หลังจากที่เดเมี่ยนออกจากห้องไป ในที่สุด เพนนีก็ก้าวออกมาจากห้องน้ำ มองไปรอบ ๆ สายตาของเธอมองไปที่เตาผิงที่เธอเพิ่มท่อนไม้ในเตาผิงและไปยืนที่หน้าต่างซึ่งหันหน้าไปทางอีกด้านหนึ่งของป่า มองไปยังผืนป่าที่ทอดยาวไปจนสุดแผ่นดิน ความเขียวขจีที่สบายตา กับแม็กกี้ผู้สอนการศึกษาขั้นพื้นฐานให้เธอซึ่งเธอยุ่งมากเมื่อเร็ว ๆ นี้เพนนีต้องอยู่ในห้องโดยไม่มีที่อื่นให้ไปเมื่อเดเมี่ยนไม่อยู่ที่นั่น
เธอไม่สามารถก้าวออกจากคฤหาสน์หรือที่ไหนๆ จากคฤหาสน์ได้ และถ้าเธอทำ เธอก็จะต้องอยู่ต่อหน้าเดเมี่ยนเท่านั้น ตั้งแต่ตอนที่สาวใช้ถูกฆ่า เหล่าสาวใช้ก็พากันหลีกทางให้เธอ คำพูดของพวกเขาสั้นและบางทีพ่อบ้านอาจเป็นคนเดียวที่เธอสามารถพูดด้วยได้ เหตุการณ์นี้ทำให้เธอสงสัยว่าเธอต้องทำอะไรเพื่อเปิดเผยสิ่งที่รุนแรงเหมือนความตาย ยังคงเป็นปริศนาว่าสมาชิกในครอบครัวคนใดสั่งให้สาวใช้ผลักเธอ
เพนนีรู้สึกถึงมือที่ไหล่ของเธอและมีรอยด้วย แต่เธอพบว่ามันแปลกที่เมื่อเธอล้มลงเธอไม่เห็นคนที่ผลักเธอ เธอควรจะมองเห็นคนๆ นั้นได้แล้วใช่ไหม? เธอพบว่ามันค่อนข้างยากที่จะเก็บความคิดของเธอไว้กับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น
ราวกับว่ามาถึงคฤหาสน์ของควินน์และพบกับเดเมี่ยนกำลังเปิดกุญแจที่คล้องกับชีวิตของเธอ สิ่งที่เธอไม่รู้กำลังค่อยๆ ปรากฏขึ้นทีละอย่าง และเธอยังคงพยายามจัดการกับมัน เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่วิ่งอยู่ในใจของเธอ ความคิดของเธอก็ย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เธอเป็นและสิ่งที่อยู่รอบตัวเธอ แม่มดขาวที่มีความทรงจำบางอย่างถูกลบไปซึ่งกำลังกลับมาแต่กลับเลือนราง
เมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตูเปิด เธอหันไปหาเดเมี่ยนที่เดินเข้ามาในห้อง
“ฉันจะออกไปข้างนอกสักหน่อย” เขาบอกพร้อมกับหยิบเสื้อโค้ทที่วางอยู่บนขาตั้ง เดเมี่ยนอาจขอให้พ่อบ้านไปเอาเสื้อโค้ท แต่เขาต้องการพบเพนนีก่อนที่จะไปทำงาน
“กดดันเรื่องงาน?” เธอขอพบเขาพยักหน้า
“เกี่ยวกันเล็กน้อย บัทเชบาหายไปจากบ้านของเธอ” เขาตอบเธอ เพนนีหันกลับมาทั้งตัวและถามด้วยความกังวล
"เกิดอะไรขึ้น?"
