ตอนที่ 289: เรื่องราวรองเจ็ด (1)
ผู้แปล: Sissy That Walk
ตีชิ่วเหอตกตะลึง เขาไม่รู้จะพูดอะไร เขาหลีกเลี่ยงการจ้องมองจากเหอไป่ไปที่เครื่องดื่ม เขาตรวจสอบขวดและถามว่า "นี่คือเครื่องดื่มที่คุณกำลังพูดถึง? อาการอะไรกันแน่? ทำไมคุณถึงแน่ใจว่ามันเป็นพิษ?”
“ผมไม่ทราบอาการที่แน่นอน แต่บังเอิญทำน้ำหกลงบ่อ กบเลยตาย” เหอไป่โกหกเรื่องกบเพื่อให้ฟังดูน่าเชื่อถือมากขึ้น และเขาพูดต่อว่า “ฉันแน่ใจว่ามันคือเครื่องดื่ม แล้วฉันก็คิดถึงคุณ ฉันเลยรีบมาที่นี่เพื่อช่วยชีวิตคุณ ดังนั้น ใช่ คุณเป็นหนี้บุญคุณฉันที่ช่วยชีวิตคุณ” จากนั้นเขาก็มองไปที่โจ๊กบนพรม “อาจจะสองชีวิต” พูดให้ถูกคืออาจจะหลายชีวิต
ตีชิ่วเหอเหลือบมองโจ๊กด้วย เขาก้มศีรษะลงและคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แต่ทำไมคุณไม่โทรหาตำรวจและขอให้พวกเขาตรวจสอบเครื่องดื่ม? คุณมาที่โรงแรมของฉันและก่อกวนบอดี้การ์ดของฉันแทนเหรอ”
“ก่อกวน”?
เหอไป๋ขมวดคิ้ว เขาสาบานว่าเขาจะทุบตีหน่อมแน้มตี้คนนี้ถ้าเขากล้าพูดกับเขาแบบนี้ในอีกชาติหนึ่ง แต่สำหรับตอนนี้ เขาต้องหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า "ฉันเกรงว่าคุณ จะถูกวางยาก่อนที่ตำรวจจะตรวจสอบเครื่องดื่ม”
“คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นใครและที่อยู่ของฉัน นี่เป็นการเดินทางส่วนตัว และฉันก็ระมัดระวังตัวมากและไม่พูดน้อยตลอดเวลา แต่คุณมาที่โรงแรมโดยตรงและมาที่ห้องสวีทของฉัน” Di Qiuhe เอาแต่โยนคำถามไปที่ He Bai
เหอไป๋เริ่มหมดความอดทน เขาไม่ต้องการทำให้ตีชิ่วเหอตกใจด้วยการพูดความจริงว่า 'เฮ้ ฉันมาจากอีกชีวิตหนึ่ง' ดังนั้นเขาจึงเงียบ
ตี่ชิวเหอไม่ได้รู้สึกรำคาญกับความเงียบ เขาเปลี่ยนเรื่อง “ดูเหมือนว่าคุณเป็นศัตรูกับผู้ช่วยอันมากนะ?” จากนั้นเขาก็มองไปที่เหอไป่เพื่อดูปฏิกิริยาของเขา “อย่าปฏิเสธเลย ฉันเห็นมันเมื่อคุณ 'บังเอิญ' ทำโจ๊กตก”
เหอไป๋สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกลอกตาไปที่ตีชิ่วเหอ “ไม่ใช่สามัญสำนึกหรอกที่คุณรู้ว่ามีคนพยายามวางยาพิษ คุณไม่ควรกินอะไรจากใครก่อนที่คุณจะรู้ว่าเป็นใคร”
ตีชิ่วเหอพบว่าวิธีที่เหอไป๋กลอกตาใส่เขานั้นค่อนข้างน่ารัก และเขาอยากจะแหย่ลักยิ้มของเหอไป๋ แต่ความรู้สึกของเขาบอกเขาว่าอย่าทำ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมใครง่าย ๆ ลองคิดดูสิ เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับชายผู้นี้ที่ดูเหมือนจะหยาบคายกับผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาและไม่สามารถหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองได้ ด้วยเหตุนี้ Di Qiuhe จึงไปที่ห้องน้ำ
เมื่อเห็นร่างที่ถดถอยของ Di Qiuhe เหอไป๋ก็พลิกตัวออกจากหลังของเขา
