สามีของเธอขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เอามือไปอังหน้าผากของลูกสาวแล้วโน้มตัวลงไปจูบศีรษะของเธอ เขาไม่พูดอะไรและถอนหายใจ
“คุณดูเหนื่อย” ลอร์แสดงความคิดเห็น ดวงตาของเธอจ้องมองไปยังสามีที่เธอสร้างครอบครัวด้วย เขาดูเหนื่อยล้า ถุงใต้ตาเริ่มก่อตัวเหมือนกำลังเครียดกับอะไรบางอย่าง
“งานน่าเบื่อ ขอฉันดูว่าฉันจะขอให้เจ้าของร้านเพิ่มค่าจ้างให้ฉันได้ไหม” ได้ยินเพียงว่าลอร์ยิ้ม และครุ่นคิดอยู่ในใจว่าคนเราจะคิดยังไงกับการขึ้นค่าจ้างบรรณารักษ์ อย่างไรก็ตาม เธอยิ้มบนใบหน้าของเธอเพื่อให้กำลังใจสามีของเธอ
เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยตื่นขึ้นมา แม่มดดำก็ตกอยู่ภายใต้ความเครียดโดยไม่รู้ว่าคาถาที่เธอร่ายใส่เด็กหญิงนั้นจะได้ผลเพียงใด
“เป็นยังไงบ้างเพนนี” ลอร์ถาม เดินเข้ามาข้างๆเธอแล้วยื่นมือไปเหนือหญิงสาว เมื่อเห็นลูกสาวสะดุ้งเมื่อเธอแตะที่ด้านข้างศีรษะ เธอจึงพูดว่า "ดูเหมือนคุณจะปวดหัวมาก ขอฉันหาอะไรให้หน่อย" เธอจับตามองในขณะที่สามีของเธอไปปรนเปรอลูกสาวของพวกเขา
“เธอไม่ควรกลัวแมงมุมนะ เพนนี เมื่อคุณเจอพวกมัน เธอสามารถใช้เท้าเหยียบพวกมันได้ พวกมันตัวเล็กมาก พวกมันทำอะไรเธอไม่ได้” พ่อของเธอพูดพร้อมกับหยิบผ้าเปียกออกมาจาก ภรรยาของเขา เขาวางไว้บนศีรษะของลูกสาวของเขา
ลอร์เฝ้าดูลูกสาวของเธอต่อไป รอให้เธอพูดบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เธอพบในแผ่นหนัง แต่เธอได้ทิ้งคาถาไว้กับเด็กสาว ซึ่งเป็นคาถาที่ลบส่วนหนึ่งของความทรงจำของเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นและสิ่งที่เธออ่าน
วันหนึ่ง กาเบรียลมองดูลูกสาวของเขาขณะที่เธอพยายามจำประโยคที่เธออ่าน โดยจำไม่ได้ว่าเขาสอนอะไรเธอ
“ฉันบอกคุณแล้ว” ลอร์พูดและมองเขา “เธอยังเด็กเกินไปที่จะจำได้ถ้าคุณสอนเธอเร็วขนาดนี้ ฉันไม่คิดว่าผู้ช่วยอัจฉริยะจะสามารถรับสิ่งที่คุณสอนเธอได้”
เกเบรียลรู้ศักยภาพของลูกสาวของเขาดี และตลอดมาวันนี้ก็ปกติดี ทำให้เขาสงสัยว่าอะไรเป็นสาเหตุของปมในใจของเธอ “ไม่เป็นไร” ชายคนนั้นพูด “เราจะค่อย ๆ ค่อย ๆ ทบทวนกันอีกครั้ง ตกลง?" เขาพูดกับลูกสาวอย่างอดทนและพยักหน้าให้เขา
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของใครบางคนไม่ไกลจากที่พวกเขาอาศัยอยู่ ทุกคนมองออกไปเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ก้อนเมฆเริ่มรวมตัวกันบนท้องฟ้า เปลี่ยนเป็นสีเข้มและหนักขณะปะทะกัน
เสียงนั้นปลุกเพนนีให้ตื่นขึ้นด้วยอาการหอบเล็กน้อย หัวของเธอยังคงซบอยู่บนหมอน สายตาของเธอปรับเข้ากับห้องที่มีแสงสลัว และพบว่าตัวเองอยู่ในห้องห้องหนึ่งในคฤหาสน์ของเดลคอร์ฟ จากนั้นเธอก็จับเดเมี่ยนซึ่งนั่งอยู่หน้าเตาผิง เขียนรายงานเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาพบเจอในวันนี้ทั้งในเมืองและในป่า
เพนนีลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่ที่เขาอยู่ "คุณตื่นแล้ว" เดเมี่ยนพูด ดึงแว่นตาที่เขาสวมออกจากใบหน้าและวางไว้บนกระดาษหนังที่เขากำลังทำอยู่ เขาจูงมือเธอเข้ามาหาเขา "นั่งสิ" เขาพูด โดยจัดที่ว่างบนเก้าอี้ตัวใหญ่ที่เขานั่งเพื่อให้เธอนั่งระหว่างขาของเขาได้
“คุณยังทำรายงานไม่เสร็จเหรอ” เพนนีถามพลางเดินไปนั่งข้างหน้าเขา
“จบตอนสุดท้ายแล้วลุยเลย ไม่เหนื่อยเหรอ ฝันร้ายหรือเปล่า” เขาถามเธอ สายตาของเขามองเธอจากด้านข้างและเห็นเธอจ้องไปที่เตาผิงโดยไม่กระพริบตา
“ฉันจำไม่ได้” เธอพูด เธอพยายามนึกแต่หัวของเธอยังเจ็บเพราะนอนน้อยและร่างกายขาดอาหารในตอนนี้ “มันต้องเป็นเรื่องในอดีตแน่ๆ”
“เหรอ” เขาพึมพำ เอามือโอบรอบเอวของเธอและปล่อยให้ตัวเองวางคางของเขาไว้บนไหล่ของเธอ
เธอจำไม่ได้ว่าเธอฝันอะไร แต่เธอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเกี่ยวกับอดีตของเธอ เพราะเมื่อเธอพยายามนึกถึงพ่อแม่ของเธอ เธอสัมผัสได้ถึงความรักของพ่อแม่ที่พ่อของเธอมีต่อเธอ ราวกับว่าเขาดูแลเธอเป็นอย่างดีเมื่อเธอยังเด็ก มันเป็นความรู้สึกหวานอมขมกลืนที่เธอไม่สามารถอธิบายได้ในตอนนี้ เธอหวังว่าเธอจะจำได้
"ผ่อนคลายจิตใจของคุณ" เธอได้ยินเดเมี่ยนพูดกับเธอ "ยิ่งคุณคิดมากเท่าไหร่ ความทรงจำในความฝันจะแตกสลายและไม่เหลืออะไรให้คุณจับ ปล่อยให้มันมาหาคุณ ทำใจให้สงบเถอะ หนู" เดเมี่ยน พูดพลางกุมมือเธอไว้บนตักเธอ
เขาพูดถูก เพนนีคิดกับตัวเอง ความฝันเป็นเรื่องยากที่จะหลับใหลและยากยิ่งกว่าที่จะเข้าใจเมื่อคน ๆ หนึ่งกลับมาสู่ความเป็นจริง ยิ่งใครไล่ตามมันก็ยิ่งไปไกล ทำให้ยากแก่การจดจำและทำให้สูญหายไป
หายใจเข้าลึก ๆ โดยที่จิตใจของเธอยังคงคลุมเครือและอยู่ในสภาพกึ่งหลับ เธอหลับตา ปล่อยให้พวกเขามาหาเธอ เธอจำได้ทีละเล็กละน้อยแต่ไม่ใช่ทุกอย่าง
"ทุกอย่างโอเค?" เดเมี่ยนถามเธอหลังจากสิบนาทีผ่านไป ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความทรงจำที่เธอพบ
“ใช่” เพนนีตอบเขาว่า “ฉันเห็นพ่อของฉัน”
"เขาเป็นอย่างไรบ้าง" เขาถามเธออย่างเป็นกันเองด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความอยากรู้อยากเห็น ไม่ใช่ครั้งแรกแต่เป็นครั้งที่สองที่ได้เจอเขา แต่ครั้งนี้รู้สึกใกล้ชิดมากขึ้น ความรักของบิดาซึ่งเธอเชื่อว่าเธอไม่ได้รับอยู่ในใจของเธอตลอดเวลานี้ เธออิจฉาเด็กคนอื่นๆ เด็กที่มีพ่อในขณะที่เธอไม่เหลืออะไรนอกจากแม่ แต่ความจริงก็คือพ่อของเธออยู่ที่นั่นกับเธอ
“เขาเป็นคนดี เป็นพ่อที่รัก” เพนนีตอบโดยจับมือเดเมี่ยนขณะที่เธอจ้องไปที่กองไฟ