ตอนที่ 3378 – พินาศไปด้วยกัน
ผู้แปล: Silavin และ Ashish
ตัวตรวจสอบการแปล: PewPewLazerGun
บรรณาธิการและพิสูจน์อักษร: Leo of Zion Mountain และ Dhael Ligerkeys
Yu Ru Meng โกรธอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่เคยได้ยินใครสบถใส่เธออย่างโหดเหี้ยม ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่าเป็นหยางไค่ที่สาบานกับเธอ เธอกัดฟันขาว “ฉันจะสู้กับเธอ!”
หยางไค่เอาแต่เยาะเย้ย “เอาเลย”
เขาไม่เชื่อว่า Yu Ru Meng จะกล้าโจมตีเขาต่อหน้าทุกคน ถ้าเธอทำอย่างนั้น ตัวตนของเธอจะถูกเปิดเผยทันที ตราบใดที่เธอยังเก็บงำแผนการบางอย่างไว้ เธอจะไม่ทำให้การทำงานหนักของเธอสูญเปล่าอย่างแน่นอน
เขาเชื่ออย่างนั้นจริงๆ…
แต่ตรงกันข้ามกับความคาดหวังของเขา ทันทีที่เขาพูด Yu Ru Meng มองเขาด้วยสายตาเยาะเย้ย และในวินาทีต่อมา ทะเลความรู้ของ Yang Kai ก็ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายเมื่ออาการปวดหัวที่แยกออกจากกันทำให้จิตใจและวิญญาณของเขาสั่นคลอน เขาคร่ำครวญโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อร่างของเขาสะดุด
ไม่เพียงแต่หยางไค่เท่านั้น แต่หยูลู่เมิ่งก็เช่นเดียวกัน เห็นได้ชัดว่าเมื่อหยางไค่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดเหล่านี้ เธอก็เจ็บปวดเช่นกัน ผิวที่ราวกับหยกของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวเล็กน้อยเมื่อมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของเธอ
หากพวกเขาอยู่ในสถานการณ์อื่น การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในสภาพของพวกเขาจะไม่หายไปโดยทุกคน แต่ตอนนี้ทุกคนกำลังออกไปเพื่อรักษาเสถียรภาพของพื้นที่รอบตัวพวกเขาและป้องกันไม่ให้ส่วนเล็ก ๆ ของโลกนี้ได้รับผลกระทบ จากคลื่นกระแทกของการต่อสู้ของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ ดังนั้นใครจะมีเวลาสนใจเกี่ยวกับอารมณ์ของผู้อื่น?
ด้วยเหตุนี้ การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของเงื่อนไขทั้งสองจึงยังไม่เป็นที่รู้จักและมองไม่เห็นสำหรับทุกคน
"คุณทำอะไรลงไป?" หยางไค่ตกใจอย่างมาก เขาไม่ได้สังเกตเห็นว่า Yu Ru Meng กำลังโจมตีเขา แต่เขารู้สึกราวกับว่าหัวของเขากำลังจะระเบิด
“เราจะพินาศด้วยกันทั้งคู่!” Yu Ru Meng ตอบ กัดฟัน เสียงของเธอแหบพร่า เห็นได้ชัดว่าเธอต้องทนกับความเจ็บปวดอย่างมาก
"คุณบ้าหรือเปล่า!?" ใบหน้าของหยางไค่เปลี่ยนไป [เธอไม่เห็นหรือว่าไม่ใช่เวลาที่จะเล่นตลกแบบนี้ เธอมันบ้าจริงๆ!]
“ใครสั่งให้ด่าฉัน!?” Yu Ru Meng จ้องมองอย่างดื้อรั้นที่ Yang Kai ในขณะที่หน้าผากของเธอมีเหงื่อไหลออกมา
“ในเมื่อข้าสาบานกับเจ้าแล้ว เจ้าก็สามารถสาปแช่งข้ากลับมาได้!” หยางไค่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้ด้วย”
“ฉันต้องการคำขอโทษ!”
