ผู้แปล: Sissy That Walk
“ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ” เหอไป๋หน้าแดงเพราะการจ้องมองของตีชิ่วเหอ เขาขอให้บริกรมารับคำสั่งของตีชิ่วเหอ ถึงกระนั้น Di Qiuhe ยังคงจ้องมองมาที่เขา He Bai ขอตัวและออกจากโต๊ะ
Di Qiuhe รู้ว่าลูกสุนัขของเขาขี้อายแค่ไหน เขาแค่มองตาม He Bai ไปรอบๆ เมื่อเห็น He Bai กำลังส่งลูกโป่งให้สาวๆ และเด็กๆ ในร้านกาแฟ เขาก็ปิ๊งไอเดียบรรเจิด เขาบันทึกช่วงเวลาที่สวยงามนั้นโดยใช้กล้องของ He Bai .
He Bai ถ่ายภาพ Liu Lange อีกสองสามภาพในตอนพลบค่ำ และนั่นก็เป็นการสรุปอย่างเป็นทางการสำหรับวันนี้
He Bai และ Di Qiuhe สั่งบริการรูมเซอร์วิสสำหรับอาหารค่ำ Di Qiuhe อาบน้ำและนอนลงในขณะที่ He Bai ยังคงทำงานเกี่ยวกับภาพถ่ายที่เขาถ่ายในตอนเย็น เขาทำงานไม่เสร็จจนกระทั่งสี่ทุ่มเมื่อตีชิ่วเหอผล็อยหลับไปหลังจากเที่ยวบินอันยาวนาน
เหอไป๋หาวหลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็อุ้มตีชิ่วเหอแล้วไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของ Di Qiuhe และพวกเขาก็นอนกอดกัน
เหอไป๋ถูกปลุกโดยตีชิ่วเหอที่กำลังยุ่งอยู่กับเขา เหอไป๋จับมือตีชิ่วเหอแล้วถามว่า “คุณตื่นเช้าจัง คุณหิวหรือยัง”
ตีชิ่วเหอจูบเหอไป่ที่หน้าอก จากนั้นเขาก็จับขาของเหอไป๋และจูบไปจนถึงริมฝีปากของเขา “ใช่ ฉันหิว แต่อย่าถือสาฉัน เฮ้ ฉันกำลังทานบุฟเฟ่ต์ที่นี่”
“บุฟเฟ่ต์? บุฟเฟ่ต์อะไร? เดี๋ยวก่อน อะไรนะ…” ตอนนี้เหอไป๋รู้สึกตัวแล้ว
ตี่ชิวเหอยิ้มและเกลี้ยกล่อม “ใช่ บุฟเฟ่ต์ของฉัน กินได้ไม่อั้น อรุณสวัสดิ์ลูกหมา แล้วก็สุขสันต์วันวาเลนไทน์ด้วย”
เฮ่อไป๋ถูกปลุกด้วยวิธีนี้ เขาดีใจหรือเปล่า 😉
ทีมงานทั้งหมดกำลังมุ่งหน้าไปยังรันเวย์โชว์หลังจากทานอาหารเช้าในร้านอาหารของโรงแรมแล้ว เหอไป๋ขอให้ตี่ชิวเหอช่วยแบกอุปกรณ์หนักทั้งหมด
เมื่อเห็นเช่นนั้น Liu Lange ก็ถามเสียงต่ำว่า “อืม จริงเหรอ? คุณแน่ใจหรือว่าต้องการให้เขาแบกทั้งหมดนั้น”
“ความเมตตาใด ๆ ต่อเขาจะย้อนกลับมาที่ฉัน” เหอไป่ตอบอย่างเฉยเมย เขาลูบเอวที่เจ็บจากการออกกำลังกายในตอนเช้า จากนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่เด็กผู้ช่วยคนใหม่ของเขาซึ่งส่งยิ้มสดใสให้กับเขาเป็นการตอบแทน
เด็กดิชดิที่ตอนนี้ยิ้มแย้มแจ่มใสและไร้เดียงสา ใครจะคิดว่าตอนอยู่บนเตียงเขาเป็นเหมือน...
