ผู้แปล: Sissy That Walk
เหอไป๋และยี่เจี๋ยกำลังหารือเกี่ยวกับรายละเอียดของการจัดงานแต่งงาน เมื่อตีชิ่วเหอคว้าชามของเขาไป
“หน่อมแน้มดิ เกี่ยวอะไรด้วย” เหอไป่จ้องมองมาที่เขา
ตี่ชิวเหอรู้สึกถึงอุณหภูมิที่หน้าผากของเหอไป๋หลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเหอไป๋ไม่ได้เป็นไข้อีกต่อไป จากนั้นเขาก็นั่งข้างเหอไป่ ยื่นยาให้เขา “ข้าวต้มเย็นแล้ว ฉันจะอุ่นให้ ภายหลัง. นี่ กินยาซะ”
เหอไป๋ปฏิเสธยาทั้งร่างกายโดยบอกว่าไม่ เขาเอนศีรษะไปข้างหลังแล้วพูดว่า “ไม่ ฉันไม่ต้องการยาเหล่านี้อีกแล้ว ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว”
Di Qiuhe ตอบด้วยความเงียบ แต่เขาแสดงท่าทีที่แน่วแน่โดยถือยาและน้ำให้ He Bai
พวกเขาจ้องมองกันและกันเป็นเวลาหนึ่งนาที สุดท้ายจบลงด้วยการประนีประนอมของเหอไป๋ เขารับยาและกัดนิ้วของตี่ชิวเหอ
“อย่ากัดฉัน ฉันไม่ได้ล้างมือ” Di Qiuhe พูดเบา ๆ ว่า “นี่ ดื่มน้ำหน่อย”
เหอไป๋รู้สึกเหมือนเขาถูกปฏิบัติเหมือนเด็กอนุบาล เขากลืนน้ำลงไป ความขมของยาเริ่มออกฤทธิ์ จากนั้นจึงยัดฟัดจ์นมเข้าปาก เขาเพลิดเพลินกับความหวานในขณะที่ทิ้งรอยกัดไว้อีก มือของตี่ชิวเหอ จากนั้นเขาก็หันกลับมา พยายามชี้ไปที่ตี่ชิวเหอว่าเขากำลังบึ้งตึง
ทันใดนั้นแขนของตีชิ่วเหอก็โอบรอบเอวของเขา
"ฉันเสียใจ." ตีชิ่วเหอจูบเขาที่แก้ม เขาขอโทษเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแสดงความเสียใจ
เหอไป๋ไม่ได้โกรธเขาตั้งแต่แรก เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเขา เหอไป๋ไม่สามารถชักสีหน้าได้อีกต่อไป เขาหันกลับไปมองตีชิ่วเหอ “คุณรู้ว่าคุณผิด ใช่ไหม”
Di Qiuhe พยักหน้าเป็นคำตอบ จากนั้นเขาก็ลูบแก้มของ He Bai
โง่หน่อมแน้มดิ.
เหอไป๋โผล่หน้าแล้วพูดต่อ “โอ้ จริงเหรอ? โปรดบอกฉันว่าคุณคิดว่าคุณทำอะไรได้ดีกว่านี้”
Di Qiuhe จับมือ He Bai และพูดอย่างจริงจังว่า “เริ่มต้นด้วย ฉันไม่ควรแสร้งทำเป็นว่าไม่ได้ยินเสียงกริ่งประตูเมื่อวันก่อน ฉันควรจะตอบประตูและเชิญ Xu Ying เข้ามา และอย่างที่สอง ฉัน ไม่ควรขอสนิทสนมกับท่านสองต่อสองจนเป็นไข้ และฉันไม่ควรถามแพทย์ประจำตัวของคุณปู่เพื่อตรวจสอบว่าคุณรู้ว่าคุณขี้อายแค่ไหน ฉันไม่ควรดูแลคุณมากเกินไป จู้จี้ให้คุณทานยาและอื่นๆ ทั้งหมดอยู่ที่ฉัน คราวหน้าฉันจะระมัดระวังเป็นพิเศษ เกลียดมันที่คุณป่วยเพราะฉัน”
เสียงของเขาเข้มขึ้นในขณะที่เขาอธิบาย เขาคิดถึงเรื่องบ่ายวันนั้นที่พวกเขามีเพศสัมพันธ์กันสองครั้งติดกัน จู่ๆ เหอไป๋ก็เป็นไข้ตอนกลางคืนเพราะเรื่องนั้น เขาพูดอย่างหนักแน่นว่า “คุณรู้อะไรไหม เผื่อว่าผมทำให้คุณป่วย เราอย่ามีเซ็กส์กันอีกเลย ฉันขอโทษจริงๆ”
ไร้สาระอะไรขนาดนั้น!
“ห่า?” เหอไป่อดไม่ได้ที่จะดีดหน้าผากของชิวเหอ “ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันเป็นบ้าเพราะเรามีเซ็กส์กันและฉันเป็นไข้? มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เราสองคนไม่มีประสบการณ์ และเรากำลังเรียนรู้ นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่อย่าคิดมาก ที่ฉันโกรธคือคุณขอลาจากลูกเรือ ดูสิ ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่คุณเป็นคู่หูที่ห่วงใยและพยายามอยู่เคียงข้างฉันเมื่อฉันป่วย แต่ดูฉันตอนนี้สิ ฉัน ดีขึ้นแล้ว ทำไมคุณยังอยู่บ้าน ข่าวลือเดินทางเร็วนะที่รัก ผู้คนอาจคิดว่าคุณหัวดื้อ”
ตีชิ่วเหอตกตะลึง จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “คุณรู้ได้อย่างไรว่าทีมงานเริ่มถ่ายทำแล้ว? คุณได้ยินจากผู้ช่วยวังหรือไม่? หรือซิงเส้าเฟิง?”
