ตอนที่ 228: รอบชิงชนะเลิศ! (2)
ผู้แปล: Guy Gone Bad
เมื่อ Mo Fei ขึ้นเวที ผู้เข้าแข่งขันส่วนใหญ่ต่างจ้องมองมาที่เขา ซึ่งทำให้ Mo Fei รู้สึกเหมือนเขาเป็นแพนด้าสมบัติของชาติที่ได้รับคำชมจากสายตาของผู้คน
เมิ่งเฟยเฟยเดินวนรอบม่อเฟยและถามด้วยความสงสัย “ม่อเฟย ช่างน่าประทับใจ! ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าคุณจะมีความสามารถมากถึงขนาดเกินคะแนนของ Nalan Tianwu มากมาย ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่แน่นอนว่าเธอสามารถเป็นที่หนึ่งได้ ปรากฎว่าคุณเป็นม้ามืด!”
โม่เฟยยิ้ม “แค่โชคเข้าข้าง”
เหมิงเฟยเฟยยิ้มจางๆ ให้เขา “อย่าเจียมตัวเกินไป เหนือกว่าอันดับสองถึงแปดคะแนน ไม่มีใครทำได้เพราะโชคช่วย!”
โม่เฟยยักไหล่ “คุณเฟยเฟย คุณประจบประแจงฉันจริงๆ”
“ฉันได้ยินว่า Lin Feiyu และ Prince Yu หลุดออกมา?” เมิ่งเฟยถามด้วยความสนใจ เอียงศีรษะ
เปลือกตาของ Mo Fei กระตุก “ดูเหมือนว่าคุณสนใจเรื่องนี้มาก”
Meng Feifei พยักหน้า “นิดหน่อย อย่าพาฉันผิด ฉันไม่สนใจ Prince Yu หรือ Lin Feiyu ฉันแค่สนใจ Childe Qian Ye สำหรับคนที่อาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขาก็สนใจไม่น้อยเช่นกัน”
โม่เฟยพูดอย่างหมดหนทาง “ที่จริงฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เมิ่งเฟยเฟยกลอกตามาที่เขา “น่าเบื่อมาก”
โม่เฟยสแกนผู้ชมด้านล่าง “หืม? นายพลเจิ้งก็อยู่ที่นี่ด้วย?”
เหมิงเฟยเฟยพยักหน้า “ใช่! ไม่ใช่แค่นายพลเจิ้ง นายพลจี และนายพลชางกวนก็อยู่ที่นี่ด้วย”
โม่เฟยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาเคยได้ยินว่าหลังจากผู้คนไปถึงระดับแปดแล้ว เจ้านายเหล่านั้นจะไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน แม้แต่แทบจะไม่เดินออกจากบ้าน เช่นเดียวกับบรรดาสตรีที่เอาแต่อยู่ในห้องส่วนตัว เห็นได้จากตอนนี้ นั่นมันไร้สาระสิ้นดี! ในความคิดของเขา ปรมาจารย์ระดับ 8 เหล่านั้นไม่เพียงชอบร่วมสนุกเท่านั้น แต่ยังชอบซุบซิบอีกด้วย!
เจิ้งซวนเดินตามหลังม่อยี่ เมื่อเขาเห็น Zheng Hong อยู่ที่นี่ด้วย เขาก็ประหลาดใจ แต่ไม่ได้ไปทักทาย
เจิ้งหงรู้สึกวาบขึ้นมาทันที
จากนั้นเขาก็เดินไปที่ Mo Yi Zheng Hong จ้องมองเขาราวกับว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาด
เจิ้งหงยิ้มให้โม่ยี่โดยไม่สนใจเจิ้งซวน “โม่ยี่! ขอแสดงความยินดีที่ได้ไปถึงระดับห้า! อายุยังน้อยขนาดนี้! คุณมีแนวโน้มมากรู้ไหม!”
จากนั้น Mo Yi มองไปที่ Zheng Hong อย่างตื่นตัว “นายพล คุณยกย่องฉันมากเกินไป”
“นี่สำหรับคุณ” เจิ้งหงก็ยื่นกล่องให้โม่ยี่
Mo Yi ขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อให้สมควรได้รับสิ่งนี้ ฉันเกรงว่าจะรับไม่ได้”
เจิ้งซวนก็คว้ามันจากมือของเจิ้งหง และมองไปที่โม่ยี่ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “อี้อี้ มันเป็นสิ่งที่ดี! แค่ยอมรับมัน!”
