มันยากที่สุดในการเริ่มต้น มันจะง่ายขึ้นเมื่อเธอเข้าไปลึกกว่านี้
นั่นเป็นเรื่องโกหกที่ชัดเจน
อย่างน้อยบนพื้นแข็ง หินก็สามารถกลิ้งได้ด้วยตัวเองเล็กน้อย เมื่อเมลาเนียขึ้นไปถึงทางโน้มเอียง ทุกอย่างก็ยากขึ้นมาก
เธอไม่สามารถผลักก้อนหินอย่างไร้เหตุผลได้อีกต่อไป เธอต้องคำนึงถึงทุกการเคลื่อนไหวของเธอ และยกระดับมันให้สูงขึ้นเรื่อยๆ อย่างเป็นระบบ
ขั้นตอนเดียว สองขั้นตอน สามขั้นตอน สี่ขั้นตอน
ทุกการเคลื่อนไหวมีเจตนา ดังนั้นเมลาเนียจึงตระหนักดีว่าเธอสร้างมันขึ้นมาเมื่อใด
เธอเริ่มมีเหงื่อออกก่อนที่เธอจะขึ้นไปถึงทางลาดด้วยซ้ำ เธอปฏิเสธที่จะหายใจแรงและพยายามควบคุมมันให้มากที่สุด แต่เธอยังคงหายใจดังพอที่จะได้ยินเสียงลม
เธอมีเป้าหมายเดียวเท่านั้น และตอนนี้เธอได้มุ่งมั่นในการบรรลุเป้าหมายแล้ว เธอจึงมุ่งความสนใจไปที่การทำเช่นนั้นอย่างเต็มที่
ห้าขั้นตอน หกขั้นตอน เจ็ดขั้นตอน แปดขั้นตอน
มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น การมีความตระหนักรู้มากเกินไปนี้จะดีต่อสุขภาพหรือไม่?
ไม่ว่าจะเป็นกรณีใดก็ตาม มันเป็นสถานะปัจจุบันของเธอ
และในสภาพนั้น เธอก็เอียงและเริ่มปีนขึ้นไป
เธอไม่ได้เคลื่อนไหวหรือส่งเสียงใดๆ ภายนอกเพื่อพยายามอนุรักษ์พลังงานให้ได้มากที่สุด แม้ว่าตอนนี้เธออยู่คนเดียว เธอก็สามารถต่อสู้ดิ้นรนได้ตามใจชอบโดยไม่ต้องถูกตัดสิน
สิ่งเดียวที่เธอต้องทำคือการผลักดัน
เธอไม่ได้รับอนุญาตให้คิดหรือใช้สัญชาตญาณ เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้พลังงาน กล้ามเนื้อของเธอซึ่งส่วนใหญ่ยังไม่ได้รับการพัฒนาเนื่องจากเธอไม่ค่อยได้ใช้มัน ตอนนี้ถูกผลักดันจนเกินขีดจำกัด
จริงๆ แล้วมันเป็นเรื่องแปลกประหลาดอยู่แล้ว
เมื่อดาเมียนให้การพิจารณาคดีกับเธอ เขาเพียงต้องการเห็นความทุ่มเทของเธอเท่านั้น เมื่อเธอเริ่มดันก้อนหิน เธอก็ผ่านไปแล้ว
ปัญหาคือเธอต้องการมันมากกว่าที่เขาคาดไว้
เมลาเนียไม่เคยแสดงความปรารถนาอย่างลึกซึ้งต่ออำนาจเลย สิ่งที่เธอต้องการคือความสามารถในการปกป้องตัวเองและคนรอบข้าง แต่มันมาจากสถานที่แห่งความอยู่รอด
นั่นคือสิ่งที่ทำให้พฤติกรรมปัจจุบันของเธออยากรู้อยากเห็น
เหตุใดเธอจึงยอมสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อไล่ตามความแข็งแกร่งอย่างไร้เหตุผล?
อะไรเป็นแรงบันดาลใจให้เธอ?
การพิจารณาคดีไม่ได้ตั้งใจจะให้สิ่งใดแก่เธอเลย
ในท้ายที่สุด เธอต้องพบว่ามันเป็นภาพลวงตาและต้องรับมือกับความผิดหวังเพียงลำพัง หากเธอทำสำเร็จ Damien กำลังวางแผนที่จะคืนสิ่งที่เธอได้รับจากภาพลวงตา นั่นคือโอกาส
อย่างไรก็ตาม หากเธอสามารถดันก้อนหินนั้นขึ้นสู่จุดสูงสุดได้อย่างแท้จริงด้วยความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียว เธอก็จะปลดล็อกศักยภาพที่เธอไม่รู้ว่ามีอยู่ได้ในที่สุด
และนั่น...
