Ren โผล่ออกมาจากฝัก รู้สึกดีในตอนแรก อย่างไรก็ตาม ภายในชั่วพริบตา ร่างกายของเขาก็เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ความเจ็บปวดที่เต้นตุบๆ แล่นผ่านศีรษะ ในขณะที่ผิวหนังของเขารู้สึกร้อนแผดเผาเมื่อสัมผัส น่าแปลกที่แม้จะร้อนจัด ความเย็นยะเยือกก็แล่นผ่านกระดูก ทำให้เขาตัวสั่น
การมองเห็นของเขาพร่ามัว ทำให้ยากต่อการโฟกัสสิ่งรอบข้าง เขาหายใจไม่ออก พยายามดิ้นรนเพื่อให้ตัวตรง แต่เรี่ยวแรงก็ออกจากแขนขาอย่างรวดเร็ว เขาทรุดตัวลงกับพื้น เอื้อมมือออกไปค้นหาใครบางคนอย่างสิ้นหวัง
“เอวี่ . . , ” เขาตะคอก เสียงของเขาตึงเครียดจนแทบไม่ได้ยิน
เมื่อสติของเขาเริ่มจางลง ห้องก็ดูเหมือนจะมืดลงรอบๆ ตัวเขา ปกคลุมไปด้วยความเงียบสงบที่ไม่สงบ สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นก่อนที่จะหมดสติไปคือแสงวูบวาบจางๆ ของแสงที่อยู่ห่างไกล ราวกับว่าความหวังนั้นกำลังหลุดลอยไป
เปลือกตาของ Ren เปิดออก เผยให้เห็นห้องสีขาวปลอดเชื้อที่อยู่รอบตัวเขา ร่างกายของเขารู้สึกหนักอึ้ง ถูกพันธนาการด้วยสายไฟและท่อที่เชื่อมต่อเขากับเครื่องจักรต่างๆ เสียงฮัมเบาๆ ลอยอยู่ในอากาศ
"ขอบคุณพระเจ้า! คุณตื่นแล้ว!" เลโอเนลอุทาน เสียงของเขาสั่นด้วยอารมณ์ คลื่นแห่งความโล่งใจพัดผ่านใบหน้าของเขาเมื่อเขาเห็น Ren ฟื้นคืนสติ น้ำตาไหลพรากในดวงตาของเขา
สายตาของ Ren เปลี่ยนไปหาเพื่อนของเขา พยายามดิ้นรนเพื่อหาเสียงของเขาท่ามกลางความอ่อนแอที่กลืนกินเขา เขากระแอมในลำคอพยายามพูด
“อะ-อะไร . . . เกิดอะไรขึ้น?” Ren พยายามตะคอก เสียงของเขาแทบไม่ได้ยิน
ทุกคำที่เขาพูดดูเหมือนจะทำให้เขาหมดแรงมากขึ้น แขนขาของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เขานอนอยู่ที่นั่น เปราะบางและสับสน กำลังรอคำอธิบายที่สามารถให้ความกระจ่างเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นำเขามาสู่สถานะนี้
“คุณหมดสติไปแล้ว” ลีโอเนลเริ่ม “เมื่อคุณไม่มาทานอาหารเช้าเหมือนเคย ฉันรู้สึกกังวล โชคดีที่ฉันตรวจสอบคุณแล้ว โชคดีที่คุณอนุญาตให้ฉันเข้าทุกห้องได้ และฉันก็พาคุณออกไป
“ฉันตกใจมากเมื่อพบคุณนอนหมดสติอยู่บนพื้น ฉันคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับคุณ โชคดีที่หมอบอกว่าเป็นเพียงอาการอ่อนเพลียเท่านั้น”
ขณะที่เขาฟังคำอธิบายของลีโอเนล เร็นก็ตระหนักได้
"ฉันอยู่ที่นี่นานแค่ไหน"
“วันหนึ่ง” เลโอเนลตอบ น้ำเสียงของเขาเจือด้วยความกังวล “คุณอยู่ที่นี่มาหนึ่งวันแล้ว”
วันหนึ่ง?!