เจิ้งหงมองเจิ้งซวนแล้วยิ้มให้โมยี่อย่างแผ่วเบา “เอาล่ะ ฉันจะไม่ทิ้งพวกคุณไว้คนเดียว”
Mo Yi มองไปที่ Zheng Xuan พูดไม่ออก ในขณะที่ Zheng Xuan ยังคงไม่ยอมแพ้ที่จะโน้มน้าวเขาว่า “Yiyi มันเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ! มันจะทำให้คุณดีเท่านั้น ฉันจะไม่โกหกคุณ รับมัน!"
โม่อี้คิดกับตัวเองว่า “แก่นดาราของสัตว์ร้ายระดับเจ็ดดาวที่มีคุณสมบัติของน้ำ แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่ดี! แค่อยู่ใกล้ก็สบายใจแล้ว!”
“ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ดี ฉันแค่ไม่กล้ายอมรับมัน” Mo Yi กล่าวอย่างเย็นชา
เจิ้งซวนยัดกล่องใส่มือของโม่ยี่ “อี้อี้ ไม่ต้องกังวลว่าจะเป็นหนี้คุณปู่หรืออะไร บางทีข้าสามารถล่าสัตว์ร้ายระดับเจ็ดดาวให้เขาได้ เพียงแค่ใช้มัน ไม่รู้สึกเคอะเขินหรืออะไร ของฉันเป็นของคุณ”
เมื่อสังเกตเห็นว่าผู้คนรอบ ๆ ต่างก็มองมาที่พวกเขา โมยี่ทำได้เพียงยอมรับ
จากนั้น Ji Anguo ก็เดินไปหา Zheng Hong “Zheng Hong ยังคงพยายามช่วยหลานชายของคุณเก็บเงินลูกสะใภ้ในอนาคตของคุณหรือไม่? แต่ดูเหมือนว่าหลานชายของคุณจะไม่ชอบมัน!”
เจิ้งหงตะคอก “หลานชายของคุณโชคดีพอที่จะแต่งงานกับม่อเฟย แต่สร้างปัญหาให้ตัวเองเท่านั้น ฉันได้ยินมาว่าเขาเกือบจะโดนพิษ! หืม ใกล้แล้ว!”
ใบหน้าของ Ji Anguo มืดลง Lin Feiyu ร้ายกาจจริงๆ! ทำไมเขาไม่เห็นสิ่งนั้นมาก่อน?
“ฮึ่ม! Lin Feiyu ขอความตายของเขาเอง! ถึงยังไงเขาก็ตายมากกว่าเป็นอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องทนทุกข์ทรมานแน่ๆ” Ji Anguo กล่าวอย่างขมขื่น
เจิ้งหงยักไหล่ “บอกหลานชายของคุณให้ระวัง คราวนี้เขารอดมาได้ด้วยความบังเอิญ แต่ถ้าเขาทำผิดโง่ๆ แบบนี้อีก เขาคงตายไปแล้ว”
Ji Anguo ยิ้ม “ฉันรู้” เขาหรี่ตาพลางคิดว่า “ไอ้โหลวเฟิงจับฉันเป็นอากาศจริงๆเหรอ? เขากล้าดียังไงตั้ง Lou Yu ของฉันครั้งแล้วครั้งเล่า”
เมื่อหลูเฟิงเห็นหลูหยูปรากฏตัวในโรงเรียนแบบหมดสภาพ ความหวังสุดท้ายที่เขามีอยู่ในใจก็หายไป ดังนั้นยาละลายการบ่มเพาะจึงสูญเปล่าไปในที่สุด
Ji Anguo มองไปที่ Lou Feng เมื่อสัมผัสได้ถึงท่าทางอาฆาตของ Ji Anguo Lou Feng รู้สึกเพียงว่าขนที่ด้านหลังคอของเขาเต็มไปด้วยความกลัว
เจิ้งหงเหลือบมองไปที่ม่อเฟยและพูดว่า “ม่อเฟยควรมั่นใจที่จะได้ที่หนึ่ง ใช่ไหม?”
Ji Anguo ยิ้มและพูดว่า “ฉันเดาว่าอย่างนั้น ถึงแพ้ก็คงไม่เป็นไร เขายังเด็กอยู่ แม้ว่าเขาจะล้มเหลวในครั้งนี้ แต่เขาก็ยังมีโอกาสมากมายรออยู่ข้างหน้า”
เจิ้งหงพยักหน้า “ใช่ คุณพูดถูก”