"อืม" เอลเลียตมองเธอราวกับว่าเธอโกหกตัวเอง "ฉันได้ยินมาว่าคุณต้องการเข้าร่วมสภา"
“อา ใช่ ฉันคิดดูแล้ว” เพนนีเห็นด้วยในสิ่งที่เขาได้ยินมาว่าเป็นความจริง “แต่ฉันเลิกคิดเรื่องนี้แล้ว” พวกเขาเริ่มเดินไปตามทางเดินอีกครั้ง
เธอได้ยินเอลเลียตแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า "เป็นการตัดสินใจที่ฉลาด ถ้าคุณต้องการรักษาความสงบทางจิตใจ คุณก็ไม่ควรเข้าไปในสภา ความจริงแล้ว การก้าวเข้าไปใกล้ก็ไม่ดีเช่นกัน แต่คุณก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นแล้ว ดังนั้น ยินดีต้อนรับสู่ด้านนี้ของชีวิตที่มืดมน "
“พวกคุณทุกคนฟังดูแย่มาก” เธอพูดพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอตระหนักว่าเธอขมวดคิ้วบ่อยมากในช่วงนี้ เดเมี่ยนก็พูดแบบเดียวกันกับเธอ
“คุณไม่รู้สึกว่าชีวิตของคุณเปลี่ยนไปเหรอ?”
เพนนีทำสีหน้าราวกับว่าเธอกำลังครุ่นคิดอย่างหนักก่อนจะส่ายหัว “ไม่”
“ไม่? ก็เซอร์ไพรส์” เอลเลียตทำหน้าตาประหลาดใจราวกับว่าเขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นคำตอบของเธอ
“ชีวิตฉันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก” และมันคือความจริง เป็นเพียงการที่แม่ของเธอเข้ามายุ่งกับความทรงจำของเธอ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมบางสิ่งจึงเต็มไปด้วยสายรุ้ง แต่มันก็เป็นเพียงเรื่องโกหก ไม่เคยมีรุ้งกินน้ำ มีเพียงเมฆดำครึ้มฝน
“เล่าให้ฉันฟังมากกว่านี้สิ” เอลเลียตเกลี้ยกล่อมเธอ อยากรู้เรื่องราวจากฝั่งของเธอ เพราะตอนนี้เขาไม่มีอะไรจะทำแล้ว
เพนนีหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดว่า “ตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันเห็นบางอย่างที่ฉันไม่ควรเห็น และแม่ของฉันก็เริ่มลบความทรงจำของฉัน และเธอยังคงทำทุกครั้งที่ฉันไม่ฟังเธอ และตอนนี้ฉันก็ ความทรงจำกำลังกลับมา เธอต้องการฆ่าฉัน” เธอหันไปหาบางสิ่งที่สั้นและหวาน
เอลเลียตตบมือพร้อมกัน "แม่ของคุณต้องอยู่ในรายชื่อยอดนิยมที่จะถูกฆ่าในตอนนั้น"
"คุณพูดอย่างนั้นก็ได้" ทุกครั้งที่เธอพยายามพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ผ่านคำพูด ความคิดจมลึกลงไปในจิตใจของเธอเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังจะมาในอนาคต อารมณ์ต่างๆ เปลี่ยนไปจากความรัก ความเจ็บปวด การทรยศ ความตกใจ และค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นที่เธอยังคงพยายามคิดให้ออก การเกลียดใครสักคนอย่างรวดเร็วนั้นเป็นเรื่องยาก แต่เพนนีไม่ได้มองข้ามวิธีที่แม่ของเธอปฏิบัติต่อเธอ
ไม่ใช่ครั้งหรือสองครั้ง แต่ครั้งแล้วครั้งเล่า เธอทำร้ายเธอเพื่อประโยชน์ของตัวเอง และเมื่อถึงเวลาเธอก็จากไป..แต่ทำไม? เพนนีถูกห้อมล้อมด้วยความจริงที่ว่าแม่ของเธอหลอกใช้เธอ ตอนนี้เธอเริ่มตระหนักแล้วว่าเธอไม่เคยพยายามค้นหาว่าทำไมแม่ของเธอถึงเลือกที่จะแกล้งตาย
ไม่ใช่เธอ เพนนีไม่ได้ทำอะไรเลย และความทรงจำของเธอก็ไม่กลับมาอีกเพราะแม่ของเธอหนีไป
มีคนตามล่าเธอ? มันอาจจะเป็นนักล่าแม่มด? คำถามเริ่มผุดขึ้นในใจของเพนนี และตอนนี้เธอมีสิ่งใหม่ให้ค้นหาเมื่อพวกเขากลับมาที่โบนเลค สิ่งแรกที่เธอต้องทำคือย้อนรอยเหตุการณ์ การหาจุดเริ่มต้นนั้นยาก ดังนั้นเธอจึงต้องถอยหลังไปทีละก้าวเพื่อดูและเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
"ทุกอย่างโอเค?" เธอได้ยินเอลเลียตถามเธอ
"ใช่" เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้คุยกับ Elliot เธอรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อยเมื่ออยู่ใกล้แวมไพร์มากกว่ารู้สึกว่าเขาเป็นคนแปลกหน้า
“คุณชอบดอกไม้ไหม คุณหนู? มาร์ตินกำลังขุดและเพิ่มต้นไม้สดในนั้น เพราะอากาศหนาว ดอกไม้ที่บานตอนนี้กลายเป็นน้ำแข็งและพวกมันไม่ยอมมีชีวิตอยู่ เขามักจะนำต้นไม้ใหม่เข้ามาแทนที่เสมอ”
"บ่อยแค่ไหน?"
