงพลังจนลมและเมฆอยู่ใต้บังคับบัญชาของเขา แต่ในรุ่นนี้ Wu Meng Shan เป็นเพียง Sect Master ของนิกายเล็ก ๆ และมีเพียงการฝึกฝน Dao Source Realm อันดับสามเท่านั้น
ในโลกนี้ไม่มีนิกายใดดำรงอยู่ชั่วนิรันดร์ ไม่มีตระกูลใดที่จะไม่เสื่อมถอยและล้มหายตายจากไป มีเพียง Star Soul Palace และนิกายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดบางแห่งเท่านั้นที่สามารถรักษาความโดดเด่นไว้ได้เป็นเวลาหนึ่งหมื่นปีหรือมากกว่านั้น
“คุณคือปรมาจารย์หยางจริงๆ เหรอ?” Ye Jing Han ถามอย่างกระตือรือร้น
“คุณจับผิดคนแล้ว” หยางไค่ตอบโดยไม่ลังเล
คนไม่กี่คนจากตระกูลฉินและสาวกของนิกายแปดเส้นทางอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาอย่างแปลกประหลาดเมื่อเขาตอบกลับ
“คุณพูดถูก เขาคือปรมาจารย์หยางไค่!” ผู้หญิงหน้ากลมที่หลงใหลในตัว Luo Yuan ก็ตะโกนอย่างมีความสุข หลังจากที่เธอพูด เธอหันไปยิ้มให้หยางไค่
หยางไค่มองเธออย่างดุดันทันที
“คุณคือปรมาจารย์หยางจริงๆ!” Ye Jing Han ไม่สามารถช่วยให้รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยหลังจากยืนยันตัวตนของ Yang Kai
“ฉันบอกไปแล้วว่าคุณจับผิดคน มีคนชื่อเดียวกันมากมายในโลกนี้ ดังนั้นโปรดรีบออกไป มิฉะนั้นฉันอาจหยาบคายกับคุณ” หยางไค่ปัดมือของเขาอย่างกระวนกระวาย ราวกับว่าเขากำลังพยายามขับไล่แมลงวัน
Ye Jing Han กัดริมฝีปากของเธอเบา ๆ ขณะที่เธอมองไปที่ Yang Kai อย่างสมเพช “ปรมาจารย์ Yang คุณช่วยฟังสองสามคำจากนายหญิงคนนี้ได้ไหม? นายหญิงคนนี้จะออกไปหลังจากพูด”
"ไม่เป็นไรขอบคุณ!"
“คุณ…” ผู้หญิงหน้ากลมดูเหมือนจะทนไม่ได้อีกต่อไปและตำหนิ “เธออ้อนวอนคุณแบบนี้อยู่แล้ว ทำไมคุณไม่ฟังที่เธอพูดเลย คุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเอาใจใส่และคำนึงถึงผู้หญิงบ้างเหรอ!”
หยางไค่จ้องมองเธอ “ไม่ ฉันไม่ทำ! นอกจากนี้ ทุกคนมาที่นี่เพียงเพื่อขโมยสมบัติของฉัน แล้วทำไมฉันต้องตามใจเธอด้วย? หากสิ่งนี้เกิดขึ้นกับหลัวหยวนของคุณ คุณจะทำอย่างไร”
“คุณหมายถึงอะไร Luo Yuan ของฉัน…” ใบหน้าของผู้หญิงหน้ากลมแดงและเริ่มกระสับกระส่ายอีกครั้ง แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็กลับมามีใบหน้าเย็นชาและตะคอกอย่างเย็นชา “ถ้าใครกล้าแตะต้องพี่หลัว ฉันจะฆ่าพวกเขา!”
เธอมีสีหน้าอาฆาตที่ทำให้หยางไค่ตกใจอย่างมากเพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะมีด้านที่ชั่วร้ายเช่นนี้
“ปรมาจารย์ Qin ส่งแขกคนนี้ออกไป” Yang Kai พูดกับ Qin Zhao Yang จากนั้นโบกมือให้ Qin Yu “พี่สาว Qin ตามฉันมา!”
