ผู้แปล: Sissy That Walk
Chen Jie ได้รับสำเนาเอกสารสำรองของเขาแล้ว เขาก้มลงหยิบเสื้อผ้าบนพื้นและมองไปที่เหอไป๋ “คุณได้เห็นทัศนคติของอาจารย์และคณาจารย์ของมหาวิทยาลัยแล้ว หากเราปฏิเสธที่จะตกลงกันนอกศาล อาจารย์ผู้สอนอาจจะมีปัญหากับเรา”
Wang Hu รู้สึกผิดมาก “แต่เราเป็นเหยื่อ”
“ฉันสู้กับพวกเขาได้ ฉันไม่สนว่าฉันจะไม่ได้ปริญญา แต่พวกคุณ…” หนิวจุนเจี๋ยเกาผมของเขาขณะที่เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “เลาเอ้อกำลังวางแผนที่จะไปศึกษาต่อในระดับปริญญาโทในมหาวิทยาลัยของเรา ซึ่งก็คือ…”
เหอไป๋ก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน เหตุผลที่อาจารย์ของพวกเขาแนะนำให้พวกเขายุติเรื่องนี้ในศาลก็คือพวกเขาไม่ได้สูญเสียอะไรจริง ๆ และ Huang Wei ก็ยอมรับความผิดของเขาด้วยท่าทีที่ดี แม้ว่าเขาจะบิดเบือนความจริงโดยอธิบายว่าการขโมยเป็นการเล่นตลกก็ตาม ตอนนี้พวกเขาถูกอาจารย์บังคับให้ไปตกลงกันนอกศาลด้วยเหตุผลงี่เง่าอย่างการรักษาชื่อเสียงของมหาวิทยาลัย รู้สึกเหมือนว่าพวกเขาใจร้ายและไม่รักมหาวิทยาลัยของพวกเขาหากพวกเขาปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือ และพวกเขาจะกลืนความเจ็บปวดลงไปอย่างแน่นอน
“นอนก่อนเถอะ” เขานึกถึงสิ่งที่ตีชิ่วเหอพูดและปลอบโยนพวกเขา จากนั้นเขาขอให้พวกเขาทำความสะอาดหอพักด้วยกันและเชียร์ให้พวกเขาเปลี่ยนความสนใจ
เช้าวันรุ่งขึ้น Wang Hu ได้รับโทรศัพท์จากผู้สอนและได้รับแจ้งว่ามีการเปลี่ยนแปลง
นักเรียนที่ถูกจับได้ไปที่สำนักงานตำรวจด้วยตัวเองและเขาพาทนายความที่ยืนยันว่าเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการขโมยของ Huang Wei ทนายความยังกล่าวอีกว่า แม้ว่าเขาจะให้ Huang Wei ยืมรถ แต่เขาก็แทบจะไม่รู้จักเขาและเพิ่งพบเขา Huang Wei บอกว่าเขามีแล็ปท็อปมือสองมาให้เขาดูและต้องการยืมรถของเขาไปทำธุระ บังเอิญว่างพอดีเลยไปตรวจดู ต่อมารู้สึกเบื่อจึงลงจากรถได้ครึ่งทางกลับบ้าน
ในเวลาเดียวกัน Huang Wei เปลี่ยนคำพูดของเขาและพูดเหมือนกับนักเรียนคนนั้นทุกประการ เขายังบอกด้วยว่าเขารู้อยู่แล้วว่าเขาทำผิดและเขาจะชดเชยให้เหอไป๋และคนอื่นๆ ในสิ่งที่พวกเขาสูญเสียไป ในขณะที่เขาหวังว่าพวกเขาจะให้อภัยที่เขาหุนหันพลันแล่น เขายิ้มอย่างจริงใจทั้งน้ำตา อย่างไรก็ตาม อาจารย์มาที่นี่เพื่อเกลี้ยกล่อมพวกเขา เนื่องจาก Huangdu และตระกูล Qin ใช้ทั้งแรงกดดันและผลประโยชน์แก่มหาวิทยาลัย อาจารย์สัญญาว่าหากพวกเขาตกลงที่จะยุติเรื่องนี้นอกศาล มหาวิทยาลัยจะชดเชยบางอย่างให้พวกเขา
“แล็ปท็อปทั้งสี่เครื่องของเรามีมูลค่ารวมกันไม่กี่พัน ไม่ต้องพูดถึงมูลค่าเพิ่มของภาพถ่ายเหล่านั้นบนแล็ปท็อปของ Bai และกระดาษบนกระดาษของ Lao Er พวกเขากล้าดีอย่างไรที่จะยุติเรื่องนี้นอกศาล? เป็นไปได้อย่างไร?" Niu Junjie โกรธมากจนทุบโต๊ะ เขาไม่ต้องการรับมัน ยกเว้นละครเรื่องนั้นที่เริ่มต้นโดย Liu Huanhuan เขาไม่เคยเจ็บปวดจากอะไรแบบนี้เลยตลอดชีวิตของเขา