“ไอ้คำขอโทษของคุณ!”
“ยังจะด่าฉันอยู่อีกเหรอ!” ใครจะรู้ว่า Yu Ru Meng เจ็บปวดหรือโกรธ แต่ร่างกายของเธอสั่นอย่างรุนแรง ในที่สุด Lan Xun ดูเหมือนจะสังเกตเห็นความแปลกประหลาดที่นี่และถามด้วยความกังวลว่า “พี่สาวอาวุโส Li คุณสบายดีไหม”
Yu Ru Meng ส่ายหัวของเธอ ไม่พูดอะไรอีก
หยางไค่ส่งเสียงอย่างทันท่วงที “ถ้าคุณมีอะไรจะพูด เราสามารถจัดการได้ในภายหลัง อย่าสร้างปัญหาตอนนี้!”
Yu Ru Meng กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไม่มีใครเคยสาบานกับฉันแบบนั้น ไม่มีใครสามารถสบถกับฉันแบบนั้นได้! ถ้าคุณไม่ขอโทษ เราทั้งคู่จะต้องตายที่นี่และเดี๋ยวนี้!”
หยางไค่พูดไม่ออกในขณะที่กล้ามเนื้อใบหน้าของเขากระตุกไปชั่วขณะ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปลอบโยนเธอ “เอาล่ะ ไม่เป็นไร มันเป็นความผิดพลาดของฉัน ฉันจะไม่สาบานกับคุณ” [ผู้ยิ่งใหญ่รู้ว่าเมื่อใดควรยอมและเมื่อใดไม่ควร คำขอโทษมีไว้เพื่ออะไร]
“คุณพูดอย่างนั้น”
“ใช่ ฉันพูดถูกแล้ว คุณได้ยินถูกต้องแล้ว”
ในที่สุดหยูรู่เหมิงก็หยุดสิ่งที่เธอทำ เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วงว่า “คุณเจ็บหรือเปล่า”
“คุณไม่พูด!” หยางไค่ไม่ได้โกรธ แต่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนใจทันทีที่พลิกหน้ากระดาษ
“ฉันแค่อารมณ์ชั่ววูบนิดหน่อย… ครั้งหน้าอย่ากวนฉันแบบนี้อีก” บางทีอาจเป็นเพราะอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเธอ Yu Ru Meng รู้สึกผิดเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่เธอเพิ่งทำไป ดังนั้นน้ำเสียงของเธอจึงนุ่มนวลมากพอที่จะละลายแม้แต่คนที่เย็นชาที่สุดในหัวใจ
หยางไค่กลอกตาไปที่เธอและถามว่า “นั่นก็เป็นพลังของ Heart Seal ใช่ไหม?”
Yu Ru Meng ไม่ตอบ
หยางไค่ยังคงต้องการถามคำถามอีกสองสามข้อ แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว ในขณะที่ทั้งสองกำลังโต้เถียงกัน ในที่สุดโลกรอบตัวพวกเขาก็พังทลายลง โลกและอวกาศแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย จากนั้นค่อยๆ ลอยออกไปและหายไปในความลึกของ Void ภายใต้อิทธิพลของพลังที่ไม่รู้จัก
นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้เห็นฉากที่แปลกประหลาดเช่นนี้และทำให้พวกเขาขนลุก
"มันจบแล้ว!" Xue Zheng Mao ถอนหายใจยาว ในฐานะผู้อาวุโสของ Star Soul Palace และจักรพรรดิแห่งอาณาจักรลำดับสาม เขาไม่กลัวตาย แต่หลันซวินยังคงอยู่ที่นี่ เขาไม่เป็นไรถ้าเขาตาย แต่หลันซวินที่เสียชีวิตที่นี่ก็เป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้สำหรับเขา
นอกจากหลันซวินแล้ว ยังมีลูกหลานและสาวกของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่อีกสี่คนอยู่ด้วย
