ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา...
ทัศนคติที่ไม่เหมาะสมและเส็งเคร็งของพี่เลี้ยงเด็กได้หยุดลงเมื่อถึงจุดหนึ่ง
อันที่จริง เธอเริ่มดูแลพวกเขาได้ดีขึ้นมากด้วยการทำอาหารดีๆ ให้พวกเขา เตรียมอาหารไปโรงเรียน...ฯลฯ
โนอาห์รู้ว่าเป็นเพราะผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตเธอ เธอมักจะคุยโทรศัพท์เกี่ยวกับเขากับเพื่อนของเธอ
เธออายุสามสิบเก้าปีและยังไม่ได้แต่งงาน...โนอาห์อาจจะยังเด็ก แต่เขาจำได้ว่าพี่เลี้ยงของเขากำลังมองหาสามีเพื่อเติมเต็มชีวิตของเธอ
ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอพบเขาแล้ว เธอไม่ได้ทุกข์ยากในชีวิตของเธอและระบายความคับข้องใจกับพวกเขา
อนิจจา...ความสุขของเขาอยู่ได้ไม่นาน
วันหนึ่ง เธอกลับมาในตอนดึกและลากเขาออกจากเตียงในขณะที่เขาหลับอยู่ ทำให้เขาตกใจจนปัญญา
ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ เธอก็โยนเขาลงบนพื้นห้องนั่งเล่นและเริ่มเฆี่ยนเขาให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยเข็มขัดหนังสีดำเส้นหนา
“เพราะคุณ! เขาเลิกกับฉันเพราะคุณ ไอ้ตัวเล็ก!” พี่เลี้ยงเอาแต่ตะโกนราวกับผู้หญิงเสียสติโดยที่มาสคาร่าเปื้อนแก้มจากการร้องไห้
ในขณะนี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและความขุ่นเคืองในชีวิตที่น่าสังเวชของเธอ
ผู้ชายที่เธอรักและเชื่อว่าเป็นสามีในอนาคตของเธอไม่ลังเลเลยที่จะเลิกกับเธอหลังจากที่เธอสารภาพเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ
เขาย้ำว่าเขาไม่ต้องการลูกของตัวเอง อย่าพูดถึงลูกของคนอื่น
น่าเสียดายสำหรับพี่เลี้ยงเด็ก เธอไม่สามารถหนีไปกับเขาและทิ้งโนอาห์และเกรซไว้ได้แม้ว่าเธอจะต้องการก็ตาม
พระเจ้ารู้ดีว่าเธอต้องการมันมาก...
อนิจจา พ่อของโนอาห์อาจเป็นคนใจดีและไร้เดียงสาพอที่จะถูกเธอหลอกได้ แต่ก็ไม่ถึงขั้นวางใจได้ว่าเธอจะไม่หนีไปหลังจากได้ทรัพย์สินของเขาและขายมัน
เขาเซ็นสัญญาให้เธอเป็นภาระหน้าที่ตามกฎหมายที่จะต้องดูแลโนอาห์และเกรซไปจนโต
หากเธอตัดสินใจทำลายมันและวิ่งหนี หญิงวัยกลางคนผู้บริการจะไม่ลังเลที่จะตามล่าเธอ...สินบนที่เธอได้รับนั้นไม่ใช่น้อยๆ ทำให้พี่เลี้ยงเด็กต้องรับผิดชอบ
พี่เลี้ยงจึงได้แต่กลับบ้านด้วยใจสลายเป็นครั้งที่ล้าน
เมื่อเธอเซ็นสัญญา สิ่งที่เธอคิดไว้คือทรัพย์สินที่ได้มาฟรี โดยเชื่อว่าการใช้เวลาสองสามปีดูแลลูกสองคนนั้นคุ้มค่าที่จะแลกมา
แต่ตอนนี้? ในที่สุดเธอก็รู้ว่าพวกเขามัดเธอไว้และทำให้ทุกคนที่เธอพบเข้าใจว่าเธอเป็นแพ็คเกจสามคน
ทั้งความสวยที่ร่วงโรยและอายุที่มากขึ้นก็ไม่ช่วยอะไรเช่นกัน
“ฉันอายุสามสิบเก้าแล้ว! ฉันจะหาผู้ชายดีๆ ได้ยังไงหลังจากผ่านไป 10 ปี! เธอกรีดร้องขณะฟาดโนอาห์ไปทางด้านหลัง ทำให้เขาดิ้นทุกครั้งที่เข็มขัดฟาดลงบนเนื้อของเขา
เมื่อรู้ว่าเธอจากไปไกลแล้ว โนอาห์ทำได้เพียงขดตัวเป็นก้อนกลมและกัดริมฝีปากของเขาให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไม่ให้ตัวเองร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด
'ได้โปรดอย่าตื่น...ได้โปรดอย่าตื่น...ได้โปรดอย่าตื่น' โนอาห์เฝ้าภาวนาในใจไม่ให้เสียงดังไปปลุกน้องสาวคนเล็กของเขา
เขาเข้าใจว่าถ้าเธอเห็นเขาถูกทำร้ายแบบนี้ เธอจะเริ่มร้องไห้และพยายามช่วยเขา
ด้วยจิตใจของพี่เลี้ยงที่พลุ่งพล่านและโกรธจัด เธอจึงไม่ลังเลที่จะเฆี่ยนตีเธอเช่นกัน
"เพราะคุณ!! คุณทำลายชีวิตฉัน!! คุณทำลายชีวิตฉัน!"
