ผู้แปล: Exodus Tales Editor: Exodus Tales
แสงดาบหรี่ลง และหลู่หมิงชูก็เก็บดาบของเธอไว้
หลังจากอสุรกาย สัตว์อสูรก็เข้ามาหาทีละตัว Lu Mingshu ไม่รู้สึกอะไรเลย
“ทำไมมีสัตว์อสูรเยอะจัง” Xie Lianzhen ยกมือขึ้นแล้วลูบจมูก การกระทำนี้ทำให้เขาดูเหมือนเด็ก ซึ่งแตกต่างจาก “นายน้อยเหลียนเจิ้น” ที่คุกคามเธอเมื่อวานนี้โดยสิ้นเชิง
มันทำให้ Lu Mingshu อยากรู้อยากเห็น ทุกครั้งที่เธอคิดว่าเธอเห็นเขา เขาแสดงอีกด้านหนึ่งที่ทำให้เธอตกใจยิ่งกว่าเดิม
ด้านที่อ่อนโยนเมื่อพวกเขาพบกันครั้งแรก ตามมาด้วยผู้ชายที่มีเจตนาร้าย จากนั้นก็เป็นผู้ชายเย็นชา และตอนนี้เป็นคนที่เปิดเผย
ใครคือตัวจริงของเขา? Lu Mingshu ไม่สามารถบอกได้
“เราอาจจะมีปัญหา มีสัตว์อสูรมากมาย… มันอาจจะเป็นถ้ำสัตว์ร้ายก็ได้”
"มันแปลก." Xie Lianzhen ลูบคางของเขา “ไม่มีถ้ำสัตว์ร้ายใกล้แท่นสัจธรรมที่เจ็ด แม้จะอยู่ห่างออกไปหนึ่งพันไมล์ก็ตาม”
“ เป็นไปได้ไหม…” Lu Mingshu ใคร่ครวญ “พื้นที่ที่ซ้ำกันนี้เร็วกว่าที่เราคาดเดาไว้มากหรือ?”
“คุณหมายถึงก่อนที่จะมีแพลตฟอร์มความจริงที่เจ็ด?” Xie Lianzhen เข้าใจสิ่งที่เธอหมายถึงทันที
Lu Mingshu พยักหน้า
"เป็นไปไม่ได้." Xie Lianzhen ปฏิเสธ “เมื่อตั้งเวทีความจริงที่เจ็ด บรรพบุรุษใช้ความพยายามอย่างมาก ภูเขายามเช้าอันยิ่งใหญ่ถูกเปลี่ยนแปลง ดังนั้นหากสิ่งนี้เกิดขึ้นก่อนที่แท่นความจริงที่เจ็ดจะถูกสร้างขึ้น แผ่นดินจะไม่มีลักษณะเช่นนี้”
"นี้…"
หากสิ่งที่ Xie Lianzhen พูดเป็นความจริง สถานการณ์ที่พวกเขาเผชิญอยู่ตอนนี้คงยากที่จะอธิบาย
“มีความเป็นไปได้อีกอย่าง” Xie Lianzhen มองไปที่ร่างของสัตว์ร้ายที่อยู่บนพื้น “มีที่แห่งหนึ่งบนภูเขาอรุณรุ่งซึ่งมีสัตว์ดุร้ายมากมาย”
Lu Mingshu ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “คุณหมายถึงสถานที่ที่พวกเขาเลี้ยงมัน? ที่คุณพูดถึงก่อนหน้านี้”
"ใช่." Xie Lianzhen พยักหน้า “แต่เพื่อให้บรรลุสิ่งนี้คงเป็นเรื่องยากมาก ฉันเห็นว่าบุคคลนี้มีหุ้นส่วนที่มีตำแหน่งสูงในแพลตฟอร์มความจริงที่เจ็ด”
Lu Mingshu พยักหน้าและหยุดถาม เธอไม่ควรถามอะไรอีก นี่เป็นเรื่องภายในของแพลตฟอร์มความจริงที่เจ็ด และไม่ใช่เรื่องดีที่จะรู้ความลับมากเกินไป
“เราควรจะทำอย่างไรดี?” หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เธอจึงถาม
“คุณคิดว่าเราควรทำอย่างไร” Xie Lianzhen ตอบโต้
Lu Mingshu ตอบโดยไม่ลังเล “ก้าวต่อไปและค้นหา”
Xie Lianzhen หัวเราะออกมา
"คุณหัวเราะทำไม?" เธอถามอย่างไม่พอใจ
“ก็คุณนั่นแหละ”
"บาง?"