ตำรวจมาถึงเร็ว ๆ นี้ บอดี้การ์ดทั้งทีมถูกเรียกตัวออกมาเพื่อให้ความร่วมมือกับตำรวจ หวังโบยีที่ผล็อยหลับก็เดินออกมาจากห้องของเขาเพื่อตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่เห็นอันซีซีที่โถงทางเดินและเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ตำรวจรับเครื่องดื่มที่เหอไป๋บอกว่ามีพิษ และพวกเขาหยิบตัวอย่างโจ๊กจากพรม พวกเขายังถามคำถามสองสามข้อกับเหอไป๋และอันซีซี จากนั้นพวกเขาก็ลางานโดยบอกว่าจะแจ้งผลให้เหอไป๋และตีชิ่วเหอทราบโดยเร็วที่สุด
Di Qiuhe พาตำรวจออกไปและบอกให้ Wang Boyi จับตาดู An Xixi และเอาโทรศัพท์ของเธอไปก่อนที่จะได้รับผล
Wang Boyi พยักหน้า เขากำหมัดแน่นและถอนหายใจ Di Qiuhe ไม่เพียง แต่ออกคำสั่งให้เขาเท่านั้น An Xixi ต้องทำสิ่งที่น่ากลัว
Wang Boyi หายใจเข้าลึก ๆ เขารู้สึกว่าเขาถูกครอบงำด้วยความเหนื่อยล้า
Di Qiuhe คิดเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นในห้องของเขา เขาเดินกลับไปที่ห้องของเขาพร้อมกับก้าวกระโดด บอดี้การ์ดทุกคนต่างสูญเสีย
มีคนกำลังจะวางยามิสเตอร์ดี แต่ทำไมเขาดู…ร่าเริงจัง?
ตีชิ่วเหอทำหน้าเซ็งเมื่อเขาเข้าไปในห้อง เห็นเหอไป๋ยังคงนั่งอยู่บนโซฟา เขาพูดว่า “ตำรวจออกไปแล้ว และฉันโทรหาคนสองสามคน โอกาสที่เราจะได้ทราบผลในวันพรุ่งนี้”
ความเงียบคือคำตอบ
Di Qiuhe เดินไปหาผู้ชายบนโซฟาเพียงเพื่อพบว่าเขาหลับไปแล้ว
ตี่ชิวเหอยิ้ม เขาจ้องมองเหอไป่อยู่พักหนึ่งและพยายามทำให้เขาอยู่ในท่าที่สบาย
“ชิวเหอ……”
Di Qiuhe เพิ่งแตะไหล่ของ He Bai เมื่อ He Bai รู้สึกถึงออร่าที่คุ้นเคยและพึมพำชื่อ Di Qiuhe เหอไป่เอื้อมแขนของเขาและโอบรอบคอของ Di Qiuhe Di Qiuhe ตกตะลึงเกินกว่าจะเคลื่อนไหวได้
“กอดฉันสิ เด็กดิชดิ” เรียกร้องเหอไป๋ด้วยความไม่พอใจ
“หน่อมแน้มดิ?” Di Qiuhe เบิกตากว้าง “เขาเรียกฉันเหรอ?”
หัวใจของ Di Qiuhe เต้นแรง เขาพยายามดึงแขนออก แต่ He Bai ไม่ยอมปล่อย เขายังทิ้งรอยกัดไว้ที่แขนของ Di Qiuhe ตีชิ่วเหอยกมือขึ้น เขาแตะแก้มของเหอไป๋ และในที่สุดก็จิ้มที่ลักยิ้มของเหอไป่
เหอไป๋ส่งเสียงกรน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่พอใจที่ถูกรบกวนขณะหลับ เขากลิ้งไปอีกฝั่ง โธ่เอ๊ย เด็กชายเกือบล้มลงบนพื้น Di Qiuhe ดำเนินการทันที เขาเอื้อมมือไปจับ He Bai
เหอไป๋กำลังพักผ่อนอยู่ในอ้อมแขนของตีชิ่วเหอ เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเหอไป่ที่ท่อนแขนของเขา หัวใจของเขากำลังเต้นแรง เขามองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับเหมือนเด็กทารก และเขาตัดสินใจว่าเขาอาจจะเป็นหมอนที่ดีในคืนนี้ . ดังนั้นเขาจึงหมอบลงบนพื้นและผ่อนคลายร่างกายของเขา ปล่อยให้เหอไป่นอนบนแขนของเขาอย่างสบาย
เมื่อเห็นชายในอ้อมแขนของเขา ตีชิ่วเหอรู้สึกเหมือนเขารู้จักชายคนนี้มานาน ทำไมเขาถึงมีความรู้สึกเช่นนี้?
บอดี้การ์ดที่ยังคงยืนอยู่ข้างนอกเพื่อรอพาเหอไป่ไปยังห้องอื่นต่างรู้สึกสับสน “พวกเขายังคุยกันอยู่หรือเปล่า”