“En” Qin Yu รีบเดินไปที่ Yang Kai
ด้านข้าง Qin Zhao Yang ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะบินขึ้นไปในอากาศและเริ่มพูดคุยกับ Ye Jing Han ดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามโน้มน้าวให้ Ye Jing Han ออกไป แต่เธอยังคงปฏิเสธและขอร้อง
"โอ้ใช่!" หยางไค่หันกลับมาเมื่อเขากำลังจะจากไปและเย้ยหยันสาวกของนิกายแปดวิถี “ทำตัวให้ดี ถ้ามีใครกล้าล้ำเส้นอีก ฉันจะแน่ใจว่าเธอตอบฉัน!”
สาวกสองสามคนของนิกายแปดวิถีมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นที่หน้าผากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และไม่มีใครกล้าที่จะเพิกเฉยต่อคำสั่งของหยางไค่ พยักหน้าทีละคน
หลังจากที่พวกเขาเห็นอย่างชัดเจนว่าหยางไค่สังหาร Qu Huai Ren และปล้นสิ่งประดิษฐ์ของชายวัยกลางคนได้อย่างไร พวกเขาจึงเข้าใจว่าพวกเขาไม่เหมาะกับเขา และถ้าพวกเขายั่วยุเขา พวกเขาจะไม่จบลงด้วยดี
ผู้หญิงหน้ากลมยิ้ม “สบายใจได้ ฉันจะดูแลพวกเขาเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ก่อเรื่องวุ่นวาย”
“นั่นจะดีที่สุด มิฉะนั้น อย่าโทษฉันที่ไม่ให้หน้า Luo Yuan เลย!” หยางไค่พึมพำเบา ๆ หมุนตัวและจากไป
Yang Kai นำ Qin Yu ไปจนถึงห้องลับที่เขาให้เธอนั่ง Qin Zhao Yang รีบเข้ามาอย่างเร่งรีบในชั่วครู่ต่อมา ดูเหมือนว่าจะตกลงกับ Ye Jiang Han แล้ว เขาจ้องไปที่หยางไค่อย่างมีความหวัง และถามอย่างกระวนกระวายว่า “น้องชายหยาง… เกี่ยวกับการเดินทางไปยังอาณาจักรสี่ฤดู… คุณเข้าใจหรือยัง”
นับตั้งแต่หยางไค่กลับมา เขาไม่มีเวลาถามเกี่ยวกับเรื่องผลแห่งความทุกข์ยาก ตอนนี้ในที่สุดเขาก็เป็นอิสระแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่ Qin Zhao Yang แทบรอไม่ไหวที่จะทราบผล
ร่างกายที่อ่อนโยนของ Qin Yu ไม่สามารถช่วยให้ตัวสั่นได้ในขณะที่การหายใจของเธอเร่งรีบขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้
ท้ายที่สุดแล้วนี่เป็นเรื่องของชีวิตหรือความตายสำหรับเธอ เด็กสาวซึ่งอายุยังไม่ถึงสิบแปดที่ยังไม่ได้เห็นความงามของโลกอย่างเต็มที่หรือสัมผัสกับสิ่งมหัศจรรย์ต่างๆ ของโลก จะยอมรับความตายอย่างถ่อมตนได้อย่างไร
หยางไค่เหลือบมองทั้งคู่และยิ้มจางๆ “โชคดีที่ภารกิจของฉันไม่ล้มเหลว!”
ในขณะที่พูด เขาหยิบกล่องหยกออกมาจากวงแหวนมิติของเขาและเปิดออกด้วยการสะบัด เผยให้เห็นผลไม้วิญญาณที่มีรูปร่างเหมือนหยกแกะสลักน้ำแข็งที่ดึงดูดสายตาของพวกเขาในทันที
Qin Zhao Yang สังเกตมันอย่างตั้งใจด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ในขณะที่ Qin Yu อดไม่ได้ที่จะยืดคออันสวยงามของเธอและมองดูมันอย่างตกตะลึง
“นี่คือ… มันคือ มันคือ! มันคือผลแห่งความทุกข์ยาก!” Qin Zhao Yang ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาหลังจากเฝ้าดูอยู่พักหนึ่ง น้ำตาแห่งความสุขไหลลงมาจากดวงตาของเขา “ผู้อาวุโสคนนั้นเคยแสดงภาพที่ฉายของผลไม้วิญญาณนี้ให้ฉันดู และมันเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ”
Qin Yu เอามือปิดปากของเธอทันทีหลังจากได้ยินสิ่งนี้ ในที่สุดน้ำหนักก็ยกขึ้นจากไหล่ของเธอ ร่างกายของเธอก็เดินโซเซด้วยความโล่งใจ
“มีการพลิกผันมากมายในการได้รับผลวิญญาณนี้ นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าไม่สามารถกลับมาได้ในทันที ฉันขอโทษที่ให้รอนาน” หยางไค่อธิบายสั้น ๆ
Qin Zhao Yang พูดทั้งน้ำตาว่า “ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกังวล ครั้งนี้ ขอบคุณน้องชายหยาง หยูเอ๋อมีความหวังที่จะอยู่รอด!”