“คุณชอบที่จะกุมชะตากรรมของตัวเอง และคุณเกลียดการรอคอย” เขาพูดเบาๆ
“…” Lu Mingshu รู้สึกไม่สบายใจที่ได้ยินสิ่งนี้ ดูเหมือนจะมีความหมายซ่อนอยู่
“ถ้ากลัวก็อยู่ที่นี่ได้ ด้วยวิธีการของ Young Master Lianzhen คุณควรจะป้องกันตัวเองได้ใช่ไหม” เธอพูดต่อทันที พยายามทำเสียงแข็ง
“คุณ ฉันดูไร้ประโยชน์ขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าเราสู้กัน คุณไม่มีทางเหนือกว่าแน่นอน” เขาส่ายหน้า
“เฮ้!” Lu Mingshu ยิ้มและเดินไปข้างหน้าไปที่รอยแตกในกำแพง
Xie Lianzhen ถอนหายใจและทำตาม
สถานที่ที่อยู่เหนือแนวกั้นนั้นแตกต่างจากริมฝั่งแม่น้ำที่พวกเขาเพิ่งไป สภาพแวดล้อมเงียบเกินไป และความรู้สึกอันตรายก็อบอวลอยู่ในอากาศ
หลังจากห่างไประยะหนึ่ง พวกเขาก็ได้พบกับสัตว์อสูรกลุ่มหนึ่ง
ใช่ "พวง" อย่างน้อยสิบตัวสร้างกลุ่มทั้งหมด การฝึกฝนของพวกเขาอยู่รอบ ๆ ขอบเขตลมหายใจภายในหรือขอบเขตการประสาน โชคดีที่พวกเขาไม่พบสัตว์อสูร Spirit Realm เลย
Lu Mingshu จับดาบของเธอแน่นและเอนไปทาง Xie Lianzhen "อืม."
"อะไร?"
“ถ้าเจ้าถูกพวกมันกินจนหมดไม่เหลือแม้แต่กระดูกแม้แต่ชิ้นเดียว ราชินีจะฆ่าข้าหรือไม่”
Xie Lianzhen ยิ้ม “คุณมั่นใจในตัวเธอมากใช่ไหม รอจนกว่าคุณจะเห็นว่าเธอมีชีวิตรอดหรือไม่”
…
ราชินีรู้สึกว่าเธอไม่มีพละกำลังเพียงพอ
เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เธอต่อสู้เป็นการส่วนตัว
เลือดของสัตว์อสูรต่อหน้าเธอและกลิ่นโคลนพาเธอย้อนกลับไปเมื่อสามสิบปีก่อนตอนที่เธอยังอยู่ในแท่นความจริงที่เจ็ด
เมื่อก่อนเธอก็เหมือนกับสาวกหญิงคนอื่น ๆ ในแพลตฟอร์มความจริงที่เจ็ด เช้าฟังธรรม เจริญภาวนา กลางคืน... ดำเนินชีวิตเรียบง่าย
เธอเป็นคนที่อาศัยอยู่ในลัทธิเต๋า ฟังเสียงระฆังยามเช้า มองดูภูเขารอบๆ และศึกษากฎแห่งสวรรค์ ราวบันไดแกะสลักและขั้นบันไดหินอ่อน ชุดศักดิ์สิทธิ์และสง่างาม… สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่หาไม่ได้ในชีวิตของเธอ และเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้ติดตามเลย
สิ่งที่เธอคิดอยู่เสมอคือเจ้านายของเธอค้นพบกระต่ายที่เธอเก็บเป็นความลับหรือไม่ หรือเธอจะถูกบังคับให้คัดลอกพระคัมภีร์หากเธอฝึกฝนทักษะได้ไม่ดี นักกายกรรมที่พี่ชายของเธอสัญญาว่าจะพาเธอไปดูในเมืองเทียนหยุน เธอจะหาเวลาสำหรับสิ่งนั้นได้หรือไม่?
เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ หญิงสาวในความทรงจำของเธอดูเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับเธอ
มันเป็นชีวิตที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากชีวิตที่เธอเป็นผู้นำในตอนนี้ ฉันมาถึงที่ที่ฉันอยู่ตอนนี้ได้อย่างไร?