“สามถึงสี่วันถ้าพืชโชคดี?” เขายักไหล่ ลงบันไดและออกจากคฤหาสน์ พวกเขาเดินไปที่สวนด้านหลังที่มาร์ตินอยู่กับคนรับใช้สองคนที่คอยช่วยเหลือ หรืออย่างน้อยก็เป็นเช่นนั้น แต่พ่อบ้านปฏิเสธไม่ให้คนรับใช้แตะต้องต้นไม้โดยไม่เชื่อว่าพวกเขาจะทำงานได้อย่างถูกต้อง
“มาร์ติน วันนี้ปลูกดอกไม้ใหม่เหรอ” เอลเลียตถามพ่อบ้านที่กำลังง่วนอยู่กับการขุดต้นไม้ต้นแรกขึ้นมาจากพื้นดินซึ่งแข็งจนดูไร้ชีวิตชีวาและตายไปแล้ว
“ครับท่านเอลเลียต” คำพูดของพ่อบ้านนั้นกระชับและสั้นเหมือนเคย
เพนนีมองไปรอบๆ คฤหาสน์ ดูต้นไม้บางต้นที่อยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์ที่กลายเป็นโล้นจนแทบไม่มีใบบนกิ่งก้านหรือลำต้นเลย ดูเหมือนดินแดนที่แห้งแล้งไม่มีอะไรเลยนอกจากหิมะปกคลุมทั่วแผ่นดินซึ่งทอดยาวจากปลายด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง
เพนนีไม่มีอะไรทำในตอนนี้เฝ้าดูพ่อบ้านปลูกต้นไม้ดอกไม้ราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุดเท่าที่เธอเคยดูมา เห็นเขาเอาต้นใหม่มาปลูกแทนกันไปเรื่อยๆ
“คุณไปเอาต้นไม้พวกนี้มาจากไหน ถ้าฉันไม่รู้จักคุณดีกว่านี้ ฉันคงคิดว่าคุณปลูกมันในห้องของคุณเอง” เอลเลียตออกความเห็นโดยไม่ได้รับคำตอบใด ๆ จากพ่อบ้านที่ยังทำงานกับต้นไม้ต่อไป
พ่อบ้านผู้อดทนอดกลั้นไม่ได้สนใจคำพูดใด ๆ และยังคงทำงานของเขาต่อไป โดยมอบต้นไม้ที่ตายแล้วให้กับคนรับใช้ก่อนที่เขาจะลงมือปลูกต้นใหม่ เพนนีที่มองดูอยู่ครู่หนึ่งมองไปที่ป่าที่มีต้นไม้ไร้ใบ จากนั้นกลับมาที่ต้นไม้ จากนั้นเธอก็ค่อยๆ มองย้อนกลับไปที่ป่าและดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง
เอลเลียตที่เย้าแหย่มาร์ตินอย่างใจเย็น เห็นเพนนีวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ เรียกความสนใจจากคนรับใช้หากเธอล้มป่วยกระทันหัน ไปที่ห้องทำงานเธอนำแก้วที่มีสารละลายสีน้ำเงินออกมาซึ่งเธอซ่อนไว้ในผ้า
เอลเลียตตกใจที่เธอกำลังจะจากไปที่ไหนสักแห่งอย่างกระทันหัน เอลเลียตถาม "คุณกำลังจะไปไหน คุณหนู" เห็นเธอวิ่งไปที่ประตูทางเข้า