หากเธอสามารถหามันมาได้อย่างเหมาะสม ดาเมียนก็ไม่มีแผนที่จะแย่งมันไปจากเธอ
บอกตามตรงว่าเขาประทับใจกับการแสดงของเธออยู่แล้ว
มันเป็นเพียงเรื่องของว่าเธอสามารถทำได้มากแค่ไหน
ในท้ายที่สุด สิ่งที่ควรใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็กลายเป็นงานที่กินเวลานานหลายปี
เวลาจะผ่านไปในความเป็นจริงนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ในความคิดของเมลาเนีย ความเป็นจริงไม่สำคัญอีกต่อไป
แรงจูงใจอยู่ที่นั่น
เช่นเดียวกับความปรารถนาที่จะกระทำ
ในช่วงสามชั่วโมงแรกของการขึ้น เธอได้ผ่านเชิงเขาและทางขึ้นด้านข้างไปแล้ว
เธอต้องการพักผ่อน แต่เธอก็พยายามต่อไปโดยไม่แสดงความเมตตาต่อตัวเองแม้แต่น้อย
เพียงครั้งเดียวผ่านไปหกชั่วโมงเธอก็ถูกบังคับให้ยอมแพ้
เธอยอมแพ้เพียงการขึ้นโดยตรงเท่านั้น เธอยังคงวางแผนที่จะไปถึงจุดสูงสุดอย่างแน่นอน
เธอเอาไหล่แนบกับก้อนหินแล้วขุดเท้าลงไปที่พื้น ทันทีที่เธอเอามือออก เธอก็รีบหันไปวางมือไว้บนหลังขณะงอเข่าและพักเล็กน้อย
จากระดับความสูงปัจจุบันของเธอ ทะเลทรายอันไม่มีที่สิ้นสุดเบื้องล่างนั้นอยู่ไกลออกไปแล้ว
เธอมองเห็นได้ลึกเข้าไปถึงแม้จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเนื่องจากทิวทัศน์นั้นไม่ซ้ำซากจำเจไม่ว่าเธอจะมองไปไกลแค่ไหนก็ตาม
“ฮู…ฮู…ฮู…”
ลมหายใจของเธอขาด ๆ หาย ๆ ขาของเธอสั่น ไม่ ร่างกายของเธอสั่นเทาและขู่ว่าจะยอมแพ้
เธอหยุดแล้ว ดังนั้นเธอจึงสามารถพักผ่อนได้อย่างน้อยตามจำนวนขั้นต่ำที่ต้องการ แต่นั่นก็เป็นเช่นนั้น
เธอไม่เคยลืมน้ำหนักหลายพันปอนด์ที่อยู่บนหลังของเธอ
ความน่าเบื่อไม่ได้ช่วยอะไร ไม่ว่าจะเป็นในบรรยากาศ สิ่งแวดล้อม หรือปัจจัยอื่นๆ ที่สามารถช่วยให้เธอมีจิตใจที่ผ่อนคลาย ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง พวกเขายังคงโง่เขลาราวกับพยายามยั่วยุให้เธอทรุดตัวลงและปล่อยทุกอย่างไป
แต่เมลาเนียปฏิเสธ
ด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจแบบเดียวกับที่เธอเคยเคลื่อนไหวเป็นเวลาหกชั่วโมงโดยไม่หยุดบนทางลาดที่ค่อนข้างชัน เธอจึงหันหลังกลับไปและวางมือบนก้อนหินอีกครั้ง
“ฮู…ฮู…ฮู…”
เป็นการยากที่จะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นในใจและร่างกายของเธอในขณะนี้
เธอดิ้นรนอย่างแท้จริง ลมหายใจของเธอขาดหายมากขึ้นกว่าเดิม ร่างกายของเธอแทบจะทนไม่ไหว แต่เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถผ่อนคลายกล้ามเนื้อแม้แต่เส้นเดียวได้
มันยาก. มันเหนื่อยมาก มันทำให้เธออยากนอนลงและตาย
แต่…ความรู้สึกเหล่านั้นคลุมเครือหรือเปล่า?