เร็นพุ่งออกจากเตียงแต่พบว่าความพยายามของเขาไร้ผลเมื่อสายไฟจำกัดเขาไว้ วินาทีที่เขาออกแรง แขนขาอ่อนแรง และกลับมานอนบนเตียง
ดวงตาของ Leonel เบิกกว้างขณะที่ Ren ระเบิดพลังงานอย่างฉับพลันทำให้เขาพุ่งขึ้นจากเตียง แต่ถูกขัดขวางด้วยสายที่พันธนาการไว้ ด้วยเสียงกระหึ่ม เร็นทรุดตัวลงนั่งบนฟูก ความหงุดหงิดกัดกินเส้นลึกบนหน้าผากของเขา
มือของ Ren กำหมัดแน่น กล้ามเนื้อของเขาโหยหาที่จะออกแรงอีกครั้ง แต่ด้วยความพยายามแต่ละครั้ง ร่างกายของเขากลับต่อต้าน ความอ่อนแอกัดกินความตั้งใจของเขา
ลีโอเนลรีบรั้งเขาไว้เมื่อเร็นพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง
“ทำอะไรน่ะ! หมอบอกว่ายังออกไปไม่ได้!”
"ฉันเสียเวลามาหนึ่งวันแล้ว! ฉันจะเสียเวลาที่นี่ไม่ได้! ฉันต้องกลับเข้าสู่เกม!"
เร็นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งนี้กำลังเกิดขึ้น เขาคิดว่าเขาจะมีวันเพียงพอที่จะทำภารกิจโลกให้สำเร็จ แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว!
เขาไม่สามารถเสียเวลาอีกวันที่นี่ได้! ถ้าเขาทำอย่างนั้น นั่นก็หมายความว่าเขาเหลือเวลาอีกเพียงวันเดียวเท่านั้นในการทำภารกิจให้สำเร็จ
“เร็น! ใจเย็นๆ! ฉันรู้ว่าเธอกำลังหงุดหงิด แต่เธอต้องให้เวลาตัวเองรักษาตัว” ลีโอเนลพูดอย่างเร่งด่วน “คุณออกแรงแบบนี้ไม่ได้ ไม่งั้นคุณจะ–!”
ลีโอเนลยังพูดไม่จบเมื่อเร็นหมดสติไปและล้มลงบนเตียง
สายตาของเร็นพร่ามัว ห้องหมุนขณะที่สติหลุดลอยไปอีกครั้ง เสียงเร่งรีบของเลโอเนลก้องอยู่ในหูของเขา สะท้อนเหมือนคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง ร่างกายของเขารู้สึกหนักราวกับถูกยึดไว้กับเตียง และการหายใจแต่ละครั้งก็ต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก
“เห็นไหม ฉันบอกแล้ว...” ลีโอเนลถอนหายใจ “รออยู่นี่นะ ฉันจะได้ไปหาหมอ” เขากังวลว่าเร็นต้องทนทุกข์ทรมานบางอย่างเมื่อเขาออกแรง
ท่ามกลางหมอกควัน Ren มองเห็นใบหน้ากังวลของ Leonel ความกังวลฝังลึกในรูปลักษณ์ของเขา บดบังท่าทางสงบปกติของเขา ห้องดูแกว่งไปแกว่งมา แสงไฟเริงระบำในบัลเลต์หลากสีสัน เสียงของเลโอเนลห่างออกไป อู้อี้เพราะหมอกที่บดบังจิตใจของเขา
เวลาสูญเสียการเกาะกุมในขณะที่ Ren ล่องลอยเข้าและออกจากการรับรู้ สติสัมปชัญญะของเขาขึ้นและลงสอดคล้องกับจังหวะการหายใจตื้นๆ ของเขา ช่วงเวลาที่ผสมผสานเข้าด้วยกัน พรมที่กระจัดกระจายของร่างที่พร่ามัวและเสียงที่เงียบงัน
ความชัดเจนที่ริบหรี่แต่ละครั้งนั้นหายวับไป แกล้งเร็นให้มองเห็นความเป็นจริงก่อนที่จะดึงเขากลับไปสู่ส่วนลึกของการหมดสติ
ภาพเงาของลีโอเนลเคลื่อนผ่านห้อง เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องอย่างแผ่วเบา