“อย่างไรก็ตาม ปรมาจารย์ฉิน ท่านอาจารย์ในตอนนั้นได้พูดอะไรเกี่ยวกับวิธีที่ซิสเตอร์ฉินบริโภคสิ่งนี้หรือไม่? จำเป็นต้องสกัดเป็นเม็ดยาหรือไม่? ถ้าอย่างนั้นฉันสามารถช่วยได้” หยางไค่ถามอย่างเคร่งขรึม
“ไม่จำเป็นต้องปรับแต่ง!” Qin Zhao Yang ส่ายหัว “ผู้อาวุโสคนนั้นบอกว่าเราต้องหาผลแห่งความทุกข์ยากเท่านั้นและให้หยูเอ๋อกินมันโดยตรง ร่างกายแห่งความทุกข์ระทมในโลกของเธอถูกปฏิเสธโดยสวรรค์และโลก ทำให้พลังชีวิตของเธอถูกตัดขาด ดังนั้นผลไม้แห่งความทุกข์ยากจะทำหน้าที่เป็นยาที่สามารถทำหน้าที่เป็นสะพานไร้รูปร่างเพื่อเชื่อมต่อพลังที่ขาดหายไปของเธออีกครั้ง และท้ายที่สุดจะป้องกันไม่ให้หยูเอ๋อ ทนทุกข์ทรมานกับร่างกายของเธอในอนาคต!”
“ถ้าอย่างนั้นอย่ารอช้าเลย ให้พี่สาวฉินกินมันทันที” หยางไค่รีบส่งกล่องหยกให้ฉินหยู
Qin Yu ได้รับผลแห่งความทุกข์ยากจาก Yang Kai จ้องมองที่มันแล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเพื่อดู Yang Kai และ Qin Zhao Yang เมื่อเห็นใบหน้าที่ให้กำลังใจของพวกเขา เธอก็ไม่ลังเลอีกต่อไป ยื่นนิ้วที่สวยงามและบอบบางของเธอออกมา เธอหยิบผลไม้แห่งความทุกข์ยากออกมาจากกล่องหยก ใส่เข้าไปในปากของเธอและเคี้ยวมันช้าๆ
ผลไม้วิญญาณถูกกินเข้าไปในท้องของเธอแบบนั้น
Qin Zhao Yang มองไปที่ Qin Yu อย่างกระวนกระวายและถามอย่างกังวลว่า "Yu'er คุณรู้สึกไม่สบายหรือไม่"
Qin Yu ส่ายหัว “ไม่ ฉันรู้สึกหนาวนิดหน่อย…”
หลังจากที่เธอพูด ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที ใบหน้าสวยของเธอเกือบจะบิดเบี้ยวเพราะดูเหมือนเธอกำลังทรมานจากความเจ็บปวดอย่างมาก แต่ในขณะเดียวกัน พลังที่ไม่ธรรมดาอย่างยิ่งก็เริ่มปรากฏขึ้นจากร่างกายของเธอ ก่อตัวเป็นชั้นของแสงสีขาวที่สว่างและโปร่งใส ห่อหุ้มเธอไว้ทั้งหมด
การแสดงออกของ Yang Kai เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาใช้ความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ของเขาและเห็นว่า Qi สีดำที่ควบแน่นอยู่รอบ ๆ ร่างของ Qin Yu ค่อยๆสลายตัวไปสู่แสงจ้า การแสดงออกของ Qin Yu ค่อยๆ ผ่อนคลายลงเมื่อ Qi สีดำค่อยๆ หายไป และร่องรอยของความมีชีวิตชีวาเกิดจากร่างกายที่บอบบางของเธอ กระจายไปทั่วแขนขาของเธอ
เมื่อเห็นฉากนี้ Yang Kai พยักหน้าเบา ๆ ในขณะที่เขารู้ว่านี่ควรเป็นทางออกที่ถูกต้องและ Qin Yu จะต้องได้รับการรักษาอย่างแน่นอน
“น้องชายหยาง นี่ นี่ นี่…” ฉินจ้าวหยางอยู่ในอาการมึนงงอย่างที่สุด
หยางไค่ยิ้มจาง ๆ “ผู้เฒ่าฉิน ออกไปก่อน ซิสเตอร์ฉินน่าจะสบายดีที่นี่ เธอต้องการเวลาสักพัก”