เธอจำการต่อสู้ที่ภูเขาหยินได้อย่างชัดเจน มีฮาร์ปี้อยู่ทุกที่ คล้ายกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้
พี่ชายของเธอผลักเธอขึ้นไปบนภูเขาแล้วตะโกนให้เธอออกไป
ซูอานีที่ไม่ย่อท้อพาเธอมาไกลจากสนามรบ สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้คือพี่ชายของเธอตัวโชกไปด้วยเลือด
นั่นคืออดีตของ Qing'er
หลังจากนั้นเธอก็กลายเป็นราชินีแห่ง Zhongzhou - เหนือใคร ๆ รองจากจักรพรรดิเท่านั้น
ราวบันไดแกะสลักและขั้นบันไดหินอ่อน ชุดศักดิ์สิทธิ์และสง่างามที่เธอไม่เคยคิดมาก่อนมีอยู่ในชีวิตของเธอ มีอยู่จริงเหมือนจริงที่สุด ข่มเหงผู้คนและปราบปรามผู้อื่น ต่อสู้เพื่อผู้มีอำนาจ นั่นคือสงครามที่เธอต้องต่อสู้ทุกวัน การต่อสู้ที่แท้จริงเช่นนี้ไม่เคยปรากฏในชีวิตของเธออีกต่อไป
ถือดาบของเธอ โบกสะบัดไปในอากาศและฟาดฟัน
เหงื่อไหลหยดและเลือดสด ๆ ไหลไปทั่ว สิ่งที่เธอเคยดูถูกเป็นสิ่งที่เธอพลาดอย่างน่าประหลาดใจในตอนนี้
การต่อสู้ที่รวดเร็วและตรงไปตรงมาเช่นนี้ง่ายกว่าเกมที่ต้องใช้ความคิดทั้งหมด
“ฝ่าบาท!” ได้ยินเสียงกรีดร้อง
ราชินีตัดหัวสัตว์อสูรด้วยการฟันเพียงครั้งเดียวและใช้ดาบของเธอเป็นฐานรองรับ เธอมองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาหาเธอ
“ชิงชิง….”
เมื่อเห็นว่าราชินีสบายดี Ding Qingqing ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและช่วยเธอไปด้านข้าง “คนรับใช้ของคุณมาสาย”
ราชินีส่ายศีรษะ “ไม่สาย แค่ตรงเวลา”
"เกิดอะไรขึ้น? เรามาที่นี่ทำไม? ฝ่าบาท พวกเรากำลังถูกวางแผนต่อต้านหรือ?”
ราชินียิ้มบางๆ ใบหน้าสวยสดใสของเธอมีคราบเลือดติดอยู่ ทำให้เธอตาพร่ามากขึ้น “กล้าทำสิ่งนี้ในช่วงเทศกาล Qilin และเข้าใจจังหวะเวลาได้อย่างแม่นยำ คำตอบไม่ชัดเจนเหรอ?”
Ding Qingqing จ้องมองที่ราชินีอย่างว่างเปล่า จากนั้นเธอก็ถามอย่างระมัดระวัง “ใช่… คนของเราหรือเปล่า”
เท่านั้น
ราชินีถอนหายใจ “มีเพียงเราเท่านั้นที่ทำได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าใครในเจ็ดผู้นำกลุ่มที่เกี่ยวข้องบ้าง”
"ความชั่วร้าย!" Ding Qingqing ยิ้มอย่างประชดประชัน “หลายปีมานี้ฝ่าบาททรงปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดี แต่พวกเขากลับช่วยเหลือคนนอก…!”
“มันอาจไม่ใช่คนนอก” ราชินีกล่าว “ยิ่งไปกว่านั้น ในสายตาบางคน ฉันทำผิดกฎ”
ไม่ต้องการคำอธิบายมากนัก Ding Qingqing รู้ว่าราชินีหมายถึงอะไร Xie Lianzhen เข้ารับตำแหน่งเป็นหลักฐานว่าราชินีใช้อำนาจในทางที่ผิด
“หาทางออกไปจากที่นี่ก่อน” ราชินีพูด “แผนนี้เสี่ยงสำหรับพวกเขา นอกเหนือจากความจริงที่ว่าผู้อาวุโสยังคงปกป้องสถานที่นี้ ฝ่าบาท – ผู้ซึ่งอยู่ในอาณาจักรแห่งการกลืนกิน – ยากที่จะหยุดยั้ง”
“แล้วเรา…?”
“อดทน” ราชินียืนขึ้นและหยิบกระบี่ออกมา “ถ้าเราอดทน เราจะเป็นผู้ชนะ”