แอล-ลีโอ. . . เร็นต้องการเรียกเขากลับมา เพื่อที่จะได้ช่วยพาเขาออกไปจากที่นี่และกลับไปที่ห้องของเขา แต่การรับรู้ของเขาทำให้เขาล้มเหลว และน้ำเสียงของเขาก็เป็นเพียงเสียงหอบเบาๆ
จิตใจของ Ren ต่อสู้กับน้ำหนักที่บีบคั้นของความเหนื่อยล้า จิตสำนึกของเขาเหมือนภาชนะที่เปราะบางซึ่งถูกเหวี่ยงไปตามกระแสความคิดของเขา ความปรารถนาในการนอนหลับดึงเขาเข้ามา สัญญาว่าจะทุเลาและหลีกหนีจากอาการปวดตุบๆ ที่กัดกินร่างกายของเขา
อย่างไรก็ตาม ภายในความปรารถนานั้น ความมุ่งมั่นก็ริบหรี่ — เปลวไฟแห่งความตั้งใจแน่วแน่ที่ไม่ยอมมอดดับ
ด้วยจิตตานุภาพทุกออนซ์ที่เขารวบรวมได้ เร็นฝืนเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งของเขา ต่อสู้กับแรงกระตุ้นอย่างท่วมท้นที่จะยอมจำนนต่อความมืดที่เรียกหาเขา
ห้องแกว่งไปมาต่อหน้าเขา ฉากที่บิดเบี้ยวด้วยรูปร่างที่พร่ามัวและสีที่ไม่ชัดเจน การทุบตีอย่างไม่หยุดยั้งในหัวของเขาขู่ว่าจะทำให้ความคิดของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ ความเจ็บปวดที่ดังก้องไปทั่วร่างกายของเขา
ถ้าตอนนี้เขาหลับ . . แล้วมันก็จะจบลงจริงๆ
ใครจะรู้ว่าเขาจะตื่นขึ้นอีกนานแค่ไหน?
ภาระความรับผิดชอบกดดันเขา จิตใจของเขาหวนคิดถึงงานที่ยังไม่เสร็จที่อยู่ตรงหน้าเขาราวกับเสียงประสานที่ไม่หยุดหย่อน การพิชิต Fey Realm การเปิด Demon Realm และคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับ Evie ทั้งหมดนี้แขวนอยู่บนความสมดุลที่ล่อแหลมเพื่อรอการกลับมาของเขา
Evie กำลังรอเธออยู่ . .
ผลักตัวเอง หัวของ Ren แยกออกจากกัน ร่างกายของเขารู้สึกเหมือนสมอที่ลากเขาลงไปในส่วนลึกของความเหนื่อยล้า แต่เขาไม่ยอมจำนน
Ren หอบหายใจแรงขณะที่ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นผ่านแขนขา ทำให้เขาหายใจติดขัดในลำคอ มันเป็นความทรมานที่ไม่เหมือนครั้งไหนที่เขาเคยประสบมา เกินขอบเขตของความรู้สึกไม่สบายเพียงอย่างเดียว มันรู้สึกราวกับว่ากระดูกของเขาถูกกัดแทะ เส้นประสาทของเขาขยายไปถึงขีดจำกัด และผิวหนังของเขาก็ฉีกขาดทุกครั้งที่ผ่านไป
ความทรมานถาโถมเข้าใส่เขาอย่างไม่ลดละ สร้างบาดแผลที่ดูเหมือนจะเปิดขึ้นใหม่ทุกครั้งที่หัวใจเขาเต้น ความเจ็บปวดแผ่ซ่านลึกเข้าไปในร่างของเขา แทรกซึมเข้าไปในเนื้อของเขาและแทรกซึมเข้าไปในทุกอณูของตัวตนของเขา ทุกครั้งที่เขาสูดลมหายใจเข้าไปรู้สึกเหมือนต้องดิ้นรน ราวกับว่าเขากำลังสูดดมเศษแก้วที่ขูดกับภายในที่บอบบางของเขา
'ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณเร่งวิวัฒนาการของคุณ'
'ร่างกายของคุณอาจไม่สามารถทำได้'
คำพูดของ Angelica ดังก้องอยู่ในหัวของ Ren และเสียงกรีดร้องอย่างเงียบงันจากความเจ็บปวดก็แผดเผาลำคอของเขา
<ขอแสดงความยินดี! ร่างกายของคุณวิวัฒนาการไปสู่ขั้นที่ 1 ได้สำเร็จ!>