"เป็นเรื่องที่ดีที่ได้ยิน ช่วงนี้งานลำบากมาก และอาหารก็หายาก ฉันคิดว่าชาวบ้านขโมยอาหารทั้งหมดไปซ่อนไว้ เพื่อไม่ให้เราเข้าไปหยิบได้"
“ไม่ต้องห่วงแม่ ฉันไม่รังเกียจที่จะเดินไปอีกฝั่งของหมู่บ้าน”
“แต่มันไกล” แม่ของเธอพึมพำ เพนนียิ้มอย่างมั่นใจ
“งานและเวลาอันน้อยนิดฉันยังพอมีให้ ไม่ต้องห่วง ปล่อยให้ฉันดูแลเถอะ” แม่ของเธอพยักหน้า สายตาของเธอมองเธอก่อนจะกลับไปกินข้าว แม่ของเธอกินข้าวเสร็จก่อนและเอาช้อนส้อมไปล้างข้างหลังซึ่งมีหลังคายื่นออกมา
เมื่อเพนนีกำลังกินมือของเธอก็แข็งทันทีพร้อมกับภาพวาบเร็วที่เคลื่อนไหวต่อหน้าต่อตาเธอ มันเหมือนกับความทรงจำที่เธอไม่รู้จักและมือของเธอก็เย็นชา
แม่ของเธอเป็นคนไปเอาจานเปล่ามาให้เธอ "ล้างมือสิ ปล่อยให้แห้งไม่ดีนะ" แม่ของเธอพูด เพนนีได้แต่พยักหน้าด้วยความงุนงงที่เธอไม่สามารถสร้างประโยคที่เหมาะสมหรือพูดอะไรได้ในตอนนี้
ล้างมือและเห็นแม่ของเธอทำความสะอาดพื้น เธอหันกลับมา เดินไปที่โต๊ะแล้วถามแม่ว่า "แม่คะ อาทิตย์ที่แล้วหนูเอาหินก้อนเล็กกลับมาบ้าน แม่เห็นไหม" เธอถามพร้อมกับหันศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้แน่ใจว่าแม่ของเธอยังอยู่ข้างนอก
“มันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งบนเตียง คุณวางมันผิดตรงไหน” เธอได้ยินแม่ของเธอถาม เพนนีรู้สึกได้ว่ามือของเธอสั่น หัวใจเต้นแรงขึ้นและรัวเป็นวินาทีผ่านไป เธอรีบเอื้อมไปหากระดาษหนังซึ่งวางอยู่ในลิ้นชักตามที่คาดไว้ ดึงมันออกมา เธอเริ่มอ่าน
'คาถาแห่งความตายและนำความตายกลับไปสู่โลก ... ' เธอไม่สามารถอ่านเกินหนึ่งบรรทัดเมื่อแม่ของเธอดึงกระดาษหนังจากมือของเธอ
“ฉันคิดว่าคุณกำลังมองหาหินของคุณ” แม่ของเธอมองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ รอยยิ้มชั่วร้ายซึ่งเธอไม่คุ้นเคยกับใบหน้าของแม่ในตอนนี้ “นิสัยของคุณที่ชอบสอดแนมเป็นสิ่งที่ฉันพยายามกำจัด ของ Every.Single.Time” แม่ของเธอย้ำ
เพนนีไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ถามได้ จึงถามว่า "พวกนั้นคืออะไร"
“ทำไมไม่นั่งก่อนเพนนี” แม่ของเธอพูด แต่เพนนีตกใจกับสิ่งที่เธอเพิ่งอ่าน แม่ของเธอเดินไปอีกด้านของห้อง หยิบผงขี้เถ้าหนึ่งกำมือแล้ววางแผ่นหนังลงบนโต๊ะ
"ไม่...คุณ..คุณทำอะไรกับฉัน" เพนนีรู้สึกขนลุกที่ก่อตัวขึ้นบนหน้าจอของเธอ เธอจำทุกอย่างไม่ได้แต่มีความทรงจำบางส่วนที่หวนคืนกลับมาซึ่งแม่ของเธอได้ทำบางอย่างลงไปด้วย
แม่ของเธอยิ้มให้เธออย่างอ่อนหวาน "หมายความว่าไง ฉันทำอะไรให้เธอ เธอได้ยินที่เธอพูดไหม" จากนั้นเธอก็เป่าผงแป้งออกจากมือของเธอทันที สวดมนต์และพึมพำอะไรบางอย่างใต้ลมหายใจของเธอ ซึ่งทำให้เพนนีหยุดนิ่ง และขยับตัวไม่ได้ “เธอเป็นลูกสาวฉัน ถึงเธอจะช้านัก ที่จะโพล่งสิ่งที่เธอพบหลังจากที่ความทรงจำของเธอกลับมาก็เพียงถูกจับได้อีกครั้ง ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลเธอเหมือนเดิม ทำ คุณไม่จำเป็นต้องจำความฝันที่ไม่ดี "