เหอไป๋ก็รังเกียจเช่นกัน พวกเขาจะไร้ยางอายขนาดนี้ได้อย่างไรที่จะสับสนว่าถูกอะไรผิด? เว้นแต่จะมีใครสักคนยืนกรานที่จะยุติเรื่องนี้ในศาล พวกเขาจะกลืนความเจ็บปวดทั้งหมดลงไปอย่างแน่นอน
ในขณะที่เขากำลังคิด หนิวจุนเจี๋ยได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเขา พ่อของเขาพูดอย่างกล้าหาญว่าในเมื่อพวกเขานำทนายความมาด้วย พวกเขาก็จะนำมาด้วย! และเขาบอกว่ามีคนจ้างทนายให้เหอไป่ด้วย ทนายสองคนรวมกัน เราสู้กับมันได้!
เหอไป๋ตกใจมาก เขามีทนายด้วย แล้วใครกัน?
ก่อนที่เขาจะกลับไปคิด เฉินจี้ก็ได้รับโทรศัพท์เช่นกัน พวกเขาบอกว่าพวกเขามาจากสมาคมและเอกสารที่เขาส่งมาให้นั้นมีคุณค่าทางการวิจัยอย่างมาก เนื่องจากพวกเขาได้ข่าวว่าสำเนาต้นฉบับหาย พวกเขารู้สึกเสียใจมากและอยากจะเรียกร้องความยุติธรรมให้กับเขา
Chen Jie เหลือบไปเห็น USB ที่เขาใช้ในการคัดลอกกระดาษและซ่อนไว้ในมุมที่ลึกที่สุดของลิ้นชัก เขาถอนหายใจและบอกว่าเขาเสียใจมากที่กระดาษของเขาหายไป
ทุกคนก็แบบ “…”
หลังจากที่เขาถอนหายใจ ตำรวจก็โทรมาอีกครั้งโดยบอกว่าคดีนี้ไม่สามารถยุติในชั้นศาลได้เพราะจำนวนเงินที่เกี่ยวข้องมากเกินไปจึงไม่สามารถจัดการได้
หนิวจุนเจี๋ยเริ่มยิ้มแล้วถาม “ทำไมเงินถึงเยอะจัง”
“รูปถ่ายในแล็ปท็อปของ He Bai เพื่อนร่วมห้องของคุณเสียหายทั้งหมด และทนายความของเขาได้คำนวณภาพเหล่านี้กับราคาตลาดของงานของ He Bai และกลายเป็นตัวเลขที่ค่อนข้างใหญ่ บวกกับมูลค่าของแล็ปท็อป ดังนั้นจำนวนเงินทั้งหมดจึงมากเกินไป และผู้นำเรียกร้องให้เราจัดการอย่างจริงจัง” ตำรวจอธิบายและรับปากว่าจะจัดการคดีนี้อย่างจริงจังแล้ววางสายไป
หนิวจุนเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างหนักและทุบโต๊ะ “เขาสมควรได้รับมัน ฮ่าฮ่าฮ่า! บาย คุณคิดค่าบริการเป็นชั่วโมงสำหรับการถ่ายภาพของคุณ ดังนั้นภาพถ่ายจึงไม่ถูก และคุณมีรูปภาพจำนวนมากในแล็ปท็อปของคุณ! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
Wang Hu หยิบโทรศัพท์ออกมาทันทีเพื่อโทรหาผู้สอนและบอกเขาถึงสิ่งที่ตำรวจเพิ่งพูด จากนั้นเขาบอกว่าไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ต้องการยุติคดีนอกศาล แต่ตำรวจปฏิเสธที่จะทำเช่นนั้น ทุกคนเรียนดี แต่ถ้าตำรวจบอกว่าไม่ก็ช่วยไม่ได้
อาจารย์ผู้สอนตกใจและบอกอาจารย์มหาวิทยาลัยทันที
ขณะที่พวกเขากำลังเชียร์ Xu Yinrong โทรหา He Bai และบอกเขาว่ารูปภาพที่เขาส่งไปที่นิทรรศการนั้นขายได้มากกว่า 600,000 รูป ผู้ซื้อเป็นผู้ถือหุ้นของ Huading, Ke Shi ซึ่งชื่นชมแรงบันดาลใจของเขาอย่างมากที่แสดงในรูปภาพของเขา และยินดีที่จะซื้อภาพทิวทัศน์ทั้งชุดของเขา
เหอไป่ “???” นิทรรศการ? เขาส่งภาพไปงานนิทรรศการใดเมื่อใด และฮว๋าติง? ผลิตและทำการตลาดเองทั้งหมด?
