ระหว่างทางกลับคฤหาสน์ เพนนีถาม "เธอคิดว่าพวกชั้นสูงรู้เรื่องการเรียงตัวของดวงดาวหรือเปล่า ฉันหมายถึงสภา" เธอเห็นเดเมี่ยนมองดูกล่องราวกับว่ามีคนให้ของขวัญวันคริสต์มาสล่วงหน้าแก่เขา ปัจจุบัน.
"พวกเขาไม่ ถ้าพวกเขาทำ ฉันคงเคยได้ยิน แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ไม่มีงานทำที่จะไม่ทำอะไรนอกจากนั่งดูดาวเหมือนคนโง่ จนกว่าพวกเขาจะพบว่าพวกเขาเป็นคนโง่" ดันกล่องด้านล่าง เท้าของเขาซึ่งมีที่ว่างให้คนหนึ่งเหยียดเท้าไปด้านหลัง เขามองไปที่เพนนี “สุนัขที่หอนมองดูดวงจันทร์ไม่ใช่คนงี่เง่า มันหอนเพราะมันเห็นอันตรายที่กำลังจะมาถึงซึ่งกำลังใกล้เข้ามาบนท้องฟ้า ," แม่มด, เพนนีคิดกับตัวเอง
เธอสงสัยว่านั่นคือสาเหตุที่เดเมี่ยนวางมือลงบนตัวเธอ แม้ว่าคำพูดของเขาจะทำให้เธอประหม่า ไม่มีความสุภาพในวิธีที่เขาพูด วิธีที่เขาเดิน พูด และมองดูผู้คนและสิ่งต่างๆ ราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของโลกทั้งใบเป็นของเขาเอง ทำให้เธอคิดว่ามันจริงหรือเท็จแค่ไหน
เขากล่าวว่า "ในโลกนี้ มีหลายสิ่งหลายอย่างไม่ถูกแบ่งปันและถูกทิ้งไว้กลางทางโดยไม่มีคำตอบหรือคำอธิบายใดๆ เพราะความไม่รู้คือความสุข" เขาจับมือที่วางอยู่บนตักของเธอ "ฉันจะไปในสัปดาห์หน้า เมื่อคุณเริ่มได้รับข้อมูลที่จำเป็นจากคุณพ่ออันโตนิโอ และเมื่อหลังของคุณดีขึ้น คุณจะได้รับทักษะที่จำเป็นจากฉัน ฉันอยู่กับคุณตลอดเวลาไม่ได้ เพราะงานจะโทรหาฉันบ่อยกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้"
เพนนีพยักหน้าเห็นด้วย หลังจากฟังพี่เจร่าที่มีความรู้เรื่องอาวุธ กระสุนที่ทำ ทำให้เธอรู้สึกทึ่ง
เมื่อเธอยังเด็กและก่อนที่เธอจะมายังโลกนี้เสียอีก เป้าหมายเดียวของเธอคือต้องผ่านวัน สัปดาห์ และเดือนโดยไม่มีแม่ของเธอให้ได้ การมีชีวิตอยู่และเติบโตจนมีหลังคาเป็นของตนเองและครอบครัว เธอสามารถมีใครสักคนที่จะได้รับความรักและได้รับความรักเป็นการตอบแทน
ไม่ใช่ว่าเธอจะมีไม่ได้ เธอยังสามารถมีมันได้และมีบางอย่างบอกเธอว่าเธอมีมันแล้ว บางทีมันอาจจะฟุ่มเฟือยกว่าที่เธอจินตนาการไว้ก็เป็นได้
เธอมองไปที่เดเมี่ยนที่กำลังเล่นกับนิ้วของเธอในขณะที่มองดูเธอ
“ออกไปเพนนีกันเถอะ เธอกับฉัน ที่ไหนสักแห่งที่ดี” มันไม่ใช่คำแนะนำแต่เป็นความคิดที่เดเมี่ยนบอกให้เธอรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร
"ฉันมีทางเลือกไหม" เธอขอเห็นเขายิ้ม
รอยยิ้มนั้นกว้างพอที่จะทำให้ใครคนหนึ่งได้เห็นเขี้ยวแหลมคมของเขา “คุณกำลังมองหามันอยู่หรือเปล่า” วิธีที่เขาถามเธอ ไม่มีความเย่อหยิ่งอยู่ในนั้น แต่มีบางอย่างที่ดูเป็นเด็กมาก ซึ่งเพนนีไม่สามารถปฏิเสธได้ เมื่อเวลาผ่านไประหว่างพวกเขา เพนนีสัมผัสได้ถึงความคิดและจิตใจของเธอที่เปลี่ยนไป ยิ่งเธอคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกใจเต้นแรงกับอกของเธอ
