ผู้แปล: Exodus Tales Editor: Exodus Tales
คนตายในตอนกลางคืน
เดินอย่างเอร็ดอร่อยผ่านพื้นที่ต่างๆ
เข้าไปในเรือนกระจกซึ่งตั้งอยู่ใกล้หน้าผา
เมื่อ Lu Mingshu คิดเกี่ยวกับมัน พระราชวัง Flying Imperial Palace นี้ค่อนข้างแปลก เรือนกระจกนี้เป็นอาคารที่ดี มันตั้งอยู่ในตำแหน่งทางภูมิศาสตร์ที่ค่อนข้างแปลก แต่ก็เต็มไปด้วยพืชหายาก เห็นได้ชัดว่าลงทุนไปมากขนาดไหน แต่เธอก็เคยมาที่นี่สองสามครั้งแล้ว และไม่เคยมีใครเฝ้าดูแลสถานที่แห่งนี้
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงรถเข็นใกล้เข้ามา
Lu Mingshu หันกลับไปดู Xie Lianzhen ที่ประตู
เขาเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เธอ “คุณหลู่ อะไรทำให้คุณมาที่นี่”
ไม่ว่า Lu Mingshu จะเห็นใบหน้านี้กี่ครั้ง เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามันช่างน่าเสียดาย ช่างน่าเสียดาย…คำเดียวที่จะอธิบายมันไม่เป็นอันตราย แต่เจ้าของเป็นอย่างอื่น
“มีคำถามที่ฉันอยากถามคุณเหลียนเจิ้น”
เขายิ้มบางๆ “เอาเลย”
Lu Mingshu มองเข้าไปในดวงตาของเขา “คุณยอมแพ้แล้วหรือยัง” เธอเน้นย้ำทุกคำ
ไม่จำเป็นต้องมีรายละเอียดเพิ่มเติม ทั้งสองคนรู้ดีว่าเธอหมายถึงอะไร
Xie Lianzhen ยิ้มอย่างอ่อนโยน แทนที่จะหลบหน้าเธอ เขาจ้องกลับเข้าไปในดวงตาของเธอ “ Miss Lu คุณอาจ… ตื่นตระหนกหรือเปล่า”
Lu Mingshu เหล่ตาของเธอและเงียบ
Xie Lianzhen ไม่สนใจเธอและพูดต่อ “ฉันเดาว่านี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่คุณเจอเหตุการณ์แบบนี้ ขอโทษนะ แต่ฉันไม่เหมือนคนอื่นที่กลัวความเย็นชาของคุณ ฉันตั้งใจแน่วแน่และมาพร้อมกับเงื่อนไขเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ฉันต้องการ ตอนนี้คุณไม่สามารถทำให้ฉันกลัวด้วยท่าทีเย็นชาของคุณได้แล้ว คุณก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร”
รถนั่งคนพิการเคลื่อนตัวช้าๆ ปิดช่องว่างระหว่างรถทั้งสองคัน จากนั้น Xie Lianzhen ก็ลดระดับเสียงลงและพึมพำว่า “ครั้งก่อน มารยาทของคุณค่อนข้างไม่เหมาะสม”
ราวกับว่าเธอถูกเปิดโปง Lu Mingshu ก็พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง
ในการประชุมครั้งก่อนของพวกเขาที่นี่ เขาต้องการให้เธอปฏิเสธความท้าทายและสัญญาว่าจะทำให้เธอเป็นหนึ่งในสิบอันดับแรก
เธอเลือกที่จะทำให้มันชัดเจน
หลังจากนั้น Lu Mingshu ก็เสียใจกับการกระทำของเธอในวันนั้น อย่างไรก็ตาม การแข่งขันอยู่ตรงหน้าเธอในขณะนี้ และเธอไม่มีแรงเหลือสำหรับเรื่องอื่น