“ครีมบอกว่ามีความวุ่นวายมาสองสามชั่วโมงแล้ว ฉันต้องไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ในนี้” เขายิ้ม ดวงตาของเขาย่นที่มุมหางตา มันไม่ใช่คำขอแต่เป็นคำสั่งที่สงบลงเพื่อให้เธอฟัง เดเมี่ยนทราบดีว่าจิตใจของเพนนีทำงานอย่างไร หญิงสาวเดินตามสิ่งต่างๆ ลำบาก และถ้าเขาบอกว่าไปทางซ้าย เธอก็จะไปทางขวา หนูน่ารักโง่ ๆ ของเขา
"ฉันมาได้ไหม" เธอทำให้เขาประหลาดใจ เขาส่ายหน้า
“ไม่ใช่ บัทเชบาเป็นแม่มดดำ และถ้าเธอหายไป ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น ไม่ว่าเธอจะถูกฆ่าหรือเธอหนีไป เราไม่รู้ว่าอันไหนจริง ซึ่งทั้งสองกรณีอาจยกธงแดงให้กับนักล่า”
"ทำไมต้องเป็นนักล่า? เพนนีพยายามชี้แจง
“ไม่แน่ อาจจะไม่ ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว ผมจะกลับมาในอีกไม่กี่ชั่วโมง” เขาพูด ดึงประตูที่อยู่ข้างหลังเขาซึ่งคลิกปิดลง
เพนนีสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่มดดำ แน่นอนว่ามีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะถูกนายพรานจับ แต่เธอคิดว่าเธอทำได้ดีแล้วในการพาเขาออกไปจากที่นั่น ไม่กี่วันหลังจากวันนั้น ดูเหมือนเขาจะเหมือนกับคนอื่นๆ ในหมู่บ้าน ยกเว้นแต่สายตาของเขาที่มองมารอบตัวเธอเป็นระยะๆ เมื่อเธอไม่ได้มองมาที่เขา
ชายคนนั้นเคยเกี้ยวพาราสีเธอด้วยซ้ำ พยายามเอาชนะใจเธอซึ่งเธอปฏิเสธอย่างออกนอกหน้า คนที่พยายามโน้มน้าวเธอเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยสบายใจมาก่อนที่เธอจะเริ่มทำงานในโรงละคร ความก้าวหน้านั้นดูไม่สู้ดีนักซึ่งเธอต้องปฏิเสธทันที เว้นแต่ในคราวที่สมาชิกสังคมชั้นสูงที่ให้เกียรติโรงละคร เธอยิ้มบนใบหน้าก่อนที่จะหลบเลี่ยงสายตาอันน่าขยะแขยงของพวกเขา
แต่มาสเตอร์เดเมี่ยน...เดเมี่ยนเป็นกรณีที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ตัวเขาเองก็ยากที่จะรับมือ และเขาก็คลานเข้าไปใต้ผิวหนังของคนๆ หนึ่ง ไม่ว่าจะเรียกพวกเขาว่าชาวนาที่น่าขยะแขยง อับอาย หรือทรมานพวกเขาจนถึงขั้นร้องไห้ เมื่อสองปีก่อนที่เดเมี่ยนเกือบทำสาวใช้ร้องไห้หลังจากด่าทอว่าเธอไร้ความสามารถในการทำงานในคฤหาสน์ ตรงไปตรงมาเธอจะไม่เข้าข้างพวกเขาทั้งสอง สาวใช้ไม่ได้ทำงานของเธอและอาจเป็นเพราะการปรากฏตัวของเขาน่ากลัวและชั่วร้ายมาก ใครๆ ก็ต้องลื่นมือกับชาที่ต้องริน
ความก้าวหน้าของ Damien ที่มีต่อเธอไม่รู้สึกว่าถูกคำนวณ พวกเขาสุ่มและคาดไม่ถึงซึ่งมักจะทำให้เธอไม่ทันตั้งตัว
หลังจากใช้เวลาอยู่ใกล้หน้าต่างกับความคิดที่ล่องลอยอยู่ในหัว เพนนีก็เดินไปนั่งบนเตียง ร่างกายกำยำเพราะฟูกหนานุ่ม เธอสงสัยว่าชีวิตของเธอจะดำเนินต่อไปเช่นนี้อีกนานเท่าใด
เดเมี่ยนอ้างว่าเขาชอบเธอ แต่ผู้ชายคนไหนที่จับผู้หญิงที่เขาชอบเป็นทาส? มันเป็นจินตนาการที่บิดเบี้ยวของเขาที่เขาไม่มีวันปลดปล่อยเธอจากตำแหน่งนั้นหรือไม่? หรือว่าเขากำลังเล่นอยู่ แต่แล้วพอนึกย้อนกลับไปถึงรอยจูบที่เกิดขึ้นเมื่อครู่หนึ่ง เพนนีรู้สึกว่าแก้มของเธออุ่นขึ้น พวกเขาไม่รู้สึกว่าเขากำลังเล่นกับเธอ มันมีวัน หลายสัปดาห์ หรือเป็นเดือน? เธอไม่รู้ แต่เธอก็ยังคิดไม่ออก