“มันสำคัญไหม” เหอไป๋บีบแก้มของตีชิ่วเหอ “หน่อมแน้มตี้ คุณเป็นคนบอกฉันว่าละครเรื่องใหม่ของคุณกำลังจะถ่ายทำ อย่าโทษใครเลยสำหรับเรื่องนี้ ไม่ใช่ผู้ช่วยหวางหรือซิงเส้าเฟิง ฉันได้ยินว่าคุณโทรหาลูกเรือเพื่อขอลางาน”
"..."
"ใช่? คุณเห็นด้วยไหมว่าตอนนี้มันไม่ถูกต้อง”
“ใช่ และฉันขอโทษ” ตีชิ่วเหอขอโทษและตบหลังเหอไป่ “ใช่ ฉันรู้ว่าฉันผิด อย่าโกรธ คุณต้องรักษาอารมณ์ให้ดี”
ตีชิ่วเหอ ยอมรับความผิดพลาดของเขาได้ดีเสมอ เจ้าไม่เก่งในการทำงานกับความผิดพลาดเหล่านั้น
เหอไป๋รู้จักเขาดี เขาพูดว่า “ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว แม้แต่ GP ของคุณปู่ก็ยังบอกฉันว่าฉันดีขึ้นแล้ว ฉันอยากทานอาหารแบบเดิมๆ ไม่กินข้าวต้มอีกต่อไป”
เมื่อเห็นเหอไป๋ขออาหารเพิ่ม ตีชิ่วเหอก็มีความสุขมากขึ้น เขาลุกขึ้นยืนและจูบเหอไป่ที่หน้าผาก “เยี่ยมมาก แล้วพรุ่งนี้จะกินปลากับไก่เป็นไง?”
Di Qiuhe สางผมของเขาและพูดต่อว่า “คุณต้องการเครื่องเคียงหรือไม่? ลุงหูเพิ่งส่งชุดใหม่มาให้เรา ครั้งนี้รสชาติดียิ่งขึ้น”
เหอไป๋รู้สึกว่าตอนนี้เขาถูกดึงดูดมาก เขาเดินหน้าต่อไป “ฉันไม่ต้องการสิ่งนั้นแล้ว ตอนนี้ฉันต้องการขนมฮอว์ธอร์น”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น Di Qiuhe ก็หยิบกุญแจรถและลุกจากที่นั่ง
เหอไป๋ตกตะลึง เขาไม่รู้ว่าตีชิ่วเหอกำลังออกไปซื้อขนมฮอว์ธอร์นให้เขาจริง ๆ จนกระทั่งเขาเห็นตีชิ่วเหอเปิดประตู เขาหยุดตีชิ่วเหอ มองออกไปนอกหน้าต่าง หิมะกำลังตก! เขาขอให้ตีชิวเหอกลับมา
“อยากได้อะไรอีกไหม” ตีชิ่วเหอเดินกลับมาและถามเขาอย่างอ่อนโยน
เหอไป๋พลิกเขาที่หน้าผาก
Di Qiuhe โน้มตัวเข้ามาใกล้เขาเพื่อให้ He Bai พลิกตัวเขาได้ง่ายขึ้น
Awww ดูเหมือนว่า Di Qiuhe จะตกใจมากกับการที่ He Bai เป็นไข้ในคืนนั้น และเขาก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อชดเชยสิ่งนั้น
เหอไป๋บีบใบหน้าของตีชิ่วเหอและนั่งลงบนโซฟา เขาพันขารอบตัวตีชิ่วเหอและเริ่มจูบเขา
ตี่ชิวเหอไม่เห็นว่ากำลังจะมาถึง เขาเริ่มจูบเหอไป่กลับหลังจากนั้นไม่กี่วินาที
เหอไป๋เริ่มเปลื้องผ้าเขา
ตี่ชิวเหอพยายามอย่างมากที่จะไม่ตอบสนองเหอไป๋อีกนอกจากการจูบ เขาเพียงแค่ถามว่า “ไม่อยากรู้สึกเหมือนขนมฮอว์ธอร์นอีกแล้วเหรอ?”
เหอไป๋มองตาเขาแล้วส่ายหัว แล้วเดินขึ้นห้องนอนไปชั้นบน
ตีชิ่วเหอถูกเหอไป๋ปลุกเร้ามาก อาห์ ลูกหมาของเขาตอนนี้เก่งมากในตอนนี้……
ห้านาทีต่อมา เหอไป่เดินลงมาชั้นล่างด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ เมื่อเห็นตี่ชิวเหอใส่เสื้อผ้ากลับเข้าที่ เขาตวาดตีชิ่วเหอด้วยสายตาดุ “นั่งบนโซฟา”
“ทำไมหน้าแดงจัง? เป็นไข้หรือเปล่า” ตีชิ่วเหอถามอย่างเป็นห่วง เขาเอาผ้าห่มคลุมเหอไป่ “เดี๋ยวฉันจะโทรหา GP”
เหอไป่หยุดเขาและดึงเขาไปที่โซฟา เขาทิ้งตัวลงบนตี่ชิ่วเหอ เอาชนะความเขินอายทั้งหมด เขาเริ่มยั่วเย้าตี่ชิ่วเหอ
ในไม่ช้าทั้งสองก็เปลื้องผ้า