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอแทบไม่รู้สึกถึงพวกมันเลยภายใต้หมอกที่ปกคลุมจิตใจของเธอ
มันเริ่มต้นเมื่อหลายชั่วโมงก่อน เมลาเนียเริ่มพัฒนาความคิดที่ซับซ้อนขึ้นใหม่ในขณะที่ดาเมียนปลดพันธนาการบางอย่างกับเธอ แม้ว่าความทรงจำของเธอจะยังหายไป แต่เธอก็ได้รับอนุญาตให้เก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้
อย่างไรก็ตาม ความคิดที่ซับซ้อนของเธอไม่ได้แสดงออกมาให้เห็นถึงสิ่งใดเลย ขณะเดียวกันจิตใจของเธอก็มืดมนและงานตรงหน้าก็กลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ
มันเหมือนกับว่าเมลาเนียกำลังเฝ้าดูตัวเองผลักก้อนหินผ่านหน้าจอในใจ และควบคุมร่างกายของเธอเหมือนกับเป็นตัวละครในเกม
เธอสามารถเห็นอกเห็นใจกับความรู้สึกและความรู้สึกที่ร่างกายของเธอรู้สึกได้ แต่เธอไม่รู้สึกว่ามันกำลังเกิดขึ้นกับเธอ
ในขณะนี้ ข้อเท็จจริงเล็กๆ น้อยๆ นี้ดูเหมือนจะเป็นประโยชน์ มันช่วยให้เธอทำงานโดยไม่ต้องคำนึงถึงขีดจำกัดของเธอ
ใช่แล้ว เธอสามารถทำงานได้โดยไม่รู้ขีดจำกัดของตัวเอง เมื่อถึงเวลาที่เธอต้องตีพวกเขา เมื่อถึงเวลาที่เธอควรจะพักผ่อนเธอก็สามารถเดินต่อไปได้
นั่นเป็นความผิดพลาดครั้งแรกของเธอ และเป็นสาเหตุของการเสียชีวิตครั้งแรกของเธอ
ขณะที่เมลาเนียทำงานอย่างไม่หยุดยั้งเป็นเวลาเกือบสิบสองชั่วโมง โดยหยุดพักระหว่างนั้นเพียงไม่กี่ชั่วโมง ร่างของเธอก็ทรุดโทรมลง
เธอเข้าใกล้ทางลาดชันมากขึ้น น้ำหนักของก้อนหินถูกผลักกลับมาที่เธอมากขึ้น
แขนที่บอบบางของเธอซึ่งเหนื่อยล้าจากการออกแรงอย่างต่อเนื่องไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป
พวกเขางอ ก้อนหินกระแทกลงมา แตกเป็นชิ้นๆ และเมื่อมันพังลงมาจากภูเขา...
เกิดอะไรขึ้นกับเมลาเนียซึ่งอยู่ข้างใต้โดยตรง ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ด้านล่างของภูเขา
เธอมองดูมัน และเธอก็มองไปที่ก้อนหินเปื้อนเลือดที่วางอยู่ที่ฐานของมัน
'ฉันยังมีชีวิตอยู่.'
เธอได้รับโอกาสอีกครั้ง
ด้วยจิตใจที่มึนงงอย่างน่าสงสัยต่อความจริงที่ว่าเธอเพิ่งเสียชีวิต เธอวางมือลงบนก้อนหินและเริ่มผลักดัน
เธอมีโอกาสครั้งที่สอง นั่นคือข้อมูลทั้งหมดที่เธอได้รับจากตำแหน่งของเธอก่อนที่เธอจะหยุดคิดโดยสิ้นเชิง
เมลาเนียไม่เคยล้อเล่นว่าอยากดูเรื่องให้จบ
ไม่ว่าจะใช้เวลาเป็นวัน สัปดาห์ เดือน หรือหลายปี เธอก็จะหาทางขึ้นไปบนยอดเขาได้
เธอจะได้รับทุกสิ่งที่สัญญาไว้กับเธอ
และบางทีในระหว่างนั้น เธออาจจะได้รู้ว่าเหตุใดช่วงเวลานี้จึงมีความหมายสำหรับเธอมาก
เมลาเนียถูกส่งไปเดินทางเพื่อค้นพบตัวเองโดยขัดกับความประสงค์ของเธอ
แต่สุดท้ายมันจะกลายเป็นจุดสำคัญในชีวิตของเธอ ความทรงจำที่เธอมองย้อนกลับไปด้วยความภาคภูมิใจ
นี่คือจุดเริ่มต้นที่แท้จริงของเรื่องราวของเธอ
และรับประกันได้ว่าจะต้องยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน