บทที่ 1261 ผลไม้เทรมาเนีย
“แซมอิซ!” ลอรี่พูดเสียงดัง ชี้ไปที่ผลเทรมาเนียที่อยู่ไกลๆ
“ขอบคุณนะ ลอรี่” เอ็มม่าพูดพร้อมลูบหัวด้วยรอยยิ้ม
ลอรี่ยิ้มกว้างตอบเธอด้วยความรู้สึกภูมิใจ
แน่นอนว่าเอ็มม่าได้เห็นผลไม้นี้มานานแล้ว แต่เธอปล่อยให้ลอรี่เชื่อว่าเป็นเขาที่ค้นพบมัน ในการทำเช่นนั้น เธอทำให้ไลรารู้สึกแย่เล็กน้อย
เธอคิดหาวิธีอื่นที่จะทำให้เธอรู้สึกมีประโยชน์ในภายหลัง
เมื่อพวกเขามาถึงสถานที่นั้น เธอก็เห็นผลไม้ที่ห้อยอยู่เหนือเอื้อมมือของเธอมาก เธอคิดอะไรบางอย่างและใช้พลังของเธอเพื่อทำให้ลูกทั้งสองบินได้
“คุณช่วยเอาสิ่งนั้นให้ฉันได้ไหม ลอรี่? ไลรา?” เธอถามขณะที่เธอบินพวกมันตรงไปที่ผลไม้ “กัดก้านสีเขียว ไม่ ก้าน นั่นไม่ใช่ก้าน ลอรี่ หยุดกินผลไม้ได้แล้ว ฉันต้องการสิ่งนั้น ไลรานั่นเป็นกิ่งไม้ เธอกินไม่ได้—”
กิ่งก้านทั้งหมดล้มลงทันที เอ็มม่าจับมันก่อนที่มันจะกระแทกพื้นและหยิบผลไม้จากกิ่งไม้ก่อนจะจัดเก็บ
เธอมองย้อนกลับไปและพบว่าลูกทั้งสองกำลังมองลงมาด้วยรอยยิ้มกว้างและมองหาคำชมเชย
เอ็มมาไม่แน่ใจว่าเธอควรจะให้พวกเขาหรือไม่ ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาไม่ได้ทำสิ่งที่ดีเลย
“ทำได้ดีมาก ไลรา คุณก็เหมือนกัน ลอรี่” อัมบราพูดขึ้น “ได้โปรดช่วยน้องสาวเอ็มม่าเก็บผลไม้เพิ่มด้วย และคราวนี้อย่าหักกิ่งไม้ด้วย ที่นี่คุณทำได้เพียงเท่านี้”
เงาเล็กๆ ปรากฏขึ้นจากใต้ Umbra บินตรงไปยังต้นไม้ที่มันตัดก้านของผล Tremania ซึ่งร่วงหล่นลงมา
Umbra นำกำแพงเงาที่กลืนกินผลไม้ออกมาก่อนที่มันจะบินออกมาจากข้างใต้เธอ
เอ็มม่าหยิบผลไม้ขึ้นมาและพยักหน้าขอบคุณอัมบรา “แบบนั้นสิเด็กๆ ทำแบบนั้นได้ไหม?” เธอถาม.
"ใช่!" ลอรี่กล่าวว่า
“แซมอิซ!” ไลรา ได้ตอบกลับ
เอ็มมายิ้ม แต่ภายในเธอรู้ดีว่าเธอคงต้องขอให้พ่อของเธอทำให้ทั้งสองลืมคำนั้น
เธออาจจะทำเองได้เช่นกัน แต่เธอไม่มีการฝึกฝนใดๆ เลยจึงไม่อยากทำให้ทุกอย่างเละเทะ เผื่อไว้
ลอรี่และไลราบินไปในอากาศ ตัดผลไม้ทั้งหมด และปล่อยให้พวกมันตกลงบนเอ็มม่า
เอ็มมาจับพวกมันทั้งหมดได้ตอนที่พวกมันล้มลงและนับพวกมันเพื่อดูว่าสุดท้ายแล้วเธอก็ได้ทั้งหมดกี่ตัว
42.
นั่นเป็นการลากที่ดีทีเดียวจากต้นไม้ต้นเดียว
เมื่อผลไม้หมดลง เอ็มม่าก็พาเด็กสองคนกลับมาด้วยและวางไว้บนไหล่ของเธอ จากนั้นเธอก็นำผลไม้ที่เสียหายเล็กน้อยออกมาหนึ่งผลแล้วดึงออกมาหนึ่งผลเพื่อลองด้วยตัวเอง
ผลไม้ที่เธอกินมีรสเปรี้ยวเล็กน้อย ส่วนใหญ่เป็นรสหวาน และสุดท้ายเธอก็คิดว่าเป็นแอลกอฮอล์
“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ความต้องการมันสูงขนาดนี้” เธอคิด “พวกเขาคงแค่อยากกินเพื่อลิ้มรสแอลกอฮอล์โดยไม่ต้องเมาหรืออะไรสักอย่าง”
ขณะที่เธอเดินต่อไป เธอก็พบดอกไม้ที่เธอควรจะนำกลับมา พร้อมด้วยของบางอย่างที่แตกต่างกัน
ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงนับตั้งแต่เธอมาที่นี่ และมันก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว เธอต้องการที่จะดำเนินการต่อ แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องจากระยะไกล ซึ่งเป็นเสียงที่ดังซึ่งไม่ค่อยเกิดขึ้นบนโลกหรือในแหล่งกำเนิด
เสียงดังกล่าวทำให้ลูกทั้งสองตกใจกลัว และเอ็มมาก็กอดพวกมันไว้แน่นในอ้อมอกของเธอ “มันเป็นแค่ฟ้าผ่า ไม่เป็นไร” เธอบอกพวกเขา “แค่เสียงก็ใหญ่แล้ว มันไม่ทำร้ายคุณหรอก”
เด็กทั้งสองไม่ได้สงบลงง่ายๆ สุดท้ายเอ็มม่าก็ต้องคืนพวกมันให้แม่
Umbra จับพวกเขาไว้ด้านล่างของเธอโดยใช้ Shadow Essence เอ็มม่ามองดูพวกเขาที่รัดไว้แน่นดีก่อนจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ขณะที่ดวงอาทิตย์ถูกซ่อนไว้อย่างรวดเร็วหลังเมฆหนาทึบ
“ว้าว ที่นี่มืดเร็วจังเลย แล้วช่วงบ่ายฝนจะตกตลอดมั้ย?” เธอสงสัยว่านั่นจะเหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้วหรือไม่ “เราควรกลับไหม?”
อัมบรามองไปรอบๆ “บางทีเราควร หรืออย่างน้อยเราควรหาที่พักจนกว่าพ่อของคุณจะมาหาเราหรืออะไรบางอย่าง” เธอกล่าว
“ทำไมต้องรอพ่อ” เอ็มม่าถาม “ฉันสามารถเคลื่อนย้ายเรากลับไปได้”
“โอ้” อัมบรารู้สึกประหลาดใจ “ฉันรู้สึกว่ามีเพียงพ่อของคุณเท่านั้นที่สามารถทำสิ่งเหล่านั้นได้”
“อะแฮ่ม ฉันไม่สามารถทำทุกอย่างที่เขาทำได้จริงๆ โดยเฉพาะการสร้างสิ่งต่างๆ เช่น หนังสือที่เขาทำ” เธอกล่าว “แต่ การทำบางอย่างเช่นการเทเลพอร์ตหรือการลบล้างจิตใจเป็นสิ่งที่พินัยกรรมทุกคนสามารถทำได้ หากเป็นโลกของฉัน ฉันสามารถเคลื่อนย้ายผู้คนไปรอบๆ ได้โดยไม่ต้องคิดถึงมันเลย”
“ฉันแค่ต้องใช้ความพยายามเพราะฉันไม่ได้อยู่ในโลกของฉันตอนนี้” เอ็มมากล่าว
“แล้ว…คุณช่วยพาเรากลับได้ไหม?” อัมบราถาม
“เอ่อ...” เอ็มม่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่ดีกว่า ฉันไม่มีการฝึกกับมัน ดังนั้นฉันไม่อยากทำมันพัง ฉันจะลองด้วยตัวเองก่อนในไม่กี่วันข้างหน้า”
“เอาล่ะ” อัมบราพูดพร้อมหัวเราะเล็กน้อย “ตอนนี้เราหาที่พักพิงกันก่อนดีกว่า ฉันไม่อยากให้เด็กๆ เดินกลางสายฝน ฉันจะเกลียดถ้าพวกเขารักมันด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง”
เอ็มม่าหัวเราะเล็กน้อย “พวกเขาเรียนรู้แต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดใช่ไหม” เธอถาม “เอาล่ะ เราไปหาต้นไม้ใหญ่หรืออะไรสักอย่างมาหลบภัยกันดีกว่า ฝนจะเริ่มตกหนักมาก—"
คำพูดของเอ็มม่าหยุดอยู่ในปากของเธอเมื่อเธอสังเกตเห็นบางสิ่งจากหางตาของเธอ เธอค่อย ๆ หันกลับมาเห็นกวางตัวหนึ่งเดินได้เองโดยไม่ต้องรีบเร่ง
ดวงตาของเธอไม่สนใจร่างสีน้ำตาลของกวาง และหันไปมองเขากวางสีส้มเรืองแสงบนหัวแทน
“ถึงแล้ว” เธอพูดเบาๆ
อัมบราอยากรู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ดังนั้นเธอจึงหันกลับมาและในที่สุดก็เห็นมัน
"คือว่า…"
“กวางเฟลมลอร์ด”