1473 มากเกินไป
สตีเฟนแปลกใจเมื่อเห็นผู้หญิงและชายหนุ่มมาที่บาร์เดียวกับเขา อะไรวะ? เขาคิดด้วยความตกตะลึงอย่างยิ่งกับสิ่งที่พบเขา
ขณะที่เขาวางแผนที่จะฆ่าตัวตาย เขาตระหนักว่าทั้งสองจำเขาไม่ได้เลย พวกเขากำลังมองไปรอบ ๆ แต่ไม่รู้ว่ากำลังมองหาใคร
เขาซ่อนรอยยิ้มของเขาในขณะที่เขาตระหนักว่าพวกเขาไม่รู้แน่ชัดว่าเขาเป็นใคร และเพื่อให้สถานการณ์ของเขาดีขึ้น ชายหนุ่มก็ปรากฏตัวพร้อมกับสิ่งที่เห็นได้ชัดว่าเป็นสมบัติซูรินอยู่ในเข็มขัดของเขา
'เต้เสียไปแล้วหนึ่งอัน เขากำลังทำอะไรอวดอีกคนหนึ่ง? พยายามที่จะล่อฉันเหรอ? สตีเฟนคิด เขาดื่มเหล้ารัมในขณะที่คิดว่าเขาต้องการทำอะไร
เขาหยิบแตรขนาดใหญ่และกระดกเหยือกทั้งหมดในขณะที่เขาตระหนักว่าเขาต้องการขโมยเขาสัตว์จากเอวของชายหนุ่ม
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ตัวนี้ โยกเยกเล็กน้อยราวกับกำลังเมา และเดินเข้าไปใกล้ๆ ชายหนุ่มจนเอื้อมไปหยิบแตรได้
เขาสัตว์หลุดออกมา และชายหนุ่มก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ “งี่เง่า!” สตีเฟนคิดแล้วเดินเข้าไปในฝูงชนก่อนจะคลิกปากกาแล้วหายเข้าไปในตรอกที่เขาสร้างวงกลมไว้ เขายิ้มกับงานที่น่าทึ่งที่เขาทำและติดแตรเข้าไปในเสื้อคลุมของเขาก่อนจะเดินออกมาจากด้านหลัง ถังขยะ
ทันใดนั้นเขาก็หยุดและมองดูชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาไม่รู้ว่าเขามาได้อย่างไรหรือมาจากไหน
“สวัสดี สตีเฟน” ชายคนนั้นทักทายเขาด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน
สตีเฟนมองชายคนนั้นด้วยดวงตาที่แคบ "ฉันรู้จักคุณไหม?" เขาถาม.
“ไม่ แต่คุณเคยเห็นฉันมาก่อนใช่ไหม” เขาถาม. “และฉันแค่รู้ว่าคุณเป็นใคร เพราะฉันรู้ว่าคุณเป็นใคร”
สตีเฟ่นขมวดคิ้ว เขาตระหนักว่าเขาจำชายคนนี้ได้ เขาเป็นหนึ่งในคนที่เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มอีก 3 คนที่มาที่บาร์
“ฉันไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไร ฉันจะไป”
“แน่นอน” เขากล่าว “ทันทีที่คุณมอบสมบัติทั้งหมดที่คุณมีให้ครบทั้ง 4 ชิ้น”
“ใช่แล้ว เหมือนนรกเลย” สตีเฟนพูด
เขาหยิบปากกาออกมาและวาดวงกลมด้านหลังโดยไม่แม้แต่จะคิด ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถกลับมาสู่ช่วงเวลานี้ได้ตลอดเวลาหากมีอะไรเกิดขึ้น
ชายคนนั้นรออย่างอดทน
สตีเฟนมองเขาอย่างประหลาด “คุณปัญญาอ่อนเหรอ?” เขาถามแล้วชักปืนออกมา “แล้วฉันจะมอบกระสุนทั้งหมดที่ฉันมีให้คุณล่ะ”
“ไปเถอะ” ชายอีกคนพูด
สตีเฟนไม่ลังเลเลยที่จะดึงปืนออกมาแล้วไขปริศนาชายคนนั้นด้วยกระสุน หรืออย่างที่เขาคิด แต่ชายคนนั้นยังคงไม่ได้รับอันตรายโดยสิ้นเชิง
“อะไรนะ… เกิดอะไรขึ้น?” สตีเฟนถาม
“คุณสามารถพยายามวิ่ง คุณสามารถพยายามซ่อนตัว คุณสามารถลองฆ่าตัวตายได้ ไม่มีอะไรจะทำให้คุณหลุดพ้นจากเรื่องนี้ได้” ชายคนนั้นกล่าว
สตีเฟนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เขาหันหลังกลับเพื่อวิ่งหนี แต่ชายคนนั้นก็ยืนอยู่ข้างหลังเขาแล้ว สตีเฟนยิงชายคนนั้นด้วยสัญชาตญาณอีกครั้ง แต่การยิงนั้นไร้ประโยชน์ เขาคงไม่ตายจากสิ่งนี้
เขาหยิบกระสุนเหลืออยู่ไม่กี่นัดแล้วหันปืนใส่ตัวเอง ยิงเข้าที่หัวตัวเอง สตีเฟนกลับมาในช่วงเวลาที่เขาเพิ่งวาดวงกลมเสร็จ ลมหายใจของเขาขาด ๆ หาย ๆ ใบหน้าของเขาไม่มีอารมณ์ คราวนี้เขาไม่พูดอะไรและค่อยๆ ดึงปืนออกมา ยิงโดยไม่ลังเล ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคนตรงหน้าเขา
เมื่อเห็นอย่างนั้นสตีเฟนก็ฆ่าตัวตายอีกครั้งและกลับมาสู่ช่วงเวลาเดิมอีกครั้ง
คราวนี้เขาพยายามวิ่งวิ่งไปจนสุดซอยเมื่อเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงทางเข้า
สตีเฟนหันหลังกลับและวิ่งไปทางอื่น แต่ชายคนนั้นก็เดินออกจากทางเข้าอีกทางด้วย ทางเข้าทั้งสองไม่ใช่ที่ที่เขาวิ่งไปได้
เขาหยิบปืนออกมาฆ่าตัวตาย อีกครั้ง.
เขาพยายามวิ่งอีกครั้ง และเขาก็ฆ่าเขาขาย' อีกครั้ง
เขาพยายามไต่กำแพง เขาฆ่าตัวตายอีกครั้ง
เขาพยายามปีนขึ้นไปบนโรงแรมและถูกบังคับให้ฆ่าตัวตาย
เขาพยายามคว้าชายคนนั้นเพื่อวิ่งหนี แต่ชายคนนั้นไม่ยอมขยับแม้แต่นิ้วเดียว เขาพยายามแล้วพยายาม และสุดท้ายเขาก็ฆ่าตัวตายเพื่อลองอีกครั้ง
เขาพยายามวิ่งอีกครั้ง เขาพยายามจะฆ่าชายคนนั้นอีกครั้ง เขาพยายามขอความช่วยเหลือ เขาพยายามปีนโรงแรม เขาพยายามขอร้อง
ไม่มีอะไรที่เขาทำงาน ทุกสิ่งนำไปสู่ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาเพื่อขอสมบัติที่เขามี สตีเฟนยังคงทำซ้ำ 2 นาทีเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่แน่ใจว่าเขากลับไปเป็น 2 นาทีเดิมกี่ครั้งแล้ว แต่มันต้องใช้เวลานานมาก
การแสดงออกของเขาเปลี่ยนอินสแตนซ์แคช จากโกรธ เป็นกลัว เป็นหงุดหงิด เป็นเศร้า เป็นขอโทษ เป็นบ้า จนถึงพังทลายโดยสิ้นเชิง
สตีเฟนเดินผ่านเหตุการณ์เดียวกันซ้ำๆ กันหลายร้อยครั้ง แต่สำหรับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขา มันดูเหมือนว่ามีเพียงเหตุการณ์สุดท้ายเท่านั้นที่เกิดขึ้น
ในท้ายที่สุด สตีเฟนก็ฆ่าตัวตายเป็นครั้งสุดท้ายและกลับมาในเวลาเดียวกันอีกครั้ง
ครั้งนี้เขาทนไม่ไหว มันมากเกินไป เขาเสียชีวิตหลายครั้งเกินไปโดยไม่มีทางออกจากสถานการณ์ได้เลย
เขาทรุดตัวลงคุกเข่าลงพร้อมกับยอมแพ้ต่อทุกสิ่งโดยสิ้นเชิง
“ใคร...คุณเป็นใคร?” เขาถาม.
“ฉันชื่อหนิง” ชายคนนั้นตอบ “และฉันมาที่นี่เพื่อเอาสมบัติของคุณไป หากคุณไม่ว่าอะไร คุณช่วยส่งมันให้ฉันได้ไหม”
ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทำอะไรเลย
หนิงเอื้อมมือลงไปหยิบสมบัติทั้งสี่ที่ชายสวมเสื้อคลุมของเขาออกมา แหวน กล่อง เขาสัตว์ และสุดท้ายคือปากกา
เมื่อได้ครบสี่คนแล้ว เขาก็หันหลังกลับและเดินจากไป ทิ้งชายผู้มีจิตใจที่ถูกทำลายล้างไว้เบื้องหลัง
ขณะที่หนิงเดินออกจากตรอก เขาก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น และรู้แน่ชัดว่าปากกานั้นว่างแล้วเพื่อให้เจ้าของคนอื่นผูกมันไว้