“เป็นงานนิทรรศการที่จัดขึ้นโดยเพื่อนเก่าของฉัน ฉันส่งงานให้คุณทั้งสามคน คนละ 2 รูป” Xu Yinrong พูดช้าๆราวกับว่าเขาเคยเล่าให้ฟังมาก่อนว่า "มันเหมือนกับนิทรรศการการกุศลและรายได้จากการประมูลทั้งหมดจะบริจาคส่วนหนึ่งให้กับโครงการ Hope ของคุณและงานจากเหล่าต้าล้วนถูกประมูลไป และเหล่าเอ้อก็ง่อย เขาขายได้เพียงชิ้นเดียว”
เหอไป๋ “…คุณส่งรูปของฉันสองรูปไหนไปให้พวกเขา”
“สองครั้งที่ฉันถามคุณ คุณบอกว่าฉันสามารถใช้อะไรก็ได้ที่ฉันต้องการ วิวกลางคืนในป่าและภาพลวงตาของเมือง คุณต้องทำเงินด้วยภาพเหมือนของคุณ ดังนั้นฉันจะไม่ใช้มัน” Xu Yinrong อธิบายและถอนหายใจ “คุณสามารถทำเงินด้วยภาพเหมือน แต่ภาพทิวทัศน์นั้นเป็นศิลปะ ความสามารถของคุณในการถ่ายภาพทิวทัศน์ถูกฝังไว้ในขณะที่เรียนรู้การถ่ายภาพบุคคลกับฉัน ฉันปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้”
คุณปล่อยให้มันเกิดขึ้นก่อน...
เหอไป๋พยายามไม่บ่นและปลอบเขาเช่นกัน
“อ้อ ฉันได้ยินมาว่าแล็ปท็อปของคุณถูกขโมย และรูปภาพจำนวนมากก็หายไปด้วย” Xu Yingrong ดูเหมือนจะจำได้ในทันทีและถอนหายใจ “ผู้ถือหุ้นคนนั้นจาก Huading ต้องการซื้อรูปภาพอื่น ๆ จากคอลเลกชันเดียวกันด้วย แต่ตอนนี้ภาพถูกขโมยไป เราจะจัดการกับมันอย่างไร? และฉันได้ยินมาว่าทนายความ Di Qiuhe ที่ว่าจ้างให้คุณกำลังคำนวณมูลค่าของรูปภาพที่ถูกขโมยไป จากนั้นจะต้องเพิ่มราคาประมูลเข้าไปด้วย มิสเตอร์เคได้จ่ายเงินมัดจำทั้งหมดแล้ว”
"..."
หลังจากการบรรยายทั้งหมด นี่คือสิ่งที่เขาอยากจะพูด
เมื่อวางสาย เหอไป๋รู้สึกว่ามันทั้งตลกและไร้สาระในเวลาเดียวกัน ริมฝีปากของเขากระตุกและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสุข ความรู้สึกที่ได้รับการดูแลอย่างเต็มที่จากคนใกล้ชิดของคุณนั้น...ดีสุดๆ! มันรู้สึกดีมาก!