“ได้เวลาพอดีเลยทุกคน” เสียงของเร็นดังก้องเมื่อเขาเข้าไปในที่ซ่อน
ข้างๆ เขา ลีโอเนลและคนอื่นๆ ในกลุ่มยืนอย่างตั้งใจ ความอยากรู้อยากเห็นและความยินดีปรากฏชัดในสีหน้าของพวกเขา
จิตใจของ Ren เต็มไปด้วยกลยุทธ์ต่างๆ ทำให้เขาไม่สนใจการกระทำแปลกๆ ของพวกเขาเป็นส่วนใหญ่
“ให้ฉันวางแผนการในการขับเคลื่อน World Conqueror ขึ้นสู่กระดานผู้นำ” เร็นประกาศด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ในขณะที่ฉันเริ่มภารกิจเปิดอาณาจักรปีศาจ พวกคุณที่เหลือจะมุ่งเน้นไปที่การเคลียร์ดันเจี้ยนและการรักษาเลือดหยดแรก
"คุณจะต้องรวมกลุ่มกันเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเสี่ยงภัยใน Arcadia เพียงลำพัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพิจารณาถึงความเป็นปรปักษ์จากกิลด์และผู้เล่นอื่น ๆ ในปัจจุบัน"
เขาสบตาพวกเขา ใบหน้าของเขาสวมหน้ากาก เย็นชาและคิดคำนวณ "เพื่อช่วยเหลือคุณ ฉันจะอัปเกรดอุปกรณ์ของคุณและจัดหาไอเท็มที่จำเป็นให้กับคุณ สินค้าคงคลังของกิลด์จะพร้อมให้คุณใช้งาน ทำให้คุณได้รับสิ่งที่คุณต้องการในภารกิจได้ง่ายขึ้น"
สายตาของเร็นจับจ้องไปที่กลุ่ม ความเงียบทำให้พวกเขาพูดต่อ
นอกจากนี้ เรายังต้องมีสมาชิกถึงห้าสิบคนภายในสิ้นเดือนเพื่อให้แน่ใจว่ากิลด์ของเราจะยังคงอยู่และไม่ถูกลบ แม้ว่าหลายคนลังเลที่จะเข้าร่วมเนื่องจากภัยคุกคามที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อเราขึ้นอันดับและบุกเข้าไปใน สิบอันดับแรก การสรรหาจะราบรื่นขึ้นมาก”
เร็นหยุดชั่วคราวและดูดซับปฏิกิริยาของพวกเขา เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับความเงียบของพวกเขา เร็นสบตาพวกเขาด้วยความรู้สึกกังวลที่เพิ่มมากขึ้น "เกิดอะไรขึ้น?"
สายตาที่แลกเปลี่ยนกันแล่นผ่านกลุ่ม และอลิซก็เป็นผู้ทำลายความเงียบในที่สุด
“จะบอกเขาหรืออะไร!” เธออุทาน ความตื่นเต้นของเธอแทบจะไม่มีเลย ดวงตาของเธอโผล่ออกมาจากเบ้า และรอยยิ้มของเธอดูเหมือนยืดใบหน้าที่ขยายใหญ่ของเธอ
ความสับสนของเรนยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น “บอกฉันมาว่าอะไรนะ? คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”
รอยยิ้มของลีโอเนลกว้างขึ้น “อย่าตกใจมากนะ” เขาแซว
ความอยากรู้อยากเห็นกัดแทะ Ren ขณะที่เสียงหัวเราะของ Sumeri เข้าร่วมการสนทนา การกระทำของพวกเขาเป็นความลับ เกือบจะซุกซน
ขณะที่พวกเขาเคลื่อนตัว เขาก็พบว่าตัวเองอยู่ตรงกลางของวงกว้างที่ขยายใหญ่ขึ้น ซึ่งเป็นพื้นที่ที่ขณะนี้มีการปรากฏตัวที่ไม่คาดคิด
ทันใดนั้นความลึกลับก็คลี่คลาย
สิ่งที่ยืนอยู่ในวงกลมคือร่างที่เร็นอยากเห็น ใบหน้าที่จารึกไว้ในความทรงจำและหัวใจของเขา
“อี-อีวี่?” ชื่อนี้ร่วงลงมาจากปากของเร็น ความไม่เชื่อผสมกับความรู้สึกยินดีอย่างสุดซึ้ง เสียงของเขาสั่นเทา สะท้อนถึงความหวังอันเปราะบางที่เขาแทบจะไม่กล้าแสดงออกมา
คำพูดของเขาแสดงความเคารพอย่างอ่อนโยนราวกับว่าเขากลัวว่าการพูดดังเกินไปอาจทำให้ช่วงเวลานั้นแตกสลาย
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นมีตัวตนจริงและจับต้องได้ และความสัมพันธ์ที่เข้มข้นของทั้งคู่ก็พุ่งทะลุผ่านเขา ราวกับว่าหัวใจของเขาหยุดเต้น และถูกสะกดจิตด้วยการปรากฏตัวของคนๆ หนึ่งที่เขาตามหาตลอดการเดินทางของเขา
เวลาดูเหมือนจะเดินช้าลง ทุกการเต้นของหัวใจดังก้องเหมือนเสียงกลองระยะไกลในอกของ Ren สายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเป็นร่างที่หลอกหลอนความคิดและความฝันของเขามายาวนาน
ราวกับว่าโลกได้จางหายไปจนกลายเป็นพื้นหลังที่เงียบงัน และมีเพียงเธอเท่านั้นที่ยืนอยู่ที่นั่นด้วยรอยยิ้มที่คุ้นเคย
เอวี่.
