ทันใดนั้น เฉิน เหล่าซีก็ยิ่งโกรธมากขึ้น หงุดหงิดจากการล้อเล่นของสหายของเขา ยกเด็กให้สูงขึ้นไปในอากาศ เขาเคลื่อนไหวเพื่อทุบเด็กลงกับพื้นอย่างไร้ความปรานี
“อ้าย อ้าย เฉิน เหล่าซี อย่าสับสน อาจารย์ใช้ยาจำนวนนับไม่ถ้วนเพื่อให้ได้มาซึ่งเด็กเหล่านี้เพื่อเปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นของเหลวในการเพาะเชื้อ ของเหลวเพาะเลี้ยงต้องอยู่รอด หากคุณปล่อยให้ของเหลวเพาะเลี้ยงล้ำค่าตกลงไปจนตาย คุณต้องระมัดระวังไม่ให้มาสเตอร์ถลกหนังคุณ!”
ใบหน้าของ Chen Laosi เปลี่ยนเป็นน่ากลัวและกดเด็กลงบนเขียงทันที เขามองลงไปที่เด็กด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา “แม้ว่าฉันจะฆ่าเขาไม่ได้ แต่ฉันก็สามารถตัดมือและเท้าของเขาออกได้ ปล่อยให้เลือดไหลนิดหน่อยก็ไม่เสียหายใช่ไหม?”
“พี่ชายคนโต– พี่ชาย–! อย่าฆ่าพี่ชายคนโต… วู วู วู” เด็กๆ จากกรงนั้นร้องไห้น้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยินสิ่งที่ชายคนนั้นพูด
เด็กชายที่ถูกตรึงไว้บนเขียงก็ดิ้นรนภายใต้การจับกุมของเฉิน เหล่าซี แต่พละกำลังของเขาไม่สู้ของเฉิน เหล่าซี
เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นและเห็นเฉิน เหล่าซียกมีดขนาดใหญ่ขึ้นและสูงขึ้น จากนั้นเขามองดูขณะที่มีดเริ่มเข้าใกล้ตัวเขามากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทางเลือกอื่น เด็กน้อยหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง
แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอย่างที่คาดไว้ในตอนแรก
แต่เขากลับได้ยินเสียง 'เป็ง' ดังมาจากข้างหูของเขา มันเป็นเสียงของมีดเล่มใหญ่ตกลงพื้น
ต่อจากนี้ ห้องใต้ดินทั้งหมดก็โกลาหล
เด็กน้อยลืมตาขึ้นอย่างระมัดระวังและเห็นร่างสองร่างค่อยๆ เดินออกมาจากนอกเขตแดนแห่งความมืดและแสงสว่าง
คนที่เดินอยู่ข้างหน้ามีลักษณะที่หล่อเหลาและบอบบาง แต่ใบหน้าของพวกเขามีแผลเป็นสีแดงสดที่ไม่น่าดู ในมือของเขาถือดาบบินที่ระเบิดด้วยความเย็น
สำหรับเฉิน เหล่าซีซึ่งกำลังจะตัดแขนขาของเขาออก เขากลิ้งไปมาบนพื้นแล้ว กำแขนที่เปื้อนเลือดและกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“พวกคุณเป็นใคร? คุณรู้ไหมว่าที่นี่เป็นสถานที่อะไร!”
ห้องใต้ดินเริ่มวุ่นวายและไม่เป็นระเบียบ แม้แต่ชายชราหลายคนที่เดิมทีกำลังปรุงยาก็ยังมาตรวจสอบความโกลาหลครั้งใหญ่
Gu Liufeng หัวเราะเยาะเมื่อตอบคำถาม เขามองไปที่สัตว์เดรัจฉานเหล่านี้ซึ่งดูเหมือนมนุษย์แต่จิตใจไม่มีอะไรมากไปกว่าสัตว์ร้าย ยิ่งเขามองพวกเขานานเท่าไหร่ ความเกลียดชังและความเกลียดชังก็ยิ่งชัดเจนขึ้นในดวงตาของเขา “ฉันมาเพื่อเอาชีวิตเธอ!”
หลังจากที่เขาพูดเช่นนี้ เขาก็เริ่มกวัดแกว่งดาบอันเยือกเย็นไปรอบๆ ดาบเคลื่อนที่เร็วเกินไปที่จะมองเห็นด้วยตาเปล่า สิ่งเดียวที่มองเห็นได้คือเส้นแสงที่ตามมาติดๆ เนื่องจากความเร็วที่ Gu Liufeng เหวี่ยงดาบของเขา ดูเหมือนว่ามีดอกไม้ไฟอยู่ในอากาศรอบตัวเขา
เสียงกรีดร้องแห่งความเจ็บปวดตามแสงของดาบ ไม่ว่ามันไปที่ไหนก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมา แขนขาหัก แขนหัก และเลือดกระเด็นไปทั่วห้อง ทำให้มันกลายเป็นนรกที่โชกไปด้วยเลือด
ตลอดเวลา เหอซียืนอยู่ด้านข้างและมองดูอย่างสบายๆ ไม่มีร่องรอยของหลักฐานว่าเธอจะช่วย
โดยไม่คาดคิด ก่อนที่เธอจะขยับมือ เงาของคนตัวเล็กก็เคลื่อนเข้าหาชายชราผู้ซึ่งกำลังจะกดกลไกและกระแทกเขาออกไป
ยากลั่นชายชราล้มลงกับพื้นและเริ่มกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ในเวลานี้ เด็กน้อยกระโดดลงจากเขียงและถือมีดพร้าไปด้วย เขาเดินไปหาชายคนนั้นและเริ่มฟันชายชราอย่างไร้ความปรานี
เลือดกระเซ็นไปทั่วและสารอุ่นๆ กลิ่นคาวก็ฉีดใส่หน้าของเด็กน้อย
ชั่วขณะหนึ่งเขาสลบไปก่อนที่จะกลับมามีสติสัมปชัญญะ ไม่มีความกลัวเล็กน้อยในดวงตาของเขา มีเพียงความรู้สึกเกลียดชังหนาทึบ
เด็กน้อยรู้สึกถึงดวงตาที่ด้านหลังศีรษะของเขาและหันกลับไปดู เพียงเพื่อพบกับดวงตาที่ยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้มของเฮอซี
เยาวชนที่อาศัยอยู่นอกเขตแดนมืดและสว่างมีผิวที่ขาวสะอาดราวกับหยกและริมฝีปากสีแดงสด แต่ดวงตาของพวกเขากลับเย็นยะเยือก รู้สึกเหมือนน้ำใสราวคริสตัลที่ทั้งห่างไกลและเย็นชา
ริมฝีปากสีแดงสดนั้นเชิดขึ้นเล็กน้อย สีหน้าที่พวกเขามองมาที่เขานั้นดูห่างเหิน ไม่แยแส แต่ก็เป็นสิ่งที่ล่อลวงเขาให้อยากเข้าใกล้มากขึ้น นานๆ ทีจะได้อยู่ใกล้พวกเขา