อนิจจา...พี่เลี้ยงสาวไม่ได้กลั้นเสียงเลย...ในชั่วโมงดึกๆ นี้ เสียงของเธอขาดช่วงออกไปนอกบริเวณบ้านและไปปลุกเพื่อนบ้าน
ไม่มีทางที่เกรซจะหลับไปได้
“พี่ใหญ่...” เธอพึมพำด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนกหลังจากเห็นเขาถูกเฆี่ยนจากบันได
"พี่ชาย!!!" เธอตะโกนด้วยเสียงสั่นสูงและรีบวิ่งลงบันไดมุ่งหน้าไปยังพวกเขา
เมื่อโนอาห์ได้ยินเสียงของเธอ เขารู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่าง ทำให้เขาตัวแข็งทื่อในที่ของเขา
เกรซอายุเพียงสี่ขวบและไม่เคยถูกตบแม้แต่ครั้งเดียว ทำให้เธอไม่สามารถเข้าใจถึงอันตรายในปัจจุบันที่เธอเผชิญอยู่
เธอรีบวิ่งผ่านพี่เลี้ยงและนั่งข้างโนอาห์ทั้งน้ำตาไหลอาบแก้ม
“พี่ใหญ่! ตื่น! ตื่น!” เธอเอาแต่เขย่าเขา โดยไม่รู้ว่าเธอทำให้บาดแผลฟกช้ำของเฟลิกซ์ซ้ำเติม
'อ๊ากกก!' โนอาห์ต้องการกรีดร้องเพื่อระบายความเจ็บปวด แต่เขาไม่ต้องการทำให้เกรซตกใจ
"อย่า..อย่า..ยุ่งเกี่ยวกับ..ฉัน...ขึ้นไปข้างบน..ขึ้นบันได แล้วดู..ไอ ล็อกห้องซะ"
โนอาห์ยกแขนที่ช้ำขึ้นด้วยความยากลำบากและตบหัวเธอ พยายามปลอบโยนเธอ และที่สำคัญที่สุดคือพาเธอออกจากปีศาจที่อยู่ข้างหลังเขา
อนิจจา เกรซไม่ยอมทิ้งเขาและเอาแต่กอดเขาแน่นพร้อมกับตะโกนใส่พี่เลี้ยงว่า "คนเลว... คนเลว! คุณตีน้องชายของฉัน! คุณคนเลว..."
"เจ้าเองก็เช่นกัน เจ้าอสูรน้อย... เจ้าทำลายชีวิตข้าเช่นกัน แถมยังกล้าเรียกข้าว่าคนเลว!" พี่เลี้ยงจ้องเกรซด้วยท่าทางน่ากลัว
“เจ้าต้องได้รับบทเรียนเช่นกัน!”
เธอกระชับเข็มขัดรอบมือของเธอ ทำให้หนังสร้างเสียงบีบที่เย็นยะเยือก
'ไม่ไม่ไม่ไม่!!'
ทันทีที่โนอาห์ได้ยิน เขาก็รวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อยืนบนเข่าและกอดน้องสาวไว้แน่น...จากนั้น เขาก็ปกป้องศีรษะของเธอและล้มทับเธอ!