เหอไป๋ถอนสายตาออก ตีก้นของตี่ชิ่วเหอในใจ ในขณะที่ Di Qiuhe ถอนสายตาของเขาเช่นกัน เมื่อเห็นว่า Liu Lange กระซิบกับ He Bai เขาก็หรี่ตา
รันเวย์โชว์คืองานโต๊ะเครื่องแป้งโดยเนื้อแท้แล้ว เหอไป๋ซึ่งยังคงคิดว่าตัวเองเป็นคนอ้วน รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่งานแสดง ชุดหรูหราและแบรนด์แวววาวเหล่านั้นกระพริบตา เขาเพิ่งเห็นนายแบบเหล่านั้นเดินถือป้ายดอลลาร์
ตีชิ่วเหอแอบไปหาเขาเป็นระยะ ตีชิ่วเหอลูบเอวเขา “คุณชอบที่นี่ไหม ลูกสุนัข”
“ไม่ นรกไม่มี” เหอไป๋กำลังเพลิดเพลินกับการนวดที่ตี่ชิวเหอให้เขา เขานั่งตัวตรงเล็กน้อยและดูรูปถ่ายที่เขาเพิ่งถ่ายไป “พูดตามตรง ฉันชอบสวนสาธารณะใกล้บ้านของเรา ที่ซึ่งเราสามารถเดินไปรอบๆ อย่างสบายๆ ดีกว่าการสวม แบรนด์แฟนซีเหล่านี้และสร้างเครือข่ายกับผู้คนรอบตัวคุณ”
“ฉันก็ชอบไลฟ์สไตล์แบบนั้นเหมือนกัน” Di Qiuhe ตอบอย่างนุ่มนวลและเขานวด He Bai ต่อไป
แต่เหอไป๋สัมผัสได้ว่าตีชิ่วเหอกำลังจูบลาของเขาโดยพูดว่า เขารู้ว่าตีชิ่วเหอเกิดมาเพื่อไลฟ์สไตล์แบบนี้ เขากำลังจะโทรหาเขาเมื่อสังเกตเห็นว่าชายวัยกลางคนกำลังจ้องมองพวกเขา หรือพูดให้ถูกคือเขา จ้องมองไปที่ Qiuhe
ชายวัยกลางคนสังเกตเห็นว่าเหอไป่พบเขา เขาถอนสายตาและพยักหน้าให้เหอไป่ด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็มองไปที่อื่น
เขาเพิ่งบังเอิญมองไปที่ Di Qiuhe ไม่ใช่เรื่องใหญ่…
เหอไป๋บอกตัวเองเช่นนั้น และพาตีชิ่วเหอไปหาหลิวหลาง
หลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน เหอไป๋กลับไปที่โรงแรมเพื่อทำงานตกแต่งภาพ ในขณะที่ตีชิ่วเหอกำลังสบายดี เขาแค่นั่งข้างๆ เหอไป่อย่างเงียบๆ ป้อนผลไม้ให้เขาบ้างเป็นครั้งคราว เขาหาความบันเทิงด้วยการอ่านหนังสือ นิตยสารบางฉบับ
คืนนั้นเวลา 9 โมงเช้า เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น เหอไป๋ขอให้ตีชิ่วเหอเปิดประตูให้เขา “นั่นเป็นของว่างยามค่ำของฉัน คุณช่วยเอามาให้ฉันได้ไหม”
ตีชิ่วเหอวางนิตยสารในมือลงแล้วเดินไปที่ประตู
ทันทีที่ Di Qiuhe ลุกขึ้นยืน He Bai ก็บันทึกภาพที่เขากำลังทำงานอยู่และปิดแล็ปท็อป จากนั้นเขาก็วิ่งไปที่ห้องน้ำพร้อมกับกระเป๋าลึกลับที่เขาจัดระเบียบตอนที่ Di Qiuhe อยู่ในห้องน้ำ
ตี่ชิวเหอรู้สึกสับสนมากที่ไม่เห็นใครอยู่ในห้องหลังจากที่เขาได้ขนมของเหอไป๋ เขาเคาะประตูห้องน้ำ “ทำไมจู่ ๆ คุณถึงอาบน้ำ? คุณต้องการทานอาหารว่างก่อนที่มันจะเย็นไหม?”