“แน่ใจนะ พี่น้อยหยาง?” Qin Zhao Yang เป็นกังวล แต่เขาตระหนักว่าเขาไม่ควรถามเขา ดังนั้นเขาจึงรีบอธิบายว่า “ไม่ใช่ว่า Qin คนนี้ไม่เชื่อในตัวคุณ ก็แค่… “
“เข้าใจแล้ว” หยางไค่ยิ้ม “ผู้เฒ่าฉิน ความกังวลมากเกินไปจะทำให้เกิดความตื่นตระหนก เพียงแค่สแกนร่างกายของ Qin Yu ด้วย Divine Sense ของคุณ”
Qin Zhao Yang ทำตามที่เขาพูดทันที และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“งั้นตอนนี้เราออกไปโดยไม่ต้องกังวลได้ไหม” หยางไค่ยิ้มเล็กน้อย
Qin Zhao Yang รู้สึกอายเล็กน้อยจากการล้อเล่นของเขาและตอบอย่างเชื่องช้าว่า “Yu'er มีชีวิตที่ยากลำบากตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย ทิ้งเธอไว้เพียงสายเลือดเดียวที่เหลืออยู่ของตระกูลฉินของเรา และเธอติดอยู่กับนายเก่าคนนี้ผ่านความยากลำบากมากว่าสิบปี ถ้าเธอยัง… “
“เข้าใจแล้ว” หยางไค่พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
ทั้งคู่ออกจากห้องแห่งความลับในขณะที่คุยกัน
ด้วยการสะบัดข้อมือ หยางไค่ดึงดาบหมื่นเล่มออกมาและมอบให้ฉินจ้าวหยางด้วยมือทั้งสองข้าง “ผู้เฒ่าฉิน ฉันจะคืนดาบนี้ให้กับตระกูลฉิน โปรดยอมรับมัน”
Qin Zhao Yang จ้องมองอย่างสงบที่หมื่นดาบ หลังจากที่เอื้อมมือไปแปรงใบมีดอย่างอ่อนโยนเป็นเวลานานในขณะที่เขาพูดว่า “ดาบหมื่นเป็นมรดกของบรรพบุรุษของตระกูลฉินของฉัน และเป็นสมบัติของตระกูลฉินของฉันด้วย เป็นเวลาหลายพันปีที่บรรพบุรุษของเรายึดเอาศักดิ์ศรีของตระกูลกลับคืนมาเป็นความรับผิดชอบของพวกเขา โดยเป้าหมายแรกของพวกเขาคือการได้รับความแข็งแกร่งมากพอที่จะควงดาบหมื่นกระบี่อีกครั้ง อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถบรรลุสิ่งนี้ได้ และเมื่อถึงเวลานั้นก็คือรุ่นของ Old Master นี้…”
เขาถอนหายใจอย่างหนักและพูดต่อ “ดาบถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นมาหลายศตวรรษแล้ว ไม่เห็นดวงอาทิตย์หรือท้องฟ้า ถ้าบรรพบุรุษของฉันในสวรรค์รู้เรื่องนี้ ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะโทษฉันทั้งหมด”
หยางไค่ตอบว่า “พี่สาวฉินมีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา เมื่อเธอมาถึงอาณาจักรแห่งการหวนคืนต้นกำเนิดแล้วเมื่ออายุเพียงสิบแปดปี หลังจากหลุดพ้นจากความทุกข์ในครั้งนี้แล้ว เธอจะโดดเด่นในฐานะดาวรุ่งในอนาคตอย่างแน่นอน”
Qin Zhao Yang ยิ้มจาง ๆ “นายเก่าคนนี้ได้ตรึงความหวังทั้งหมดของเขาไว้กับ Yu'er ดังนั้นนายเก่าคนนี้จึงอยากจะขอให้น้องชายคนเล็ก Yang เก็บดาบนี้ไว้ก่อน!”