ตี!
แส้ฟาดลงที่หลังของเขาอย่างแรง ทำให้นิ้วเท้าขดงอด้วยความเจ็บปวด
"ออกไปให้พ้น!"
ตี! ตี! ตี!
พี่เลี้ยงไม่ยอมหยุดตีเขา พยายามดึงน้องสาวตัวน้อยของเขาให้หลุด อนิจจา ยิ่งเธอตีเขามากเท่าไหร่ โนอาห์ยิ่งจับแน่นขึ้นเท่านั้น
สำหรับเกรซ? เธอรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของแส้จากหลังของโนอาห์ไปที่ผิวหนังของเธอ ทำให้เธอร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ
พี่เลี้ยงกรีดร้องอย่างโกรธเกรี้ยวอยู่ด้านบน ส่วนน้องสาวของเขากำลังร้องไห้อยู่ด้านล่าง...ถึงกระนั้น โนอาห์ก็ได้ยินเพียงเสียงหนักแน่นของพ่อของเขาแต่เป็นเสียงที่อ่อนโยนในใจของเขา "การปกป้องน้องสาวของคุณคือสิ่งสำคัญอันดับหนึ่งของคุณ...คุณคือทั้งหมดที่เธอเหลืออยู่ "
'ปกป้องน้องสาวของคุณ...ปกป้องน้องสาวของคุณ' โนอาห์คิดซ้ำไปซ้ำมาเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นหวัด
เขารู้สึกได้ว่าสติหลุดลอยไปสู่ความว่างเปล่า แต่เสียงร้องไห้ของบิดาและพี่สาวของเขายังคงดึงเขากลับไปสู่ความเป็นจริงอันโหดร้ายและเจ็บปวด
สิ่งนี้ดำเนินต่อไปนานกว่าห้านาทีจนกระทั่งในที่สุดพี่เลี้ยงก็หมดแรงและไม่สามารถยกแขนขึ้นได้อีกต่อไป
เมื่อเธอเห็นเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของโนอาห์และแผ่นหลังที่เปื้อนเลือด ในที่สุดเธอก็กลับสู่ความเป็นจริง
'ฉันทำอะไรลงไป...ถ้าเขาตายด้วยน้ำมือฉัน ฉันจะถูกครอบครัวแมกซ์เวลล์ฆ่าตาย!' พี่เลี้ยงสาวจึงโยนเข็มขัดสีแดงเปื้อนเลือดลงบนพื้นด้วยความหวาดกลัวจนปัญญาอ่อน และรีบวิ่งไปหาโนอาห์
เธอรู้ว่าครอบครัวแม็กซ์เวลล์อาจไม่สนใจโนอาห์และเกรซ แต่ถ้าพวกเขาถูกฆ่าตายหรืออะไรซักอย่าง จะมีการสืบสวนเต็มรูปแบบ...ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขายังมีสายเลือดแมกซ์เวลล์ด้วย
พี่เลี้ยงเด็กพยายามดึงเขาออกห่างจากพี่สาว เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บก่อนที่จะสายเกินไป อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเธอจะดึงแรงแค่ไหน แขนของโนอาห์ก็รัดแน่นรอบตัวเกรซ
“ไอ้บ้า ปล่อยนะ ไอ้สารเลว!” เธอสาปแช่งขณะที่ดึงศีรษะของเขาออกจากผมของเขา อยากจะตบหน้าเขาเพื่อเรียกความรู้สึกกลับคืนมา
"คุณ..."
แต่เมื่อใบหน้าของเขาชิดกับเธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกตะลึง
ดวงตาของโนอาห์ปิดสนิทในขณะที่ศีรษะของเขาไม่มีอะไรรองรับ โยกเยกไปรอบๆ
เธอรู้ทันทีว่าเขาหมดสติไปแล้ว...กระนั้นแขนของเขาก็ยังคล้องรัดน้องสาวของเขาแน่นยิ่งกว่าเหล็ก
จนกระทั่งวินาทีสุดท้าย โนอาห์ก็ไม่ยอมปล่อยน้องสาวของเขาหรือปล่อยให้เธอแปดเปื้อนด้วยเลือดแม้แต่หยดเดียว...