“ไม่” เพนนีกระซิบด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก “อย่า-” เธอรู้สึกได้ถึงความตื่นตระหนกที่เริ่มหลั่งไหลขึ้นสู่ประสาทของเธอซึ่งกำลังไต่ระดับขึ้น
“ชู่ว์” แม่ของเธอลูบหัวของเธอ เพนนีขยับมือเบาๆ ขณะที่เพนนีนึกถึงครั้งสุดท้ายที่แม่ทุบตีเธอ "เธอไม่ต้องจำฝันร้ายหรอก ลูกสาวคนดีของฉัน เธอต้องฟังฉันแต่เธอไม่เคยจำ"
“แม่คะ ได้โปรด อย่าทำแบบนี้” เธอพูดในขณะที่แม่ของเธอยังคงลูบหัวของเธอ “ฉันยังเป็นลูกสาวของคุณ” เธอพูดด้วยใบหน้าที่หวาดกลัว
"ฉันรู้ ที่รัก แต่ถ้าเธอเป็นจริงๆ เธอคงจะบอกฉันว่าวันนี้มีคนมาเยี่ยมเธอไม่ใช่เหรอ" เธอรู้ได้อย่างไร “คุณไม่บอกฉันแต่กลับซ่อนมันไว้จากฉัน ฉันรู้สึกเจ็บปวดและถูกหักหลัง ทุกครั้งที่ฉันซ่อมคุณ มันเหมือนกับว่าคุณต้องการที่จะแตกหักต่อไป ทำไมเพนนี”
“คุณซ่อนทำไม” เพนนีตอบกลับเธอด้วยคำถาม "เราไม่ใช่มนุษย์ เราเป็นแม่มด คุณโกหกและซ่อนมันไว้"
“ฉันหมายความว่าไง อ้าปากโดยไม่ฟังฉัน หวังว่าครั้งนี้เธอจะฟังนะ โอเคไหม” และทันใดนั้นแม่ของเธอก็กระแทกหัวเธอเข้ากับกำแพงอย่างแรงจนเพนนีหมดสติไป เมื่อวันรุ่งขึ้นมาถึงตามปกติ เพนนีจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวันก่อน
เมื่อถูกถาม แม่ของเธอบอกว่าเป็นอาการของเธอที่เธอมักจะเป็นลมเพราะสุขภาพอ่อนแอ น่าเสียดายที่ผู้ถือธาตุยืนอยู่ในป่าเพื่อรอให้เพเนโลพีหันกลับมา เด็กหญิงคนนั้นจำอะไรไม่ได้ และผู้ถือธาตุก็ไม่ได้มาตามหาเธอ
ในที่สุดเมื่อเพนนีตื่นขึ้นมาในคฤหาสน์ของเดลครอฟ เธอก็จ้องมองเพดาน หน้าอกของเธอรู้สึกเบาแต่หนักในเวลาเดียวกัน แม่ของเธอทำร้ายจิตใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเธอรู้สึกว่าเธอเป็นเด็กที่เชื่อฟัง
เมื่อก่อนเธอรักแม่มาก เธอรักสมาชิกในครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอ แต่ไม่ใช่อีกต่อไป ความทรงจำของเธอกลับมา พยายามเติมเต็มช่องว่างที่เธอเพิ่งจะสังเกตเห็น
เดเมี่ยนพูดถูกเกี่ยวกับบางสิ่ง ถึงจุดหนึ่งเธอจะต้องยืนหยัดต่อสู้กับแม่ของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีในอดีต คำถามของเธอที่เคยถามแม่ของเธอในอดีตได้ถูกลบออกไป การต่อต้านทุกรูปแบบถูกขจัดออกไปจนถึงจุดที่เธอเชื่อทุกคำโกหกที่แม่ของเธอพูด เธอพยายามนึกถึงวันที่สิ่งนี้เกิดขึ้น มันไม่ใช่ความทรงจำเก่าๆ แต่เป็นความทรงจำที่เพิ่งผ่านมา เพราะเธอรู้สึกสดชื่นเมื่อสามารถเข้าใจรายละเอียดต่างๆ ได้ดีขึ้น ไม่กี่วันก่อนที่แม่ของเธอจะตัดสินใจแกล้งป่วย
เมื่อจะขยับมือของเธอก็พบว่ามันถูกห่ออยู่ในมือของเดเมี่ยนซึ่งนอนอยู่ข้างเธอบนเตียง เมื่อมือของเธอเคลื่อนไหว ดวงตาของเขาก็เปิดขึ้น
"ฝันร้าย?" เขาถาม.