ในคฤหาสน์ของควินน์ ค่ำคืนที่หนาวเย็นกว่าและผิวหนังเต็มไปด้วยหนาม ถ้าไม่ใช่เพราะความร้อนที่มาจากเตาผิง คนๆ หนึ่งจะแข็งและกลายเป็นน้ำแข็ง
เดเมี่ยนที่หลับตาอยู่จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นเมื่อได้กลิ่นเกลือ สายตาของเขาเคลื่อนไปหาเพนนีที่หลับตาอยู่แต่น้ำตาก็ไหลลงมาจากดวงตาของเธอ ความคิดแรกของเขาคือเธอตื่นขึ้นจากการหลับใหลและมีบางอย่างเกิดขึ้น แต่พอฟังการเต้นของหัวใจเธอ เขาก็รู้ว่าเธอยังหลับอยู่และเธอกำลังร้องไห้ในความฝัน
เขาวางมือลงบนแก้มของเธอ แล้วเธอก็ลืมตาขึ้นพร้อมน้ำตาที่ซึมลงในปลอกหมอน เธอหายใจเข้าลึก ๆ เหมือนคนที่ถูกชุบชีวิตขึ้นมาใหม่
เขาไม่ได้ถามหรือพูดอะไรกับเธอสักคำ เขาปล่อยให้เธอจมดิ่งสู่ความเป็นจริงที่ซึ่งเธอเคยอยู่ แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือเพนนีเพิ่งมารู้ความจริงในตอนนี้ซึ่งมีผ้าคลุมอยู่ต่อหน้าต่อตาเธอตลอดเวลา
ขณะที่หัวของเธอยังคงซบอยู่บนหมอน เธอสังเกตเห็นว่าเดเมี่ยนสังเกตเห็นเธอว่าเขาอยู่ที่ไหนอีกฝั่งของเตียง ดวงตาที่พร่ามัวและพร่ามัวของเธอสบเข้ากับเขา น้ำตาที่ไหลลงมาทำให้แก้มของเธอรู้สึกเปียก แต่นั่นไม่ได้ทำให้ดวงตาของเธอที่น้ำตาไหลอีกครั้ง
เธอผลักตัวเองลุกขึ้นนั่งและเดเมี่ยนก็เดินตามชุดของเธอไป ลุกจากเตียงเดินไปที่โต๊ะ เทน้ำหนึ่งแก้วแล้วนำไปให้เธอ เพนนีเงียบ ๆ หยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มและส่งคืนให้เขา
เธอนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร ความคิดของเธอยุ่งเหยิงกับสิ่งที่เธอฝันถึงในความฝัน รู้สึกเหมือนอารมณ์ของเธอระเหยไปหมดและเธอไม่รู้สึกอะไรเลย เธอรู้สึกชาแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่เธอค้นพบ สิ่งที่ถูกลบซึ่งซ่อนเร้นและสูญหายได้ปรากฏขึ้นในความคิดของเธอในที่สุด
เตียงทรุดตัวลงอีกครั้งและเดเมี่ยนก็กลับไปนั่งข้างหน้าเธอ เขาเห็นว่าเธอกำลังวุ่นวาย จิตใจของเธอกำลังพยายามจับอะไรบางอย่างที่เขามองเห็นได้ในดวงตาของเธอ อารมณ์ของเธอรู้สึกว่างเปล่าราวกับว่าเธอกลับไปนอน แต่แม้ในระหว่างที่เธอหลับ เขาก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเธอและวิธีที่พวกเขาเคลื่อนไหว เขาไม่ต้องรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เพราะมันไม่ใช่ความฝันของเธอที่ไล่ตามเธอ
มันเป็นความทรงจำของเธอที่กลับมา
ดวงตาของเธอถูกทอดทิ้งขณะที่เธอยังคงจ้องมอง หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อดวงตาของเธอสบเข้ากับดวงตาสีแดงของเขา น้ำตาที่เธอกลั้นไว้ก็เริ่มไหลลงมา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาที่เธอไม่สามารถควบคุมได้ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีจิตใจคับแคบและหายใจไม่ออกตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในที่สุดก็ได้เปล่งความเจ็บปวดออกมา การทรยศที่ซ่อนเร้นและเก็บเป็นความลับของเธอ เสียงสะอื้นหลุดออกจากริมฝีปากของเธอ น้ำตายังคงไหลลงมาตามแก้มของเธอ ขณะที่เสียงสะอื้นอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทางริมฝีปากของเธอ ราวกับว่าขวดแห่งอารมณ์เริ่มเอ่อล้นและเดเมี่ยนก็กอดเธอ โอบแขนรอบตัวเธอโดยที่เธอสะอื้นไห้ ไหล่ของเธอสั่นไหวพร้อมกับทุกความทรงจำที่รู้สึกสดใสในตอนนี้หลังจากช่วงเวลาแห่งความมืดมิดที่ซ่อนเร้นมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา
เดเมี่ยนไม่รู้ว่าเธอเห็นอะไร แต่ถึงกระนั้นเขาก็จับเธอไว้ ให้เธอยืมหน้าอกที่เธอต้องการเพื่อที่เธอจะได้ร้องไห้ เขาไม่ชอบเสียงสะอื้นที่ดังออกมาจากริมฝีปากของเธอ เสียงที่ทำลายหัวใจของเขา และเขาลูบหลังศีรษะของเธอเบาๆ
น้ำตาที่ไหลลงมาไม่สิ้นสุดของเธอ แม่ที่เธอรู้จักมาจนถึงตอนนี้เป็นเรื่องหลอกลวงหรือไม่? ทุกๆ อย่าง ทุกช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกัน แม่ของเธอที่เป็นคนใจดี พูดจานุ่มนวล และคอยดูแลเธออยู่เสมอ มันเป็นเรื่องโกหกหรือเปล่า? หลังจากนั้นไม่กี่นาที ในที่สุดเพนนีก็สงบลงได้หลังจากที่น้ำตาเอ่อล้น จิตใจของเธอรู้สึกคลุมเครือโดยที่เธอแทบจะคิดไม่ออกว่าอะไรคือความจริงและอะไรคือเรื่องโกหกตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่เธอใช้ไปก่อนหน้านี้
เดเมี่ยนค่อยๆ ยกมือขึ้นและลงที่หลังของเธอ พยายามสงบน้ำตาที่ไหลอาบร่างของเธอพร้อมกับเสียงสะอื้นทุกครั้ง ซึ่งก่อนหน้านี้เธอก็สงบลงในที่สุด เขาปล่อยให้เธออยู่ได้นานเท่าที่ต้องการ
จากนั้นเขาก็พูดว่า "อย่าร้องไห้ให้กับอดีตที่ผ่านไป มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่ได้อยู่ในมือของเรา และเราแค่ต้องเดินผ่านมันไป"
“ฉันรู้สึกหลงทาง” เธอตอบกลับด้วยหน้าผากของเธอที่หนุนหน้าอกของเขา ลมหายใจของเธอออกมาอย่างรุนแรงเนื่องจากน้ำตา มีความเศร้าอยู่ในน้ำเสียงของเธอ ความว่างเปล่าบางอย่างที่เข้ามาเติมเต็มเธอในช่วงเวลานี้
“อย่ากังวล ฉันจะตามหาคุณถ้าคุณเคยรู้สึกแบบนั้น ฉันอยู่นี่” เขาพูด แต่ยังคงเลื่อนมือขึ้นและลงที่หลังของเธอต่อไป ก่อนที่มันจะหยุดนิ่งในที่สุด และเขาวางมันไว้เพื่อให้แน่ใจว่าเธอเท่านั้น รู้สึกปลอดภัยในตอนนี้ เธออยากจะร้องไห้แต่ราวกับว่าน้ำตาเหือดแห้งไปตั้งแต่อดีตก่อนที่ความทรงจำจะถูกลบไป
นางผละริมฝีปากออกเพื่อพูด สละเวลาเพื่อเปล่งวาจา
“ฉันคิดว่า...ฉันคิดว่าการหาคำตอบจะช่วยฉันได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังรอคอยในสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน” เธอส่ายหัว
ใครจะไปรู้ว่าเบื้องหลังความทรงจำที่ถูกลบไปนั้น เธอจะได้พบกับธรรมชาติที่แท้จริงของแม่ของเธอ ด้วยความฝันที่เธอเพิ่งฝันไปเมื่อครู่ ฉากนั้นฝังลึกในจิตใจของเธอ เดเมี่ยนรู้ว่านั่นคือบางสิ่งของเธอที่ผุดขึ้นมาจากความทรงจำของเธอซึ่งถูกลบออกไปหรือถูกลืมโดยจงใจเพื่อที่เธอจะไม่ รู้เกี่ยวกับมัน