ใบหน้าของทุกคนปกคลุมไปด้วยความเศร้าโศก
ในทางกลับกัน หยางไค่ค่อนข้างปลอดภัย แม้ว่าก่อนหน้านี้จะบอกว่าสถานการณ์นั้นอันตรายมาก แต่ถ้าสิ่งต่างๆ ถึงจุดวิกฤติจริงๆ เขาก็แค่พาทุกคนเข้าไปในลูกปัดโลกปิดผนึกและพยายามหาทางหนีจากความว่างเปล่าด้วยตัวเอง ตราบใดที่เขายังคงปลอดภัย คนอื่นๆ ก็จะปลอดภัยเช่นกัน
ภายใต้สถานการณ์ปกติ หยางไค่มั่นใจอย่างยิ่งว่าเขาสามารถหลบหนีจากรอยแตกแห่งความว่างเปล่าได้อย่างปลอดภัย แต่ขณะนี้มีจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่สามคนกำลังต่อสู้อยู่ที่นี่ บวกกับโลกปิดผนึกทั้งใบเพิ่งพังทลาย ดังนั้นนี่จึงเป็นสถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคยแม้แต่สำหรับเขาและเขาก็ไม่ ไม่กล้าให้ประกันสะเพร่า เขาจะเคลื่อนไหวก็ต่อเมื่อสถานการณ์ถึงจุดที่ไม่มีทางเลือกอื่น
เสียงที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ ดังขึ้นในขณะที่ความเร็วของการล่มสลายของโลกเพิ่มขึ้น ชิ้นส่วนของแผ่นดินลอยออกไป ค่อยๆ หายไปในความว่างเปล่า
ในเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง ทุกคนก็ถูกล้อมรอบด้วยความว่างเปล่า ที่ที่พวกเขายืนอยู่ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยเพียงแห่งเดียว และมันก็แทบจะไม่ได้รับการดูแลด้วยการสนับสนุนร่วมกันของทุกคนที่อยู่ที่นั่น อย่างไรก็ตาม ผืนดินผืนนี้มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณร้อยเมตรเท่านั้น ทำให้ทุกคนรู้สึกเหมือนติดอยู่บนเกาะที่ลอยผ่านรอยแตกแห่งความว่างเปล่า ไม่มีแสงสว่างและพวกเขามองไม่เห็นหรือควบคุมไม่ได้ว่ากำลังจะไปที่ไหน ราวกับพวกเขาหลงทางและทำอะไรไม่ถูก ถูกทอดทิ้งโดยโลก
“หืม?” ทันใดนั้น หยางไค่ขมวดคิ้ว เพ่งสายตาไปยังทิศทางหนึ่ง
“มีอะไรผิดปกติ?” เซียวหยูหยางที่ยืนอยู่ข้างๆ ถามทันที
หยางไค่ไม่ตอบในขณะที่เขาสแกนบริเวณนั้นอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นไม่นาน วิญญาณของเขาก็ฟื้นขึ้นและเขาประกาศว่า “มีทางออกอยู่ทางโน้น”
ทุกคนมีความสุขมากหลังจากได้ยินสิ่งนี้ ในขณะที่เหลยหงถามด้วยเสียงแตก “มันเป็นทางเข้าเดียวกับที่เราเข้าไปในขอบเขตดาราหรือเปล่า”
หยางไค่พยักหน้าตอบ “เป็นไปได้ทีเดียว!”
“ถ้าอย่างนั้นเราจะรออะไร ไปดูกันเถอะ” หลี่หงตะโกนอย่างหมดความอดทน
หยางไค่พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อยืนยัน ขณะที่เขากำลังจะบินออกไป ร่างของเขาก็แข็งอีกครั้งก่อนจะกวาดตามองรอบๆ อย่างระมัดระวัง ในชั่วพริบตาต่อมา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากในขณะที่เขาตะโกนว่า “ให้ตายเถอะ วิ่ง!”
เมื่อพูดเช่นนั้น เขาผลักดันหลักการอวกาศของเขาโดยไม่มีข้อสงวนหรือคำอธิบาย โอบทุกคนไว้ในนั้น และนำพวกเขาออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ทุกคนสับสน แต่เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของหยางไค่ พวกเขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ มีเพียงหยางไค่ที่เชี่ยวชาญใน Dao of Space เท่านั้นที่มีสิทธิ์พูดในสถานที่อันเลวร้ายแห่งนี้ เขาต้องสังเกตเห็นอะไรบางอย่างทำให้เขาตัดสินใจกะทันหันแบบนี้
การเดินทางในความว่างเปล่านั้นอันตรายอย่างยิ่ง และหากปราศจากการสนับสนุนจากหยางไค่ มันก็เป็นไปไม่ได้ที่คนทั้งยี่สิบคนนี้จะอยู่ด้วยกันได้ ทันทีที่พวกเขาพยายามเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง พวกเขาก็จะกระจัดกระจายและสูญหายไป
ทุกคนต่างก็อยากรู้ว่าหยางไค่สังเกตเห็นอะไรทำให้เขาดูตื่นตระหนก แต่เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จะถาม
อย่างไรก็ตาม ความสับสนของพวกเขาอยู่ได้ไม่นานเมื่อจู่ๆ ความปั่นป่วนที่ผิดปกติก็มาจากด้านหลัง
เสียงดังอึกทึกดังก้องผ่าน Void ราวกับว่ามีบางอย่างพังทลายลงมา
ในระหว่างการหลบหนี Xue Zheng Mao และปรมาจารย์ชั้นนำคนอื่น ๆ มองกลับมา แต่พวกเขามองไม่เห็นอะไรเลย พวกเขายังแผ่ประสาทสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขา แต่พวกเขาไม่สามารถขยายออกไปได้ไกลเกินไป เนื่องจากความว่างเปล่าได้ยับยั้งการรับรู้และประสาทสัมผัสของพวกเขาอย่างมาก
หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป แสงจ้าก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน พวกเขาทั้งหมดอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนหน้าต่างถูกเปิดออกในห้องมืดหลังจากเห็นแสงนี้
แม้ว่าหยางไค่จะไม่ได้ให้คำอธิบาย แต่ทุกคนก็รู้ว่าแหล่งกำเนิดแสงคือทางออก ทุกคนร่าเริง ดังสุภาษิตยอดนิยมที่ว่า ผู้ที่รอดพ้นจากหายนะครั้งใหญ่ได้ถูกกำหนดให้โชคดีในภายหลัง ในกรณีนี้ ทุกคนได้รับประสบการณ์อันล้ำค่าหลังจากรอดพ้นจากเงื้อมมือแห่งความตาย
ทีมงานเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับหยางไค่ที่เป็นผู้นำ ไปถึงแหล่งกำเนิดแสงในอีกครู่ต่อมาและพุ่งตรงเข้าไป
ทุกอย่างกลายเป็นสีขาวไปต่อหน้าต่อตา แต่ในช่วงเวลาถัดมา พวกเขากลับมองเห็นได้อีกครั้งและพบว่าตัวเองยืนอยู่ในโลกที่มีทรายสีเหลืองฟุ้งกระจาย
"เรากลับมาแล้ว!" Xue Zheng Mao มีความสุขมาก
นอกจากนี้ พวกเขากลับไปยังสถานที่ที่พวกเขาเข้ามาครั้งแรก เห็นได้ชัดว่านี่เป็นทะเลทรายเดียวกันกับที่ยังมีช่องทางขนาดมหึมาอยู่ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก พวกเขาพบทางออกหลังจากโลกล่มสลาย
“เราต้องออกจากที่นี่ เร็วเข้า!” อย่างไรก็ตาม หยางไค่ไม่หยุดแม้แต่ครู่เดียวและตะโกนอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นเขาทำราวกับว่าเขากำลังหลีกเลี่ยงภัยพิบัติครั้งใหญ่ ทุกคนจึงไม่มีเวลาชื่นชมการรอดชีวิตจากการทดสอบครั้งล่าสุดของพวกเขา เมื่อระงับความสงสัยในใจของพวกเขาแล้ว พวกเขาทั้งหมดก็ติดตามเขาอย่างรวดเร็ว
หลังจากบินเป็นระยะทางหนึ่งร้อยกิโลเมตร ในที่สุดหยางไค่ก็หยุดและหันกลับมามองด้วยใบหน้าที่สง่างามอย่างหาที่เปรียบมิได้
“หยางไค่ คุณสังเกตเห็นอะไร” Xiao Yu Yang เดินมาหาเขาและถามพร้อมกับจ้องมองไปที่เขา
หยางไค่ส่ายหน้าและตอบว่า “ฉันหวังว่าฉันจะคิดผิด แต่ถ้าฉันไม่…”
“หายนะกำลังจะเริ่มขึ้น!” Gao Zhan กล่าวอย่างราบเรียบ ในขณะนี้ ดวงตาของเขาเปิดอยู่และรูม่านตาสีขาวของเขาก็ส่องประกายด้วยแสงประหลาด ขณะที่เขาจ้องมองไปยังช่องทางในระยะไกล
หยางไค่มองไปที่เขาและรู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่จะแลบลิ้นออกมา
[มันไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงเมื่อเราต้องการมัน และอ้าปากอีกาของมันเมื่อเราไม่ต้องการมัน นอกจากนี้ ลางร้ายที่เขาพ่นออกมาล้วนเป็นจริง ก่อนที่เขาจะบอกให้ฉันระวัง ฉันตกหลุมรักแผนการของ Yu Ru Meng จริงๆ]
[ตอนนี้เขากำลังพูดถึงจุดเริ่มต้นของหายนะ…]
[เขาไม่มีเพื่อนแน่นอน!] หยางไค่สรุปในใจ
ทันใดนั้นเสียงระเบิดอันน่าสยดสยองก็ดังขึ้นพร้อมกับฝุ่นผงที่ลอยขึ้นไปในอากาศ วินาทีต่อมา ออร่าสีดำสนิทพุ่งออกมาจากช่องทาง พุ่งตรงไปยังท้องฟ้าก่อนจะกระจายไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว ทุกๆ ที่ที่ออร่าสีดำสนิทผ่านไป โลกก็เริ่มเปลี่ยนไป ราวกับว่าแสงและสีทั้งหมดถูกระบายออกจากมัน
“นั่นสินะ…” Xue Zheng Mao และดวงตาของทุกคนเบิกโพลง จ้องมองไปยังที่เกิดเหตุด้วยความงุนงง ความเย็นยะเยือกพุ่งขึ้นสันหลัง
“ฮ่า…” หยางไค่ถอนหายใจ เขาอธิษฐานขอให้การเดาของเขาผิด แต่กลับกลายเป็นความจริงตรงกันข้ามกับความปรารถนาของเขา คำถามตอนนี้คือเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
“ปีศาจ Qi!” Xiao Yu Yang ร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก แม้จากระยะทางหนึ่งร้อยกิโลเมตร เขาสามารถตรวจจับเจตจำนงมุ่งร้ายที่อยู่ในพลังชี่สีดำที่ปะทุได้ เขายังอยู่ที่นั่นในช่วงที่เกิดภัยพิบัติจากปีศาจในวิหารออร์โธดอกซ์ของ Southern Territory เมื่อไม่กี่ปีก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับ Demon Qi
เพียงแค่ Demon Qi ใน Orthodoxy Temple ไม่มีอะไรเทียบได้กับ Demon Qi ที่พวกเขาเห็นตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นปริมาณหรือคุณภาพ ทั้งสองอยู่ในระดับที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
[ Demon Qi ปะทุออกมาจากกรวยทรายได้อย่างไร? นอกจากนี้ มันยังดำเนินต่อไปราวกับว่าช่องทางนั้นเชื่อมต่อกับแหล่งกักเก็บ Demon Qi ที่ไม่มีที่สิ้นสุด]