เหอไป่เปิดประตูและคว้ากระเป๋าในมือของตีชิ่วเหอและปิดประตูห้องน้ำ
Di Qiuhe รู้สึกขบขันกับพฤติกรรมของ He Bai “รีบร้อนอะไร? ฉันไม่มีอาหารของคุณ ไม่ต้องกังวล อย่าลืมนำขยะไปทิ้งในภายหลัง”
มีคำว่า "ใช่" มาจากห้องน้ำอย่างคลุมเครือ
หลายนาทีต่อมา He Bai ขอให้ Di Qiuhe นำชุดนอนเข้าห้องน้ำให้เขา ตีชิ่วเหอวางนิตยสารของเขาอีกครั้งและเคาะประตูห้องน้ำ
“เข้ามาสิ เปิดแล้ว”
ตีชิ่วเหอเปิดประตู
สิ่งที่ค่อยๆ ปรากฏต่อหน้าเขาคือพื้นปูด้วยกลีบกุหลาบ ตี่ชิวเหอตกตะลึง
และ He Bai ซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังประตูก็กอดเขาจากด้านหลัง จากนั้นเขาก็พาเขาไปที่อ่างอาบน้ำซึ่งมีแก้วไวน์สองใบวางอยู่ข้างๆ เหอไป๋ยื่นแก้วหนึ่งให้ตีชิ่วเหอ และเขาถือแก้วหนึ่ง เขาจิบและจูบตีชิ่วเหออย่างลึกซึ้ง
เทียนหอมอบอวลอยู่ในอากาศ ตอนนี้ชายในฝันอยู่ในอ่างที่สวมเสื้อสีขาวตัวเปียกโชก ช่างเป็นทิวทัศน์ที่เขาเห็น
เขาขอมากกว่านี้ได้ไหม?
ตีชิ่วเหอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมอกด้วย เขากดเหอไป่ไว้ใต้ตัวเขาแล้วพูดว่า “ไป่~”
"สุขสันต์วันวาเลนไทน์." เหอไป๋โน้มตัวเข้าไปใกล้และจูบเขาที่ติ่งหู เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างซุกซน “สนุกไปกับค่ำคืนนี้ หน่อมแน้มดิ”
ความสัมพันธ์จำเป็นต้องรักษาไว้ เมื่อมีคนปฏิบัติต่อเขาอย่างสุดหัวใจ เขาจะตอบแทนแต่สิ่งเดิม
พวกเขามีวันวาเลนไทน์ที่น่ารัก และงานของเหอไป๋ก็จบลงอย่างราบรื่น
หลังจากที่เหอไป่กลับไปโรงเรียน เขาคลิกรูปภาพที่เขาถ่ายของตีชิ่วเหอเมื่อเขาทำให้เขาประหลาดใจที่ร้านกาแฟ เขาซูมเข้าและครุ่นคิด เขาเปิดซอฟต์แวร์ตกแต่งภาพและจ้องที่หน้าจอเป็นเวลานาน เขาจริงๆ ไม่รู้จะรีทัชภาพอย่างไร เขาจึงล้มเลิกไป เขาเข้าสู่ระบบเว็บไซต์ของ International Art Festival for Uni Student และอัปโหลดภาพต้นฉบับของ Di Qiuhe