อารมณ์ที่หลั่งไหลท่วมท้นเขาแทบจะท่วมท้น มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นนิรันดร์นับตั้งแต่ที่เขาได้พบเธอครั้งสุดท้าย เป็นความโหยหา การค้นหา และความปรารถนาชั่วนิรันดร์
และตอนนี้ เธออยู่ที่นี่ เหมือนกับที่เขาจำได้ การปรากฏตัวของเธอทำให้ห้องเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ขจัดเงาที่หลงเหลืออยู่ออกไป
ความไม่เชื่อและความสุขที่ผสมปนเปกันไปทั่วใบหน้าของเร็น ริมฝีปากของเขาแยกออกราวกับจะพูด แต่คำพูดที่ติดอยู่ในลำคอกลับไม่มีนัยสำคัญด้วยขนาดของความรู้สึกของเขา
ดวงตาของเขาสามารถบอกเล่าเรื่องราวช่วงเวลาที่เขาพลาดไปโดยไม่ได้พูด ความฝันทั้งหมดที่เขาเก็บไว้อย่างใกล้ชิด
จากนั้นเธอก็ยิ้ม — รอยยิ้มแบบเดียวกับที่ดึงดูดใจเขาตั้งแต่แรกเริ่ม มันเป็นรอยยิ้มที่รวบรวมจักรวาลแห่งความทรงจำที่มีร่วมกันและคำสัญญาอีกมากมายที่จะตามมา
ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความยินดีที่สะท้อนถึงตัวเขาเอง ซึ่งรับรู้ถึงความเชื่อมโยงอันลึกซึ้งของพวกเขา
เร็นเคลื่อนไหวโดยไม่ลังเล ก้าวของเขาถูกนำทางด้วยการดึงที่ไม่อาจต้านทานได้ ซึ่งเป็นพลังแม่เหล็กที่ดึงดูดเขาเข้าหาเธอ
ระยะห่างระหว่างพวกเขาปิดลง และจากนั้นพวกเขาก็ยืนเผชิญหน้ากัน ความเป็นจริงของการมีอยู่ของเธอนั้นครอบงำประสาทสัมผัสของเขา
มือที่สั่นเทาเอื้อมมือออกไป ใช้นิ้วปัดแก้มของเธอราวกับปลอบใจตัวเองว่าเธออยู่ที่นี่จริงๆ
จากนั้น เร็นไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป จึงโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา อ้อมกอดของเขาแน่นและน่าครอบครอง
ราวกับว่าน้ำหนักทั้งหมดของความปรารถนาของเขาถูกเทลงในการกระทำเอกพจน์นี้ ซึ่งเป็นเครื่องยืนยันว่าเธอมีจริงและไม่ใช่จินตนาการของเขา
ร่างกายของพวกเขาแนบชิดกัน ซึ่งเป็นเครื่องเตือนใจที่ชัดเจนถึงประวัติศาสตร์ที่พวกเขามีร่วมกัน ในทุกช่วงเวลาที่พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกัน
จากนั้นริมฝีปากของเขาก็พบเธอด้วยการจูบที่ทั้งอ่อนโยนและเร่าร้อน ซึ่งเป็นข้อพิสูจน์ถึงคำพูดทั้งหมดที่ไม่ได้พูดออกไประหว่างที่พวกเขาพรากจากกัน
โลกรอบตัวพวกเขาหยุดดำรงอยู่เมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาลึกซึ้งยิ่งขึ้น ส่วนห้องที่เหลือก็ค่อยๆ หายไปจนไร้ความหมาย มันเป็นเพียงพวกเขาสองคนที่หลงทางในช่วงเวลาหนึ่งและรู้สึกเหมือนถูกระงับด้วยเวลา
อลิซผิวปากด้วยความตื่นเต้นกับละครเรื่องนี้
ลีโอเนลปิดตาด้วยแก้มสีแดง “ขึ้นห้องกันเถอะทั้งสองคน”
คนอื่นๆ เพียงส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
เมื่อ Ren และ Evie ถอนจูบในที่สุด หน้าผากของพวกเขาก็ชนกัน และลมหายใจก็ปะปนกันในช่องว่างระหว่างพวกเขา
จากนั้นเสียงของเร็นก็แผ่วเบาแต่มั่นคงเติมเต็มความเงียบ
“ฉันคิดถึงคุณมาก มันรู้สึกเหมือนชั่วนิรันดร์”
เสียงหัวเราะของ Evie ซึ่งไพเราะราวกับเสียงนกขับขานเต้นอยู่ในอากาศ "ฉันก็คิดถึงคุณเหมือนกัน"
หัวใจของเร็นพองโต อารมณ์ต่างๆ ไหลผ่านเขาราวกับแม่น้ำที่ไหลเต็มที่ เขาจ้องมองเธอ มีคำพูดนับพันคำแลกเปลี่ยนกันในส่วนลึกของดวงตาของพวกเขา
ในขณะนั้น ไม่มีอะไรอื่นที่สำคัญ ไม่มีความท้าทายหรือภัยคุกคามใดๆ ที่อาจบดบังการกลับมาพบกันครั้งนี้