ตอนที่ 323: ใครคือสาวโคล่า (3)
นักแปล: เครื่องบินกระดาษ บรรณาธิการ: Caron_
ฉัน-ฉันน้ำลายไหลจริงเหรอ?
จิวยี่พูดไม่ออกก่อนจะยกนิ้วขึ้นเช็ดความชื้นออกจากริมฝีปากอย่างงุ่มง่าม จากนั้นเธอก็ยกเปลือกตาขึ้นอย่างระมัดระวังและมองไปที่เหอจี้เฉิน
เมื่อเหอจี้เฉินสัมผัสได้ว่านางขยับ เขาค่อย ๆ มองไปด้านข้างของเขาและบังเอิญจับได้ว่าจิวยี่แอบมองเขาอยู่
จิวยี่อึ้งไปชั่วขณะ เธอกลืนน้ำลายอย่างไม่มีที่ให้หลบ "สาม…"
เธออยากจะบอกเขาว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะน้ำลายไหลใส่เขา แต่หลังจากพูดติดอ่างอยู่พักหนึ่ง เธอไม่อยากพูดอะไรที่น่าอายออกไป ในที่สุดแก้มของเธอก็แดงระเรื่อ เธอก้มหัวลงและพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า "ขอโทษ"
เสียงของเหอจี้เฉินฟังดูอ่อนโยนและไพเราะ “ตื่นแล้วเหรอ?”
เขาไม่สนใจจริงเหรอ?
จี้ยี่ตกตะลึงไปชั่ววินาที จากนั้นเปลือกตาของเธอก็เหลือบมองเหอจี้เฉินอย่างรวดเร็วและรวดเร็ว
ไม่เพียงแต่ใบหน้าของชายผู้นั้นจะไม่หงุดหงิด แต่มุมปากของเขายังโค้งขึ้นจางๆ ราวกับว่าเขากำลังอารมณ์ดี
หัวใจที่วิตกกังวลของจิวยี่สงบลงทันที
ศีรษะของเธอยังคงอยู่บนไหล่ของเขา และเธออยู่ใกล้กับใบหน้าของเขาเป็นพิเศษ อันที่จริงมันใกล้มากจนเธอสามารถเห็นผิวที่เนียนใสไร้รูขุมขนของเขาได้อย่างชัดเจน
ผิวเขาดีจริงหรือ?
เมื่อคิดเช่นนั้น จี้ยี่ก็จ้องมองไปรอบๆ ใบหน้าของเหอจี้เฉิน ขณะที่เธอศึกษาลักษณะของเขาอย่างถี่ถ้วน เธอพยายามอย่างหนักที่จะหาจุดบกพร่อง แต่สุดท้ายก็ไม่พบแม้แต่จุดเดียว เธอลงเอยด้วยการแอบชื่นชมเขาแทน ผู้ชายตัวโตอย่างเขาจะมีผิวดีขนาดนี้ได้อย่างไร… ไม่ยุติธรรมเลย!
จิวยี่จ้องไปที่ใบหน้าของเหอจี้เฉินด้วยสายตาที่สั่นระริก เขาขยับตัวเล็กน้อยและคว้าขวดน้ำข้างๆ เขาคลายเกลียวหมวกออกและมอบให้จิวยี่ "ดื่มน้ำหน่อย"
จิวยี่หายจากความงุนงงไปครู่หนึ่งแล้วรีบพูดว่า "ขอบคุณ" เธอหยิบขวดขึ้นมาแล้วตระหนักว่าหลังจากตื่นนอนมาเป็นเวลานาน หัวของเธอก็ยังอยู่บนไหล่ของเหอจี้เฉิน นั่นคือตอนที่เธอยืดตัวขึ้นอย่างกระวนกระวาย ขณะที่เธอเหินห่างจากเหอจี้เฉินด้วยการดึงตัวเองออก
วันนี้ฉันเป็นอะไร ฉันอายตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าต่อหน้าเหอจี้เฉิน… จี้ยี่พยายามสงบใจดวงน้อยที่กระวนกระวายของเธอขณะที่เธอแอบถอยห่างจากเหอจี้เฉิน เธอมองดูขณะที่เขาคว้าแล็ปท็อป เปิดขึ้น และวางไว้บนตักของเขา
พวกเขาบอกว่าเราจะไปกินข้าวที่ Lou Wailou ไม่ใช่เหรอ? เรามาถึง West Lake แล้ว อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงที่หมายแล้ว ทำไมเขาถึงหยิบแล็ปท็อปออกมา?
จิวยี่ลอบมองใบหน้าของเหอจี้เฉินด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่มันมืดเกินไป เธอไม่แน่ใจ แต่เธอคิดว่าเธอสังเกตเห็นหูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย
จิวยี่ขมวดคิ้วขณะที่เธอต้องการดูใกล้ๆ จากมุมหางตาของเธอ เธอมองเห็นผ้าห่มคลุมร่างของเธอแวบหนึ่ง
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพอรู้สึกหนาวๆ จากเครื่องปรับอากาศตอนนอน ก็เริ่มอุ่นขึ้นบ้างแล้ว เขาจึงเอาผ้าห่มมาคลุมตัวฉัน...
เมื่อคิดได้เช่นนั้น จิวยี่ก็มองไปข้างหนึ่งและจ้องมองไปที่ช่องแอร์ที่ปล่อยลมเย็นออกมาเบาๆ มันถูกปิดไปแล้ว
เธอคิดเสมอว่า Yuguang Ge เป็นคนเดียวที่จะทำสิ่งเล็กน้อยเหล่านี้ให้เธอ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเหอจี้เฉินจะพิถีพิถันขนาดนี้...
จิวยี่อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเฮ่อจี้เฉิน เนื่องจากเธอยังมองไม่ชัดว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับอะไรในแล็ปท็อป รถมาหยุดและเฉินไป่ที่อยู่ข้างหน้าก็พูดว่า "คุณเหอ เรามาแล้ว"