“คุณกลัวใช่ไหม” Xie Lianzhen ถามอย่างอ่อนโยน “คุณคิดว่าคุณอยู่ยงคงกระพัน ไม่มีอะไรมาทำให้คุณผิดหวังได้ แต่มีบางคนที่พยายามเข้าข้างคุณ เพื่อดึงความสนใจของคุณในทุกวิถีทาง คุณไม่กลัวแม่เลี้ยงของคุณวางแผนทำร้ายคุณหรือพ่อของคุณทำให้คุณจนมุม แต่คุณกลัวฉัน หลังจากที่แม่ของคุณเสียชีวิต คุณมองว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า มีไม่มากที่คุณได้รับจากผู้อื่น ดังนั้นคุณจึงหวงแหนทุกสิ่งที่มอบให้คุณ กลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหวเพราะฉันดีกับคุณเกินไป คุณกลัวว่าคุณจะปฏิเสธฉันไม่ได้”
เขายิ้มบางๆ และมองเธอด้วยความสมเพช “เด็กแบบนี้ คุณอายุแค่สิบหก ที่รัก นี่มันมากเกินไปสำหรับคุณแล้ว”
Lu Mingshu อ้าปาก แต่ไม่มีอะไรออกมา
“คุณทำแบบนี้กับตัวเองทำไม” แสงจันทร์สะท้อนกับดวงตาของ Xie Lianzhen ทำให้เขาดูห่วงใยและอ่อนโยนมากขึ้น “คุณยังเด็กอยู่ คุณควรใช้ชีวิตของคุณโดยปราศจากความรอบคอบแม้แต่น้อย แม้ว่าคุณอาจทำผิดพลาดระหว่างทาง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องบังคับตัวเองให้เป็นผู้ใหญ่และทำตัวเป็นผู้ใหญ่เพื่อเผชิญกับความขัดแย้งทั้งหมด คุณไม่เต็มใจที่จะถอยหลังแม้แต่ก้าวเดียว คุณเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำเยาะเย้ยทั้งหมดโดยแสร้งทำเป็นว่าคุณไม่ได้ยินและกล้าเดินไปข้างหน้าด้วยตัวเอง”
Xie Lianzhen ถอนหายใจ และหัวใจของ Lu Mingshu ก็ลดลงเล็กน้อย “แม้ว่าคุณจะถูกมองมาก มันไม่เคร่งขรึมไปหน่อยเหรอ? นี่ไม่ใช่วิธีที่เด็กอายุสิบหกปีควรจะใช้ชีวิตของเธอ”
ความเงียบเข้าครอบงำเรือนกระจก
Xie Lianzhen ไม่ได้ดำเนินการต่อ และ Lu Mingshu กำลังจ้องมองไปในอวกาศ
ตอนนี้ Lu Mingshu พูดไม่ออก เมื่อเธอมาถึงที่นี่ เธอวางแผนทุกอย่างไว้หมดแล้ว เธอควรจะหนักแน่นและมั่นคง แต่ตอนนี้มันกำลังออกนอกลู่นอกทาง
ราวกับกำลังปอกหัวหอมชั้นในที่ห่อหุ้มหัวใจของเธอถูกเอาออกหมดแล้ว หัวใจของเธอถูกเปิดเผยและแสดงให้โลกเห็น
บางสิ่งไม่ได้ทำร้ายหรือไม่มีนัยสำคัญจนเธอไม่ได้คิดถึงมันด้วยซ้ำ แต่ทันทีที่ใครเอ่ยถึง ความรู้สึกที่มีใครสักคนที่เข้าใจเธอกลับทำให้ความรู้สึกของเธอพรั่งพรูออกมา
“ทำไมคุณถึงปฏิบัติตัวแบบนี้? ก่อนหน้านี้คุณไม่มีโอกาส แต่ต่อจากนี้ไปจะไม่มีอะไรเหมือนเดิม คุณสามารถมีอิสระทั้งหมดที่คุณต้องการและไม่ต้องกังวลกับสิ่งอื่นใด เพราะฉันจะแก้ปัญหาทั้งหมดให้คุณ…”
จู่ๆ จิตใจของ Lu Mingshu ก็หวนนึกถึงนิทานพื้นบ้านที่เธอเคยเห็นในวงล้อแห่งสวรรค์ ในทะเลอันไกลโพ้น มีปีศาจทะเลฝูงหนึ่งอาศัยอยู่พร้อมกับเสียงอันไพเราะ ผู้ที่ได้ยินเสียงของพวกมันจะจมดิ่งไปกับเสียงเพลงและจบลงด้วยการเป็นอาหารของมัน
“คุณปฏิเสธฉันเพราะคุณกลัว และคุณคิดร้ายต่อฉันเพราะหวังว่าฉันจะเลิกรา แต่ทำไมคุณไม่ทำตามหัวใจของคุณ? ถ้าเจ้าแข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้ต่อไปเมื่อเผชิญกับการซุบซิบไร้สาระ เหตุใดเจ้าจึงไม่เต็มใจทำตามความปรารถนาของตน?”
เสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยนเหมือนเสียงไซเรนทำให้สูญเสียตัวเอง
เมื่อเห็นเธอลังเล รอยยิ้มก็ฉาบบนใบหน้าของเขา
“นี่คือการแก้แค้นของคุณใช่ไหม” เสียงเย็นยะเยือกทำลายความเงียบ
Xie Lianzhen มองเธอด้วยความงุนงง และเขาเห็นว่าดวงตาของเธอกลับมาเป็นปกติ
“กลับมาหาฉันเพราะฉันเปิดโปงตัวจริงของคุณครั้งสุดท้ายเหรอ”
Xie Lianzhen เอนตัวไปข้างหลัง และทันใดนั้นเขาก็นึกย้อนไป “อา ตาต่อตา ไม่ยุติธรรมเหรอ?”
เมื่อตกตะลึงกับคำตอบของเขา Lu Mingshu ก็เย้ยหยัน “คุณเพิ่งบอกว่าฉันเป็นเด็กไม่ใช่เหรอ? คุณไม่รุนแรงกับเด็กไปหน่อยเหรอ?”
Xie Lianzhen ใช้นิ้วเคาะด้านข้างรถเข็นของเขา “ดูเหมือนคุณจะไม่รู้สึกเสียใจเลยที่ทำตัวรุนแรงเมื่อทำแบบเดียวกันกับฉัน!” เขายิ้ม.
“เฮ้….” Lu Mingshu พยายามกลั้นเสียงหัวเราะของเธอ
Lu Mingshu เกือบถูกเขาหลอก แต่โชคดีที่เขาข้ามเส้นล่างของเธอ สภาพแวดล้อมที่เธอเติบโตมานั้นเลวร้าย ไม่เหมือนกับเด็กอายุสิบหกคนอื่นๆ เธอไม่สามารถมีอิสระอย่างที่เธอต้องการได้ แต่ช่างเป็นเรื่องดีที่ "กล้าออกหน้าออกตาด้วยตัวเอง" ทำให้ชีวิตของเธอฟังดูน่าสมเพชมากกว่าที่เป็นจริงที่จงใจทำให้เธอมีอารมณ์มากขึ้น
ผู้ชายที่มีใบหน้าไร้เดียงสาคนนี้มีจิตใจที่กว้างไกลยิ่งกว่าปลายเข็ม เธอเปิดโปงเขาครั้งหนึ่ง และตอนนี้เขามาที่นี่เพื่อแก้แค้นด้วยวิธีเดียวกัน
Lu Mingshu เริ่มเสียใจที่มาพบเขาในคืนนี้
เท่านั้น
"ตกลง. ดังนั้นโปรดบอกฉันว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร” Xie Lianzhen มีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าราวกับว่ามีสิ่งดีๆ เกิดขึ้น
Lu Mingshu หายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์
อย่าโกรธเขา ยิ่งคุณโกรธมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น
“ตอบคำถามฉันก่อนได้ไหม”
"อันดับแรก…?" Xie Lianzhen ขมวดคิ้ว “โอ้นั่น!”
เมื่อเห็นความตื่นตระหนกของเธอ Xie Lianzhen ก็หัวเราะออกมา “คุณจะทำอย่างไรถ้าคำตอบของฉันคือไม่”
“ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันอยากจะทำข้อตกลงกับคุณ” เธอตอบอย่างใจเย็น ท่องคำตอบที่เธอฝึกฝนอยู่ในใจมาระยะหนึ่งแล้ว