“ให้ฉันเลือกเอง” เดเมี่ยนพูด ทำให้เธอแปลกใจที่เขาเปลี่ยนคำถามของเธอเพื่อประโยชน์ของเขาเอง เมื่อเธอขอเลือก ก็เป็นการเลือกไม่รับสิ่งที่เขาพูด มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติเนื่องจากการต่อต้านที่เธอมักจะโอบล้อมเธอ แต่เดเมี่ยนเป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ที่เขาเป็น เขาเปลี่ยนมันในลักษณะราวกับว่าเขาให้ทางเลือกแก่เธอ "การปิกนิกเหมือนมนุษย์ที่เรา สามารถรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน ขี่ม้าด้วยกัน หรือชมการแสดงละครซึ่งจัดขึ้นในโรงละครซึ่งตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งใกล้กับหมู่บ้านชายแดนโบนเลคและวาเลเรีย"
“อีกไม่ไกลเหรอ?” เพนนีถามก่อนจะปิดปาก เธอส่ายหัวราวกับต้องการบอกให้เขาเพิกเฉย เวลาไม่มีความหมายเมื่อมาถึงเดเมี่ยน ด้วยความสามารถของเขา พวกเขาจะไปถึงที่นั่นได้ในพริบตา เว้นแต่ว่าพวกเขาจะพบกับแม่มดดำที่พยายามจะฉีดยาพิษให้เขา
“เราสามารถเยี่ยมชมสถานที่ที่คุณเลือกได้” เขาเสนอ แต่เพนนีเลือกไม่ได้ “หรือว่าเราจะไปที่โรงละครที่คุณเคยทำงาน? เยี่ยมชมสถานที่ที่คุณเคยทำงานด้วย”
เดเมี่ยนมองเห็นประกายแห่งความตื่นเต้นเล็กน้อยที่จุดประกายในดวงตาสีเขียวหยกของเพเนโลพี เธอยังคงเปิดใจกับเขาอย่างช้าๆ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงพบว่าจำเป็นต้องพาเธอออกไปเพื่อที่พวกเขาจะได้ใช้เวลาร่วมกันโดยไม่มีบุคคลที่สามมารบกวนพวกเขา
เขารู้ว่าเธอตื่นเต้นอะไร ดวงตาของเธอเป็นประกายเมื่อเธอตอบว่า "เราไปโรงละครเก่าที่ฉันทำงานอยู่ได้ไหม"
"แน่นอน" เขาเห็นด้วย "แต่ในฐานะผู้ชม ไม่ใช่ในฐานะศิลปิน" เพนนีเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว "เมาส์ Simpleton
ผ่านไปหนึ่งนาที รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเพนนี เหมือนสมุนที่ทำอะไรไม่ถูก
เดเมี่ยนไม่สนใจเรื่องนั้นและปล่อยให้เธอเป็นแทน เขาหันพระพักตร์ไปมองบ้านเล็ก ๆ ในหมู่บ้านที่พวกเขาผ่านไปก่อนที่ป่าจะปรากฏขึ้นพร้อมกับต้นไม้ที่วิ่งผ่านเป็นสีเขียว เขาสงสัยว่าตอนนี้บัทเชบาอยู่ที่ไหน
หากมีแม่มดดำสักคนที่เขาไว้ใจได้ นั่นก็คือแม่มดที่หายตัวไป การค้นหาแม่มดดำนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ด้วยนักล่าที่ติดตาม มันคงเป็นเรื่องลำบาก ถ้าน้ำไม่ใช่ธาตุของเพเนโลพี พวกเขาก็ต้องทำพิธีกรรมซ้ำเพื่อยืนยันว่าธาตุอะไรเป็นธาตุของเธอ
สำหรับแม่มดขาวที่ไม่มีประโยชน์ในการค้นหาองค์ประกอบ เราคงทำได้เพียงพึ่งพาแม่มดดำที่ไม่น่าเชื่อถือเท่านั้น ขณะที่มือของเธอยังอยู่ในมือของเขา เขาใช้นิ้วแตะบนมือของเธอเพื่อฟังจังหวะการกระโดดที่ทำให้เขายิ้มขณะที่เขายังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง